Morgunblaðið - 28.11.1998, Blaðsíða 56

56 LAUGARDAGUR 28. NÓVEMBER 1998
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
ÞÓRA BJÖRG
ÞÓRARINSDÓTTIR
Þóra Björg Þór-
arinsdóttir
fæddist í Vest-
mannaeyjum 28.
október 1939. Hún
lést á Landspítalan-
um 20. nóvember
síðastliðinn. For-
eldrar hennar voru
Þórarinn Guðjóns-
son frá Syðri-Kví-
hólma, f. 9.11. 1910,
d. 25.3 1972, og
Þórný Sveinbjarn-
ardóttir frá Ysta-
Skála, f. 2.9. 1909,
d. 4.3. 1995. Bróðir
hennar er Guðjón Þórarinsson,
f. 2.4. 1949, maki Ólafía Guð-
mundsdóttir.
Þóra Björg giftist Sigfúsi
Þórðarsyni, f. 28.12. 1934. Þau
eignuðust þrjú börn sem eru:
l)Kristín, f. 15.4. 1963, sambýl-
ismaður Kári Krist-
jánsson. 2) Anna
Þórný, f. 16.4. 1967,
maki Stefán Þor-
leifsson. Börn
þeirra eru Eyþór og
Guðrún Lilja.
3) Þórarinn, f. 21.5.
1974.
Þóra Björg starf-
aði í nokkur ár á
skrifstofu Kaupfé-
lags Árnesinga á
Selfossi. Eftir það
starfaði hún við
ræstingar við
Barnaskóia Selfoss
um nokkurra ára skeið. I byrjun
9. áratugarins hóf hún störf í
eldhúsi Sjúkrahúss Suðurlands
þar sem hún starfaði til æviloka.
Utför Þóru Bjargar fer fram
frá Selfosskirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 13.30.
Það fyrsta sem upp kemur í huga
minn þegar ég hugsa um mömmu er
kona sem hægt var að treysta á. Eg,
sem sonur, gat alltaf leitað til henn-
ar þegar ég átti í erfíðleikum og
þurfti á hjálp að halda. Nú er ekki
'*oara mamma mín farin heldur góður
ráðgjafí og mikill vinur. Ég mun
sakna okkar góðu samræðna um allt
milli himins og jarðar. Mamma hafði
mikinn áhuga á trúmálum og fræddi
mig oft um þau. Ég veit að nýju
heimkynnin hennar verða í himna-
ríki þar sem hún á svo sannarlega
rétt á að dvelja. Ég hef ekki kynnst
jafn góðhjartaðri manneskju og
mömmu. Baráttuvilji og dugnaður
hennar í veikindunum var einstakur.
Ég heyrði hana aldrei kvarta heldur
*tók hún því sem að höndum bar og
hjálpaði það henni mikið í baráttu
sinni við ei'fíðan sjúkdóm.
Ég er mjög þakklátur fyrir öll þau
ár sem við áttum saman og er ég
viss um að trú hennar, dugnaður og
baráttuvilji muni reynast mér gott
veganesti í lífínu.
Megi Guð vaka yfír mömmu að ei-
lífu.
Þórarinn.
Það er stundum svo að það er
ekki fyrr en grár hversdagsleikinn
er rofinn með óvæntum atburðum
að við gerum okkur grein fyrir því
að skarð er fyrir skildi og sem aldrei
^verður fyllt af öðrum. Við tökum
stundum ekki eftir, eða teljum sjálf-
sagt að njóta kærleika og alúðar
sem aðrir veita. Fráfall ástvinar
virðist alltaf óvænt.
Þóra Björg var persóna sem ekki
barst á né sló um sig með orðum eða
athöfnum í lífi sínu, hún ræktaði um-
hyggju og alúð í samskiptum við
sína nánustu. Hún kenndi okkur
sem nálægt henni stóðum að hetjur
eru ekki þeir sem olnboga sig áfram
í lífínu, heldur þeir sem, líkt og hún,
bera byrðar sínar í hljóði og taka ör-
lögum sínum með ró og festu. Fram
á síðustu stund hélt hún í trúna á að
lækning fyndist, sem stuðlaði að
bjartsýni okkar á að hún hefði bet-
ur. En þrátt fyrir allt var það nokk-
ur huggun að sjúkdómur hennar
kom í ljós fyrir um sjö árum. Henni
og hennar nánustu gafst því rúm til
að njóta þess tíma sem eftir var,
sem þó var markaður tvísýnni bar-
áttu hennar við sjúkdóm sem margir
lúta fyrir.
Hún var tengdasyninum sem
móðir, og sonarsyni mínum sem
besta amma. Fyrir okkar hlut, takk
fyrir allt.
Umhyggja þín verður okkur ljós
inn í framtíðina.
Kári og Sindri Freyr.
Lilla er nú látin eftir langa hetju-
lega baráttu við sjúkdóm sinn. Um
leið og ég kveð hana með trega, rifj-
ast upp hlýjar minningar um hana.
Mér fannst Lilla alltaf sérlega glað-
lynd og skemmtileg kona. Þegar ég
hugsa um hana heyri ég fyrir mér
glettnislega rödd hennar og man
bros hennar og smitandi hlátur. Ég
er þakklát fyrir að hafa fengið að
kynnast henni.
Lilla var kona frænda míns, Sig-
fúsar Þórðarsonar á Selfossi. Hann
og pabbi eru systkinabörn og jafn-
framt góðir vinir sem hafa alla tíð
haldið góðu sambandi.
+
Þökkum innilega samúö og hlýhug við andlát
og útför,
ELÍSABETAR INGIBJARGAR
GUÐMUNDSDÓTTUR,
Árbæ,
Reykhólasveit.
Guðlaug Jónsdóttir,
Þórður Magnús Jónsson, Ása Björg Stefánsdóttir,
Valdimar Ólafur Jónsson, Steinunn Erla Þorsteinsdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
+
Við þökkum öllum þeim sem sýndu okkur
samúð og vináttu við andlát og útför
ÖNNU ÞÓRHALLSDÓTTUR
söngkonu,
áður til heimilis
á Birkimel 8b.
Fyrir hönd aðstandenda,
*
Þorgerður Johansen,
Haukur Dan Þórhallsson.
Þau Sigfús og Lilla áttu börn á
sama aldri og við systkinin og kom
okkur börnunum líka prýðilega sam-
an. Það var alltaf tilhlökkunarefni að
fara í heimsókn til þeirra, ekki síst
þegar við fengum að gista. Lilla var
sérstaklega barngóð og leyfði okkur
ki-ökkunum að ærslast og hélt ró
sinni þótt oft væru ansi mikil læti og
mikið ruslað út.
Heimili þeirra Sigfúsar og Lillu
var myndarlegt og fallegt, en jafn-
framt með afslöppuðu andifímslofti
þar sem maður fann fyrir mikilli
hlýju og samheldni þeirra hjóna.
Oft komum við óvænt við, en alltaf
var tekið jafn vel á móti okkur og
maður vai' diifinn í kaffi og oft í mat
líka. I heimsóknunum var mikið talað
og skipst á sögum og mikið hlegið.
Síðasta skiptið sem við heimsótt-
um Lillu hafði hún gengið í gegnum
erfiða sjúkdómsmeðferð og við höfð-
um áhyggjur af því hvoi-t hún gæti
tekið á móti okkur. Hún var hins
vegar í ótrúlega góðu jafnvægi, glöð
og virtist svo ánægð með hvern dag
sem hún hafði með fjölskyldu sinni.
Barnabarn hennar var líka í heim-
sókn og var hún mjög stolt af því.
Við höfðum rétt ætlað að líta við, en
Lilla „töfraði“ á stundinni fram há-
tíðarkvöldverð sem minnti á gömlu
dagana.
Éyrir hönd foreldra minna og
systkina votta ég Sigfúsi, Kristínu,
Onnu, Þórarni, litlu barnabörnunum
og öðrum ástvinum Lillu okkar inni-
legustu samúð um leið og við minn-
umst yndislegra stunda með Lillu
og fjölskyldu.
Svanhildur Bogadóttir.
Nú þegar kveðjustundin er komin
langar mig að minnast hennar Lillu
fóðursystur minnar með þessum fá-
tæklegu orðum.
Frá því ég man eftir mér hefur þú
ávallt skipað sérstakan sess sem
eina systir pabba. Þó samverustund-
irnar hafi verið alltof fáar, voru þær
umfram allt góðar. Ég minnist sér-
staklega ánægjulegrar dagstundar
sem við áttum á þorranum fyrir
tveimur áram, er við hittumst í
Þórsmörk, daginn sem við héldum
okkar litla fjölskylduþorrablót í
fyrsta sinn. Því miður getur þú ekki
tekið þátt í þeim fleirum. Einnig
langar mig að þakka þér fyrir þá
notalegu stund sem við áttum á að-
ventunni fyrir ári, minningin yljar í
skammdeginu.
Elsku Lilla, baráttuvilji þinn og
styrkur í veikindum þínum hefur
verið einstakur, hversu jákvæð og
hress þú ávallt varst, sama hve mik-
ið mótlætið var. Þú varst svo lánsöm
að njóta umönnunar yndislegs
starfsfólks Landspítalans, ekki hvað
síst síðustu dagana, umvafin fjöl-
skyldunni. En nú er hláturinn þinn
hljóður, þessi dillandi hlátur sem ég
minnist svo vel. Hann lifir með okk-
ur öllum í minningunni.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og alit.
(V. Briem.)
Elsku Siffi, Kristín, Anna og Þór-
arinn, megi guð vera með ykkur og
veita ykkur styrk.
Guðrún.
Kæra vinkona. Ég sendi þér
hinstu kveðjuna með miklu þakklæti
fyrir kynni okkar. Ég þakka þér
með söknuði stundirnar sem við átt-
um saman. Það er undarlegt að
hugsa til þess hve stutt er síðan við
gerðum okkur síðast glaðan dag og
horfast um leið í augu við þá stað-
reynd að þú ert farin. Við töluðum
einmitt þá um hvernig tilveran væri
eins og ferðalag, rétt eins og segir í
dægurlaginu. Þínu ferðalagi hér er
þá lokið. Þú varst þroskuð mann-
eskja sem gott var að tala við og ég
lærði svo margt af þér. Ég varðveiti
minningu þína.
Kæri Sigfús, Kristín, Anna, Þór-
arinn og fjölskyldur. Megi Guð
styrkja ykkur í sorginni.
Eygló.
Hún Lilla er dáin. Þetta er stað-
reynd og við verðum að horfast í
augu við það. En 59 ár eru enginn
aldur. Aldurinn er enginn mæli-
kvarði þegar dauðinn knýr á dyr.
„Hún er alveg ótrúleg,“ sagði
Kristín dóttir hennar og vinkona
mín iðulega þegar ég spurði um líð-
an mömmu hennar. Þetta fannst
mér líka. Það var hrífandi hve vel
henni tókst að hafa bjartsýnina að
leiðarljósi og láta jákvætt viðhorf til
lífsins hafa yfirhöndina þrátt fyrir
að þessi illvígi sjúkdómur væri alltaf
að stinga sér niður á nýjum stöðum.
Það komu alltaf bjartir tímar á milli,
ekki síst þegar læknarnir staðfestu
að engin merki þessa illvíga sjúk-
dóms væri lengur að finna. Hún
Lilla háði langa baráttu en hefur nú
fengið frið. Ég mun minnast hennar
um alla framtíð því alltaf var ég vel-
komin á heimili þeirra Siffa. Auk
þess hefur hún vakið mig til meðvit-
undar um hve mikilvægt það sé að
lifa hér og nú og njóta þess sem ég
hef, því óvíst er hvort ég geti notið
þess á morgun.
Fyrstu minningarnar um Lillu
eru þegar ég nær daglega á barna-
skólaaldri kom við á heimili þeirra
og fór samferða Kristínu í skólann á
morgnana. Þá var það eitt af morg-
unverkum Lillu að greiða síða hárið
á Kristínu sem var mjög þykkt og
tók því sinn tíma. Þetta var þolin-
mæðisverk því stúlkan var hársár.
Lilla fylgdist af áhuga með áhuga-
málum barna sinna og sá ég það aðal-
lega í tengslum við hljóðfæraæfingar
Kristínar. Ég fór oft heim með henni
eftir skóla og fannst okkur Lillu
gaman að hlusta á hana æfa sig.
í löngu frímínútunum í gagnfræða-
skóla lá leiðin oft heim til Kristínar
og ófáar vora samlokurnar sem grill-
aðar vora ofan í okkur þá. Stundum
vorum við fleiri saman og glatt á
hjalla í eldhúsinu á Sunnuveginum.
Eitt sinn á leið okkar Kristínar
heim til hennar úr skólanum, datt ég
og handleggsbrotnaði. Var ég með
mikið og þungt gips í nokkrar vikur.
Þá var það Lilla sem kom á hverjum
einasta morgni og sótti mig heim og
keyrði mig í skólann, tók ekki annað
í mál.
Ég hitti Lillu síðast á Landspítal-
anum sl. vor og var viðmótið enn það
sama hlýja og ávallt. Brosið þegar
hún talaði af bjartsýni um batahorf-
ur, en mikið sagðist hún vera orðin
leið á þessu. Skyldi nokkurn undra?
Það var þó ekki vottur af uppgjöf.
Þessi minningabrot eru aðeins
toppurinn á ísjakanum, þau era
miklu fleiri. Ég ætla hins vegar að
geyma þau í hjarta mér og ylja mér
við þau öðra hvoru í framtíðinni.
Elsku Ki-istín mín, Siffi, Anna
Þórný, Þórarinn og fjölskyldur. Ég
hugsa til ykkar allra á þessum eifíðu
tímum og bið Guð að gefa ykkur
styrk til að læra að lifa með sorginni.
Guðbjörg Dóra Tryggvadóttir.
I dag verður kvödd hinstu kveðju
kær vinkona, Lilla, eins og hún var
oftast nefnd. Hún var lengi búin að
stríða við erfið og þungbær veikindi
sem hún bar af einstöku æðruleys
og stillingu allan tímann. Lilla var
góð og vel gefin kona, afar traust og
myndarleg í öllum sínum störfum,
gi'eiðvikin og gædd mikilli ljúf-
mennsku. Ég minnist margra
ánægjulegra stunda með henni frá
fyrstu kynnum. Hennar er nú sárt
saknað.
Með þessum fátæklegu orðum vil
ég þakka liðna tíð og vináttu. Ég
sendi innilegar samúðarkveðjur til
Sigfúsar eiginmanns hennar, barn-
anna Kristínar, Önnu og Þórarins,
tengdasona, barnabarna og bróður.
Blessuð sé minning hennar.
Nú legg ég augun aftur,
6, Guð, þinn náðarkraftur
mín veri vörn í nótt.
Æ, virst mig að þér taka,
mér yfir láttu vaka
þinn engil svo ég sofi rótt.
(Pýð. Sveinbjörn Egilsson.)
Sigrún.
Okkur samstarfsfólk Lillu langar
til að þakka ánægjulegan tíma bæði
í starfi og leik. Hún var alltaf svo já-
kvæð, sá björtu hliðarnar á öllu og
öllum og færði til betri vegar ef
hægt var. Við kynntumst lífsgleði og
glaðværð Lillu þegar við tíu vinnufé-
lagar fórum tvívegis í stuttar ferðir
til útlanda. Þá var mikið hlegið og
skemmt sér. Eru okkur öllum sam-
ferðakonum hennar þessar stundir
minnisstæðar og ekki síður undir-
búningurinn að þeim. Lilla var mikið
náttúrubarn og unni dýram og landi
mjög, hafði lifandi áhuga á öllu í um-
hverfinu, en var tilbúin að ferðast á
nýjar slóðir og setja sig inn í líf
ólíkra þjóða. Annars var hún heima-
kær og undi sér vel þar með fjöl-
skyldunni sinni. Gönguferðir vora
fastur liður í daglegu lífi hennar
lengi og var Laugardælahringurinn
oft genginn.
Mörg síðustu árin barðist Lilla við
illvígan sjúkdóm með einstökum
kjarki og jákvæðu hugarfari, kvart-
aði aldrei þó að oft væri hún mikið
veik og örugglega veikari en okkur
hin granaði. Lilla vann meðan hún
gat en fyrir um það bil ári varð hún
að hætta og tók því með æðruleysi
eins og öðra.
Mest af þessum síðasta tíma gat
hún verið heima og var það mjög
mikilvægt fyrir hana. Lilla þakkaði
fyrir hvern dag sem hún gat notið
og verið með fjölskyldu sinni. Við
erum þakklát fyrir að hafa fengið að
kynnast Lillu og hugsum með hlý-
hug til baka og sendum fjölskyld-
unni innilegar samúðarkveðjur.
+
Bróðir okkar og frændi,
EINAR ERNST EINARSSON
frá Siglufirði,
til heimilis á Grensásvegi 14,
Reykjavík,
lést á hjartadeild Sjúkrahúss Reykjavíkur sunnudaginn 8. nóvember sl.
Útförin hefur farið fram í kyrrþey.
Alfreð Einarsson, Poiiy Anna Einarsson,
Karl Einarsson, Svanhvít Einarsson,
Álfhildur Kristín Fungo.
+
Faðir okkar, tengdafaðir og afi,
PÁLL Á. PÁLSSON,
Þormóðsgötu 21,
Siglufirði,
lést á Sjúkrahúsi Siglufjarðar aö morgni
fimmtudagsins 26. nóvember.
Jarðarförin auglýst síðar.
Jón Gunnar Pálsson, Sigþóra Oddsdóttir,
Guðmundur Pálsson, Rósa Eiríksdóttir
og barnabörn.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
(V. Briem)
Samstarfsfólk í eldhúsi
Sjúkrahúss Suðurlands.