Morgunblaðið - 17.09.1998, Side 48

48 FIMMTUDAGUR 17. SEPTEMBER 1998
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
OLIGEIR
HÖSKULDSSON
+ Óli Geir
Höskuldsson
fæddist í Reykjavík
18. september 1978.
Hann lést af slysför-
um 10. september
síðastliðinn og fór
útför hans fram frá
Kdpavogskirkju 16.
september.
Ég get ekki sungið neitt
gleðilag
nú er grátraust í haustsins
kiljum.
Og altaf styttir hinn stutta
Stormur á fjöllum með víkingsbrag,
og ólga í hafsins hyljum.
Mér verður svo grátsamt og gleðifátt,
og geigskuggar yfir mig færast.
Pað, sem mér áður var hugkvæmt og hátt,
er að hverfa úr sýn, verða lágt og smátt,
síðan hjartað mitt hættir að bærast.
Drottinn minn góður! Gefðu mér dag
góðviðrisdaginn bjarta.
Kenn mér að una við orðinn hag,
ef að þú gefur mér heiðan dag
og heitt og sláandi hjarta.
(Jónas Þorbergsson)
Elsku Pétur, Dóra, Dagný og
Signý. Megi Guð gefa ykkur styrk í
sorg ykkar.
Níels Jónsson og fjölskylda.
„Hann Óli Geir er látinn,“ sagði
vinur minn mér þegar hann sótti
mig í skóiann á flmmtudaginn. Já,
og þetta var ekki lélegur brandari
eins og ég var að vona, heldur blá-
*Ttaldur veruleikinn, eins kaldur og
yfirþyrmandi og hann getur frekast
orðið. Umferðin hafði tekið líf besta
vinar míns rétt áður en hann varð
tvítugur.
Bleikur, eins og ég fékk að kalla
Óla, var vinur í raun og ég gat alltaf
talað við hann um hvað það sem
mér lá á hjarta. Með okkur félögun-
um var hann alltaf hann sjálfur, það
voru engir stælar í Óla. Ég sakna
hans en ég veit að ég hitti hann aft-
ur, hvar sem það verður.
Óli, þú verður alltaf með okkur og
þótt tíminn lækni öll sár mun hann
seint fylla það skarð sem þitt brott-
hvarf setur í líf okkar sem eftir lif-
um.
Elsku Dóra, Pétur, Dagný og
Signý. Við eigum öll minningar um
yndislegan dreng. Látum þær ylja
okkur í þessu myrkri sem nú liggur
yfir.
Ykkar vinur
Sverrir Árnason.
Ég vaknaði á fimmtudagsmorgun-
inn við símtal sem ég átti erfítt með
að trúa að væri satt, en það var satt.
Óli Geir var dáinn. Ég kynntist Óla
fyrst þegar við vorum iitlir að æfa
fótbolta með Breiðabliki og í ellefu
eða tóif ára bekk þegar hann byrjaði
í Digranesskóla. Manstu þegar við
prófuðum fyrsta rafmagnsgítarinn,
•t'eða allan tímann í æfingahúsnæðinu í
Sigtúni? Það voru bestu tímamir
sem gleymast aldrei.
Við félagarnir erum stór vinahóp-
ur og alltaf þegar eitthvað stóð til
eða bara til að slappa af og spjalla
saman þá vorum við velkomnir heim
til Óla.
Með þessum fáu orðum vil ég
minnast besta vinar sem hægt er að
húgsa sér.
Elsku Dóra, Pétur, Dagný og
Signý. Ég bið Guð að veita ykkur
styrk á þessum erfiðu tímum.
Ykkar vinur
Sigurður Heiðar Helgason.
Nú ertu farinn frá okkur. Mér
finnst þetta svo ósanngjarnt. Af
hverju joú? En sumir hlutir eru ein-
faldlega óútskýranlegir og nú sit ég
eftir með fullt af frábærum minn-
ingum um þig. Hvernig þú spilaðir á
^Öoassann þinn, hvernig þú brostir og
hvað þú varst hreint út sagt frábær
og meiriháttar góður
vinur. Það leið ekki ein
sekúnda sem þú stóðst
ekki með vinum þínum.
Jafnt í blíðu og stríðu.
Ég vona að þér líði vel
þar sem þú ert nú
staddur.
Þinn saknandi vinur
Þóroddur Eiríksson.
Að morgni 10. sept-
ember hringdi síminn
og í ljós kom að þetta
var símtal sem ég
aldrei mun gleyma.
Mér var sagt frá því að hann Óli
Geir væri látinn. Ég gat í fyrstu
ekki trúað því að Óli væri farinn og
við gætum aldrei séð hann aftur.
Sorgin og sársaukinn eru ofsa-
leg því það var alltaf gott að sjá
þig. Við áttum alltaf svo góðar
stundir saman og upplifðum svo
margt í sameiningu. Gleðistund-
irnar með þér voru óteljandi og ég
mun alltaf finna fyrir þér og varð-
veita minningu þína. Ég veit og
finn fyrir því að við munum hittast
aftur, hvenær og hvar veit ég ekki
en ég veit að þangað sem þú fórst
mun ég koma.
Þinn vinur að eilífu,
Garðar Haukur.
Elsku Óli Geir minn.
Ég get ekki með orðum lýst hvað
það tekur mig sárt að þú sért farinn
frá okkur. Mig langar að minnast
þín í nokkrum orðum.
Ég kynntist þér fyrir tæplega
tveimur árum sem ejnum af mörg-
um vinum Garðars. Ég man að mér
fannst þú dálítið öðruvísi en hinir.
Þú varst svo rólegur og hlédrægur.
Eitt sinn þegar við vorum að
spjalla saman var umræðuefnið
skammdegið, vetm-inn og myrkrið.
Þá kom í Ijós að við áttum það sam-
eiginlegt að þola illa þennan kalda
og dimma hluta ársins. Þú varst
svo hissa að það væri einhver ann-
ar sem liði eins og þér og ég mun
aldrei gleyma því hvað þú varst
ánægður.
Ég veit að nú ertu á stað þar sem
myrkur og kuldi eru ekki til, ég vildi
að þú hefðir ekki farið svona
snemma. Þetta er syo óréttlátt.
Elsku hjartans Óli Geir, ég mun
aldrei gleyma þvi síðasta sem þú
sagðir við mig og mig langar að
segja: Sömuleiðis ðli.
Eygló Lilja.
Óli Geir. Þegar ég frétti að þú
værir farinn frá okkur vissi ég
ekki hvernig ég ætti að bregðast
við. Ég trúði þessu ekki. Það er
svo margt sem mig langar að segja
en kem bara ekki öilu frá mér
núna.
En á þessum alltof stutta tíma
gerðum við mest, en þetta leið bara
of fljótt Ég man þegar við hittumst
og kynntumst í MK. Við töluðum
sama tungumálið alveg uppá staf,
hóstuðum báðir og höfðum ná-
kvæmlega sama „mission". Strák-
amir héldu örugglega að við værum
geðveikir þegar við fórum á
trúbbann og fannst við vera einum
of uppteknir af því sem við ætluðum
að gera. Þeir stóðu að sjálfsögðu
með okkur, og okkur tókst að gera
það sem við ætluðum þó að við yrð-
um aldrei heimsfrægir.
Minningamar eru svo margar og
aliar mest góðar, allt sem við gerð-
um var gaman og ég á aldrei eftir að
gleyma þér. Ég veit við hittumst
aftur einhvemtíma seinna því við
áttum einu eftir ólokið. Það vitum
við báðir en við vitum bara ekki
hvenær. Ég þakka þér allar okkar
stundir, þú ert sannur vinur.
Þinn háværi vinur
Friðgeir Ingi Eiríksson.
Takk fyrir samfylgdina ÓIi Geir,
sjáumst síðar. Guð geymi þig.
Gunnar og Þórarinn Þórss.
Óli, þú munt ávallt vera í huga
mér og með mér hvert sem ég fer.
Við áttum okkar tíma saman og
núna ert þú sá sem horfir á okkur
og verndar.
Ég mun ávallt hugsa til þín og
aldrei gleyma.
Dauúinn gerir okkur öll að englum
gefurokkurvængi
mjúka sem amai’klær.
(Jim Morrison)
Markús Fry.
Þetta er svo óréttlátt gagnvart þér
og öllum þeim sem elskuðu þig að þú
sért búinn að yfirgefa okkur. Von-
andi líður þér betur á þeim stað sem
þú ert á núna. Minningai-nar um þig,
elsku Óii minn, lifa í hjarta mínu.
Pétur.
Kæri vinur.
Hver minning dýrmæt perla að liðnum lífsins
degi,
hin ljúfu og góðu kynni af alhug þakka hér.
Þinn kærleikur í verki var gjöf, sem gleymist
eigi,
og gæfa var það öllum, er fengu að kynnast
þér.
(Ingibj. Sig.)
Hvfl í friði, kæri vinur.
Sendi öllum ástvinum Óla mínar
innilegustu samúðarkveðjur.
Þórarinn (Tóti).
Mig langar til að segja nokkur orð
um hann Öla Geir minn sem fallinn
er nú frá langt fyrir aldur fram. Nú
lifir aðeins minningin um hann í
huga mér og hjarta. Ég og Óli minn
áttum margar góðar stundir saman
heima og heiman. Óli Geir var einn
besti vinur sem hægt var að eiga. Ég
minnist þeirra góðu stunda sem við
sátum oft tímunum saman og töluð-
um um allt milli himins og jarðar,
ekkert var það sem við gátum ekki
talað um. Alltaf fékk maður stuðning
og skilning. Engu virtist það skipta
hvað klukkan var, alltaf var maður
velkominn til Óla og það eina sem
hann sagði var: „Mi casa, su casa.“
Svo reif hann sig á fætur og spilaði
spil eða tekið var í tölvuna. Alltaf fór
ég glaður frá Óla og hlakkaði alltaf
til að hitta hann aftur og nú þarf ég
bara að hugsa aftur til þeirra gleði-
stunda og Oli er hjá mér á ný.
Ég kveð þig nú, Óli Geir, með
söknuð í hjarta. Misst hef ég þann
besta og traustasta vin minn sem ég
hef átt. Guð blessi og verndi ykkur,
Dóra, Pétur, Dagný og Signý, og
gefi hann ykkur styrk í þessum erf-
iðleikum.
Óli Geir vinur minn, ég mun
sakna þín sárt um aldur og ævi. Ég
veit við munum sjást á ný.
Legg ég nú bæði líf og önd,
ljúfi Jesú, í þína hönd,
síðast þegar ég sofna fer
sitji guðs englar yfir mér.
(Hallgr. Pét.)
Þinn elskandi vinur
Hilmar Ævar.
Óli Geir, nú ertu farinn og kemur
ekki aftur í þennan heim en um síðir
kemur að endurfundum, það er víst.
Óli, ég mun sakna þín.
Guð geymi þig.
Örn Sævar (Össi).
Elsku Óli Geir minn. Nú ert þú
farinn frá mér og öllum þeim sem
elskuðu þig og kunnu að meta þinn
vinskap. í mínum augum varst þú
alltaf ljúfi, góði, feimni strákurinn
sem öllum líkaði vel við og enginn
hafði neitt illt um að segja. Þú varst
alltaf svo eðlilegur og laus við alla
sýndarmennsku en einmitt þann
eiginleika hef ég alltaf kunnað best
við í fari þínu. Ég, Rósa og Sara töl-
uðum stundum um hvað það væri
gott og auðvelt að tala við þig og ég
veit að við eigum allar eftir að sakna
þessara góðu stunda með þér. Það
eru þessar minningar og margar
fleiri sem ég á um þig sem ég hugga
mig við þegar sorgin verður óbæri-
leg- , ,
Elsku Óli. Ég vona að þér líði vel
þar sem þú ert staddur núna og ég
veit að einhverntíma munum við
hittast aftur.
Þín vinkona
Birna Hlín.
Með fáeinum orðum langar mig til
þess að kveðja góðan vin minn Óla
Geir Höskuldsson.
Það var svo gaman þegar við vin-
irnir vorum allir saman heima hjá
þér yfirleitt og áttum þar margar af
bestu stundum lífs okkar. Þú varst
alltaf sá traustasti og þér gat maður
treyst fyi'ir öllu. Það skipti þig ekki
máli hvaða tíma sólarhringsins það
var, maður var alltaf velkominn inn
í hlýjuna í herberginu þínu. Þar gát-
um við gert allt milli himins og jarð-
ar, t.d. spilað á hljóðfæri, spilað á
spil, spjallað og margt fieira.
Ég kveð þig, Óli Geir, með mik-
inn söknuð í hjarta.
Vinir að eilífu.
Sverrir Steinn.
Óli Geir Höskuldsson var vinur
sem reyndist okkur öllum vel og
það getur enginn tekið frá okkur
þær stundir sem við áttum með Óla.
Við viljum senda öllum sem eiga um
sárt að binda vegna þessa voðalega
slyss innilegar samúðarkveðjur en
sérstaklega þó foreldrum hans og
systkinum. Minning hans lifir með
okkur að eilífu. Hann var einn af
þessum hörðu.
Fyrir hönd vinahópsins,
Ólafur Tómasson.
SIGRÚN
GÍSLADÓTTIR
+ Sigrún Gísla-
dóttir fæddist á
Kleifarstöðum á
Barðaströnd 29.
apríl árið 1918.
Hún lést á Dvalar-
heimilinu Hlíð á
Akureyri 12. sept-
ember síðastliðinn.
Foreldrar hennar
voru Gísli Ólafsson
og Steinunn Ólafs-
dóttir. Þeim varð
sex barna auðið og
var Sigrún yngst
þeirra. Hin _ hétu
Hallfríður, _ Ólafur, Gunnar,
Ingvi og Ósk, öll látin. Hálf-
systkini Sigrúnar, samfeðra,
eru Ragnheiður húsmóðir í
Súðavík, Steinunn húsmóðir í
Amma Sigrún er dáin. Þannig
vildi til að ég eignaðist ívar, son
minn, á afmælisdaginn hennar íýr-
ir rúmum tveimur árum. Hún
skynjaði það samt ekki sökum
sjúkdóms sem hrjáð hefur hana
lengi og þrjú undanfarin ár hefur
hún lítið getað tjáð sig.
Ymsar minningar koma upp í
hugann. Oft dvaldi ég í Löngu-
mýrinni hjá henni og afa Sig-
mundi. Alltaf var gott að koma til
ömmu. Hún, þessi fallega en lát-
lausa kona sem átti svo fínt og
snyrtilegt heimili. Ýmislegt gerðu
amma og afi fyrir barnabörnin sín.
Mér er minnisstæð vikudvöl með
þeim í sumarbústað í Borgarfirði.
Þar var líka Simmi frændi minn
og jafnaldri. Rigning og leiðinda-
veður var flesta daga og held ég
að við höfum ekki verið mjög þæg
þessa viku, þá 12 ára gömul.
Amma og afi gerðu gott úr öllu
saman, kenndu okkur ýmsa leiki
og endalaust var spilað á spil.
Einnig eru mér minnisstæðir
margir bíltúrar austur að Mý-
vatni, í Vaglaskóg og til fleiri
Reykjavík og Gísli
afgreiðslumaður í
Reykjavík.
Hinn 22. mai
1941 giftist Signin
eiginmanni sínum
Sigmundi Björns-
syni, f. 13. maí
1916, d. 19. ágúst
1981._ Synir þeirra
eru Ivar, kvæntur
Kristínu Einars-
dóttur, og Björn,
kvæntur Guðrúnu
Bjarnadóttur.
Barnabörn Sigrún-
ar eru sjö og langömmubörnin
eru orðin sex.
Utför Sigrúnar fer fram frá
Akureyrarkirkju í dag, og
hefst athöfnin klukkan 13.30.
staða. Sunnudagsmorgnarnir voru
líka skemmtilegir. Fyi-st var farið
í bíltúr með afa og síðan var farið
heim til ömmu og fengið eitthvað
gott. Þegar bræður mínir tveir,
ðmar og Ingvar, fóru að fara í
Löngumýrina var alltaf fyrsta
setningin sem þeir sögðu: „Amma
ís.“ Veturinn eftir að afi dó árið
1981 svaf ég oft um helgar hjá
ömmu. Það voru góðar stundir og
þá fann ég líka að ömmu leið vel
að haí'a einhvern hjá sér.
Síðustu áiin fækkaði heimsóknun-
um en alltaf færðist bros yíír andlit-
ið hennar þegar ég birtist, sérstak-
lega þegar ég kom með bömin mín
tvö. Brosið hennar sé ég víst ekki
aftur en minningin um góða konu lif-
ir í huga mínum. Blessuð sé minning
ömmu Sigrúnar.
Arna ívarsdóttir.
Elsku amma í Löngó, eins og þú
varst ævinlega kölluð af okkm-
barnabömunum, nú er lífshlaup þitt
á enda rannið og þú ert komin til afa.
Hann hefur eflaust tekið þér opnum
örmum og nú líður þér vel. Við sem
eftir sitjum eigum dásamlegar minn-
ingar um yndislega ömmu sem ekki
verða frá okkur teknar.
Alltaf var jafngaman að koma til
ykkar afa í Löngumýrina á vorin að
sýna ykkur einkunnabækumar okk-
ar. Þið lásuð þær vandlega yfir,
hrósuðuð okkur í hástert og alltaf
fengum við eitthvað gott í gogginn á
eftir. Eftir að þú varðst ein var
alltaf jafn notalegt að koma til þín
og segja þér frá því sem við börnin
vorum að gera.
Öilum sumrum eyddir þú á
hnjánum úti í fallega garðinum þín-
um. Þar var að finna flestar tegund-
ir blóma sem þú hlúðir svo vel að.
Þér þótti afskaplega gaman að sýna
okkur þennan fallega garð sem þú
ræktaðir svo vel og hafðir mikið dá-
læti á. Ekki munum við öðruvísi eft-
ir þér en með saumavélina uppi við
og varst svo dugleg að sauma handa
okkur barnabörnunum. Alltaf vildir
þú að saumaskapurinn væri óað-
finnanlegur og því skoðaðir þú fötin
okkar sem keypt voru til að líta eftir
handbragðinu. Þegar mamma og
pabbi fóru að heiman varst þú vön
að bjóða okkur systkinunum í mat
til þín. Ævinlega pöntuðum við
„buff á pönnu“. Þetta er það besta
buff sem við höfum fengið. Ekki má
nú heldur gleyma rúgbrauðinu,
skonsunum og „dökku kökunni með
hvíta kreminu" eins og hún var
alltaf kölluð. Þetta var nokkuð sem
við fengum aðeins í Löngumýrinni.
Öll jólaboðin og gamlárskvöldin
eru okkur ofarlega í minningunni.
Þarna sameinaðir þú alla fjölskyld-
una á yndislegum kvöldstundum.
Þessar stundir eru viss hluti af lífs-
hlaupi okkar.
Veikindi þín fóru að hrjá þig
alltof snemma og smám saman fjar-
lægðist þú okkur.
Elsku amma í Löngó,
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fýrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V.Briem)
Sigmundur, Sigrún
og Anna Elín.