Morgunblaðið - 11.02.1999, Qupperneq 51

MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
FIMMTUDAGUR 11. FEBRÚAR 1999 51
hinsta ferð. Okkur langar að minn-
ast hennar í örfáum orðum.Nú ertu
elsku Alla laus við þinn sjúkdóm og
allar þinar þjáningar og við vitum
að það verður vel tekið á móti þér
hinum megin. Nú hefur enn verið
höggvið stórt skarð í fjölskylduna
og það einu sinni enn. Það eru ekki
nema átta mánuðir síðan við kvödd-
um Guðna frænda og nú er komið
að því að kveðja þig, elsku Alla, sem
varst svo góð og alltaf tilbúinn að
hjálpa öllum og máttir aldrei meitt
aumt sjá. Þú varst svo góð móðir og
amma og langmamma og við vitum
að dætur þínar, barnabörn og lang-
mömmubörn munu sakna þín sárt.
Eins munu þau fjögur systkini þín,
sem eru eftir af níu systkinahópi, og
aðrir vandamenn og vinir sakna þin
sárt. Við þökkum þér fyrir allt sem
þú hefur gert íyrir okkur á þinni
lífsleið. Allar þær góðu samveru-
stundir sem við áttum saman bæði
heima, í sumarbústaðnum og eins á
ferðalögum erlendis.
Við vottum dætrum þínum,
barnabörnum, fjölskyldu okkar og
vinum okkar innilegustu samúð á
sorgarstundu.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
(V. Briem.)
Þín systir og frænka
Dóra Bjarnadóttir og Aðalheið-
ur Lísbet Gunter.
Kallið er komið. Amma Alla sefur
nú vært. Það voru þung spor að fara
til átta ára langömmustelpu og segja
henni fréttimar. Island var óralangt
í burtu, þar sem við vissum að fjöl-
skyldan væri samankomin í bæna-
stund. Við áttum okkar í Belgíu,
skoðuðum myndir og minntumst fal-
legra stunda með ömmu. Það var
gott að geta komið til hennar
kveðju, áður en hún skildi við. I hug-
um okkar alh-a sem þekktum Aðal-
heiði, verður hennar fyrst og fremst
minnst fyrir þá ótakmörkuðu um-
hyggjusemi og ást sem hún sýndi
fjölskyldu sinni og vinum. Það var í
eðli hennar að skýla og vemda,
klæða og fæða. Alltaf hafði hún tíma
og alltaf var gott að leita til hennar.
Hún sá barnabömin og Steinunni
Dóru aldrei nógu oft og bjó til tilefni
með matar- og kaffiboðum þar sem
hún naut þess að hafa fólkið sitt í
kring um sig. Hún fylgdist vel með
þjóðmálum og það var gaman að
ræða við hana um dagleg málefni og
fréttir.
Þeim heiðurshjónum, Aðalheiði og
Jónasi G. Rafnar, sem lést fyrir rétt-
um fjórum áram, kynntist ég um
svipað leyti og Jónasi Friðriki, eigin-
manni mínum. Fyrstu sambúðarár
okkar bjuggum við í kjallaranum hjá
þeim á Háteigsveginum og áttu þau
sinn þátt í að koma okkur báðum til
manns með umhyggju sinni og
hjálp. Það tók mig tíma að venjast
umferðarþunganum á heimili þeirra,
þar sem dæturnar þrjár og bama-
bömin vora daglegir gestir, sem og
ótrúlegur fjöldi annarra skyld-
menna og vina sem fannst ómögu-
legt að fara hjá án þess að líta við.
Allir vora velkomnir og gerði Alla
alltaf ráð fyrir gestum í mat. Ég
gerði mér fljótt grein fyrir því að
Aðalheiður var engin venjuleg kona.
Hún var einstaklega starfsöm, ósér-
hlífin og holl sínum. Hún var stolt og
glæsileg og ósjálfrátt bar maður
höfuðið hærra í fylgd hennar.
Þegar ég lít til baka, er mér þó
dýrmætast að hafa sem ung og
óreynd móðir haft Aðalheiði til halds
og trausts fyrstu árin eftir að dóttir
okkar fæddist. Ég var „alveg græn“
eins og Alla hefði sagt sjálf, hafði
enga reynslu af börnum og fyrstu
misserin vora erfið með veikindum,
svefnleysi og félagslegri einangrun,
eins og margar ungar mæður
þekkja. Alla var ákveðin í leiðbein-
ingum sínum við umönnun barnsins
og kunni ráð við öllu. Barnið var
kraftaverk í augum þeirra hjóna og
Steinunn Dóra ólst upp við um-
hyggju þeirra sem ég vona að hún
eigi alltaf eftir að búa að. Líf Öllu
breyttist mikið eftir að Jónas Rafn-
ar dó. Hún missti ákveðna fótfestu,
enda hafði hún helgað líf sitt eigin-
manni og fjölskyldu. Við tók erfiður
tími mikilla. veikinda, þar sem oft
var tvísýnt um framhaldið. Það var
erfitt að horfa á svo sterka og fal-
lega rós missa lit og styrk, en alltaf
var hlýjan jafn mikil og viljinn til að
hjálpa og gera gott. Það var okkur
mikils virði að hún gat haldið syni
okkar undir skírn hans fyrir rúmu
ári síðan. Drengurinn fékk nafn afa
síns, Jónas Rafnar og veit ég að það
gladdi gömlu konuna. Hans bíður
fallegt bréf írá henni sem hann get-
ur lesið þegar hann verður stór.
Árangur ævistarfsins kom berlega í
ljóst í veikindum hennar, er dætur
hennar, Halldóra tengdamóðir mín,
Ingibjörg Þórann og Ásdís og fjöl-
skyldur þeirra, systkini og aðrir
vandamenn hlúðu að henni öllum
stundum. Gefið og þér munuð
þiggja-
Öllu mun ég minnast sem minnar
bestu ömmu, konunnar sem kenndi
mér svo ótrúlega margt og sem
elskaði bömin mín. Hennar verður
sárt saknað.
Lilja Dóra.
í dag er Aðalheiður B. Rafnar
kvödd hinstu kveðju. Aðalheiður,
eða Alla frænka eins og við kölluð-
um hana, var gift Jónasi fóðurbróð-
ur okkar. Þegar við voram böm á
Akureyri bjuggu Alla og Jónas þar
einnig ásamt dætram sínum þremur
og var samgangur milli heimila okk-
ar mikill. Réð þar mestu að einkar
kært var með þeim bræðram, Alla
og móðir okkar vora góðar vinkonur
og við frændsystkinin á svipuðu
reki.
Vegna starfa Jónasar flutti fjöl-
skyldan til Reykjavíkur og urðu þá
heimsóknir stopulli um hríð. Við
systkinin fluttumst síðan eitt af öðra
suður og þá var heimili Öllu og
Jónasar á Háteigsvegi okkur alltaf
opið, hvort sem við þurftum á and-
legri eða veraldlegri aðhlynningu að
halda. Þau hjónin vora einstóklega
trygglynd og frændrækin. Á ung-
dómsáram er oft lítill tími til að
rækta fjölskyldutengsl og ef ekki
hefði verið fyrir regluleg heimboð á
Háteigsveginn er óhætt að segja að
næstu kynslóðir hefðu glatað tæki-
færam til að kynnast og fylgjast
hvert með öðra.
Alla var glæsileg kona, virðuleg í
fasi og geislaði af þeim innri styrk
sem aldrei þraut. Hún var glaðlynd
og bráðskemmtileg, hnittnar at-
hugasemdir hennar urðu sígildar
innan fjölskyldunnar, en aldrei vora
þær á kostnað annarra. Hún lagði
heldur aldrei öðrum illt til, þótt hún
hefði ákveðnar skoðanir og segði álit
sitt af fullri hreinskilni. Líf hennar
snerist fyrst og fremst um velferð
fjölskyldunnar og náði umhyggja
hennar jafnt til fjarskyldra einstæð-
inga sem nánustu ættingja. í hlut-
verki gefandans naut hún sín best.
Síðast hittum við Öllu í árlegu
jólaboði fjölskyldunnar, hefð sem
hún skapaði og er nú viðhaldið af
næstu kynslóð. Þrátt fyrir erfið
veikindi síðustu ára sat hún eins og
drottning og ræddi við unga sem
aldna. Fyrirspumum um eigin
heilsu eyddi hún með brosi en spurði
um hæl, og af áhuga, um hagi við-
mælandans. Það er erfitt að tráa því
að þessi sterka, lífsglaða kona hafi
kvatt okkur í síðasta sinn þennan
dag.
Við systkinin þökkum Öllu og
Jónasi frænda allt það sem þau
gerðu fyrir okkur í gegnum tíðina.
Fyrir hönd foreldra okkar og fjöl-
skyldna sendum við Dóra, Imbu,
Addí og fjölskyldum þeirra okkar
innilegustu samúðarkveðjur.
Þórunn, Kristín, Haraldur og
Björg Rafnar.
Kær vinkona, Aðalheiður Rafnar,
er látin. Þakklæti fyrir hálfrar aldar
vináttu fyllir hugann.
Aðalheiður Rafnar var hreinskipt-
in og sterkur persónuleiki, bráðvel
gefin og glæsileg kona. Hún var
hjúkranarfræðingur að mennt, en
lét af hjúkrunarstörfum þegar dæt>
urnar fjórar fæddust með stuttu
miilibili. Þótt Aðalheiður léti af
störfum fylgdist hún alltaf vel með í
sinni starfsgrein. Hún bjó yfir yfir-
vegaðri ró þegar ‘veikindi bar að
höndum, hvort sem var hjá henni
eða öðram. Hún var fljót að greina
sjúkdóma og vissi alltaf hvað við átti
hverju sinni. Veikindi vora henni
verkefni sem þurfti fyrst og fremst
að takast á við af æðruleysi og skyn-
semi. Það sýndi hún sjálf í sínum
miklu veikindum á síðasta ári.
Aldrei var kvartað þótt oft væri hún
sárþjáð. Er við áttum tal saman fyr-
ir nokkru sagðist hún að vísu ekki
vera vel frísk en taldi sig samt á
batavegi. Sú varð því miður ekki
raunin.
Kynni okkar Aðalheiðar hófust er
ég kynntist eiginmanni mínum,
Magnúsi, en hann og Jónas, eigin-
maður Aðalheiðar, vora bekkjar-
bræður í Menntaskólanum á Akur-
eyri og luku einnig embættisprófi í
lögfræði á sama degi árið 1946. Að
námi loknu vilja oft leiðir skilja hjá
skólafélögum en svo varð ekki hjá
þeim Jónasi og Magnúsi, heldur
upphófst náin samvinna og einstök
vinátta sem aldrei bar skugga á.
Báðir höfðu hugsjónir Sjálfstæðis-
flokksins að leiðarljósi og vora
ákveðnir í því að vinna að framgangi
þeirra á sviði þjóðmála. Eftir emb-
ættispróf hófu þeir störf á Akureyri
á vegum Sjálfstæðisflokksins og
skömmu síðar urðu þeir þingmenn
flokksins, Jónas á Akureyri en
Magnús i Eyjafirði, og seinna báðir
fyrir Norðurlandskjördæmi eystra.
Heimili Aðalheiðar og Jónasar á
Akureyri varð strax miðstöð Sjálf-
stæðisflokksins á Norðurlandi.
Þangað komu allir erindrekar er
störfuðu fyrir flokkinn, ræðumenn
sem fengnir vora til fundarhalda, fé-
lagar og samherjar úr nágrenninu.
Alltaf var opið hús og allir boðnir
velkomnir. Heimilið bar sterkt svip-
mót húsráðenda. Það var menning-
ar- og höfðingjasetur hvort sem það
var í háum eða lágum húsakynnum.
Frábærlega smekklegt, fágað og
hreint. Að setjast að borðum hjá
þeim hjónum var ætíð veisla. Ekki
eingöngu hvað veitingar snerti,
heldur hvað allt var fallega fram
borið og gestir fundu hvað þeir vora
hjartanlega velkomnir. Ég hef ætíð
undrast hvemig Aðalheiður og
Jónas gátu á þessum frambýlisárum
haldið uppi allri þessari risnu ásamt
stóra heimili. Þingmannslaun era í
dag talin lág, en á þessum tíma vora
þau svo lág að þingmenn urðu að
hafa önnur störf með. Einhvem veg-
inn hafði maður á tilfinningunni, að
lögmannsskinfstofan sem Jónas rak
á Akureyri væri fremur ráðgefandi
vinarstofnun en ábatasamt fyrir-
tæki. Þótt Aðalheiður helgaði heim-
ilinu starfski-afta sína, væri frábær
húsmóðir og móðir og eiginmanni
sínum sterkur bakhjarl og félagi í
hans miklu störfum verður hennar
ekki eingöngu minnst sem slíkrar.
Hún hafði sterka útgeislun og bar
mikla persónu hvar sem hún fór.
Hún var hrein og bein í framkomu
og hafði einarðar skoðanir á mönn-
um og málefnum. Hún var mikill
vinur vina sinna og alltaf boðin og
búin til hjálpar þar sem erfiðleikar
steðjuðu að. Þótt Aðalheiður virtist
við fyrstu kynni vera mikil alvöra-
manneskja var hún létt í lund og átti
auðvelt með að sjá spaugilegu hlið-
amar á mannlífinu. Hún var hnyttin
í tilsvöram og skemmtilegur félagi.
Marga hláturstundina höfum við á
seinni áram átt saman við spilaborð-
ið.
Sagt er að gæfa hvers manns sé
að eiga góða fjölskyldu og er það
vissulega rétt. En það er ekki síður
gæfa að eiga góða vini. Ég tel það
fométtindi að hafa kynnst því vin-
áttusamfélagi sem einkenndi sam-
starf þeirra Jónasar og Magnúsar
og við Aðalheiður urðum sjálfkrafa
þátttakendur í. Má segja að hjá
þeim félögum hafi annars frami og
velgengni, hvort sem var í störfum
eða einkalífi, verið beggja. Eftir lát
Magnúsar naut ég þessarar sömu
sérstöku vináttu og grannt var
fylgst með því hvemig mér og börn-
unum vegnaði.
Ég þakka Aðalheiði fyrir allar
samverastundirnar og bið guð að
blessa hennar góðu dætur, Hall-
dóra, Ingibjörgu og Ásdísi og fjöl-
skyldur þeima.
Ingibjörg Magnúsdóttir.
+
Elskuleg móðir okkar, tengdamóðir, amma og
langamma.
VALGERÐUR ÁRNADÓTTIR,
Lönguhlíð 3,
áður Ásgarði 29,
verður til grafar borin frá Fossvogskirkju föstu-
daginn 12. febrúar kl. 13.30.
Árni Ólason,
Margrét Valgerðardóttir, Leifur Á. Aðalsteinsson,
Ragnheiður H. Óladóttir, Elías R. Sveinsson,
Hermann Ólason,
Brjánn Árni Ólason, Jóhanna M. Finnbogadóttir,
Guðrún Kr. Óladóttir, Björn V. Gunnarsson,
Hrólfur Ólason,
barnabörn og barnabarnabörn.
+
Elskulegur faðir okkar, tengdafaðir, afi og lang-
afi,
STEFÁN BJÖRGVIN GUNNARSSON
frá Kirkjubæ í Hróarstungu,
Austurvegi 40, Selfossi,
sem lést á Ljósheimum, Selfossi, sunnudaginn
31. janúar, verður jarðsunginn frá Selfosskirkju
laugardaginn 13. febrúar kl. 13.30.
Gestur Stefánsson, Ingibjörg Hjálmarsdóttir,
Ragnheiður Stefánsdóttir,
Karl Stefánsson, Auður Helga Hafsteinsdóttir,
fna Sigurborg Stefánsdóttir, Guðjón Ásmundsson,
Valborg ísleifsdóttir,
afa- og langafabörn.
+
Eiginmaður minn, faðir okkar og tengdafaðir,
ÞORSTEINN HANNESSON
söngvari,
verður jarðsunginn frá Kópavogskirkju föstu-
daginn 12. febrúar kl. 13.30.
Kristín Pálsdóttir,
Páll Þorsteinsson, Ragna Pálsdóttir,
Kristín Björg Þorsteinsdóttir, Gunnlaugur Þór Pálsson,
Hannes Þorsteinsson,
Gunnar Þorsteinsson.
+
Ástkær móðir, tengdamóðir, amma og lang-
amma,
DAGMAR AÐALBJÖRG GUÐMUNDSDÓTTIR,
Goðalandi,
Vestmannaeyjum,
verður jarðsungin frá Landakirkju laugardaginn
13. febrúar kl. 14.00.
Garðar Björgvinsson, Hrafnhildur Sigurðardóttir,
Ragna Garðarsdóttir, Sigmar Garðarsson,
Helga Björg Garðarsdóttir,
Garðar Örn og Bylgja Dögg Sigmarsbörn.
+
Bróðir okkar,
BALDUR GUÐMUNDSSON,
lést á Landspítalanum miðvikudaginn 27. janúar
síðastliðinn.
Hann var jarðsettur í kyrrþey frá Leifskapellu.
Systkini hins látna.
Lokað
Lögmannsstofan sf., Skeifunni 11a, Reykjavík, verður lokuð í
dag eftir hádegi vegna jarðarfarar AÐALHEIÐAR B. RAFNAR.
I