Morgunblaðið - 02.02.1999, Blaðsíða 46

^6 ÞRIÐJUDAGUR 2. FEBRÚAR 1999
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
MAGNUS
ÓSKARSSON
**-g tók veikindum sínum með karl-
mennsku. Hann vissi vel hvert
stefndi og gekk frá málum eins vel
og hann gat. Síðustu mánuðina naut
hann atlætis eiginkonu og barnanna
,og kvaddi þennan heim sáttur. Við
Jóhanna kveðjum Magnús Oskars-
son með söknuði og þökkum honum
alla vináttu. Ragnheiði og fjölskyld-
unni allri sendum við innilegar sam-
úðarkveðjur.
Ólafur B. Thors.
Andlát Magnúsar kom vinum hans
*ekki í opna skjöldu. Dauðadómur var
honum upp kveðinn á liðnu vori.
Þeim, sem nærri stóðu, duldist ekki
að hverju fór, þótt hann væri þar um
fátalaður. Þegar á leið vonlausa bar-
áttu kann að vera að Magnús hafi
verið sáttur við brottkvaðningu og
undir lokin jafnvel feginn vopnataki,
en hann var löngum ekki sáttur við
að deyja, svo lífgjarn eldhugi sem
hann var. Að honum er hinn mesti
sjónarsviptir, enda manna liðtækast-
ur til allra verka og ókvalráðastur.
Það er undarlegt og ótrúlegt að
eiga aldrei íramar eftir að samneyta
Magnúsi Óskarssyni. Eftir hálfrar
aldar samfylgd og nána vináttu, sem
aldrei bar skugga á. Aldrei eftir að
■ysetjast með honum að spilaborði, þar
sem hann var hrókur alls fagnaðar
og hugarflugsmaðui’ meiri en menn
vita dæmi, og hugljómunar um það
sem skemmtilegt var og hugfangið.
Magnús lagði rækt við vináttu af
meiri vandvirkni og alúð en aðrir
menn. Hann var bæði vinhallur og
vinfastur svo af bar. Vináttuband var
honum heilagt vé, sem hann leysti
aldrei, á hverju sem gekk. I sama
máta gat hann verið andstæðingum
þungur í skauti og óvæginn, sér í lagi
pólitískum andstæðingum, en Magn-
ús var alla ævi Sjálfstæðisflokks-
maður. Varð þar engu um þokað.
Magnús var hvassgreindur og rök-
vís, enda fundvís á glompur í þrætu-
bók annarra. Umfram allt léku þó á
tungu hans fyndinyrði og glaðværð
og aldrei var hann gróm-tekinn í tali.
Nema þá kannski í pólitískri orra-
hríð að hann galt líku líkt, því honum
var ógjarnt að sveigja á bakborða
fyrir öðrum mönnum og því síður að
láta í minni pokann. Skoplegu hlið-
amar blöstu þó ævinlega við honum,
enda þjóðþekktur skaupmaður.
Safnaði hann saman á bækur mörgu
bitastæðu af því tagi og gaf út.
Magnús var vinsæll af félögum
sínum hvar í sveit sem hann skipaði
sér. Hann var ekki atkvæðamikill í
skólalífi Menntaskólans á Akureyri á
sinni tíð, en er fram í sótti mun hann
hafa verið manna vinsælastur meðal
samstúdenta, enda atkvæðamaður
um samheldni þeiira. Hann nam lög
í Háskólanum, og á vettvangi lög-
fræðinnar var ævistarf hans. Á há-
skólaárum var Magnús á stundum
harðsækinn skemmtanamaður og
djarftækur minnilega. Saup hann
marga fjöruna og við ýmsir með hon-
um og var þá lítt af setningi slegið.
Úr þeim rammaslag sluppu menn þó
lítt sárir, misjafnlega móðir, en
ókalnir á hjarta.
Magnús hefði orðið góður og
skemmtilegur stjórnmálamaður
hefði hann lagt það fyrir sig. Að
minnsta kosti hefði hann haft
leysandi áhrif á margan harðlffis-
manninn í þeim röðum.
En Magnús kaus sér að feta ævi-
leið embættismannsins. Reykjavík-
urborg vann hann lengst og bezt.
Framan af sem vinnumálafulltrúi og
eignaðist á þeim vettvangi vináttu
ýmissa fremstu verkalýðsforingja,
og helzt þeirra sem fyrir hina
smæstu bræður börðust. Nægir í því
sambandi að nefna vináttu þeirra
Guðmundar J. Guðmundssonar í
Dagsbrún. Lýsir sú tryggð og trú-
mennska báðum mönnunum vel, og
hjartalagi þeiira. Síðar tók Magnús
við embætti borgarlögmanns og end-
aði þar starfsævi sína með miklum
sóma.
Þau Ragnheiður áttu miklu barna-
láni að fagna, enda duldist engum
stolt Magnúsar þegar minnzt var á
dótturina Hildi og synina Þorbjörn,
Óskar og Hauk. Eins og gengur og
■ gerist hjá flestum á langri leið er líf-
ið ekki alltaf dans á rósum. En fleyi
sínu sigldu þau Ragnheiður saman í
höfn, sem góðum og göfugum mann-
eskjum sæmir.
Menn þrætast á um tilveru annars
heims. Við það verður engum orðum
aukið nú, en ég^ neita alveg að trúa
því að Magnús Óskarsson sé aldauð-
ur. Að sinni verður við það að una að
hann sé bráðlifandi í brjóstum okkar
vina hans.
Guð gefi honum raun lofi betri.
Sverrir Herniannsson.
Kveðja frá Knattspyrnu-
félaginu Þrótti
Það kom í sjálfu sér ekki á óvart
þegar mér var tilkynnt andlát
Magnúsar. Hann hafði fengið þann
dóm um mitt sl. ár að ekki tækist að
lækna hann af krabbameini sem
hann var haldinn. Hann sagði mér
þegar ég heimsótti hann að hann
væri búinn að sætta sig við þau ör-
lög sem mæta okkur öllum að lok-
um, þó þau væru í raun tímasett og
það var æðruleysi hans, sem enn
sannfærði mig hvern mann hann
hafði að geyma. Kynni mín af Magn-
úsi ná aftur til ársins 1975, þegar ég
þjálfaði Hauk son hans í 5. flokki í
knattspyrnu. Eg tók eftir þvi að
hann mætti á alla leiki og hvatti
strákana óspart og það var glaður
faðir sem fagnaði syni sínum um
haustið þegar hann hampaði ís-
landsmeistaratitli. Á þessu sama ári
varð Magnús formaður Þróttar og
hann lét fljótt að sér kveða. I þann
tíma var félagið illa statt hvað að-
stöðu varðar, en Magnús lagði strax
grunn að því að ráðast í byggingu
félagshúss inn við Holtaveg. Það hús
var vígt í nóvember 1979 og hafði þá
verið í byggingu í 2 ár. Mér er minn-
isstæður frá þessum tíma sá brenn-
andi áhugi sem Magnús hafði fyrir
þessari byggingu. Hann hætti sem
formaður 1980, en var ætíð síðan
veigamikill hlekkur í starfi félagsins
og það hafa verið ófá samtölin milli
okkar, því þegar einhver álitamál
komu upp, þá var leitað til hans.
Magnús hafði alltaf lausnir og var
fljótur til ef þurfti að ganga í að
leysa vandamál. Hann var reyndur
félagsmálamaður og gat miðlað af
reynslunni. Mér er minnisstætt á
þeim tíma sem ég var formaður
knattspyrnudeildar félagsins og
Magnús formaður, þá hafði einn
leikmaður okkar ákveðið að ganga
yfir í annað félag og allir töldu að
þar við stæði, þó engir peningar hafi
verið í spilinu á þeim tíma. Þá var
síðasta hálmstráið að fá Magnús
með sér að ræða við leikmanninn.
Sannfæringarkraftur hans varð til
þess að leikmaðurinn hætti snarlega
við félagaskiptin.
Þegar Þróttur ákvað að fara í við-
ræður við Reykjavíkurborg um
hugsanlegan flutning félagsins niður
í Laugardal var það sjálfgefið að
leita til Magnúsar sem ráðgjafa í
þeirri samningagerð. Hann brást
ekki kalli þá frekar en fyrri daginn
og var okkur ómetanleg hjálpar-
hella. Það var ekki síst sigur hans
þegar samningar voru undirritaðir í
lok árs 1996. Það féll vel inn í hvatn-
ingarorð hans til félagsmanna sem
hann hafði oft á orði í ræðustól á að-
alfundum: „Það á að gera Þrótt að
stórveldi." Það er okkar sem eftir
erum að vinna að því markmiði
Magnúsar. Magnús var ekki allra,
því hann kom til dyranna eins og
hann var klæddur, sagði meiningu
sína umbúðalaust. Þeir sem komust
inn fyrir skelina kynntust einstökum
manni.
Við Þróttarar söknum nú vinar í
stað, en um leið þökkum við störfin
þín miklu fyrir þetta félag okkar,
sem þér vai- svo kært. Minningu
þinni verður best haldið á lofti með
því að allii' leggi enn harðar að sér í
félagsstarfi Þróttar.
Eg vil fyrir hönd allra Þróttara
þakka þér, Magnús, ómetanleg störf
fyrir félagið. Þá vil ég sjálfur og sem
formaður Þróttar þakka alla hjálp-
ina. Minningin um einstakan félags-
mann mun lifa með okkur.
Fyrir hönd Þróttara, mín og fjöl-
skyldu minnar sendum við Ragn-
heiði eiginkonu Magnúsar, börnum
og fjölskyldum þeirra innilegar sam-
úðarkveðjur.
Tryggvi E. Geirsson,
formaður Þróttar.
Fallinn er í valinn öldungur mikill.
Fundum okkar Magnúsar bar fyrst
saman fyrir hálfum fimmta áratug
er við báðir stunduðum nám við Há-
skóla Islands. Við bundumst fljótt
vináttuböndum sem aldrei slitnuðu.
Hann var fremur lágvaxinn en
samsvaraði sér vel. Hann var ein-
arður í framgöngu og óvílinn. Af
honum stafaði hressileiki og sópaði
að honum hvar sem hann fór. Magn-
ús var skarpgreindur, rökvís og góð-
um gáfum gæddur. Ein af gáfum
hans var kímnigáfan og óbrigðult
skopskyn, sem bækur hans bera
vott um og við vinir hans nutum og
þoldum.
Ungur gekk hann til liðs við Sjálf-
stæðisflokkinn og starfaði með hon-
um æ síðan, heill og óskiptur. Það
munaði um hann þar sem hann lagð-
ist á árar. Eg hygg hann hefði getað
tekið undir með Jóni heitnum Páls-
syni dýralækni er hann leit yfir far-
inn veg á 95 ára afmælishófi sínu og
kvaðst vera reiðubúinn til að yfir-
gefa þennan heim sáttur, en mundi
sakna þess, að geta ekki kosið Sjálf-
stæðisflokkinn í framtíðinni.
Magnús var maður trölltryggur
og vinafastur með afbrigðum og
alltaf reiðubúinn að rétta vinum sín-
um hjálparhönd, ekki einungis í orði
heldur á borði. Þannig átti við hann
orð skáldsins: „Það tekur tryggðinni
í skóvarp, sem tröllum er ekki
vætt.“
Far vel, kæri vinur.
Þorvaldur Lúðvíksson.
• Fleirí minningargrein&r um
Magnús Óskarsson bíila biríingar og
munii biríast í blaðinu næstu daga.

Elskulegur eiginmaður minn, faðir okkar,
tengdafaðir, afi og bróðir,
JÓN F. ARNDAL
fyrrv. svæðisstjóri hjá
Vátryggingafélagi íslands, Hafnarfirði,
Naustahlein 3,
Garðabæ,
andaðist á sjúkradeild Hrafnistu, Hafnarfirði,
laugardaginn 30. janúar síðastliðinn.
Jarðarförin fer fram frá Fríkirkjunni í Hafnarfirði
föstudaginn 5. febrúar kl. 13.30.
Margrét Jóhannsdóttir,
Hlynur Jónsson Arndal, Auður G. Eyjólfsdóttir,
ívar Jónsson Arndal, Elín Helga Káradóttir,
Margrét Helga ívarsdóttir, Karen Lísa Hlynsdóttir,
Jóhann Kári ívarsson,
Finnbogi F. Arndal, Kristjana F. Arndal.
t
Ástkær móðir okkar, tengdamóðir, amma og
langamma,
KATRfN B. SÓLBJARTSDÓTTIR,
Fannafold 158, Reykjavík,
áður húsmóðir Síialæk,
Aðaldal,
lést á hjúkrunarheimilinu Eir laugardagskvöld-
ið 30. janúar.
Jarðarförin fer fram frá Grafarvogskirkju mánu-
daginn 8. febrúar kl. 15.00.
Þórunn Friðjónsdóttir, Björn Ingi Þorvaldsson,
Falur Friðjónsson,
Sigríður F. Pollock, Francis Lee Pollock,
Halldór Friðjónsson
og aðrir vandamenn.
+
Ástkær dóttir mín og systir okkar,
GUÐBJÖRG SIGMUNDSDÓTTIR,
lést á Sjúkrahúsi Reykjavíkur föstudaginn
29. janúar.
Brynhildur Guðmundsdóttir,
Guðmundur Stefán Sigmundsson,
Kristján Sigfús Sigmundsson,
Sigmundur Sigmundsson
og fjölskyldur.
Faðir okkar, tengdafaðir, afi og langafi,
BJARNI SIGURÐSSON,
dvalarheimilinu Uppsölum,
Fáskrúðsfirði,
áður til heimilis i Birkihlíð,
lést sunnudaginn 31. janúar,
Helga Bjarnadóttir,
Sigurbjörg Bjarnadóttir, Jóhannes Ellertsson,
Þorsteinn Bjarnason, Ósk Bragadóttir,
Guðný Bjarnadóttir, Sigurður Ástráðsson,
barnabörn og barnabarnabörn.
+
Elskulegur eiginmaður minn, faðir okkar,
tengdafaðir og afi,
JÓHANN BENEDIKTSSON,
Melhaga 7,
Reykjavík,
lést á Landakotsspítala sunnudaginn
31. janúar.
Auður Guðmundsdóttir,
Sigríður Jóhannsdóttir,
Ólafur Jóhannsson, Þóra Harðardóttir,
Haraldur Jóhannsson, Margrét Jóhannesdóttir,
Guðmundur Jóhannsson, Anna Magnúsdóttir
og barnabörn.
+
Faðir okkar og tengdafaðir,
STEFÁN BJÖRGVIN GUNNARSSON
frá Kirkjubæ í Hróarstungu,
Austurvegi 40, Selfossi,
lést á Ljósheimum, Selfossi, sunnudaginn 31. janúar.
Gestur Stefánsson, Ingibjörg Hjálmarsdóttir,
Ragnheiður Stefánsdóttir,
Karl Stefánsson, Auður Helga Hafsteinsdóttir,
ína Sigurborg Stefánsdóttir, Guðjón Ásmundsson,
Valborg ísleifsdóttir.
+
Móðir okkar, tengdamóðir, amma og langamma,
SIGRÍÐUR KRISTRÚN GUÐJÓNSDÓTTIR,
Vitastíg 23,
Bolungarvík,
lést sunnudaginn 31. janúar.
Börn, tengdabörn, barnabörn og barnabarnabörn.