Morgunblaðið - 02.02.1999, Blaðsíða 48

.408 ÞRIÐJUDAGUR 2. FEBRÚAR 1999
MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
JÓN
ÁRNASON
+ Jón Árnason
fæddist í Reykja-
vík hinn 1. apríl
1953. Hann lést á
heimili sínu hinn 23.
janúar síðastliðinn.
Foreldrar hans eru
Gisela Schulze, hús-
freyja, f. í Þýska-
landi 24. mars 1931,
og Árni Jónsson,
fyrrum svæðisúti-
bússtjóri hjá Lands-
Mk banka íslands, f. 24.
maí 1929. Systkini
Jóns eru: 1) Björn,
kennari, f. 25. júm'
1956. Kona hans er Guðrún Har-
aldsdóttir, tannlæknir, og eiga
þau þijá syni. 2) Ingunn Guðrún,
landfræðingur, f. 9. desember
1963, maður hennar er Stefán
Pétursson, viðskiptafræðingur,
og eiga þau tvö böm.
Hinn 27. júlí 1974 kvæntist Jón
Guðrúnu Bryndísi
Harðardóttur, f.
30.10. 1953. Þau
eignuðust tvo syni:
1) Árni, f. 10. júlí
1971. Hann á eina
dóttur, Sölku Ósk, f.
16. maí 1997 með
fyrrverandi sanibýl-
iskonu sinni, Ernu
Maríu Eiríksdóttur.
2) Hörður f. 10.
september 1981.
Jón lauk námi í
símvirkjun frá Póst-
og símaskólanum
1976, og meistara-
námi 1979. Hann varð tækni-
fulltrúi 1986. Hann starfaði all-
an sinn starfsaldur hjá Pósti og
síma og síðar Landssímanum
hf.
Útför Jóns fer fram frá Bú-
staðakirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 15.
Sorg, söknuður. Við grátum
nú fráfall elskulegs tengdasonar
okkar, Jóns Árnasonar. Lífaldur
hans varð aðeins 45 ár. Hann gift-
^ist dóttur okkar, Guðrúnu Bryn-
*dísi, þann 27. júlí 1974. Þá sem
ávallt síðar var hamingja í húsi,
mikil ást og hamingja. Glæsileg
brúðhjón sem allir dáðust að. Þá
sagði sonur þeirra Árni: „Megum
við ekki giftast líka afi minn,
mamma og pabbi eru svo glöð“.
Þetta eru minningar sem okkur
gleymast aldrei.
Við minnumst þess þegar Guðrún
og Nonni bundust ástarböndum
mjög ung að árum. Við munum líka
ást þeirra og umhyggju sem frum-
'•burður þeirra Árni hlaut. Þá sem
ávallt ríkti hamingja og einstök ást í
húsi þeirra, drengurinn var þeim
allt. Alltaf var Árni „elskulegur afa
síns“ enda sagði hann þegar hann
var spurður að nafni: „Ég heiti
elskulegur afa síns og besta barn í
heimi“.
Tíu árum síðar eignuðust þau
Nonni og Guðrún annan dreng,
Hörð. Hann var líka mikið uppáhald
fjölskyldunnar. Mamma og pabbi
sáu ekki sólina fyrir honum, þessum
elskulega syni þeirra. Báðir þessir
synir þeirra Nonna og Guðrúnar
eru einstaklega vel af guði gerðir og
foreldrarnir hafa elskað þá og virt
alla tíð. Sorg þeirra er mikil við frá-
Wáll elskulegs föður.
Ami, eldri sonurinn, eignaðist
dóttur, Sölku Osk, með fyrrverandi
sambýliskonu sinni, Emu Maríu Ei-
ríksdóttur. Hún er nú 20 mánaða
gömul, einstakt efnisbam, uppáhald
Blómastofa
Friðjtnns
Suðurlandsbraut 10,
108 Reykjavík, sími 553 1099.
Opið öll kvöld
til kl. 22 - einnig um helgar.
Skreytingar fyrir öll tilefni.
Gjafavörur.
allra og augasteinn Nonna afa og
Guðrúnar ömmu.
Þegar við minnumst okkar elsku-
lega tengdasonar, Jóns Ámasonar,
þá kemur kökkur í hálsinn og tár
renna. Það er svo margs að minnast.
Þeir era margir greiðamir og snún-
ingamir sem hann gerði okkur,
gömlu tengdaforeldranum í sveit-
inni. Oft hringdi hann til að vita
hvort hann gæti ekki aðstoðað okkur
eitthvað. Hjálpsemi hans, einstök
virðing og vinátta gleymist okkur
aldrei. Við fráfall þessa góða tengda-
sonar verður líf okkar allt annað en
áður var, en minningin um þennan
góða dreng mun ávallt lifa í okkar
huga. Hann var okkur einstakur. Við
munum glæsilegan mann, dökk-
hærðan með falleg dökkbrún augu.
Hugurinn ávallt við það hvað hann
gæti best gert til að aðstoða þá sem
minnimáttar voru. Ekki má gleyma
handlagni Nonna og hans einstöku
reglusemi á öllum sviðum og snyrti-
mennska hans fór ekki framhjá nein-
um, hún var einstök og stundum
fannst manni nóg um.
Við kveðjum nú elskulegan
tengdason, vin og velgjörðarmann.
Honum munum við aldrei gleyma.
Elsku Guðrún Bryndís okkar,
Árni, Hörður, Salka Osk, fjölskylda
Ama og Giselu, við vitum að Guð
mun styrkja okkur og láta sárin
gróa. Við samhryggjumst öllum
öðrum vinum og vandamönnum
Jóns Árnasonar.
Elsku vinur. Þú munt ávallt eiga
rúm í hjörtum okkar.
Blessuð veri minning Jóns Árna-
sonar.
Erla og Hörður Valdimarsson,
börn og tengdabörn.
„Það er allt í lagi með börnin en
ég hef slæmar fréttir, hann Nonni
er dáinn." Þannig fórust tengdaföð-

H
H
H
H
H
H
H
H
H
H
Erfisdrykkjur
P E R L A N
Sími 562 0200
TTITITTTTTTTTTT
4IÖT-CL kO-fiC
MffflllWIHT • (flft
Upplýsingar í s: 551 1217
ur mínum orð þegar ég svaraði
skilaboðum frá honum á laugardag-
inn, þá staddur ásamt konu minni á
hótelherbergi í London. í einu vet-
fangi breyttist hinn afmarkaði
heimur okkar og raunar fjölskyld-
unnar allrar um ókomna framtíð.
Heimur án Nonna er öðruvísi. Það
vantar eitthvað, hláturinn hans,
heimsóknirnar, kvikar hreyfmgarn-
ar, umhyggjuna, þrasið og svo
margt fleira sem einkenndi Nonna
og gerði hann að mikilvægum og
órjúfanlegum hlekk í lífi okkar
hinna.
Það era um 16 ár frá því ég hitti
Nonna fyrst á heimili foreldra hans
á Laufásveginum. Síðan höfum við
margt brallað bæði hér í borginni
sem og á óteljandi ferðalögum um
landið og þá oft með Bimi bróður
hans og fjölskyldu . Ekki minnist ég
þess að svo mikið sem styggðaryrði
hafi fallið okkar á milli þrátt fyrir að
oft hafi fjölskyldumar dvalið saman
í misrúmgóðum sumarhýsum um
lengri eða skemmri tíma.
Nonni var frábærlega heppinn
með kvonfang því konur gerast ekki
betri en Guðrún Harðardóttir.
Nonni og Guðrún eignuðust ung son
sem skírður var Ami í höfuðið á afa
sínum. Það er erfitt að ímynda sér
hvernig er fyrir 18 ára unglinga að
takast á við þá ábyrgð sem fylgir
því að ala upp böm en Árni ber þess
vitni að þetta tókst þeim með ágæt-
um. Síðar eignuðust þau Hörð,
mannkostapilt, sem nú er í mennta-
skóla. Þótt nokkur aldursmunur sé
með bræðranum era þeir ákaflega
samrýndir og verður það vonandi til
að hjálpa þeim og Guðrúnu yfir
þessa erfiðu raun. Árni á síðan tæp-
lega tveggja ára dóttur sem Salka
Ósk heitir. Það er leitt til þess að
vita að hún skuli ekki fá að njóta
fleiri samvista með afa sínum en
hún var mjög hænd að honum.
Nonni hafði stórt hjarta, var góð-
menni, en slíkt getur á stundum
verið erfitt í því umhverfi sem
mannlegt samfélag er nú. Þannig
vora hlutirnir í hans augum annað
hvort svartir eða hvítir, annaðhvort
réttir eða rangir í heimi, sem fullur
er af gráum málamiðlunum. Nonni
bar velferð fjölskyldunnar í sínu
víðasta samhengi sér mjög fyrir
brjósti. Þetta urðum við hjónin
áþreifanlega vör við í alvarlegum
veikindum dóttur okkar fyrir um
tveimur áram síðan. Mátti ekki á
milli sjá hvor okkar tók veikindin
nær sér og alltaf var Nonni mættur
fyrstur manna til að taka þátt í sál-
arangist foreldranna eða samgleðj-
ast yfir bata stúlkunnar. Nonni
hafði einnig leiðtogahæfileika þótt
ég efist um að hann hafi gert sér
grein fyrir því sjálfur. Þetta kom oft
í ljós á ferðalögum og ýmsum öðr-
um samskiptum fjölskyldnanna
þegar hann réð ferðinni.
Nonni var ákaflega handlaginn og
gat gert við eða komið rétt fyrir hin-
um ýmsu tækjum og tólum. Þar sem
hann var einnig hjálpsamur svo af
bar var hann sjálfskipaður reddari
allrar fjölskyldunnar. Með fullri
virðingu fyrir undirrituðum og Birni
mági mínum þá datt varla okkar eig-
in konum, hvað þá öðram, í hug að
tala við okkur ef eitthvað var úr lagi
gengið, alltaf varð Nonni fyrir val-
inu. Nonni var einnig snyrtimenni
svo af bar eins og glöggt má sjá af
öllu því sem hann kom nærri, hvort
sem um er að ræða hús, bíla eða
eitthvað annað. Oft mátti líka sjá
votta fyrir háðsglampa í augum
hans þegar hann leit augum þörfina
á tiltekt á mínu heimili í mörgum
heimsóknum þeirra hjóna á Nesið á
undanfomum tveimur áram.
Nonni var hreint ekki gallalaus.
Hann hafði t.d. alvarlega jeppadellu,
svo alvarlega að umræða um brýn-
ustu þjóðfélagsmál var oft heimfærð
á millikassa og dekkjastærðir, raun-
ar án þess að nokkur sæi samhengið
nema Nonni sjálfur. Hann naut þess
að ferðast um landið okkar á gljá-
fægðum jeppa sínum og var sérlega
góður ferðafélagi. Þá var Nonni mik-
ill áhugamaður um stangveiði.
Stangveiðina stundaði hann engu að
síður á skynsamlegri máta en marg-
ur annar því oft hafði hann Guðrúnu
með sér í veiðiferðir auk þess sem
hann átti í veiðinni sameiginlegt
áhugamál með sonum sínum. Ég á
eftir að sakna þess að geta ekki
framar staðið með honum á árbakka,
árvökram á svip með veiðigleðina
skínandi úr hverjum andlitsdrætti.
Samband Nonna við foreldra sína
var sérstakt. Hann ólst upp í Þing-
holtunum og þrátt fyrir búsetu bæði
í Breiðholti og á Réttarholtsvegi náði
hann í raun aldrei að slíta tengslin
við foreldrahús í jákvæðri merkingu
þessara orða. I starfi sínu var Nonni
mikið á ferðinni og varla leið sá dag-
ur að hann kíkti ekki við hjá foreldr-
um sínum á Laufásveginum til
spjalls og ráðagerða eða til að hjálpa
þeim með eitthvað tilfallandi. Missir
tengdaforeldra minna er því mitóll.
Nú er komið að kveðjustund.
Elsku Guðrún mín, Árni, Hörður og
Salka, þið eigið okkur að og við ektó
einasta viljum heldur ætlumst til að
þið leitið til okkar ef við getum stutt
ykkur á einhvern hátt í ykkar miklu
sorg. En sorgin er ektó bara ykkar.
Nonni er búinn að vera hluti af til-
vera okkar í svo langan tíma að það
er nær ógjörningur að gera sér
grein fyrir að ektó verður um fleiri
ánægjulegar samverastundir með
honum að ræða. Hver á nú að redda
sírennslinu í vastónum hjá mér?
Hver á að hringja, „droppa“ inn,
forvitnast, segja fréttir, grínast og
gera það allt sem Nonni gerði óaf-
vitað en er svo mikilvægt fyrir sam-
heldni hverrar fjölskyldu?
Ég hef ektó aðeins misst mág,
heldur einnig vin og félaga.
Elsku Nonni, hvíldu í friði.
Stefán Pétursson.
Ég vil minnast vinar míns Jóns
Árnasonar með nokkrum orðum.
Upphaf kynna okkar vora þegar
við byggðum íbúðarblokk á okkar
yngri áram ásamt nokkrum öðram.
Flest var þetta ungt fólk sem var að
byggja sína fyrstu íbúð og átti því
margt sameiginlegt. Með mörgu af
þessum fólki tókst vinskapur sem
hefur haldist æ síðan þó að flestir
upphaflegu íbúanna séu löngu
fluttir þaðan.
Þama kynntumst við Jón fljótt
enda náði hann vel til fólks eins
opinn og hreinstóptinn og hann var.
Einnig var Hörður sonur þeirra
hjóna í dagvist hjá Siggu sem var
heima með okkar börnum.
Sérstaklega gott samband
myndaðist milli Harðar og Siggu og
hefur haldist síðan.
Það vakti fljótt athygli okkar sem
þama bjuggum og annarra að flest
það sem Jón kom nálægt virtist alltaf
vera í góðu lagi og tandurhreint.
Þannig var það með bílana hans, þeir
vora alltaf hreinir og betri en nýir.
Ég held að fáir hafi gert sér grein
fyrir hvað mikil vinna lá að bató
þessu. Dugnaður, samviskusemi og
natni vora honum í blóð borin.
Jón vann við iðn sína hjá
notendabúnaði Landssímans við
viðhald á símum og faxtækjum. Þau
rafmagnstæki sem biluðu á okkar
heimili fóru oft til Jóns sem gaf
okkur ráð eða lagaði þau. Hann var
handlaginn og vandvirkur. Fróður
var hann og vel að sér í flestu. Það
kom enginn að tómum kofanum hjá
honum. Hann hafði skoðun á
flestum málum. Hann ræktaði
líkamann vel og æfði reglulega til að
halda sér við.
Það var ektó bara að okkur Jóni
yrði vel til vina heldur þróaðist
vinátta milli okkar hjónanna og Jóns
og Gunnu. Sú vinátta hefur þróast
og þroskast í rúmlega tuttugu ár.
Ferðalög voru okkur öllum hugstæð
og margir eru þeir staðir sem við
munum alla tíð tengja ferðum okkar
með þeim hjónum, löngum og
stuttum. Jón var ektó tilbúinn að
tefla í tvísýnu ef bragðið gat til
beggja átta með veður og færð enda
varfærinn maður að eðlisfari.
Fjölskylda hans gekk ávallt fyrir
og sérstaklega var hann upptekinn
fyrir jól þegar um margar helgar
var ektó tekið í mál að skreppa út
úr bænum því hann var að sinna
skreytingum, bakstri og öðram
fjölskylduvænum athöfnum.
Eftir að synirnir uxu úr grasi og
urðu sjálfstæðari kom til sögunnar
annar lítill einstaklingur sem naut
baimgæsku Jóns. Árna syni þeirra
hjóna fæddist dóttir, Salka Ósk. Það
var gleðistund fyrir þau öll. Jón
hreinlega Ijómaði þegar þau komu
með sonardótturina í heimsókn til
okkar eða litið var til þeirra heima
og Salka Ósk var í heimsókn hjá
þeim. Jón kom oft í kaffi til mín í
vinnuna og leit hann við næstum
daglega síðastliðið ár. Þá var aðeins
spjallað í stutta stund og síðan var
hann þotinn aftur út að vinna.
Að eiga Jón að vini var mér mitóls
virði. Hann ræktaði vinskapinn af
alúð. Þau hjónin komu í heimsókn
eða Jón hringdi til að athuga hvemig
við hefðum það. Ef eitthvað þurfti að
gera var hann boðinn og búinn að
aðstoða. Traustur, orðheldinn og
tryggur. Hann var vinur vina sinna.
Við munum sakna hans.
Elsku hjartans Gunna, Árni,
Erna, Salka Ósk og Hörður, við
Sigga óskum ykkur Guðs blessunar.
Einar Gylfason.
Þegar ég frétti að^ fytrverandi
starfsmaður minn Jón Amason væri
látinn féllust mér hendur, maður á
besta aldri fallinn frá í blóma lífsins,
hvern gat órað fyrir slíku?
En vegir Guðs em órannsakan-
legir og hér sannast að þeir deyja
ungir sem Guðirnir elska.
Eg kynntist Jóni þegar hann hóf
nám í símvirkjun 1.10. 1973. Nem-
endum skólans var stópt niður á
hinar ýmsu deildir stofnunarinnar
og kom Jón til starfa á Ritsímaverk-
stæðinu 1.10. 1973 og starfaði hann
þar meðan á námi stóð og að því
loknu til æviloka.
Hann lauk símvirkjanámi 1.10.
1986. Hann varð símvirkjameistari
1.10. 1979 og var skipaður tækni-
fulltrúi 1.9.1986 og gegndi því starfi
til æviloka.
Jón var mjög traustur, árvakur
og vandvirkur starfsmaður, metn-
aður hans var að gera hlutina fljótt
og vel, enda vora honum fengin
mörg vandasöm verk sem hann
leysti mjög vel af hendi.
Kynni okkar Jóns vora ektó ein-
göngu bundin við vinnuna, við höfð-
um sameiginlegt áhugamál sem var
laxveiði og minnist ég ánægjulegra
stunda við veiðar í Grímsá en við
fóram þangað nokkram sinnum í
hópi vina okkar. í þeim hópi var
einvalalið, Jón og Guðrán kona
hans, Jóhann Jóhannesson, Sigurð-
ur Hákonarson, Ragna Birna dóttir
mín og hennar maður Helgi Bjarna-
son, Gunnar sonur minn og ég. Þá
var oft glatt á hjalla og margt brall-
að, ánægjan var ektó eingöngu við
veiðarnar heldur einnig undirbún-
ingurinn, umræðan um hvað gera
ætti betur en síðast, hvar sá stóri
væri og þess háttar. Nú þegar Jón
er fallinn frá er gott að eiga þessar
minningar frá þessum dögum.
Jón var góðmenni sem öllum vildi
vel. Hann sýndi það í verki með um-
hyggju sinni fyrir fjölskyldunni og
vinum sínum.
Ég votta foreldram hans og
systkinum innilega samúð mína. En
mestur er harmur eiginkonu hans,
barna og barnabarns. Ég bið algóð-
an guð að hjálpa þeim og styrkja í
að yfirstíga sorg sína. Ég bið þess
að þau varðveiti minningu hans í
hjarta sínu. Minningin um góðan
dreng era bestu eftirmælin.
Blessuð sé minning Jóns. Guð
blessi ykkur öll.
Baldvin Jóhannesson.
Það er okkur vinnufélögunum
þung raun að sjá á bak félaga okkar
Jóni Árnasyni svo skyndilega. Það er
skyndilega horfinn félagi sem hefur
verið hluti af hóp sem haldið hefur
saman í fjölda ára á sama vinnustað.
Við sem unnum með honum vitum að
skarð hans verður vandfyllt, bæði
sem félaga og einnig sem fagmanns.
Jón var úrræðagóður og hjálpsamur
þegar leitað var til hans og fljótur að
framkvæma. Hann gat verið snögg-
ur upp á lagið, sagði sína meiningu
umbúðalaust og án vafninga. Jafn-
framt var hann ætíð tilbúinn að leysa
hvers manns vanda. Hann var ein-
stakt snyrtimenni og hafði alla hluti í
röð og reglu. Hann bar ektó tilfinn-
ingar sínar á torg en þeir sem
þekktu hann vita best hvem mann