Morgunblaðið - 28.11.1998, Blaðsíða 48

S.48 LAUGARDAGUR 28. NÓVEMBER 1998
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
Guðmundína
Rannveig Valdi-
marsdóttir fæddist
á Suðureyri við Sú-
andaíjörð 10. mars
1919. Hún _ lést á
Sjúkrahúsi Isafjarð-
ar 19. nóvember
síðastliðinn. For-
eldrar hennar voru
Valdimar Ornólfs-
* son, verslunarmað-
ur á ísafirði og síð-
ar á Suðureyri,
fæddur 5.9. 1860, d.
27.2. 1942. Móðir
hennar var Guðrún
Sveinbjörnsdóttir, f. 4.8. 1883,
d. 3.5. 1951. Systkini Rannveig-
ar voru: 1) Jón, f. 23.11. 1915. 2)
Camilla, f. 16.3. 1917 (látin). 3)
Sveinn, f. 31.12. 1920. 4) Svava,
f. 17.3. 1923 (látin). Hálfsystkini
Rannveigar samfeðra voru; Sig-
fús, f. 22.9. 1887 (látin); Kristín,
f. 15.9. 1888 (látin); Örnólfur, f.
5.1.1893 (látinn).
* Það er komið að kveðjustund og
hugurinn leitar til baka.
Það var árið 1948, sem Veiga
kom sem ráðskona til fósturfqður
míns Ólafs Guðmundssonar. Átta
árum síðar fór ég að venja komur
mínar á heimili þein-a, þá fimm ára
að aldri, brátt tókst með okkur vin-
átta, sem hefur verið mér mjög
dýrmæt alla tíð. Árið 1963 fluttu
foreldrar mínir frá Isafirði, þá
bauðst mér að flytja til þeirra,
enda hafði ég mikið dvalið hjá þeim
* fram að þeim tíma. Er ég hugsa til
baka hlýtur það að hafa verið mik-
ill breyting hjá þér og fósturfóður
mínum að taka við uppeldi á ung-
lingsstrák.
Alltaf voru félagar mínir vel-
komnir á mitt nýja heimili, þar vor-
um við oft margir samankomnir,
því mjög vinsælt var að koma heim
í Ásgarð, þar voram við aldrei fyrir
neinum sama hvað margir við vor-
um. Alltaf gengum við að því vísu
að Veiga væri með hlaðið borð af
góðgæti fyrir okkur alla.
Oft hin síðari ár hefur mér verið
hugsað til sambands fósturföður
míns og Veigu, á milli þeirra ríkti
gagnkvæm virðing og sú mikla
* tryggð, sem þau sýndu hvort öðru,
sem kom mjög glöggt fram í henn-
Rannveig ólst upp
á Suðureyri við Sú-
andafjörð. Árið
1948 flutti hún til
Isafjarðar og gerð-
ist ráðskona hjá
Ólafi Guðmunds-
syni, forstjóra á fsa-
firði, f. 26.4. 1896. d.
22.7. 1980. Rann-
veig dvaldi á Hlíf,
ísafirði, hin síðari
ár. Rannveig var
ógift og barnlaus.
Olafur og Rannveig
ólu upp Gest Hall-
dórsson, f. 21.5.
1950, kona hans er Ingibjörg
Ágústsdóttir, f. 10.9. 1943. Son-
ur þeirra er Ágúst Ragnar, f.
18.12. 1981. Börn Gests frá
fyrra hjónabandi eru, Ásthildur,
f. 22.9. 1967; Ólafur, f. 6.4. 1969;
Marías Halldór, f. 7.9. 1973.
Utfor Rannveigar fer fram
frá Isafjarðarkirkju í dag og
hefst athöfnin klukkan 14.
ar veikindum, þá brást hann henni
aldrei. Hún átti eftir að launa hon-
um þá tryggð er heilsu hans fór að
hraka, þá vék hún ekki frá honum.
Eg skynjaði þá hvað vinátta þeirra
var djúp og sterk.
Þegar ég flutti að heiman og
stofnaði mína fjölskyldu var alltaf
mikill samgangur á milli. Veiga
var einstaklega barngóð og átti
auðvelt með að laða börn til sín,
hún gaf sér alltaf nægan tíma fyrir
þau. Það ríkti sérstök ró yfir
henni, sem gaf þeim er hana um-
gengust öryggiskennd. Eg á henni
mikið að þakka fyrir það góða
veganesti, sem hún hefur gefið
mínum börnum, sem þau munu
alla tíð búa að. Þeirra fyrsta skóla-
ganga byrjaði hjá henni, hún las
mikið fyrir þau, kom þeim af stað í
lestri og skrift, ekki má gleyma
spilamennskunni, hún hafði gott
lag á því að láta þau alltaf vinna,
sem gerði það að verkum að þau
urðu mjög tapsár er þau spiluðu
við aðra, því hjá Veigu unnu þau
alltaf. Oft var leitað til hennar um
að passa börnin, alltaf var sama
tilhlökkunin þegar von var á henni
til að passa.
Það sem einkenndi Veigu alla tíð
var hógværð, kröfur hennar til lífs-
ins voru ekki miklar. Gaman var að
gleðja Veigu, hún notaði ekki mörg
orð um hlutina, en lét í ljós þakk-
læti sitt á sinn hógværa hátt.
Við gerðum okkur bæði grein
fyrir því er ég heimsótti þig á
sjúkrahúsið fyrir þremur vikum að
Formáli
minningar-
greina
ÆSKILEGT er að minningar-
greinum fylgi á sérblaði upplýs-
ingar um hvar og hvenær sá,
sem fjallað er um, er fæddur,
hvar og hvenær dáinn, um for-
eldra hans, systkini, maka og
börn, skólagöngu og störf og
loks hvaðan útför hans fer
fram. Ætlast er til að þessar
upplýsingai- komi aðeins fram í
formálanum, sem er feitletrað-
ur, en ekki i greinunum sjálf-
um.
Gamskom
k v/ PossvogsUifUjwgavð jk
N. Síh'ii: 550 0500
það væri komið að kveðjustund.
Mér er efst í huga þakklæti fyrir
þessa stund er við áttum saman.
Það var svo gott til þess að vita
hvað þú varst sátt við að kveðja og
yfir þér hvíldi þessi sérstaka ró,
sem einkenndi þig alla tíð.
Ég þakka öllu starfsfólki Hlífar
á Isafirði íyrir góða umönnun þau
ár er hún dvaldi þar.
Veiga mín, ég kveð þig með virð-
ingu og þökk.
Guð geymi þig.
Gestur Halldórsson.
Elsku Eigja mín, nú ertu farin
frá mér, ég veit að þú ert sátt og
þér líður vel. Þú skilur eftir þig
margar góðar minningar, sem við
áttum saman. Þú varst alltaf svo
góð, vildir öllum svo vel sem í
kringum þig voru. Alltaf varstu
svo þakklát fyrir það, sem ég
gerði fyrir þig, eins og svona smá-
atriði, að fara út í búð, það fékk ég
margfalt til baka frá þér, Eigja
mín.
Þegar ég bjó á Isafirði sótti ég
mikið til þín, það var alltaf jafn
gott að koma til þín. Þú gafst þér
tíma fyrir mig og mína félaga, við
spiluðum, fórum í feluleik, svo
gastu spjallað við okkur um allt
milli himins og jarðar og á meðan
jöpluðum við á rommí og kók, sem
alltaf var til handa okkur. Mér
þótti gott að vita að ég gat alltaf
farið til Eigju og alltaf var ég jafn
velkomin.
Eigja mín, eins og ég kallaði þig
alltaf, það er komið að kveðju-
stund. Þú varst gull af manneskju.
Ég er þakklátur fyrir þær mörgu
og góðu stundir er við áttum sam-
an. Alltaf munt þú eiga þinn stað í
hjarta mínu.
Guð blessi þig.
Ágúst Ragnar Gestsson.
Nú er komið að kveðjustund sem
ég hef alltaf kviðið fyrir, og langar
mig því að skrifa nokkur orð um
einstaka konu sem hefur verið stór
partur af mínu lífi frá því að ég
fæddist fyrir rúmlega 31 ári. Ég
var ekki gömul þegar pabbi og
mamma fóru með mig til hennar
Eigju (eins og ég kallaði hana
alltafj og báðu hana um að passa
mig en Eigja var þá ráðskona hjá
afa mínum. Átti ég eftir að vera
mikið hjá henni eftir það því þar
þótti mér svo gott að vera. Alla tíð
reyndist hún okkur systkinunum
vel og bar hag okkar fyrir brjósti.
Margs er að minnast og margt er
að þakka. Margar voru næturnar
sem ég gisti hjá afa og Eigju í Ás-
garði, ég svaf alltaf í sama herbergi
og Eigja en bræður mínir sváfu í
herberginu hjá afa. Þessi kvöld eru
mér einstaklega minnisstæð þegar
ég fékk hrærðan rjómaísinn í rúm-
ið og allar sögurnar sem hún sagði
mér frá því þegar hún var ung að
alast upp á Suðureyri og frá öllum
þeim börnum sem hún hafði pass-
að.
Ekki var leikskólaferill minn
langur því mér fannst miklu betra
að vera hjá Eigju, ég mótmælti
því harðlega að fara á leikskóla
eins og önnur börn, ég vildi bara
vera hjá Eigju og fékk ég mínu
framgengt. Ekki gerði hún Eigja
miklar kröfur í lífi sínu um verald-
leg gæði, allt var nýtt sem hægt
var að nýta. Sem dæmi má nefna
að hún fann gamlan og slitinn tré-
dúkkuvagn niður í fjöru. Hún tók
hann með sér heim og þreif hann
og þar sem á hann vantaði tvö
dekk þá var hún ekki í vandræð-
um með að bjarga því, hún setti
tvær Nivea-dósir í staðinn og virk-
uðu þær vel. Þessi dúkkuvagn var
mér kærari en margt annað þó að
ég ætti dýran og nýtískulegan
dúkkuvagn heima hjá mömmu og
pabba.
Mikið var hún svo hissa en ein-
staklega ánægð þegar ég eignaðist
eldri dóttur mína og skírði hana í
höfuðið á henni. Eigja fylgdist
ávallt vel með nöfnu sinni og var
mjög kært þeirra á milli. Þegar
Arna Rannveig dóttir mín var lítil
þá samdi Eigja ljóð um hana sem
hljóðar svo; Lítil stúlka hýr á brá,
leikur sér með gullin sín, engin
hana hrekkja má, af því að hún er
nafna mln.
Af svo mörgu er að taka þegar
ég fer að rifja upp okkar stundir.
Alltaf héldum við góðu sambandi
þó að ég byggi í Reykjavík um
nokkurra ára skeið. Við skrifuð-
umst á og töluðum einnig reglulega
saman í síma.
Fyrir fáeinum árum flutti Eigja
á þjónustudeildina á Hlíf því að
hún gat ekki lengur búið ein, en
frá því að afi dó árið 1980 hafði
hún búið í eigin íbúð á Hlíf og séð
um sig sjálf. Þar var hún virkilega
ánægð og vel var hugsað um hana.
Starfsfólk þjónustudeildarinnar á
Hlíf á þakkir skildar fyrir góða
umönnun síðustu árin. Mikið
þakka ég fyrir þetta ár sem liðið er
síðan ég flutti aftur á Isafjörð, þá
gátum við hist reglulega og fylgst
náið hvor með annarri. Stundum
fórum við í bíltúr á sunnudögum
og var þá oft komið við í Hamra-
borg og keyptur ís í dollu með
jarðarberjasósu en það fannst
henni svo gott.
Aldrei bað Eigja nokkurn mann
um aðstoð en var alltaf boðin og
búin til að hjálpa öðrum. Góðhjört-
uð kona er gengin, við hin sem eftir
lifum verðum að læra að lifa lífinu
án hennar þótt það verði erfitt en
éjg veit að hún var hvíldinni fegin.
Ég trúi því að afi hafi tekið á móti
henni og að þau séu saman á ný.
Ég á fjársjóð af minningum um
hana Eigju sem ég mun halda á
lofti fyiir dætur mínar í framtíð-
inni.
Ásthildur.
Föðursystir mín, hún Veiga
frænka, er dáin. Fréttin um það
kom mér ekki mjög á óvart, þar
sem hún hafði verið mikið veik
undir það síðasta. Hún á alltaf sér-
stakan sess í hjarta mínu og hygg
ég að það eigi hún einnig hjá öðr-
um sem þekktu hana. Minninga-
brot bams og unglings frá löngu
liðnum tíma hafa skotið upp kollin-
um frá því ég frétti andlát hennar.
Þess vegna langar mig að koma
nokkrum línum á blað til að minn-
ast hennar.
Það virðist ekki svo ýkja langt
síðan Veiga gerðist ráðskona hjá
Olafi Guðmundssyni á ísafirði, en
það hlýtur þó að vera fast að hálfri
öld. Oljós barnsminning um um-
brotatíma og veikindi hennar í
kjölfarið kemur upp í huga minn.
Ekki leið þó á löngu þar til heim-
sóknir til Ola og Veigu urðu aðal
tilbreytingin í tilveru minni og
ófáar stundir sátum við að kvöld-
lagi við borðstofuborðið og spiluð-
um „gosa“. Frá því að ég byrjaði
að skrifa og fram á fullorðinsár
fóru líka fjölmörg bréf á milli mín
og Veigu frænku í Ásgarði á ísa-
firði, enda voru síminn og „Netið“
ekki orðin aðal samskiptatækin á
þessum árum. Veiga skrifaðist
einnig á við fleiri systkinabörn sín
og jafnvel afkomendur okkar. Fa-
granesið gamla, eða póstbáturinn,
eins og við nefndum það, var sam-
göngutæki þessa tíma á milli
fjarða og alltaf áttum við, skyld-
menni Veigu, víst að hún eða Óli
tæki á móti okkur þegar við lögð-
um leið okkar til Isafjarðar. Of
langt yrði upp að telja öll þau
góðu minningabrot sem fara í
gegnum hugann tengd Veigu og
Öla í Ásgarði svo að ég læt þetta
nægja.
Veiga eignaðist aldrei börn og
ekki Öli heldur, en barngóð voru
þau. Bílaeign var ekki almenn á
sjötta áratugnum, en Óli átti jeppa
og bauð stundum í bílferð. Strák-
arnir í „Króknum“ sóttust eftir því
að fá smá bíltúr út í Ásgarð þegar
Óli fór úteftir. Einn þessara
drengja, Gestur Halldórsson,
myndaði sterk vináttutengsl við
Óla og Veigu og varð eins og son-
ur þeirra. Þegar Óli dó hafði hann
séð svo um að Veiga gæti átt ör-
uggt skjól það sem eftir væri.
Gestur og hans fjölskylda héldu
GUÐMUNDÍNA
RANNVEIG
VALDIMARSDÓTTIR
áfram að sinna Veigu sem ættingi
væri. Oft varð ég vör við að hún
mat mikils að fá nokkurs konar
ömmu hlutverk þar sem börn hans
áttu í hlut. Og samband hennar
við Ásthildi, elsta barnið, var ein-
stakt.
Ég tel mig ríkari í anda af kynn-
unum við Veigu frænku og mér er
efst í huga þakklæti til þess fólks
sem var í kringum hana og sýndi
henni umhyggju síðustu árin.
Valbjörg Jónsdóttir.
Mildð varð veturinn kuldalegri
þegar ég frétti að þú værir dáin,
elsku Veiga mín. Þú varst móður-
systir mín og sú frænka sem teng-
ist mörgu ævintýralegu í bemsku-
og æskuminningum mínum, því
þegar pabbi og mamma bjuggu á
Suðureyri með okkur fimm systk-
inin, fórum við oft á helgum í bíltúr
til Isafjarðar og heimsóttum þig í
Ásgarð, þar sem þú varst ráðskona
hjá Ólafí heitnum Guðmundssyni.
Þar var alltaf tekið á móti okkur
með kostum og kynjum eins og þar
væri fyrirfólk á ferð. Þið áttuð það
sameiginlegt að vera sérstaklega
elskuleg og sýna bæði stórum og
smáum áhuga. Þar var talað við
böm af sömu virðingu og fullorðið
fólk, og hét ég því að muna þegar
ég yrði fullorðin að börn em and-
lega þroskuð löngu áður en líkam-
inn nær fullri stærð. Ég held að
það vilji stundum gleymast. Þá var
ekki fært á milli fjarða í marga
mánuði yfir veturinn, þó heiðin
væri mokuð eins lengi og hægt
var, og man ég eftir himinháum
sköflum báðum megin við bílinn og
fannst manni hann vera eins og lít-
ill leikfangabíll úti í ógnþranginni
náttúranni. Löngu seinna kom
snjóbíllinn og núna era göngin
komin en djúpbáturinn Fagranesið
kom einu sinni í viku með nauð-
synjar. Stundum fékk ég að vera
nokkra daga í einu hjá þér og það
var alltaf ævintýri líkast. Húsið
var stórt og dularfullt, ég fékk að
fara með þér í risastóra kjallarann,
sem síðar varð rækjuverksmiðja.
Svo var það búrið innaf eldhúsinu,
þaðan sem þú töfraðir alltaf fram
kræsingar þegar gesti bar að
garði. Ég gleymi aldrei þegar þú
fórst með mig upp í bratta hlíðina
fyrir ofan húsið og sáum við þá
stóran hóp af hröfnum sem röðuðu
sér í stóran, þéttan hring og var
einn hrafn í miðjunni, þeir krunk-
uðu allir með látum og sagðir þú
mér að orðið hrafnaþing væri frá
þessu komið. Svo fór Olafur með
okkur í bíltúr í gamla jeppanum
sínum og man ég þegar við fórum
útúr bílnum þar sem kríurnar
verptu, réðust þær á okkur með
gargi og reyndu að gogga í haus-
inn á okkur. Þær unnu leikinn og
við settumst inní bílinn aftur. Þú
varst alltaf góð við okkur öll og
þegar vinir okkur komu með, voru
þeir líka velkomnir. Þú fórst alltaf
með mig í bæinn og keyptir handa
mér gjafir sem ég var himinlifandi
yfir. Líf þitt var ekki dans á rós-
um, þú áttir við veikindi að stríða
en varst sátt við Guð og menn og
gerðir ekki miklar kröfur til lífs-
ins.
Þið Ólafur eignuðust vin, Gest
Halldórsson, sem ég man eftir í
heimsókn hjá ykkur frá barnsaldri,
og hélst vinátta ykkar til dauða-
dags. Börn hans tengdust ykkur
líka sterkum böndum og var mér
sagt að Ásthildur dóttir hans ynni
á sjúkrahúsinu og hefði annast þig
eftir að þú veiktist. Ég hef alltof
sjaldan séð þig eftir að við fluttum
til Reykjavíkur, en lengi ski-ifuð-
umst við á og var ég að lesa gömlu
bréfin og kortin frá þér, það elsta
40 ára gamalt. En nú er komið að
leiðarlokum og vil ég þakka þér
fyrir allt það góða sem þú hefur
gefið mér og kennt mér. Ég mun
aldrei gleyma dillandi hlátri þínum,
glaðværð og gjafmildi. Systkini
mín og faðir kveðja þig líka með
virðingu og þökk fyrir að vera okk-
ur öllum svo góð og fyrir að fá að
kynnast þér.
Aðalheiður.