Morgunblaðið - 29.11.1998, Page 42

42 SUNNUDAGUR 29. NÓVEMBER 1998
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
ÁSTA
G UNNS TEINSDÓTTIR
+ Ásta Gunn-
steinsdóttir
fæddist 10. janúar
1920. Hún lést á
Landakotsspítalan-
um 21. nóvember
síðastliðinn. For-
eldrar hennar voru
Sólveig Jónsdóttir,
Sigurðssonar, út-
vegsbónda frá Vík,
Innri-Akranes-
hreppi, f. 4.5. 1889,
d. 21.1. 1961 og
Gunnsteinn Einars-
son, Gunnsteinsson-
ar frá Kerlingadal
Vestur-Skaftafellssýslu, f. 23.6.
1871, d. 17.5. 1937. Faðir henn-
ar átti 10 börn, 3 með fyrri
konu sinni, Ólöfu Hafliðadótt-
ur, Guðmundssonar frá Engey,
f. 20.8. 1874, d. 25.5. 1910.
Börn þeirra voru: Guðríður, f.
14.5. 1903, d. 28.2. 1970; Anna,
f. 5.2. 1906, d. 27. 10. 1995 og
Erlendur f. 10. 10. 1908, d.
23.6. 1935. Gunnsteinn og Sól-
veig giftust 4. maí 1912.
eru:
5.7.
1913, d. 24.5. 1976;
Ólöf, f. 10.8. 1914,
d. 24.6. 1997; Jón, f.
6.4. 1917, d. 31. 10.
október 1975; Guð-
mundur, f. 10. 12.
1921, d. 8.10. 1936;
Sigríður, f. 28.6.
1925 og Halldór, f.
5.4. 1929. Ásta gift-
ist Sigurði Jóns-
syni, bifreiðastjóra
og kaupmanni, 10.
janúar 1945, þau
eignuðust 4 börn, 2
dóu í frumbensku, hin eru: Sól-
veig, skrifstofumaður, gift
Ómari Bjarnasyni, símaverk-
stjóra. Þau eiga 3 börn og 2
barnabörn og Gunnsteinn,
tæknifræðingur, sambýliskona
hans er Guðbjörg Jóna Her-
mannsdóttir hjúkrunarfræð-
ingur. Þau eiga 2 börn.
Útför Ástu fer fram frá Nes-
kirkju á morgun, mánudag, og
hefst athöfnin klukkan 15.
Lét ei glys né böl sig blekkja,
bein hún gekk og veik ei spönn,
meyja, kona aldin, ekkja,
upplitsdjörf og prúð og sönn.
(Matth. Joch.)
Mánudaginn 30. nóvember kl. 15.
verður lögð til þinstu hvfldar frá
Neskirkju frú Ásta Gunnsteindótt-
ir, Melabraut 19, Seltjarnamesi.
Hún fæddist í Nesi við Seltjöm og
ólst þar upp í stórum barnahópi, því
að í Nesi var tvíbýli og margt fólk á
báðum heimilunum og aldrei var
missætti í þessum stóra barnahópi.
4. maí 1912 giftist Gunnsteinn,
Sólveigu Jónsdóttur, Sigurðssonar,
útvegsbóna frá Vík, Innri-Akranes-
hreppi. Hún var annáluð fyrir
dugnað, hvort sem var innan eða ut-
an dyra, þar kom mikil stoð í heimil-
ið og reyndist hún stjúpbömum sín-
um sem besta móðir og ávann sér
ást þeirra og traust. En svo bættust
7 börn í hópinn og var Ásta fjórða í
röðinni.
Ásta lauk prófí frá Kvennaskól-
anum í Reykjavík, en síðan fór hún
til Danmerkur í eitt ár, enda hafði
hún gott vald á dönsku. Hún
stundaði einnig íþróttir hjá Jóni
Þorsteinssyni við Lindargötu í
mörg ár og hafði gaman af, enda
hafði hún mikla ánægju af öllum
íþróttum.
10. janúar 1945 gekk Ásta að eiga
Sigurð Jónsson, bifreiðastjóra og
kaupmann, fæddan á Þorvaldsstöð-
um, Breiðdal, Suður-Múlasýslu.
Mætur maður, greindur og víðles-
inn. Hjónaband þeirra var ham-
ingjusamt, enda samhent í að gera
heimilið vistlegt, myndarlegt og
fagurt, sem einkenndist af smekk-
vísi innan dyra sem utan. Það var
oft mannmargt hjá þeim, allir vel-
komnir og þótti gott að koma. Þau
eignuðust 4 börn, 2 dóu í frum-
bemsku, hin eru Sólveig ski'if-
stofumaður, gift Omari Bjarnasyni
símaverkstjóra og eiga þau 3 börn,
Ástu Kristínu, Sigurð og Ólaf og 2
barnabörn, Sólveigu Rún og Ómar
Atla, og Gunnsteinn tæknifræðing-
ur, sambýliskona hans er Guðbjörg
Jóna Hermannsdóttir hjúkrunar-
fræðingur og eiga þau 2 börn,
Guðrúnu Margréti og Gunnar.
Ásta og Sigurður stofnuðu versl-
un 1956 á Seltjarnarnesi, ráku hana
í 15 ár, fyrst í leiguhúsnæði, en
byggðu síðan eigin verslun,
Steinnes, sem þau svo seldu, því þá
var Sigurður farinn að fínna til
sjúkdóms síns. Ásta vann utan
heimilis í 20 ár við aðhlynningu og í
býtibúri á Elli- og hjúkrunarheimil-
inu Grund. 16. apríl 1986 var mikil
sorg á heimili hennar, er hún missti
eiginmann sinn, sem var búinn að
vera veikur í mörg ár. Bognar ekki
brotnar i bylnum stóra seinast,
þannig fannst mér Ásta vera. Fáum
konum hef ég kynnst, sem sameina
hina bestu kosti sem hún hafði, Ásta
var bæði kröfuhörð við sjálfa sig og
skyldurækin í öllum störfum, víðles-
in, minnug og fróð og fylgdist vel
með öllum þjóðmálum og mikil
félagsvera var hún. Ekki taldi hún
eftir sér snúninga, þar sem þörfín
var, enda mjög hjálpfús og raungóð.
Oft er sannleikur, eyrum beiskur,
það er eins og dauðinn komi okkur
alltaf á óvart jafnvel þótt manni
bjóði í grun hvers megi vænta, efítr
+
Móðír mín,
JÓNÍNA ÞÓRÐARDÓTTIR,
Háteigsvegi 18,
andaðist aðfaranótt laugardagsins 28. nóvember í Sjúkrahúsi
Reykjavíkur. Jarðarförin auglýst síðar.
Fyrir hönd aðstandenda
Þórður Magnús Þórðarson.
+
Ástkær eiginkona mín, móðir okkar, tengdamóðir, amma og langamma
Magnfríður Kristófersdóttir
Kleppsvegi 62
Lést í Landsspítala, föstudaginn 27. nóvember.
Útförin verður auglýst síðar.
Stefán Sigmundsson,
Sigmundur S. Stefánsson, Kára Hrönn Vilhjálmsdóttir,
Kristófer V. Stefánsson, Alda Guðmundsdótti,r
Kristín Stefánsdóttir, Pétur Önundur Andrésson,
Barnabörn og barnabarnabörn.
langvarandi og erfið veikindi eins
og Ásta mákona mín varð að heyja
en aldrei missti hún kjarkinn eða
vonina. Ásta mín, þú varst góð
kona, sem vildi öllum vel. Bömum
þínum og barnabörnum og litlu Sól-
veigu Rún og Ómari Atla varðstu
ávallt vakandi yfir velferð þeirra.
Eg þakka þér fyrir samfylgdina og
sendi öllum ættingjum innilegar
samúðarkveðjur.
Hvíl þú í friði, friður Guðs þig
blessi og hafðu þökk fyrir allt og
aUt.
Guðmundur Gunnarsson.
Þegar sjúkdómsþrautir þjaka
þá er gott að sofna rótt.
Erfitt þeim sem eftir vaka
er að bjóða góða nótt.
Ásta mágkona er horfín sjónum
okkar yfír landamærin miklu, þar
sem sýn okkar dauðlegra manna
þrýtur og óendanleikinn tekur við.
Eftir strangt og hart veik-
indastríð trúi ég að henni hafi verið
hvíldin kærkomin. Hún stóð meðan
stætt var eins og hinar fornu hetjur.
Heima vildi hún vera til hinsta dags,
hún var svo lánsöm að eiga góða að
til að gera það kleift að svo miklu
leyti sem það var mögulegt. Held ég
að á engan sé hallað þótt sagt sé að
Sólveig dóttir hennar og hennar
fólk hafi sýnt þar fádæma ósérhlífni
og lagt á sig ómælt erfíði svo að hún
fengi óskir sínar uppfylltar hvað
þetta snerti. En enginn má sköpum
renna, að síðustu voru sjúkrahús-
dvalimar langar og strangar. Samt
fínnst mér svo stutt síðan að ég
drakk kaffí með henni heima á
Melabrautinni við spjall og upprifj-
un á gömlum dögum. Hún var sjálfri
sér lík og vildi sjálf hella uppá og sjá
um það sem gera þurfti. Sjálfstæð
og stolt kona til hinstu stundar.
Ásta var stór kona og glæsileg.
Er ég sá hana fyrst í fylgd með Sig-
urði, stóra bróður mínum, fannst
mér mikið til koma og ennþá man
ég hvað ég dáðist að kolsvörtu fal-
legu hárinu og hressilegu fasi sem
minnti á suðrænar þjóðir og var
svolítið framandi í austfirskum af-
dal. Eins og smá andblær frá
heimsmenningunni.
Seinna komst ég að því að hún
var stór í öllu sem hún tók sér fyrir
hendur. Ef einhver átti í erfiðleik-
um átti hún útrétta hönd til hjálpar.
Af frábærum dugnaði ósjálfrátt og
eðlilega stóð hún við hlið bróður
míns þegar hann á besta aldri veikt-
ist og þurfti að skipta um atvinnu.
Þá settu þau upp verslun úti á Nesi
sem var og er enn hverfisverslun
þar, þótt hún sé nú komin í annarra
hendur. Þá var vinnudagurinn oft
langur hjá Ástu. Ekkert verið að
kíkja á klukkuna eða telja tímana.
Þeir voi-u líka ófáir kunningjar og
vinir að austan sem gistu og dvöldu
langdvölum hjá þeim hjónum og
nutu greiða og góðra veitinga. Er
dóttir mín fárveiktist af mislingum í
Reykjavíkurferð eitt sinn var ekki
við það komandi að fara að þvæla
barninu uppá Skaga og henni var
ekki skilað fyrr en hún var albata
og fjallhress og búin að ganga í allt
gottið í búðinni hjá Ástu og Sigga
frænda.
Þegar Ásta komst að því að mig
vantaði vinnu og það í hvelli var
ekki lengi verið að redda því.
Eg veit um stað sem vantar fóta-
aðgerðafræðing, sagði hún og tók
upp símann og það var til þess að
um kvöldið var ég ráðin og er enn á
þeim stað. Enda sagði hún oft: Það
voru mín bestu ár þegar ég vann á
Grund, eða „Elló“ eins og hún sagði
alltaf, með gamla fólkinu.
Ásta hafði gott lag á því að rabba
við gamla fólkið, fræðast um ættir
og liðna tíma, hún hafði yndi af
lestri góðra bóka og var ljóðelsk.
Ég hef hana grunaða um að hafa
verið vel hagmælta þó hún flíkaði
því ekki.
Allavega hafði hún yndi af því að
hlusta á góðan kveðskap, enda mik-
ið rætt um þau mál á heimilinu. Allt
var tekið til umræðu á góðum
stundum - allt frá fornbókmenntum
til nýrra skáldverka og ljóða. Ekki
get ég skilið svo við þetta greinar-
korn að ég minnist ekki á hvað hún
var föður mínum hlý og góð sem
tengdadóttir, hann þurfti á gamals
aldri að dvelja tíma og tíma í
Reykjavík vegna sjúkdóms síns og
hann kunni nú ekkert allt of vel við
sig í höfuðborginni. En Ásta var
fljót að uppgötva hvernig hún gat
haft ofan af fyrir gamla manninum.
Hún lét hann kenna sér lomber og
bjöminn var unninn. Þau voru
ávallt miklir mátar. Hún var stór-
brotin og margþætt kona hún Ásta.
Eitt af áhugamálum hennai’ vai’
hið dulræna í tilverunni og hún
trúði staðfastlega á lífíð eftir þetta
líf. í fullvissu þess að hún hafi nú
fengið staðfestingu á trú sinni kveð
ég hana og þakka samfylgdina fyrir
mína hönd og mins fólks.
Af eilífðar ljósi bjarma ber
sem brautina þungu greiðir.
Vort líf svo stutt og stopult er,
það stefnir á æðri leiðir
og upphiminn fegri en augað sér
mót öllum oss faðminn breiðir.
(Einar Ben.)
Góða heimkomu í ríki ljóssins.
Þórey Jónsdóttir
frá Þorvaldsstöðum.
Hún amma er dáin. Tíðindin urðu
okkur systkinunum þungbær og
sporin þung þegar við kvöddum þig
í hinsta sinn. Eftir hetjulega
baráttu gegn erfíðum veikindum
fékkstu loksins að sofna amma mín.
Þú lést aldrei bugast og með stolti
mættir þú örlögum þínum. Við vit-
um að núna ertu komin til himna
þar sem afi bíður eftir þér. En þú
saknaðir hans svo mikið. Nú færðu
hvfldina sem þú þráðir og það er
gott til þess að vita að þú þurfir
ekki að þjást meira.
Þrátt fyrir heilsuleysi síðustu ár-
in tókstu ávallt vel á móti okkur er
við heimsóttum þig á Melabrautina.
Umhyggja þín var slík að þrátt fyrir
veikindi þín hafðir þú alltaf meiri
áhyggjur af líðan annarra en þinni
eigin. Gaman var að ræða við þig,
amma mín, um heima og geima.
Hreinskilnin og viskan spruttu af
vörum þínum og þú varst alltaf með
á nótunum um málefni líðandi
stundar. Hvort sem um var að ræða
stjórnmál, dægurmál eða íþróttir þá
var aldrei komið að tómum kofun-
um. Þú rifjaðir gjarnan upp sögur
frá bemsku þinni og unglingsárum
svo unun var að hlýða á. Og gott var
að leita til þín með öll þau málefni
sem bar á góma hjá okkur systkin-
unum því þú sýndir þeim svo mik-
inn skilning og áhuga. Oft voru
samtölin líkari því að tveir félagar
væru að ræða saman en bamabarn
við ömmu sína. Húmorinn og glettn-
in voru ávallt til staðar og þú áttir
svo auðvelt með að sjá spaugilegu
hliðarnar. Þú hafðir brennandi
áhuga á andlegum málefnum og þú
bauðst gjarnan þeim sem sóttu þig
heim upp á „spásopa". Oft var þétt-
setið eldhúsið hjá þér þar sem spáð
var í bolla um framtíðina bæði í
gamni og alvöru.
Við söknum þín amma mín. Við
söknum þes að geta ekki lengur
skroppið upp á Meló til að ræða
málin og njóta visku þinnar og um-
hyggju.
Ég lifi í Jesú nafni,
í Jesú nafni ég dey,
þó heilsa og líf mér hafni,
hræðist ég dauóann ei.
Dauði, ég óttast eigi
afl þitt né valdið gilt,
í Kristí krafti ég segi:
Kom þú sæll, þá þú vilt.
(Hallgrímur Pétursson.)
Við viljum þakka þér, amma mín,
fyrir allar þær yndislegu stundir
sem við áttum með þér. Við geym-
um minningu þína í hjörtum okkar.
Ásta, Sigurður og Ólafur.
Nú er hún elsku amma og
langamma mín dáin. Eftir margra
ára veikindi barðist hún við hið
ókunna sem hún óttaðist svo mikið,
eins og hún sagði alltaf: „Ég veit
hvað ég hef en ég veit ekki hvað
verður."
En nú ert þú loksins búin að öðl-
ast friðinn og hina langþráðu hvfld
sem þú svo sannarlega áttir skilið
eftir svo harða baráttu.
Ég trúi þvi nú að þú sért komin á
nýjar slóðir þar sem verður tekið á
móti þér með opnum örmum af afa
og börnunum þínum tveimur.
Síðustu þrjú ár sem ég og litli
engillinn þinn, hún Sólveig Rún,
bjuggum hjá þér hafa verið mjög
viðburðarík og þroskandi fyrir okk-
ur allar. Þótt þrjár kynslóðir hafi
haldið heimili saman þá vorum við
allar svo nánar og miklar vinkonur,
að aldur skipti okkur engu máli.
Það var sama hversu veik þú varst,
alltaf varst þú tilbúin að grípa í spil
með litlu Sólveigu, segja henni sög-
ur, eða kenna henni vísur og ljóð.
Eða þegar einhver kom í heimsókn
þá reyndir þú eftir bestu getu að
taka þig til og láta sem ekkert væri
svo lengi sem þú hafðir þrótt til.
Alltaf varstu boðin og búin að
rétta fram hjálparhönd, svo einstök
kona varst þú. En það er alltaf eitt-
hvað sem er eftir ósagt eða gert því
kallið gerir ekki boð á undan sér.
En sá tími sem við áttum með þér
var og er okkur ómetanlegur.
Við sem höfum notið þeirrar
gæfu að eiga ömmu og langömmu
eins og þig, getum verið þakklát
fyrir samfylgdina með sorg og
trega, hljótum við að viðurkenna að
dauðinn kom sem líkn frá þrautum.
Þökk fyrir allt sem þú gerðir fyr-
ir okkur mæðgurnar.
Blessuð sé minning þín.
Ásta og Sólveig Rún.
Sjálfrátt ei í sálu þína
sólargeislar æðri skína
ofan að þá birtu ber.
Ljóssins skilurðu eðli eigi,
en eins fyrir það á lífsins vegi
Ijóraar það og lýsir þér.
(G.Th.)
I dag kveðjum við kæra frænku,
Ástu frá Nesi, með þökkum fyrir
allar góðar minningar á langri sam-
leið. Það er aðeins rúmt ár síðan við
kvöddum Olöfu, systur hennar, síð-
ustu húsfreyju í Nesi.
Heimili Gunnsteins Einarssonar,
skipstjóra og bónda í Nesi og Sól-
veigar Jónsdóttur konu hans, var
mikið athafna- og myndarheimili.
Ásta ólst þar upp með foreldrum
sínum í stórum systkinahópi. Ein-
kenni þessara systkina var dugnað-
ur og samheldni. Ásta stundaði nám
við Kvennaskólann í Reykjavík, þar
sem þrjár eldri systur hennar höfðu
lokið námi og í Húsmæðraskólanum
á Sólvöllum í Reykjavík og dvaldi
síðan í eitt ár í Danmörku. Einnig
fór hún á húsmæðranámskeið á
Laugarvatni árið 1936 en þar var ég
með henni að ósk mæðra okkar, sem
voru systur. Þar vaknaði áhugi Ástu
á íþróttum, en við nutum tilsagnar í
íþróttum í íþróttaskólanum á staðn-
um. Stundaði hún síðan árum saman
íþróttir hjá Jóni Þorsteinssyni,
íþróttakennara í Reykjavík.
Ásta giftist 1945 Sigurði Jóns-
syni, greindum og góðum athafna-
manni og var hjónaband þeirra
traust og kærleiksríkt. Snemma
byggðu þau sér stórt hús við Mela-
braut á Seltjarnarnesi sem þau
nefndu Steinnes og var þar eina
verslunin á Seltjarnarnesi. Ráku
þau þessa verslun lengi þar sem
börnin störfuðu með þeim af sam-
heldni og samhug. Þau áttu fallegt
heimili á efri hæð hússins og var
þar heimili hennar alla tíð. Vegna
heilsubrests Sigurðar seldu þau
verslunina en hann lést árið 1986.
Eftir lát Sigurðar fór Ásta að
vinna á Elliheimilinu Grund þar
sem hún naut trausts og reyndist
góður starfskraftur vegna reynslu
sinnar og kunnáttu. Mörgu gömlu
fólki hlúði hún að og vakti yfir síð-
ustu næturnar í lífi þess. Sjálf
þurfti Ásta að berjast við erfiðan
sjúkdóm til margra ára, með
kjarki, bjartsýni og léttri lund.
Þessi sjúkdómur hefur nú lagt
hana að velli.
Ásta var skapstór kona, hrein í
samskiptum við fólk, fljót til hjálpar
og úrræðagóð.
Ég votta hennar góðu bömum og
öðrum aðstandendum samúð við
fráfall góðrar móður. Blessun fylgi
minningu hennar.
Jóna Kristín Magnúsdóttir.