Morgunblaðið - 21.04.1999, Blaðsíða 53

MORGUNBLAÐIÐ
MIÐVIKUDAGUR 21. APRÍL 1999 53
HANNA ANDERSEN
OG KRISTJÁN B.
KRIS TÓFERSSON
+ Hanna Ander-
sen fæddist í
Reykjavík 19. janú-
ar 1918. Hún lést
27. mars síðastlið-
inn. Foreldrar
hennar voru Ágústa
Guðmundsdóttir
Andersen og Harald
Osvald Andersen
verslunareigandi í
Reykjavík. Systir
Hönnu er Helga
Hansína Andersen,
f. 1916, búsett í
Bretlandi síðastliðin
52 ár.
Hinn 25. apríl 1936 giftist
Hanna Krisljáni Björgvini Krist-
óferssyni bifvélavirkja og seinna
starfsmanni Flugmálastjórnar
íslands, f. í Reykjavík 9. júlí
1913, d. 20. nóvember 1983. For-
eldrar hans voru Guðjónía Stígs-
dóttir, ættuð frá Brekku í Mýr-
dal, og Kristófer J. Jónsson, ætt-
aður af Suðurnesjum. Systkini
Kristjáns eru: Ingibjörg, búsett til
margra ára í Bandaríkjunum, lát-
in; Sigurbjörg, var búsett í
Reykjavík, látin; Ásgeir, var bú-
settur í Reykjavík, látinn; Bára,
búsett í Bandaríkjunum; Hörður,
búsettur í Kópavogi.
Börn Hönnu og Kristjáns eru: 1)
Harald Örn Kristjánsson, f. 28.1
1937, ketil- og plötusmiður, d. 22.8.
MINNINGAR
1982, eiginkona Guðrún Válde-
marsdóttir tækniteiknari. Börn
þeirra a) Kristján Konráð, böm
hans eru fimm. b) Valdemar Örn,
á tvær dætur. Áður eignaðist
Harald son, Jón Baldvin, sem á
þijú börn. c) Guðrún, á tvær dæt-
ur, Ástu Beníu og Magneu Ingi-
björgu, frá fyrra hjónabandi, þær
em báðar búsettar í Danmörku.
2) Helga Kristjánsdóttir garð-
yrkjubóndi, f. 27.1. 1943, gift Erl-
ingi Ólafssyni garðyrkjubónda.
Börn þeirra em: a) Hanna, garð-
yrkjufræðingur, á einn son. b)
Einar Ólafur, verkamaður, á eina
dóttur. c) Erlingur, vélvirki. d)
Ólöf Ágústa, garðyrkjufræðing-
ur, á eina dóttur. e) Stefán Hauk-
ur, útskurðarmeistari. 3) Ágústa
Þóra Kristjánsdóttir, ljósmóðir í
Reykjavík, f. 6.11. 1946, gift
Birgi J. Sigurðssyni sölumanni.
Böm þeirra em: a) Hanna Guð-
björg, kennari, á einn son. b) Sig-
urður Narfí, tamningamaður, bú-
settur í Þýskalandi. c) Þóra Mar-
grét, nemi við Kennaraháskóla
Islands.
Hanna ólst upp í Reykjavík.
Hún missti ung foreldra sína.
Hún stundaði nám í Landakots-
skóla og Kvennaskólanum í
Reykjavilí.
Utför Hönnu fór fram 31. mars
í kyrrþey að ósk hinnar látnu.
Dagurinn h'ður-
Hægan himni frá
höfgi fellur angurvær
á dalablómin smá.
Og hvítir svanir svífa hægt til fjalla
með söng, er deyr í fjarska.
Mér komu þessar Ijóðlínur Tómas-
ar Guðmundssonar í hug er ég sest
niður til að minnast tengdaforeldra
minna, Hönnu Andersen og Kristjáns
B. Kristóferssonar, sem nú hafa lokið
giftusamlegri vegferð á misbreiðum
vegi jarðlífsins. Þau voru Reykjavík-
urböm ungrar aldar, hann fæddm-
1913 en hún 1918. Þau slitu áhyggju-
laus bamsskónum í ört vaxandi höf-
uðstað landsins. Á þessum áram var
lífið ekki dans á rósum, það var bæði
atvinnuleysi og húsnæðisekla í borg-
inni og hafa þau eflaust ekki farið
varhluta af því. Bæði urðu þau fyrir
þeirri lífsreynslu að missa annað for-
eldra sinna ung. Kristján var aðeins
sex eða sjö ára gamall þegar faðir
hans dó frá sex börnum. Móðir hans
lét samt ekki bugast og kom þeim öll-
um til manns ein og óstudd og hefur
það ekki verið lítið afrek í þá daga,
enda ekki um annað að ræða en basla
áfram eða segja sig á bæinn sem eng-
inn gerði nema öll sund væra Iokuð.
Móðir Hönnu dó úr beklum er hún
var 12 ára, föður sinn missti hún er
hún var 16 ára. Það var fljótlega upp
úr því sem leiðir þeirra Kristjáns
lágu saman. Þau giftu sig 25. apríl
1936 og eftir það fylgdust þau að í
gegnum lífsins ólgu sjó, eða allt þar
til Kristján lést árið 1983. Þau hófu
búskap í Aðalstræti 16 þar sem
Hanna var fædd og uppalin. Þar
fæddist þeim fyrsta bamið, sonurinn
Harald. Síðan bjuggu þau á ýmsum
stöðum, eignuðust tvær dætur,
Helgu og Ágústu Þóra. En lengst af
bjuggu þau við Elliðavatn. Keyptu
þar lítið hús sem heitir Bakkasel.
Þau byggðu þar við og endurbættu,
ræktuðu tré og annan gróður, undu
þama hag sínum vel í faðmi fagurrar
náttúru sem þau bæði unnu.
Kristján hafði ungur numið bifvéla-
virkjun og gerði hana að lífsstarfi
sínu. Lengst af starfaði hann hjá
Flugmálastjóm við viðhald tækja á
flugvöllum landsins og átti því ófáar
ferðir vitt og breitt um landið. Það var
ekki aðeins að hann ferðaðist í sam-
bandi við vinnu sína, því ferða-
mennska hvers konar var hans áhuga-
mál. Ungur var hann mikið á skíðum
og stundaði fjallaferðir og naut nátt-
úrannar bæði sumar sem vetur.
Skömmu fyrir lát Kristjáns fluttu
þau Hanna í Mosfellsbæinn, keyptu
sér lítið hús við Grandartanga og
höfðu lítinn garð sem Hanna hugsaði
um af mikilli natni. Síðustu árin bjó
hún á Hlaðhömrum, í þjónustuíbúð,
og undi hag sínum bærilega.
Um leið og ég þakka þeim Hönnu
og Kristjáni fyrir ánægjulega sam-
leið og góða viðkynningu undanfarin
30 ár vil ég gera orð nóbelskáldsins
að mínum og segja: Hvert örstutt
spor var auðnu spor með þér.
Megi minning þeirra vera björt
um ókomna tíma.
Birgir.
Fimmtudaginn 25. mars skrifa ég í
dagbókina mína: Kæri Guð, enn hef-
urðu ekki leyst hana ömmu mína frá
hlutverki sínu, þrátt fyrh' að það sé bú-
ið að leggja niður sýningar með henni.
En sá dagur kom að hún fór í ferð-
ina miklu, ferð til lands sem við öll
eigum eftir að heimsækja og því mið-
ur komum við ekki til baka með háan
Visa-reikning né myndir af merkum
og fallegum byggingum sem við
stóðum hugfangin fyrir framan og
horfðum á.
Mér finnst vera stutt síðan ég
kynntist ömmu á nýjan leik, eftir að
ég varð fullorðin. Þá eru ömmur að-
eins meira en það sem lítið barn ger-
ir sér hugmynd um.
Eg kunni best við húmorinn henn-
ar, líka það að henni var alveg sama
hvemig ég klæddi mig, henni fannst
bara gaman að gömlu kjóldruslunum
mínum eða gömlu peysunum hennar
sem ég var komin í. Eg var nú samt
ekki neitt mjög dömuleg fyrir frú
Andersen en þrátt fyrir það setti
hún ekki upp Andersen-svipinn, því
hann merkir að henni og öllum þeim
sem nota hann er misboðið. Eg er
búin að læra öll svipbrigðin - Ander-
sen-svipbrigðin hjá mömmu, en ég
held að þau hafi farið ömmu best.
Amma vildi ekki að við grétum
hana, við ættum frekar að skála í
sérrýi. Svona var hún amma, hún
var ekkert venjulegt gamalmenni.
Henni fannst hún nefnilega ekkert
gömul. Hún þverneitaði að fara og
hitta annað gamalt fólk og föndra
eða spila með því. Hún vildi frekar
vera með okkur unga fólkinu. Ein-
hvers staðar er sagt að ömmur hafi
gamla og þreytta fætur en ungt
hjarta.
Þrátt fyrir bann ömmu um að við
mættum gráta hana, sendi ég henni
nokkur tár sem þakklætisvott fyrir
allt ristaða brauðið með Búra- ostin-
um og kalda kókið og fyrir hennar
orð mun ég skála í sérrýi.
Ég vildi samt að amma væri enn
hjá okkur, með sígarettuna i munn-
vikinu, sérrý-staup á borðinu og ger-
andi grín. Þannig mun ég minnast
hennar. En líf okkar er einungis
hlutverk í stóra leikriti og eins og í
öllum leikritum detta sum hlutverkin
fyri' út en önnur.
Þóra Margrét.
Hún Hanna Andersen, amma
mín, hefur kvatt þennan heim. Þótt
líkamlegur kraftur væri upp urinn
var löngunin til lífsins langt því frá
slokknuð. Það var frábært að sitja
hjá ömmu og spjalla um allt og ekk-
ert. Hún var fáguð í framkomu en
undir niðri bjó mikill galsi og þótti
mér fátt skemmtilegra en að koma
henni til að hlæja og taka þátt í
bullinu í mér. Hún kunni að taka
gríni og brosti bara þegar ég
minntist á pjattið í henni, hún fór
nefnilega varla framúr nema með
nýlagt hárið og náttsloppinn hnýtt-
an sérstaklega að sér. Allt í um-
hverfi hennai- bar vott um vandað-
an smekk, hún vildi sko ekkert
„djönk“ hún amma.
Nú síðustu árin voru það heim-
sóknir langömmubamanna og sögur
af þeim sem veittu henni aukinn lífs-
kraft. Hún stytti sér stundir við
prjónaskap og lestur en það sem
henni þótti notalegast var að sitja
með Dídu og púsla. Þannig gátu þær
frænkur setið tímunum saman, rað-
að þúsundum púslbita og spjallað yf-
ir kaffibollum.
En það er enginn eilífur í þessum
heimi, svo það kemur að því að allar
ömmur verða að hverfa á braut. Nú
er komið að minni og þótt ég venjist
dauðanum seint veit ég að ömmu
líður vel, þau afi sitja á fallegum
stað sem er ekki svo ýkja langt í
burtu. í huganum geymi ég góðar
minningar og kveð ömmu mína með
söknuði.
Elsku mamma, Helga, Dída og þið
öll hin, það góða styrki ykkur í sorg-
inni.
Hanna Guðbjörg Birgisdóttir.
INGIBJÖRG
GUÐMUNDSDÓTTIR
+ Ingibjörg Guð-
mundsdóttir
fæddist á Auðunar-
stöðum í Víðidal 16.
apríl 1914. Hún lést
12. apríl síðastlið-
inn. Foreldrar
hennar voru hjónin
Kristín Gunnars-
dóttir, f. 25. ágúst
1890, d. 11. ágúst
1969, og Guðmund-
ur Jóhannesson, f.
25. júní 1884, d. 26.
apríl 1966. Systkini
Ingibjargar eru: Jó-
hannes (1916-1996),
Sophus Auðunn, f. 1918, Kristín
(1919-1944), Erla (1921-1997),
Gunnar, f. 1923, og Hálfdán, f.
1927.
Ingibjörg stundaði nám við
Kvennaskólann á Blönduósi í tvo
vetur. Hún fluttist til Reykjavík-
ur 1934 og bjó þar að undan-
skildu einu ári þegar hún dvald-
ist í Danmörku. Ingibjörg vann
ýmis störf þ.á m.
verslunarstörf.
Ingibjörg giftist eft-
irlifandi eiginmanni
sínum, Óskari Hans-
syni, rafverktaka, í
Öðinsvéum í febrúar
1937. Hann er fædd-
ur 8. nóv. 1909, son-
ur Kristínar Hjálms-
dóttur og Hans Kar-
els Hannessonar,
landpósts. Ingibjörg
og Öskar áttu tvo
syni: Hans Lorenz, f.
3. ágúst 1937, og
Guðmund Auðun,
rafvirkja, f. 19. apríl 1943. Fyrri
kona Guðmundar er Ásdís Svala
Valgarðsdóttir. Synir þeirra eru
Óskar, f. 17. sept. 1981, og Ingi-
berg, f. 21. maí 1983. Síðari kona
Guðmundar er Guðrún Bára
Gunnarsdóttir.
Útför Ingibjargar fer fram
frá Fossvogskirkju í dag og
hefst athöfnin kiukkan 13.30.
Ingibjörg Guðmundsdóttir föður-
systir mín er látin eftir langvarandi
veikindi. Hún var af húnvetnskum
ættum, fædd og uppalin á Auðunar-
stöðum í Víðidal. Ingibjörg - eða
Bibba eins og hún var oftast kölluð -
vai' elst sjö systkina, sem ólust upp á
mannmörgu myndarheimili foreldra
sinna, þar sem glaðværð og glettni
voru í fyrirrúmi. Á unglingsárunum
tók hún virkan þátt í félagslífi jafn-
aldra sinna og var jafnan hrókur alls
fagnaðar.
Ingibjörg var glæsileg kona, dökk
yfirlitum og fríð sýnum. Eftir henni
var tekið sökum leiftrandi kímni-
gáfu og frjálslegrar framkomu. Hún
gerði snemma uppreisn gegn
hefðbundnum gildum nánustu
ættmenna sinna. I stað þess að
byggja tilveruna á borgaralegum
hefðum og kjósa Sjálfstæðisflokk-
inn gekk hún til liðs við sósíalista.
Og sjaldnast lét hún sig vanta í
Keflavíkurgöngur eða á aðrar
stórhátíðir, sem stofnað var til í
því skyni að mótmæla aðildinni að
NATO og veru varnarliðsins á
Miðnesheiði. í mínum huga var
hún „bóheminn“ í fjölskyldunni
sem fór sínar eigin leiðir og kærði
sig þá kollótta um álit annarra.
Ég minnist eftirvæntingarinn-
ar, þegar við frændsystkinin á
Auðunarstöðum fréttum að von væri
á Bibbu frænku í heimsókn norður.
Fátt var eins skemmtilegt og að
heyra hana segja frá og fjalla um
menn og málefni með þefrri kímni,
sem henni var lagið. Oft vora teknar
pólitískar snerrur í eldhúsinu. Bibba
var þá í essinu sínu enda sór hún sig
í ættina og var stríðin með afbrigð-
um. Á kappræðufundi Heimdallai' og
Æskulýðsfylkingarinnar fékk ég
löngu síðar að kenna á hnyttnum
framíköllum Bibbu skoðanasystkin-
um hennar til óblandinnai' ánægju.
Ingibjörg frænka mín var örlát og
rausnarleg þótt ekki væri alltaf af
miklu að taka. Þegar fólk, sem hafði
orðið innlyksa ytra í stríðinu, kom
heim allslaust stóð hún fyrir söfnun
því til handa. Og sá sem þessar línur
ritar fór ekki varhluta af ástúð hennar
og umhyggju, þegar hún vakti nætur
og daga yfir tveggja ára frænda sín-
um lífshættulega veikum. Ávallt síðan
fylgdist hún með lífshlaupi mínu og
sagði mér reyndar oft umbúðalaust til
syndanna enda voram við yfirleitt
ósammála, þegar stjómmál áttu í hlut.
Við fráfall frænku minnar koma í
hugann löngu liðnar stundir, sem ég
er þakklátur fyrir. Á undanfórnum
áram hefur eiginmaður Ingibjargar,
Óskar Hansson rafverktald, sem nú
er tæplega níræður heimsótt sjúkra-
beð hennar á hverjum degi. Hann
stóð eins og klettur við hlið hennar
þar til yfir lauk. Við systkinin og fjöl-
skyldur okkar sendum Óskari, son-
um þeirra Hans Lórenz og Guð-
mundi Auðuni og ástvinum öllum
okkar innilegustu samúðarkveðjur.
Friðrik Sophusson.
Bibba, eins og hún var kölluð, var
glæsileg kona, vel gefin og skemmti-
leg. Ég minnist fyrst og fremst
hjartahlýju hennar og hjálpsemi við
alla sem á þurftu að halda. Hún átti
alltaf eitthvað til að miðla öðram,
þótt ekki væri auður í garði þeirra
hjóna.
Við kynntumst fyrst 1951, þegar
ég og Hálfdán, hennar elskaði „litli
bróðir" fóram að draga okkur sam-
an. Hann bjó hjá systur sinni fyrsta
veturinn sinn í Háskólanum, eins bjó
elsti sonur okkar hjá þeim hjónum
um tíma, þegai' hann var í skóla í
Reykjavík.
Við áttum margar skemmtilegar
stundir á heimili þeirra. Þar var oft
glatt á Hjalla. Síðar skildust leiðir og
minnkaði samgangur eftir að við
fluttum frá Reykjavík. Þau hjón
bjuggu í Reykjavík fyrir utan eitt ár
í Kaupmannahöfn þar sem eldri son-
ur þein-a var til lækninga.
Bibba var frábær húsmóðir en
vann auk þess við verslunarstörf.
En líf hennar var langt frá því að
vera einhver dans á rósum. Það er
sitt hvað gæfa og gjörvuleiki. Síð-
ustu árin voru henni afar erfið, en
UTFARAkS LOFA
OSWALDS
sími 551 3485
ÞJÓNUSTA ALLAN
SÓLARHRINGINN
I AÐALSTRÆTI 4B • 101 REYKJAVÍK f
LfKKISTUVINNUSTOKV
I EYVINDAR ÁRNASONAR
hún leið af hinum skelfilega sjúk-
dómi alzheimer og hvarf smátt og
smátt frá lífínu inn í óminnið. Undir
það síðasta dvaldi hún á dvalar-
heimilinu Efr. Óskar sýndi henni
mikla ræktarsemi og tryggð og
heimsótti hana þar daglega ef
mögulegt var. Eins var Muggur
sonur hennar móður sinni mjög
góður.
Ég held að dauðinn hafi verið vel-
kominn gestur til mágkonu minnar.
Eftir lifa góðu minningamar, sem
við ættingjar hennar og vinir yljum
okkur við.
Við hjónin þökkum fyrir allt sem
hún gerði fyrfr okkur og sendum
Óskari og öðrum aðstandendum
samúðarkveðjur.
Anna Margrét Jafetsdóttir.
Utfararstofa
HAFNARFJARÐAR
Stapahrauni 5, Hafnarfirði, sími 565 5892
Persónuleg,
alhliða útfararþjónusta.
Áralöng reynsta.
Sverrir Olsen, Sverrir Einarsson,
útfararstjóri útfararstjóri
Útfararstofa íslands
Suðurhlíð 35 ♦ Sími 581 3300
AUan sólarhringinn. www.utfararstofa.ehf.is/