Morgunblaðið - 28.11.1998, Blaðsíða 53

(TT hj t sr Tytf.i i n gntyL
MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
■*!W' »(J.aj.ip//igJ.DJ’KA i. ^
LAUGÁRDAGUR 28 NÖVEMBER 1998 53
-
OLOF
ÞÓRARINSDÓTTIR
+ Ólöf Þórarins-
dóttir fæddist í
Grindavík 17. janú-
ar 1955. Hún lést á
Landspítalanum 19.
nóvember síðastlið-
inn. Foreldrar
hennar eru Guð-
veig Sigurðardóttir
og Þórarinn Olafs-
son. Systkini henn-
ar eru Sævar,
Helga, Ingibjörg og
Svala.
Ólöf var tvígift.
Með fyrri manni
sinum átti hún
börnin Sigríði og
Ingiberg Þór. Með
seinni manni sín-
um, en þau slitu
samvistir, átti hún
börnin Bergvin og
Fjólu Kristínu. Ólöf
átti eitt barnabarn,
Ólöfu Sigurðar-
dóttur.
títför Ólafar fer
fram frá Grinda-
víkurkirkju í dag,
og hefst athöfnin
klukkan 13.30.
Þó kynni mín af Ólöfu eða Lóu,
eins og hún var ávallt kölluð af ást-
vinum sínum, hafi verið stutt, alltof
stutt, aðeins um eitt og hálft ár,
voi-u það áhrifamikil kynni. Ég
kynntist sterkri konu, sem var að
berjast við illvígan sjúkdóm og ekki
hvarflaði annað að henni en hún
myndi hafa sigur. Svo mikill var
lífsvilji hennar, að maður gleymdi
því að hún ætti við veikindi að
stríða, enda ræddi hún það yfirleitt
ekki. Ég hitti hana fyrst á Land-
spítalanum er ég fór þangað í heim-
sókn með konunni minni, Helgu
Þórarinsdóttur, systur Lóu, vorið
1997. Við Helga kvöddum hana þar
líka nú í haust.
Við Lóa höfðum aldrei sézt fyiT,
en hún tók mér eins og hún ætti í
mér hvert bein, kát og hress og á
hverjum degi, sem hún dvaldi á
Landspítalanum, gengum við þrjú
saman um hina löngu ganga spítal-
ans og áttum við oft fullt í fangi
með að fylgja Lóu eftir. Við sátum
líka og spjölluðum um framtíðina.
Lóa ætlaði nefnilega að skemmta
sér, þegar hún slyppi út. Við skipu-
lögðum ferðir á kaffihús og dans-
staði og stóðum við það skipulag og
alltaf var Lóa í fararbroddi og naut
sín við dans og söng.
Þótt við byggjum í Reykjavík og
Lóa í Grindavík var samgangurinn
tíður, enda ætíð stutt milli vina og
ættingja. Mánuðir liðu og alltaf
var Lóa jafn sterk og hugrökk,
sannfærð um sigur í þessari bar-
áttu. Hún var trúuð kona sem
reyndist henni mikill stuðningur í
trúnni. Hún öðlaðist mikla ró og
hneigði ekki illt til nokkurrar
manneskju. Hún vakti yfir velferð
barnanna sinna fjögurra, Sigríðar,
Ingibergs, Bergvins og Fjólu
Kristínar og litlu ömmustúlkunn-
ar, Ólafar.
Lóu varð þó ljóst, þegar á leið, að
baráttan varð erfiðari og hún leitaði
allra þeirra leiða, sem hún taldi
duga, til að styrkja sig. Á þessu erf-
iða tímabili naut hún ómetanlegs
stuðnings vinar okkar Vigfúsar Ár-
mannssonar og vinkonu sinnar,
Nönnu Björnsdóttur, sem var vakin
og sofin yfir Lóu. Engu að síður
varð hún undan að láta og hún fékk
hægt andlát á Landspítalanum
fimmtudaginn 19. nóvember. Hún
hefur ábyggilega verið hvíldinni
fegin, því síðustu dagarnir voni
henni erfiðir.
Lóa var bæði sterk kona og trú-
uð og í anda hennar tel ég í raun að
hún sé ekki látin, heldur komin yfir
í annan heim, þar sem hennar bíða
önnur verkefni, sem hún mun sinna
af sinni alkunnu elju og atorku, en
jafnframt þeiiTÍ blíðu, sem einnig
bjó í henni. Hún mun jafnframt
vaka yfir velferð ástvina sinna í
okkar heimi og vonandi rætist sú
einlæga ósk hennar að Fjóla Krist-
ín fái öruggt skjól á heimili Sigríðar
systur sinnar.
Guð veri með börnunum hennar
Lóu, systkinum hennar og foreldr-
um og veiti þeim styrk í þeim
harmi, sem nú er að þeim kveðinn.
Hjörtur.
Á sólríkum degi þú lagðir af stað
er slokknaði Iífs þíns kraftur.
Með tárvotum augum um það ég bað
að hitta ég fengi þig aftur.
Og erfiða baráttu háðir þú hörð
en á endanum þvarr svo þinn máttur.
Ég veit að um okkur þú stendur nú vörð,
það er þinn einlægi háttur.
(H.L.)
Nú er elsku Lóa horfin frá okk-
ur. Hrifin frá okkur í blóma lífsins,
frá fjórum börnum, sem vissulega
hefðu þurft á henni að halda svo
miklu lengur. Fregnin um lát henn-
ar var mikið áfall, þó okkur hefði
verið vel kunnugt um þá hörðu bar-
áttu sem hún háði fyrir lífi sínu.
Hún barðist við sinn illvíga sjúk-
dóm af miklum dugnaði en varð því
miður að lúta í lægra haldi. Það er
hart að þurfa að sætta sig við að fá
aldrei að sjá hana aftur.
Lóa hugsaði ætíð vel um ástvini
sína og var þeim trú og stoð og
stytta ef eitthvað bjátaði á. Ég er
viss um að þeim hætti heldur hún
uppteknum og vakir yfir sínum,
þrátt fyrir að hún sé komin yfir á
annað tilverustig.
Ég vil þakka þér, elsku Lóa mín,
fyrir allt og allt. Guð geymi þig.
Elsku Sigga, Ingi, Bergvin, Fjóla
litla, Ólöf og Siggi, ykkur votta ég
mína dýpstu samúð.
Kveðja
Þóra frænka.
Dapur í bragði sest ég niður til að
skrifa minningargrein um Ólöfu
frænku, eða Lóu frænku, eins og ég
kallaði hana alltaf. En eftir smá-
stund líður mér betur. Lóa var
alltaf hress. Það er ekki hægt að
vera dapur, þegar maður minnist
hennar. Allar góðu minningarnar
streyma um huga manns, en samt,
innst inni, verður maðm- sár; að
svona ung og falleg kona þurfi að
fara svona fljótt frá okkur. En við
verðum að standa saman og halda
áfram að lifa okkar lífi. Það hefði
Lóa viljað.
Lóa átti fjögur yndisleg böm,
Sigríði, Ingiberg, Bergvin og Fjólu
Kristínu. Þau stóðu sig öll vel í
veikindum hennar eins og öll fjöl-
skylda hennar.
Ég verð að fá að þakka Nönnu,
Stínu Arnberg og Jónasi og þeirra
fjölskyldum fyrir allt sem þau
gerðu fyrir Lóu. Hjálp þeirra var
ómetanleg.
Elsku Lóa, þú varst ekki bara
frænka mín, heldur einnig ein besta
vinkonan mín. Ég þakka þér fyrir
allar stundirnar, sem við áttum
saman. Ég mun aldrei gleyma þér.
Ég votta þér virðingu mína og
fjölskyldu þinni mína dýpstu sam-
úð.
Guð blessi minningu Ólafar Þór-
arinsdóttur.
Þóri frændi.
Lóa mín. Það er svolítið skrítið
að setjast niður til að skrifa þér
kveðjulínur. Við emm að segja
bless í bili, ekki sjáumst á morgun,
heldur seinna, þannig lít ég á málið.
Nú ert þú farin úr þessu jarðlífi
sem þú vildir þó svo gjarnan dvelja
lengur við. Ég get ekki látið hjá líða
að þakka þér vel unnin störf í
Kvenfélagi Grindavíkur. Það var
sama hvort þú tókst að þér að selja
jólakortin eða mæta í basarinn, þú
gerðir allt af sömu eljunni. Nú á
þessum síðari árum þegar félög
eins og okkar eiga í vök að verjast
þar sem svo margt er í boði, er
vissulega mikill missir að mann-
eskju eins og þér. Þú varst einfald-
lega svo dugleg og ósérhlífin. Eng-
an þekki ég sem var ákveðnari í að
sigra veikindin en þú varst og um
tíma var ég viss um að þér tækist
það. Fyrir ári komst þú aftur til
starfa eftir nokkurt hlé og varst svo
full áhuga og bjartsýni, til í slaginn
að nýju, lést þig hafa það að koma í
stjórnina aftur og sem ritari félags-
ins sem þú hafðir jú verið áður. En
svona fór þetta, enginn fær víst
ráðið sínum næturstað.
Börnunum þínum, foreldi-um,
systkinum og öðrum ástvinum
sendi ég mínar innilegustu samúð-
arkveðjur. Far þú í friði.
Birna Óladóttir, varaformað-
ur Kvenfélags Grindavíkur.
Elsku Lóa mín. Mig langar að
skrifa nokkur kveðjuorð til þín.
Þegar mér var sagt að þú værir far-
in frá okkur, var mér mjög brugðið.
Þó að ég vissi að þú værir mjög
veik, átti ég ekki von á að þú færir
svona fljótt.
Þú varst alltaf svo glöð og já-
kvæð, það var alltaf svo gaman að
vera í návist þinni og það geislaði af
þér. Þú komst síðast til mín til
Akureyrar í júlí í brúðkaup dóttur
minnar. Þá áttum við yndislegar
stundir saman.
Það var alltaf gaman að koma í
heimsókn til Grindavíkur. Það var
þér einni lagið að þegar maður kom
til þín, þá gafstu manni alltaf svo
mikla orku, maður kom alltaf end-
urnærður heim frá þér. Þú varst
alltaf svo góð við börnin mín enda
báru þau mikla virðingu fyrir þér.
Ég kveð þig með söknuði, elsku
vinkona, og ég veit að þér líður vel
þar sem þú ert núna.
Elsku Sigga, Ingi, Bergvin, Fjóla
Kristín, Siggi, Ólöf og foreldrar
þínir, systkini og aðrh’ ættingjar,
ég votta ykkur innilega samúð mína
og bið Guð að blessa ykkur í sorg
ykkar.
Þú varst alltaf góður
vinur minn
og ég á eftir að sakna þín
enégveitsamtaðnú
ertu frjáls.
Éghugsaafhverju
en allii' þurfa að fara
einhvem tímann.
Ég veit líka að núna h'ður þér vel
því þú ert hjá Guðl
Ég gleymi aldrei
stundunum sem við áttum saman
allur hlátm'inn og gleðin.
Minningai’nar munu lifa að
eilífu.
(Silja Dögg Baldursdóttir.)
Þín vinkona
Eygló Þorsteinsdóttir.
Elsku Lóa. I dag kveð ég þig í
hinsta sinn, en það er huggun að
vita að þú kvelst ekki lengur. Líf
þitt var erfitt og nú sitja börnin þín
eftir með stórt tómarúm í hjarta
sínu. Það sem þú þurftir að ganga í
gegnum var ekki lítið, en alltaf
stóðst þú uppi sem klettur. Það var
ekki hægt annað en að vera stolt af
þér.
Ég á þér margt að þakka. Þú
varst góður vinur barna þinna og
þeirra vinahóps. Af öllum fallegu
minningunum sem ég á um þig
stendur auðvitað þrettándinn upp
úr. Það sem við hlógum þessi kvöld,
með gölluðu flugeldana í farteskinu,
stóru karlamir við hliðina með sínar
flottu bombur, en við vissum sko
hverjir skemmtu sér betur. Svo síð-
asta sumar á ströndinni okkar, þeg-
ar þú vissir leiðina þangað. Fyrst
fórum við á ruslahauga, síðan villtist
þú, ég þurfti smá hjálp frá Amerík-
ana, vegna þess að bíllinn festist.
Já, elsku Lóa mín, ég hef góðar
minningar til að hugga mig við. Ég
veit að þú vakir yfir börnunum þín-
um. Dætur mínar Auður og Ragga
minnast þín með gleði og trega.
Farðu í friði og hafðu þökk fyrir
allt.
Elsku Sigga, Ingi, Bergvin,
Fjóla, Siggi og litla ömmustelpan,
Ólöf. Guð hjálpi ykkur á þessum
erfiðu tímum. Verið dugleg að
vernda hvert annað.
Ykkar vinkona,
Gerða.
Ég varð harmi slegin er ég frétti
andlát Lóu vinkonu minnar.
Efth’ langvarandi veikindi kom
kallið og nú er hún hjá guði. Lóa
var mjög trúuð og oft og tíðum
ræddum við um hvað byggi handan
móðunnar miklu. Og ef það væri líf
efth- dauðann þá hlyti tilvist okkar
hér á jörðu að þjóna einhverjum til-
gangi, kannski fyrir næsta líf, hver
veit? Um þessa hluti gátum við
rabbað fram og aftur.
Lóa var alltaf svo hress og kát,
og það var alltaf stutt í hláturinn
hjá henni. Ég minnist þess þegar
ég kom fyrst til Grindavíkur 15 ára
gömul og fór að vinna í Hraðfrysti-
húsinu. Þar kynntist ég Lóu. Við
grínuðumst oft með það að hún
hefði tekið mig upp á arma sína,
því það getur oft verið erfitt fyrir
ungling að koma á nýjan stað.
Mörg eru árin síðan þetta var og
Lóa hefur eignast börn og bú.
Börnin hennar öll, Sigga, Ingi,
Bergvin og Fjóla litla lifa öll
mömmu sína. Guð veri með þeim
öllum svo og hennar yndislegu for-
eldi-um og systkinum öllum. Ég
hefði ekki trúað því þegar við hitt-
umst í byrjun sumars að það ætti
eftir að verða okkar síðasta stund
saman. Guð geymi þig, elsku Lóa
mín.
Gréta.
Lóa mín, kæra vinkona. Seinast
þegar við hittumst sagðir þú við
mig: „Öll él birtir upp um síðir og
bráðum er þetta búið. Þá hittumst
við á kaffihúsi og hlæjum að erfið-
Ieikunum.“ Uppstyttan varð með
öðrum hætti en við vonuðumst til
og héldum að yrði, en ef trú þín er
rétt munum við setjast með kaffi-
bolla í ókunnu landi í öðrum heimi
og hlæja að öllum vandkvæðum.
Jafnvel þú með þitt mikla þrek og
lífsorku varðst að láta í minni pok-
ann fyrir þeim sem sigrar okkur öll
að lokum.
Elsku Lóa mín, ég dáðist að þér.
Ég dáðist að styrk þínum og krafti
og umfram allt dáðist ég að hug-
rekki þínu. Mikla dirfsku þarf til að
rísa upp og verja sannfæringu sína
þótt maður viti að það kosti mikla
mótstöðu. í þeirri hugprýði þinni
endurspeglaðist ekki síst kærleik-
ur þinn og ást til barnanna þinna
sem voru þér meira virði en allt
annað.
Mig setur hljóða þegar svo sterk
og mikil manneskja er kölluð burt í
blóma lífsins. Kona sem hafði mikið
að gefa og átti svo margt ógert.
Allar þær mörgu og fallegu fyrir-
ætlanir sem hún hafði um framtíð-
ina eru nú að engu orðnar nema
hennar hafi verið meiri þörf annars
staðar en hér. Um það vitum við
minnst sem eftir sitjum og sökn-
um.
Elsku Sigga mín, Ingi, Bergvin
og Fjóla, þið hafið misst svo mikið
og ég vona að minningin um
mömmu og ástúð hennar gefi ykkur
kraft til að halda áfram og skapa
ykkur tilveru nú þegar hennar nýt-
ur ekki lengur við. Orð Einars
Benediktssonar um móður sína,
sem hann naut aðeins stutt, segja
mikið um áhrif góðrar móður sem
vara alla ævi:
Frá árbjarma fyrstu æsku ég man
óm þinna glötuðu stefja.
Enn finnst mér ég heyra fjallasvan
í fjarska sín vegaljóð hefja.
Svo finn ég, hjá ísunum, móðurman
í mjúku fangi mig veíja.
(Einar Ben.)
Steingerður Steinarsdóttir.
Elsku Lóa okkar, nú hefur þú
kvatt þennan heim og þú ert komin
á annan stað þar sem ljósið og birt-
an er og við vitum að þar hefur
verið tekið vel á móti þér. Það er
ekki auðvelt að skrifa minningar-
grein um góða vinkonu. Kynni okk-
ar hófust fyrir 28 árum, en þá bjó
ég vestur í Grundafirði og var oft
glatt á hjalla þegar þú komst í
heimsókn vestur og þegar ég kom
svo á vertíð til Grindavíkur, gerðist
oft margt skondið og skemmtilegt
hjá okkur. Ef ég ætti nú að fara að
segja frá því öllu þyrfti ég fleiri en
eitt blað, en við skulum bara láta
minninguna sjá um að geyma þá
daga.
Síðan stofnuðum við báðar heim-
ili hér í Grindavík og okkur Bigga
er alltaf minnisstætt hversu hart
þú lagðir að þér að gefa okkur
hvolp þegar hún Pollý þín eignaðist
hvolpa og alltaf neituðum við þér
þangað til við létum undan og tók-
um einn sem við sáum sko ekki eft- _j
ir. Við nefndum hana Mollý og átt-
um við hana í 17 ár.
Minningarnar eru ólýsanlega
margar og munum við ávallt geyma
þær í hjörtum okkar um ókomin ár.
Hann brýtur bölsins hlekki
að bregðast vill hann ekki
þá neyðin nærri er.
Hann bauð okkur að biðja
og bæn er fógur iðja
hann hyggur best hvað hentar þér.
En hver sem ljósið lítur,
á lífsins göngu hlýtur,
aðrataréttabraut.
Ég veit hver valdið hefur
og visku og kraftinn gefur
að sigra hveija þunga þraut.
En þegar heimur hæðir
og hjarta mannsins blæðir
og sorgin verður sár
þá kemur sjálfur Kristur
og hverfur neyðarmistur
hann strýkur burtu trega og tár.
(Filippía Kristjánsdóttir.)
Elsku Sigga, Ingibergur, Berg-
vin, Fjóla, Siggi og Ólöf. Megi góð-
ur Guð styrkja ykkur öll í sorginni.
Einnig vottum við foreldrum og
systkinum innilegustu samúð.
Guð blessi minningu Lóu. Hvíl
þú í friði.
Kristín Arnberg og fjölskylda.
Hún Lóa vinkona mín er látin
langt um aldur fram. Eftir sit ég
með sorg og söknuð í hjarta. Ég
minnist unglingsára okkar sem liðu
í áhyggjuleysi og gleði, seinna tók
alvara lífsins við. Það er erfitt að
hugsa til þess að geta ekki skroppið
yfir í kaffi og spjallað um lífið og til-
veruna. Ég minnist þess er hún
stóð sem klettur við hlið mér þegar
ég missti fyrri mann minn. Það gat
ég aldrei fullþakkað henni. Einnig
minnist ég hennar við fæðingu
yngsta sonar míns, þá klippti hún á
naflastrenginn og fannst það til-
komumikið. Ég gæti skrifað margt
um allar þær góðu stundir sem við
áttum saman en læt hér við sitja.
Ég bið að góður Guð veri með þér,
Lóa mín, og öllum sem þótti vænt
um þig.
Þín vinkona
Sjöfn Ágústsdóttir.
Ólöf Þórarinsdóttir, baráttu-
kona í Grindavík, er látin. Henni
kynntist ég á erfiðum tíma í lífi
hennar en enda þótt þannig hátt-
aði til gat hún alltaf brosað í gegn-
um tárin og stutt var í dillandi
hláturinn.
Ólöf var afskaplega myndarleg
kona og þannig var einnig heimili
hennar, það var sama hvort hún
bauð upp á tertur eða gijónagraut
það var alltaf veisla hjá Ólöfu. Hún
unni sér sjaldan hvfldar, var alltaf
að. Og hvað hún gat verið ákveðin
og sannfærandi; því gleymi ég seint.
Börn Ólafar voru gleði hennar og
yndi, velferð þeirra skipti öllu og í
þeim efnum gekk hún lengra en
margur annar.
Ólöf barðist hetjulega við sjúk-
dóm sinn og vissulega ætlaði hún
að hafa betur, hún gafst ekki upp
heldur hefur nú tekið að sér annað
hlutverk í faðmi Drottins.
Guð blessi börn Ólafar í sorg
þeirra.
Hvfl í friði.
Sesselja Jónsdóttir. f