Morgunblaðið - 07.02.1998, Page 53

MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
LAUGARDAGUR 7. FEBRÚAR 1998 53
Árið 1959 brugðu Ragna og
Björgvin Guðjónsson maður hennar
, búi í Dufþaksholti í Hvolhreppi og
i fluttu til Þorlákshafnar. Á þeim
tíma byggðist Þorlákshöfn hratt
upp, ekkert húsnæði að fá annað en
það sem fólk byggði sér sjálft.
Þannig voru allir að byggja sín eigin
hús við frumstæðar aðstæður, og
jafnframt hús nágrannans ef með
þurfti. Rögnu og Björgvin óx þetta í
augum, þau reistu sér myndralegt
hús og fluttu í það ásamt börnum
sínum og fóru að takast á við lífið á
nýjum vettvangi.
Ragna vann í fiski og mötuneyt-
um, jafnhliða húsmóðurstörfunum.
Síðar á ævinni minntist hún frum-
býlingsáranna með mikilli ánægju
og hlýju til samferðafólksins.
í stopulum frítíma sínum fannst
fólki að það þyrfti að sameina kraft-
ana sér til uppbyggingar og finna
leiðir til úrbóta fyrir hið unga sveit-
arfélag, því margs var vant.
Vegna dugnaðar síns og forystu-
hæfileika valdist Ragna víða í for-
ustusveit. Söngfélag Þorlákshafn-
ar varð til, þar var hún félagi og
formaður í mörg ár og síðan gerð
að heiðursfélaga. Björgunarsveitin
Mannbjörg naut krafta hennar
sem formanns í mörg ár, þar varð
hún einnig heiðursfélagi. I skóla-
nefnd sat hún lengi svo eitthvað sé
nefnt.
Á meðan á byggingu Þorláks-
kirkju stóð var hún formaður bygg-
, ingarnefndar og vann þar mikið og
* óeigingjamt starf.
Ragna var svipmikil kona og
glæsileg var hún í íslenska búningn-
um sínum. Við vorum stolt af þess-
um fallegu hjónum þegar þau
mættu á samkomur hérna í þorpinu.
Ragna fýlgdist vel með því sem var
á döfinni hverju sinni, hún var
minnug og hafði sjálfstæðar skoð-
anir í hverju máli. Hún var alltaf
heil í hverju því sem hún tók sér
fyrir hendur.
Fyrir nokkrum árum seldu þau
hjónin húsið sitt og keyptu sér nota-
legt raðhús. Þar eyddu þau ævi-
kvöldinu í samneyti við góða ná-
granna og nutu virðingar allra sem
þekktu þau.
Kæri Björgvin, við Sverrir send-
um þér og fjölskyldunni innilegar
samúðarkveðjur. Eg enda svo þessa
stuttu kveðju til vinkonu minnar
með hennar eigin orðum.
Hér er ró og hér er friður,
hér er gott að leggjast niður,
þegar síðasta sólin sest.
Þorlákshöfn í þínum örmum,
þér ég ann í gleði og hörmum,
þú munt geyma þreyttan gest
Álfhildur Steinbjörnsdóttir.
í dag kveðjum við hana Rögnu.
Það er undarlegt til þess að hugsa
| að hún sé ekki lengur á meðal okk-
ar. Hvað getur maður sagt þegar
sorgin ber að dyrum svona óvænt?
Okkur systurnar langar að þakka
löng og góð kynni.
Móðir okkar fluttist til Þorláks-
hafnar árið 1971, þegar hún giftist
Böðvari stjúpa okkar. Var alltaf
gott samband á milli heimilanna.
Mamma og Ragna urðu einkar
góðar vinkonur og leið aldrei sá
dagur að þær kæmu ekki hvor til
í annarrar. Einnig var það stundin
ykkar mömmu, þegar þið sátuð og
saumuðuð út. Þá var gaman að
vera með ykkur og hlusta á spjall
frá gamalli tíð. Elsku Ragna, þú
sýndir okkur ómetanlega hlýju og
hjálp þegar við systurnar urðum
fyrir þeirri sorg að missa dætur
okkar.
Það er svo margt sem kemur upp
í huga okkar þegar við lítum til
baka. Það var alltaf gott að koma á
heimili ykkar Björgvins, allt var svo
fínt og vel tekið á móti okkur. Við
systumar viljum þakka þér þá
ómetanlegu hlýju og umhyggju sem
þú sýndir Böðvari stjúpa okkar eftir
andlát mömmu okkar.
Við systur þökkum þína kynning,
þín mun ætíð geymast minning.
Okkur varst þú undur góð.
Nú er þú hoifm ert úr heimi,
óskum við þig drottinn geymi,
elskulega aldna fljóð.
Kæri Björgvin og fjölskylda, við
systurnar sendum okkar innileg-
ustu samúðarkveðjur.
Elsku Ragna, hvíl þú í friði.
Elín og Þóra Egilsdætur.
Hún Ragna okkar eins og við
kölluðum hana okkar á milli er dáin.
Hún átti sérstakan stað í huga okk-
ar því hún var sérstök manneskja.
Við kynntumst henni þegar við
unnum saman í mötuneyti Istaks í
Þorlákshöfn. Þá var nú oft fjör hjá
okkur, mikið spjallað og hlegið, og
bar aldrei skugga á þau kynni. Vilj-
um við nú þakka fyrir þau og allar
gjafir, hlýju og kærleik í okkar garð.
Guð geymi þig, elsku Ragna, takk
fyrir allt.
Hver minnmg dýrmæt perla að liðnum
lífsins degi,
hin Ijúfu og góðu kynni af alhug þakka hér.
Þinn kærleikur í verki var gjöf, sem
gleymist eigi,
og gæfa var það öllum, er fengu að
kynnast þér.
(Ingibj. Sig.)
Kæri Björgvin og fjölskylda, inni-
legar samúðarkveðjur. Minningin
lifir um yndislega konu.
Guðbjörg Ámundadóttir og
Guðrún Ingólfsdóttir.
Dagurinn rann upp, fallegur og
kyrrlátur. Fánar blöktu í hálfa
stöng. Hver er dáinn í þorpinu okk-
ar? Ragna mín Ólafsdóttir hafði lát-
ist snemma um morguninn. Ragna
var yndisleg mannvera, sem var vel
gerð og hafði visku og hjartahlýju.
Eg sakna Rögnu, hún var alltaf í
sérstöku uppáhaldi hjá mér. Rögnu
var margt til lista lagt. Tók hún á
sínum tíma virkan þátt í félagsmál-
um og voru henni falin mikilvæg
störf og margvísleg sem hún leysti
vel af hendi. Ragna var sterkur per-
sónuleiki, hún hafði ákveðnar skoð-
anir og lét sér annt um málefni
sveitarfélagsins. Ég minnist þeirra
stunda þegar ég leit inn til þeirra
hjóna Rögnu og Björgvins, sem
ávallt var notalegt og skildi eftir
mannbætandi hugsun.
Síðast sá ég Rögnu mína í messu
á aðfangadagskvöld þar sem hún
sat virðuleg að vanda með sinn fal-
lega hatt.
Ég vil að lokum þakka þessari
sérstöku samferðamanneskju fyrir
öll elskulegheitin og bið góðan guð
að styrkja Björgvin, börn þeirra og
aðra ástvini. I guðs friði.
Þú skalt vera stjama mín, Drottinn,
yfir dimm höf,
yfir djúpa dali
og eyðimerkur.
Eggengígeislaþínum
og eitt sinn mun geisli þinn
verða að gullstiga
þar sem ég geng upp fagnandi skrefúm.
(Ragnhildur Ofeigsdóttir.)
Kristín Þórarinsdóttir.
Kæra Ragna mín.
Mig langar til þess að þakka þér
allar góðu stundimar og vináttuna í
gegn um árin. Fyrstu kynni mín af
þér voru veturinn 1973, þegar ég og
mín fjölskylda flúðum jarðeldana í
Vestmannaeyjum. Þau kynni áttu
eftir að verða að einlægri vináttu.
Þegar ég kom í heimsókn til hennar
mömmu, þá var alltaf skroppið yfir
til þín og Björgvins. Ógleymanlegar
voru „stundimar okkar“, eins og þið
mamma kölluðuð það, þegar setið
var og spjallað um alla heima og
geima, saumað í og pælt í litum og
garni því það áttuð þið sameiginlegt
að allt lék í höndum ykkar.
Elsku Ragna mín, nú þegar ég
kveð þig vil ég þakka þér alla um-
hyggjuna og vináttuna, ekki síst við
hann Böðvar stjúpföður okkar eftir
að hennai- mömmu naut ekki lengur
við.
Elsku Björgvin og fjölskylda,
ykkur votta ég mína dýpstu samúð,
því þið hafið misst mikið.
Ragna mín,
Far þú í friði
friður guðs þig blessi
hafðu þökk fyrir allt og allt.
(V. Briem.)
Ólöf S. Waage og fjölskylda.
GUÐRÚN
SIG URÐARDÓTTIR
+ Guðrún Sigurðar-
dóttir fæddist á
Fagurhóli í Vest-
mannaeyjum 7. sept.
1912. Hún lést í
Hraunbúðum, dvalar-
heimili aldraðra í
Vestmannaeyjum, 29.
janúar síðastliðinn.
Foreldrar hennar
voru Þóranna Ög-
mundsdóttir, f. í
Vestmannaeyjum 2.
des. 1874, d. 16. maí
1959, og Sigurður
Jónsson, formaður á
mb. Geysi, f. í Hraun-
firði í Helgafellssveit 17. sept.
1883, d. 2. febrúar 1914. Systkini
Guðrúnar voru Sigurjón, f. 7. des.
1909, d. 9. ág. 1997; Ögmundur, f.
17. jan. 1911, d. 22. sept. 1994, og
Sigurrós, f. 1913. Guðrún fór
Okkur systur langar til að
skrifa nokkur orð um hana Gunnu
okkar. Gunna var þriðja barn for-
eldra sinna, þeirra Sigurðar Jóns-
sonar og Þórönnu Ögmundsdótt-
ur. Elstur af systkinunum var Sig-
urjón og næstelskur var Ögmund-
ur, en þeir eru báðir látnir. Yngsta
barnið, Sigurrós, var ári yngri en
Gunna og lifir hún nú ein þeirra
systkina.
Annan febrúar 1914 ferst faðir
þeirra í sjávarháska með mótor-
bátnum Isak skammt suður af
Bjarnarey. Þá stóð ekkjan ein uppi
með fjögur börn, sitt á hverju árinu.
Þrátt fyrir dygga aðstoð Ögmundar
föður Þórönnu blasti það við
nokkrum árum síðar að til stóð að
leysa upp heimilið. Þegar þetta er
býr Þóranna í Landakoti hjá föður
sínum. Stefanía Einarsdóttir, amma
okkar, sem þá bjó í Hólmi hér í
Vestmannaeyjum, bauð Þórönnu að
taka eitt barnið í fæði til að létta
undir með henni, Gunna, sem var
sjö ára gömul, fór þá til ömmu okk-
ar Stefaníu og afa okkar Jóns á
Hólmi. Það stóð aldrei til að Gunna
ílentist á Hólmi, en það varð úr og
fylgdi hún fjölskyldu okkar til síð-
asta dags. Fljótlega fór Gunna að
líta eftir börnunum fyrir ömmu og
hjálpa til við önnur störf. Milli tví-
tugs og þrítugs dvelur Gunna í
Reykjavík þar sem hún lærði
saumaskap, en einnig fór hún á
þessum árum austur á Firði í fisk-
vinnslu og síldarsöltun. Það var al-
veg sama hvað hún tók sér fyrir
hendur, allt lék í höndum hennar og
var hún orðlögð fyrr og síðar fyrir
vandvirkni og vinnusemi, einnig var
hún listfeng, þess bera vott myndir
sem hún málaði.
Tuttugu og sex ára lendir hún í
alvarlegum veikindum sem settu
mark sitt á allt hennar líf upp frá
því.
Um þrjátíu ára aldur flytur
Gunna að Blátindi til foreldra okk-
ar, uppeldissystur sinnar Önnu
Jónsdóttur og Þorteins Sigurðsson-
ar. Hún vann í Hraðfrystistöð Vest-
mannaeyja, en aðstoðaði líka við
heimilishaldið á Blátindi.
Það er erfitt að koma orðum að
því þegar ætlunin er að þakka einni
manneskju fyrir það að hafa helgað
manni líf sitt, en það var einmitt það
sem okkur finnst að Gunna hafi gert
fyrir okkur og börnin okkar og
barnabörn.
Minningarnar streyma fram. f
eldhúsinu á Blátindi var Gunna á
sínum heimavelli. Þangað komu
dyggir heimilisvinir og margt var
spjallað og mikið hlegið. Gunna
hafði sérstætt skopskyn og ósjaldan
beitti hún því með skondnum til-
svörum, öllum sem til heyrðu til
mikillar kátínu. Á sunnudögum fór
fjölskyldan stundum í bíltúr og þá
voru allir í sínu fínasta pússi. Það
var kannske keyrt suður í Klauf og
farið að vaða í fjörunni. Allir í spari-
fötunum, berfættir í sólskininu og
sjónum.
Gunna var óvenjulega góðum gáf-
um gædd og hefði eflaust getað lært
hvað sem var. Hún hafði óskaplega
gaman af að ráða krossgátur og
stálpuð til Jóns Ólafs-
sonar og Stefaníu
Einarsdóttur á Hólmi
í Vestmannaeyjum og
ólst þar upp. Uppeld-
issystkini hennar eru
Anna Ólafía, f. 11.
okt. 1917, Eygló
Emilía, f. 25. okt.
1925, og Magnús, f.
11. sept. 1929. Frá 31
árs aldri bjó Guðrún
á Blátindi hjá uppeld-
issystur sinni, Ónnu,
og manni hennar,
Þorsteini Sigurðs-
syni, þar til hún fór á
Hraunbúðir fyrir tæplega fimm
árum. Guðrún var ógift og barn-
laus.
Utför Guðrúnar fer fram frá
Landakirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 14.
mikið hlakkaði hún alltaf til jóla-
blaða dagblaðanna vegna mynda-
gátanna og fyrir ráðningu þeirra
fékk hún oft verðlaun. Hún var líka
stálminnug og því hélt hún til síð-
asta dags.
Gunna var mikil barnagæla og
aðstoðaði alla tíð mikið við gæslu
ungbarna í fjölskyldunni. 1955 fór
hún með Eygló uppeldissystur sinni
til Bandaríkjanna til að hjálpa henni
eftir fæðingu eldra barns hennar og
þar dvaldi hún um nokkurra mán-
aða skeið. 1973 fer hún aftur til
Bandaríkjanna til dvalar hjá Eygló
vegna eldgossins.
Gunna var alla tíð fastur punktur
í tilverunni hjá okkur systrum og
okkur öllum í fjölskyldunni. Það var
alltaf hægt að reiða sig á hana og
snúa sér til hennar ef eitthvað bját-
aði á. Alltaf var hún tilbúin til að
leiðbeina og hjálpa.
Ekki er hægt að minnast Gunnu
öðruvísi en að minnast á gjafmildi
hennar. Þegar kom fram á aðventu
fór alltaf að lyftast á Gunnu brúnin,
því þá var hún farin að hugsa fyrir
jólagjöfunum. Okkur er minnis-
stætt að fara með henni að skoða í
búðarglugga á dimmum vetrar-
kvöldum, þar sem hún hafði lag á
að gera þetta að árlegum ævintýra-
ferðum.
Elsku góða Gunna mín, það eru
ekki margir svo lánsamir að fá að
eiga tvær góðar mömmur, en vænt-
umþykja okkar til þín hefði ekki
getað verið meiri þótt þú hefðir ver-
ið alvöru mamma okkar, enda
reyndist þú okkur alltaf sem slík.
Hjartans þakkir fyrir okkur og
fjölskyldur okkar. Við trúum því að
nú njótir þú þinna góðu verka í
nýrri tilvist. Hafðu þökk fýrir allt.
Sigrún og Stefanía.
Nú hefur hún Gunna amma mín
sem ég, Gunnar Berg, er skírður í
höfuðið á kvatt þennan heim. Hún
skilur eftir sig minningar um góða
konu sem gerði allt fyrir okkur
krakkana.
Ég man alltaf eftir því þegar ég
var í pössun hjá Gunnu á Blátindi,
þá var dekrað við mig eins og
kóng. Mér er það minnisstæðast
þegar Gunna las fyrir mig um
sköllótta strákinn Henrý í tímarit-
inu Vikunni, hvað ég gat hlustað
með athygli aftur og aftur á sömu
söguna og alltaf fannst mér hún
jafn skemmtileg. Það var svo ekki
fyrr en á unglingsárum sem ég
komst að því að enginn texti var í
þessum sögum og hún hafði skáld-
að fyrir mig þessar frábæru frá-
sagnir sem ég hafði svo gaman af
og voru stundum svo æsispenn-
andi.
Til merkis um það hvað hún
Gunna var góð kona var mér aldrei
bannað neitt þegar ég kom í heim-
sókn og aldrei man ég eftir því að
hafa tapað á móti henni í spilum og
ætli það hafi ekki verið vegna þess
að hún vissi hvað ég yrði sár ef ég
tapaði.
Þegar hún var komin á elliheimil-
ið tók ég eftir því hvað lifnaði yfir
henni þegar ég kom og mér fannst
ótrúlegt hvað hún fylgdist vel með
öllu og sérstaklega með mér í hand-
boltanum, enda hlustaði hún alltaf á
útvarpið þegar ég var að keppa og
við ræddum oft um síðasta leik
minn.
Síðustu jólin hennar voru ein-
manaleg þar sem hún gat ekki kom-
ið heim og þegar ég fór til hennar á
aðfangadag vildi hún ekki að ég
færi og þá sá ég að hún átti ekki
langt eftir ólifað og það tók mjög á
mig.
Svona man ég hana Gunnu, alltaf
að dekra við mig og hún vildi allt
fyrir mig gera en ég þekkti hana
ekki mjög lengi eða í 21 ár og ég
hefði gjarnan viljað þekkja þessa
merkiskonu ögn lengur. Almættið
hefur eflaust viljað fá hana í þjón-
ustu sína og ég veit að henni líður
mjög vel þar og hún Gunna á eftir
að halda verndarhendi yfir mér og
mínum um ókomna framtíð. Hún
var mér mjög kær og vorum við
mjög náin. Ég mun aldrei gleyma
þessari góðu konu.
Gunnar Berg Viktorsson.
Það er skrýtið til þess að hugsa
að í dag kveð ég konuna sem tengist
elstu bernskuminningu minni.
Tveggja ára gömul fékk ég að sitja
við eldhúsvaskinn á gamla Blátindi
og horfa á Gunnu vaska upp.
Þannig var það oft, Gunna vann
eitthvert húsverk og ég spjallaði við
hana og hjálpaði. Þegar ég varð
eldri og hafði minni tíma á daginn
fór ég oft út á nýja Blátind á kvöldin
og sat hjá Gunnu, ömmu og afa.
Gunna var alltaf eins og þriðja
amman okkar krakkanna. Hún var
alltaf tilbúin að tala við okkur og
hún lagði mikið upp úr því að fylgj-
ast með okkar daglega lífi. Hún
var glöð þegar okkur gekk vel í
skólanum að ekki sé talað um í
íþróttunum. Gunna gerði mikið af
því að prjóna á árum áður. Ullar-
vettlingarnir með háa stroffinu,
svo að þeir héldust inni í ermun-
um, koma upp í hugann þegar
hugsað er til baka.
Þó að Gunna hafi aldrei gifst né
átt nein börn sjálf þá átti hún stóra
fjölskyldu. Mamma og Stefí voru
nánast sem hennar eigin dætur og
við hennar bamaböm og barna-
barnaböm. Hún gaf okkur öllum
svo mikið og vildi allt fyrir okkur
gera.
Ég kveð Gunnu í dag með trega
en einnig miklu þakklæti.
Hinsta kveðja,
Anna Lilja.
í dag kveðjum við Guðrúnu Sig-
urðardóttur eða Gunnu eins og við
alltaf kölluðum hana. Gunna var
komin á heimili foreldra minna,
þegar ég fæddist og ólst ég þvi upp
með henni sem systur.
Hún sýndi alltaf mikla ástúð og
þolinmæði, ekki aðeins mér heldur
einnig börnunum, sem í kringum
hana voru.
Gunna bjó í Reykjavík í nokkur á
og vann þar við saumaskap. Það var
allt fallega gert sem kom frá hennar
höndum. Mestan hluta ævi sinnar
bjó hún hjá systur okkar, Önnu, og
hennar manni Þorsteini Sigurðsyni
á Blátindi í Vestmannaeyjum. Hún
var þeim stoð og styrkur og dætur
þeirra nutu umönnunar hennar í
ríkum mæli.
Dugnaður hennar kom einnig í
ljós, þegar gosið kom upp í Vest-
mannaeyjum og fólkið þurfti að
flyja. Gunna kom þá til Bandaríkj-
anna og bjó á heimili mínu þar í eitt
ár. Það var áreiðanlega erfiður tími
fyrir Gunnu, þar sem hún talaði
ekki málið, en aldrei heyrði maður
hana kvarta. Ég á góðar minningar
frá því ári og saknaði hennar, þegar
hún fór en gladdist mikið fyrir
hennar hönd og fjölskyldunnar í
Vestmannaeyjum.
Nú hefur enn eitt skarð bæst við í
fjölskyldu og vinahóp minn hér á Is-
landi og heimsóknir mínar heim
munu ekki skapa sömu ánægju og
gleði sem fyrr.
Ég kveð þig, Gunna mín, með
virðingu og þakklæti fyrir allt.
Við munum sjást síðar.
Eygló.