Morgunblaðið - 28.08.1998, Qupperneq 46

MORGUNBLAÐIÐ
—v46 FÖSTUDAGUR 28. ÁGÚST 1998
MINNINGAR
OLOFÞORUNN
SVEINSDÓTTIR
>
+ Ólöf Þórunn
Sveinsdóttir
fæddist í Dagverð-
arnesseli í Klofn-
ingshreppi í Dala-
sýslu 22. október
1929. Hún lést á
Sjúkrahúsi Reykja-
víkur 20. ágúst síð-
astliðinn og fór út-
för hennar fram frá
Fossvogskirkju 27.
ágúst.
Þau voru tíu systkinin
á Sveinsstöðum. Nú
eru fimm þessara glæsilegu systk-
ina fallin. Nú síðast Olla fóðursystir
mín sem er til moldar borin í dag.
Olla var bara 68 ára er hún lést.
Allt of ung. Hún og fjölskylda
hennar voru tíðir gestir á Grund á
Fellsströnd þar sem við bjuggum
foreldrar mínir og systkini um
nokkurt skeið. Olla og fjölskylda
komu með Reykjavík inn á gafl í
steinhúsinu á Grund; ekki aðeins
með því sem þau komu með heldur
líka þau sjálf með öllu umhverfi
sínu og andrúmslofti. Þó ekki með
því að vera „reykvískari" en við
heldur líka með því að ganga í öll
verk í heyskapnum eða öðru eftir
því sem til féll. Og Friðgeir Har-
aldsson var hjá foreldrum mínum
árum saman og okkur finnst hann
yfirleitt vera einn af hópnum, svo
lengi var hann í sveit heima.
Olla var svo falleg allt til loka að
fágætt var. Fyrir nokkrum árum
hitti ég mann tekinn að fullorðnast
sem hafði séð hana tilsýndar í dyr-
unum á vegavinnuskúr vestur á
Fjörðum. Hann fékk enn glampa í
auga áratugum síðar þegar hann
minntist á þessa glæsilegu konu.
Þau systkinin frá Sveinsstöðum
voru reyndar óvenjulega fallegur
hópur og þar er erfitt að finna neitt
annað en gott hjartalag. Þessum
línum fylgja samúðarkveðjur á út-
farardegi ekki síst til Halla sem lif-
ir konu sína, barna þeirra hjóna,
tengdadætra og barnabarna. Á
þessari stundu finna þau vonandi
að við getum skapað skjól fyrir
hvert annað þegar mikið liggur við.
Svavar Gestsson.
Frágangur
afmælis-
og minning-
argreina
MIKIL áhersla er lögð á, að
handrit séu vel frá gengin, vél-
rituð eða tölvusett. Sé handrit
tölvusett er æskilegt, að disk-
lingur fylgi útprentuninni. Það
eykur öryggi í textameðferð og
kemur í veg fyrir tvíverknað.
Þá er enn fremur unnt að
senda greinarnar í símbréfi
(569 1115) og í tölvupósti
(minning@mbl.is) — vinsam-
legast sendið greinina inni í
bréfinu, ekki sem viðhengi.
Auðveldust er móttaka svo-
kallaðra ASCII skráa sem í
daglegu tali eru nefndar DOS-
textaskrár. Þá eru ritvinnslu-
kerfin Word og WordPerfect
einnig nokkuð auðveld úr-
vinnslu. .
Um hvern látinn einstakling
birtist ein uppistöðugrein af
hæfilegri lengd, en aðrar
greinar um sama einstakling
takmarkast við eina örk, A-4,
miðað við meðallínubil og hæfi-
lega línulengd, - eða 2.200 slög
(um 25 dálksentimetra í blað-
inu). Tilvitnanir í sálma eða
ljóð takmarkast við eitt til þrjú
erindi. Greinarhöfundar eru
beðnir að hafa skímamöfn sín
en ekki stuttnefni undir grein-
unum.
Mikill harmur er
kveðinn eftirlifendum
við fráfal! JÖðursystur
minnar, Ólafar Þór-
unnar Sveinsdóttur,
sem fædd var í Dag-
verðarnesseli á Fells-
strönd, Dalasýslu. Ólöf
var náttúrabarn að eðli
og upplagi. Glæsileg
heimskona að ásýnd og
framgöngu, grann-
holda, hávaxin og tígu-
leg. Hún var hlátur-
mild, fasaprúð og hug-
blíð, brosmild og barn-
góð. Heimahaginnn
fylgdi henni alla tíð í ljúfsára minni
skugga fóðurmissis á ungum aldri
og tryggð við Dalina.
Þrátt fyrir vitneskjuna um dauð-
ans óvissa tíma er náttúra manns-
ins sú að hugsa um lífið og horfa
hjá skuggum og slútandi skýjum.
Þegar öndin sofnar eilífðarsvefni
vakna brennandi spurningar um
lögmál lífs og dauða.
Hvert er það vald, sem allt fram knýr,
en ósýn tjöldin hjúpa,
sem innst í vitund allra býr
og allra kné því krjúpa?
A himni og jörðu heldur það,
þitt hjarta er því innsiglað,
þess nálægð nær úr íjarska.
Við lífsins barm, við dauðans dyr
vér krjúpum þöglum vörum.
Þú sjálfur hnígur síð sem fýr
og seint átt von á svörum.
0, vesæll maður, mold ert þú.
0, minnstu Guðs þíns, vak og trú.
0, bið hann þig að blessa.
I hjarta þínu Guð þér gaf
sinn geisla úr himins boga.
Lát tendrast þína trú, sem svaf,
sem tiginborinn loga.
í þér er Guð. í Guði þú.
Frá Guði kemur hjálp þín nú.
Ó, kijúp hans barn tii bænar.
(Lárus H. Blöndal).
Fráfall ástvinar vekur í senn
sorg og eftirsjá. Þá hættir okkur
stundum til að gleyma lífshlaupi og
góðum gerðum. Sá sem lifað hefur
lífi sínu í vináttu, kærleika og
sannleika skilur eftir sig minnis-
varða, sem mölur og ryð fá ekki
grandað. Eftir stendur kærleikur-
inn, ljósið sem lýsir upp myrkur
sorgarinnar.
„Kærleikurinn er langlyndur,
hann er góðviljaður, kærleikurinn
öfundar ekki; ... „hann breiðir yfir
allt, trúir öllu, vonar allt, umber allt.
Kærleikurinn fellur aldrei úr gildi.“
1. Kor. 13.
Slík var lund og breytni Ólafar
Sveinsdóttur. Þar komu saman í
brennipunkti mannkostir, sem vora
og verða fyrirmynd og fordæmi um
ókomna tíð. Hún var sólbjört í lífi
og geislandi minning mun lýsa lif-
endum.
María Aldís Kristinsdóttir, Har-
aldur G. Blöndal og fjölskylda.
Hvað kemur fýrst í hugann þegar
setja á niður nokkur orð á blað í
minningu góðrar vinkonu, sem ég
minnist með söknuði og virðingu og
fallin er frá í blóma lífsins? Hún var
alltaf svo glæsileg í útliti og fram-
komu að um var talað hvar sem hún
fór.
Minningamar hrannast upp um
allar þær ánægjulegu samveru-
stundir okkar á myndarlegu og fal-
legu heimili þeirra Haraldar og Ollu,
að Lágabergi og Fellsmúlanum, en
þar bjuggu þau þegar okkar kynni
hófust. Heimilið í Fellsmúlanum var
nokkurs konar samkomustaður
vina, sem alltaf voru velkomnir og
tekið á móti opnum örmum af öllum
í fjölskyldunni. Og ef við fóram í
bíltúr að kvöldi til, þá lá leiðin óafvit-
andi í Fellsmúlann. Halli og Olla
byggðu sitt draumahús í Lágaberg-
inu og auðvitað ríkti þar sama and-
rúmsloftið og áður, en þar gátu þau
ræktað sinn eigin garð og fyllt hann
blómum og gleði. Börnin þeÚTa,
tengdaböm og bamaböm voru þar
tíðum og aldrei var þröng á þingi
hversu margir sem í heimsókn vora.
Það var lærdómsríkt að fylgjast með
fjölskylduböndum Halla og Ollu við
allt sitt skyldfólk, tryggðinni við
eldra fólkið í fjölskyldunni, sem þau
aldrei gleymdu, tóku með í ferðalög
og á tyllidögum í mat og drykk. Vin-
áttan á milli þeirra mágkvennanna
Ollu og Ingu var sérstök, ég fylgdist
með því, að alltaf var tilhlökkun á
heimilinu þegar von var á Ingu til
landsins, þær mágkonur vora sér-
lega samrýndar.
Elsku Halli, hugurinn dvelur hjá
þér og börnunum þínum og fjöl-
skyldum þeirra. Það er gott að vita
hversu þétt og vel þau standa sam-
an við hlið þína, og að minningar-
sjóður ykkar er það sem getur veitt
huggun í sorginni.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fýrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
(V. Briem.)
Elín Guðjónsdóttir.
Elsku Olla.
Pú barst með þér sólskin og svalandi blæ
það sáu víst flestir er komu á þinn bæ.
Þó harmandi væru og hryggir í lund
þá hressti og nærði þín samverustund.
Með ástkærri þökk fýrir umliðna tíð,
örugga vináttu og orðin þín blíð,
við kveðjum þig vina sem fórst okkur frá
og framar á jarðríki megum ei sjá.
(Agúst Jónsson.)
Við sendum öllum ástvinum Ollu
okkar innilegustu samúðarkveðjur.
Megi guð vaka yfir ykkur og
styrkja í þessari miklu sorg.
Stella og fjölskylda.
LAUFEY
HELGADÓTTIR
+ Laufey fæddist
á Búðum á Fá-
skrúðsfirði 8. ágúst
1928, hún lést á
Landspítalanum 8.
ágúst 1998. Systk-
ini Laufeyjar eru
Geir og Erla.
Laufey kvæntist
Sverri Björnssyni
31.12. 1957. Sverrir
lést 7. október
1997. Þau eignuð-
ust tvo syni: 1)
Matthías, börn
hans eru Elísa,
Sandra, Grétar, og
fósturdóttir Brynhildur Kr. I
sambúð með Björgu Kr. Gisla-
dóttur. 2) Þráinn, börn hans
eru Sverrir og Valgerður.
Einnig átti Laufey son fyrir
hjónaband, Grétar Þorsteins-
son og er hann lát-
inn.
Utför Laufeyjar
hefur farið fram í
kyrrþey að ósk hinn-
ar látnu.
Kæra Laufey mín.
Eg kveð þig með sökn-
uði og trega. Mér
finnst svo sárt að þú
sért farin. Eg hélt að
við myndum sjást aft-
ur en enginn veit hvað
fyrir okkur ber. Þú
varst sannur vinur og
reyndist mér trygg í
öllu. Það var alltaf gott að koma til
þín og tala saman yfir kaffibolla,
eða fara saman í bæinn.
Eg bið góðan guð að varðveita
fjölskyldu þína. Guð blessi þig.
Björg Baldursdóttir.
OLAFUR
THORODDSEN
+ Ólafur Ólafsson Thorodd-
sen fæddist hinn 29. júlí
1918 í Vatnsdal við Patreks-
Qörð. Hann lést á Landspítalan-
um 5. ágúst síðastliðinn og fór
útför hans fram frá Lágafells-
kirkju 13. ágúst.
Að hryggjast og gleðjast
hér um fáa daga,
að heilsast og kveðjast,
- það er lífsins saga.
(Páll J. Árdal.)
Þessar einfóldu en innihaldsríku
ljóðlínur norðlenska skáldsins og
kennarans komu mér í hug er ég
frétti að mágur minn, Ólafur
Thoroddsen rafvirkjameistari,
hefði kvatt jarðlífið hinn 5. ágúst
síðastliðinn áttræður að aldri.
Tíminn er afstætt hugtak. Á
æskuáranum þótti mér hann afar
lengi að líða, en þegar ég lít hálfa
öld til baka finnst mer harla stutt
síðan fundum okkar Ólafs bar sam-
an og þessi háttprúði og stórmynd-
arlegi Vestfirðingur heilsaði mér
fyrsta sinni. Ólafur hafði þá mann-
kosti til að bera að öllum leið vel í
návist hans, og við sem bundum við
hann vináttu fundum að þau bönd
styrktust því meir sem við kynnt-
umst honum betur. Kynni okkar
ólafs hófust eftir að örlagadisirnar
létu leiðir hans og Aðalbjargar
systur minnar mætast. Þar voru
sannkallaðar heilladísir að verki.
Og hikaði Aila ekki eitt augnablik
við að ganga með honum lífsgöt-
una, þótt 12 ára aldursmunur væri
á þeim, hjónaefnunum. Þau giftu
sig fyrir 47 árum, 15. ágúst árið
1951. Einar Thoroddsen yfirhafn-
sögumaður, bróðir brúðgumans,
flutti ræðu í brúðkaupsveislunni og
er mér minnisstætt hve vel honum
fórust orð þegar hann bauð mág-
konu sina velkomna í hóp fjölskyld-
unnar, en þar var um glæsilega
fylkingu að ræða, því að fjórtán
vora böm þeirra heiðurshjóna,
Ólafs E. Thoroddsen, útvegsbónda
og skipstjóra í Vatnsdal í Rauða-
sandshreppi, og konu hans, Ólínu
Andrésdóttur frá Dufansdal í Am-
arfirði. Fjölskylda Öllu var einnig
stór, því að við Heydalsársystkinin
vorum tíu, þannig að þarna tengd-
ust tvær fjölmennar ættir. En
skylt er að taka fram, að Alla ólst
upp hjá Matthildi Björnsdóttur,
fóðursystur sinni, og manni henn-
ar, Jóni H. Jónssyni, verslunar-
manni á Hólmavík, sem var mesta
öndvegisfólk.
Ungu hjónin settust fyrst að í
leiguhúsnæði úti á Seltjarnarnesi,
sem gekk undir heitinu Marbakki,
og bjuggu þar um sig eftir föngum.
Húsbóndinn var löngum fjarver-
andi, því að hann var lengst af raf-
virki í millilandasiglingum á skip-
um Eimskipafélagsins, fyrst á
Dettifossi, en síðan á Gullfossi,
hinu glæsilega flaggskipi íslenska
flotans. Þriðja skipið, sem var
starfsvettvangur Ólafs, var Fjall-
foss. Jafnan hafði hann gítarinn
sinn með sér á sjóferðunum og
stytti skipverjum stundir með söng
og gítarleik í tómstundum þeirra.
Hann var lagvís og kunni ókjörin
öll af ljóðum og lögum. Og heimili
þeirra hjóna ómaði oft af söng, því
að húsfreyjan lék einnig á gítar,
sem hún átti, og hafði yndi af tón-
list. Eitt barnið, Ólafur, var látið
nema píanóleik og er tímar liðu
skipaði verðmætt hljóðfæri önd-
vegið á heimilinu. Það var flygill,
sem sannaði með tilvist sinni að
tónlistin var mikilsmetin hjá fjöl-
skyldunni. Og söngnum fylgdi
glaðværð og léttleiki, sem gestir
þeirra hjóna nutu með þeim í rík-
um mæli og fóra því jafnan glaðari
en þeir komu. Ef gleðibankar era
til, þá era þeir þar sem slík heimili
er að finna.
Þegar litið er úr fjarska yfir lífs-
hlaup þeirra hjóna þá er auðsætt
að það hefur verið farsælt, enda
hjónabandið byggt upp af trausti,
virðingu og einlægri ást. Og sumt
sem þeim fannst sér andsnúið í
fyrstu snerist þeim til hagsældar.
Þannig brá þeim t.d. ónotalega
þegar þeim var sagt upp leiguhús-
næði á Seltjamamesi. En síðan
kom á daginn, að uppsagnarbréfið
lagði einmitt grundvöllinn að vel-
gengni þeirra, því að þá keyptu
þau sér litla kjallaraíbúð (jarðhæð)
í Sörlaskjóli og með hana að bak-
hjarli byggðu þau sér framtíðar-
heimili sitt með reisn og myndar-
brag í Álfheimum 15. Þá áttu þau
hjón einnig miklu barnaláni að
fagna. Þau eignuðust fjögur böm á
áranum 1953 til 1964, sem öll era
hið mannvænlegasta fólk og hafa
stofnað heimili með mökum sínum
og eignast níu afkomendur auk
tveggja stjúpbarna. (Sjá Mbl. 13.8.
bls. 42.) Reglusemi og samstaða
einkenndi alla tíð heimih þeirra Óla
og Öllu í Álíheimum 15 og innilegt
samband foreldranna við bömin og
barnabörnin var fagurt og til fyrir-
myndar.
Þau hjón vora bæði sterkbyggð
og heilsuhraust lengst af starfsæv-
innar. En um allmörg síðustu ár
hafði Ólafur átt við illkynjaðan
sjúkdóm að stríða, sem hann tók
með mikilli ró og karlmennsku og
lét hvergi deigan síga í þeirri bar-
áttu. Naut hann og þeirrar bestu
læknishjálpar sem völ var á. Eigi
að síður var ljóst að hverju dró. En
engum datt í hug að eiginkonan,
Aðalbjörg, sem stóð eins og klettur
við hlið hans í blíðu og stríðu og
virtist stálhraust, myndi verða
kölluð fyrr af jarðlífssviðinu en
hann. Sú varð þó raunin á. Hún
veiktist af krabba og gekkst undir
tvær stórar skurðaðgerðir á sl.
hausti. Lágu þá bæði hjónin löng-
um á spítala, eða heima hjá sér í
Alfheimum 15 þegar af þeim bráði.
Þegar Alla sá hvað verða vildi
gerði hún ýmsar ráðstafanir, m.a.
lét hún aka sér milli grafreita til
þess að kjósa sér legstað. En áður
spurði hún Óla um óskir hans í
þeim efnum og svaraði hann þá að
bragði: „Mér er alveg sama hvar
ég ligg, ef ég fæ að hvíla hjá þér.“
Segir það stutta svar meira en
mörg orð um tilfinningasamband
þeirra, sem var með afbrigðum
innilegt og náði út yfir gröf og
dauða. Andlát Öllu bar að 17. apríl.
Ólafur Thoroddsen sýndi þá fá-
dæma karlmennsku að klæðast
fárveikur og fylgja henni til grafar
24. sama mánaðar. Þeir sumar-
mánuðir sem í hönd fóra voru Ólafi
erfiðir. En hann kvartaði aldrei og
reyndi að dvelja enn um skeið á
heimili sínu, með eftirliti og góðri
aðstoð barnanna og dóttursonarins
Ólafs, sem á námsferli sínum í
Reykjavík hefur búið hjá afa sínum
og ömmu. En brátt hrakaði heilsu
hans í þeim mæli að heimferðirnar
lögðust niður. Lá hann þá á Land-
spítalanum og heimsóttum við
hjónin hann eftir því sem aðstæður
leyfðu meðan hann hafði ráð og
rænu. Þótti okkur aðdáunarvert
hve hann bar sig vel og lét aldrei
neinn bilbug á sér finna. Var við-
kvæðið jafnan hjá honum: „Þetta
er allt að koma“, eða „þetta fer nú
allt að lagast". Þannig var tónninn
og minnti á þá hetjulund, sem eig-
inkonan sýndi á banasænginni fjór-
um mánuðum áður. - Og þegar
Ólafur Thoroddsen kvaddi jarðlífið
hinn 5. ágúst sl. þá hefur honum
öragglega verið heilsað innilega á
öðru tilverusviði. Útför hans fór
fram frá Lágafellskirkju 13. ágúst,
en jarðneskar leifar hjónanna hvíla
hlið við hlið í Mosfellskirkjugarði í
Mosfellsdal. - Fyrir hönd fjöl-
skyldu minnar og okkar systkina
frá Heydalsá kveð ég þessa horfnu
vini okkar með sáram söknuði og
innilegri þökk fyrir öll okkar sam-
skipti og bið góðan guð að blessa
minningu þeirra, börn og ástvini
alla.
Torfi Guðbrandsson.