Morgunblaðið - 21.04.1999, Blaðsíða 55

MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
MIÐVIKUDAGUR 21. APRÍL 1999 55
Hámarki kvöldsins var náð, líða
tók á morgun, afmælisveislan að
verða búin, kominn tími á heim-
ferð en þegar við ætluðum að fara
heim sagðir þú bara: „Hvað liggur
á, fara strax, það er nóg pláss
hér.“
Þótt aldurinn í árum talið hafí
verið hár var hugur og hönd í engu
samræmi við það. Mér finnst þess
vegna að þú hefðir mátt vera að-
eins lengur. Það sem ég er þó
ánægður með núna er að hafa ritað
ykkur ömmu nokkrar línur í bréfi,
línur sem ég veit að þið hafið lesið
oftar en einu sinni og oftar en
tvisvar. Við áttum ekkert ósagt, við
vissum hug hvor annars. Væntum-
þykja manna gagnvart öðrum get-
ur verið takmarkalaus. Afí, ég
sakna þess að geta ekki faðmað þig
að mér, mjúkan og heitan, fá að
smella kossi á kinnina þína, heim-
sækja þig og ömmu í Bakkaselið, fá
að njóta þess að vera með ykkur í
hjólhýsinu, fá ykkur í heimsókn,
tala við þig.
Þú sagðir oft þegar við sátum
saman á góðri stund og klappaðir
saman lófununum með góðri
sveiflu: „Svo einn daginn, þá er
þetta allt saman bara búið.“
Og þannig var þetta hjá þér, svo
hratt og svo óvænt, stundin kom.
Elsku amma, við eigum svo
margar góðar minningar. I þær
munum við halda. Afi, ég veit við
munum hittast aftur. Þín orð verða
mín orð: „Þakka þér fyrir, blessi
þig.“
Þinn vinur,
Kristinn.
Þar sem ársól í austrinu ljómar,
þar sem öldumar leika við sand,
þar sem brimhljómur úthafsins ómar
þar er æskunnar minningaland.
Það er bjart yfir bemskunnar slóðum
þar sem bæimir hvíldu í ró,
þar sem amma mín eldaði á hlóðum,
þar sem afi minn lifði og dó.
Þarna á ströndinni stóðum við forðum,
störðum hugfangin út yfír sæ.
Varla tekst mér að tjá þá með orðum,
þessa töfra í sumarsins blæ.
Það var ljúft þama í logninu heima,
loftið angaði og himinninn tær,
þessar minningar munum við geyma
meðan hjartað í brjóstinu slær.
(Einar Jósteinsson.)
Hann afi er farinn frá okkur. Við
systkinin viljum minnast hans með
nokkrum orðum en orð eru einmitt
það sem afí kenndi okkur svo vel
að meta. Hann var vel máli farinn
og hafði afskaplega gaman af því
að standa upp við hin ýmsu tæki-
færi og flytja smáræðustúf. Ræð-
urnar hans voru á svo fallegu máli
að unun var á að hlýða og þessi fal-
legu vel völdu orð hans greyptust
og geymast í hugum þeirra sem á
þau hlýddu.
Eitt af uppáhaldsorðum hans afa
var „veraldarvegurinn". Gekk
hann þann veg sjálfur með ömmu
okkar sér við hlið. Á þeirra verald-
arvegi ólu þau saman börnin sín
fjögur svo úr varð alveg einstakur
hópur. Síðan bættist og bættist við
hópinn, fyrst barnabörn og svo
barnabarnaböm.
Það er ljúft til þess að vita að all-
ar höfum við systumar stigið okk-
ar fyrstu skref, úr hreiðri foreldra
okkar, í Bakkaselinu hjá afa og
ömmu. I eldhúskróknum hjá þeim
var margt skrafað og afí lagði alltaf
eitthvað gott til málanna. Afa var
umhugað að við gengjum mennta-
veginn og lagði á það áherslu. En
eitt skyldum við vita að skólinn
væri vinna og aftur vinna! Nú,
komin á fullorðinsár skiljum við
hvað hann átti við.
Það sem hefur éinkennt fjöl-
skyldu okkar alla tíð er samheldni.
Utilegur, sumarbústaðaferðir, af-
mæli og þannig mætti lengi telja,
þetta vora stundir þar sem afi og
amma voru ómissandi. Afa þótti
svo gaman að fá að samgleðjast
okkur. Hann var mikill fjölskyldu-
maður og vildi helst alltaf hafa alla
hjá sér. Á slíkum degi kvaddi hann
okkur sæll og glaður, búinn að
flytja sína síðustu himnesku ræðu.
Ræðu sem nú yljar okkur öllum
því þar biður hann okkur að trúa á
Guð og njóta hvers augnabliks, því
enginn viti hvaða nótt sé hinsta
nóttin.
Elsku besta amma, Guð veiti þér
styrk og veri með þér sem og okk-
ur hinum sem misstum pabba,
tengdapabba, afa og langafa.
Við viljum kveðja afa með þeim
orðum sem hann kvaddi okkur
alltaf með: Blessi þig alltaf, afi.
Linda, Viktoría, Guðlín,
Bergþór og Thelma.
Það var vorið 1984 sem ég hitti
Kristján fyrst og þá í þeim erinda-
gjörðum að snúast kringum sonar-
dóttur hans sem þá bjó hjá afa og
ömmu í Bakkaselinu. Ekki er ég nú
viss um að þeim „gamla“ hafi í
fyrstu litist á ráðahag litlu sonar-
dótturinnar. Það leið þó ekki lang-
ur tími þar til ég var farinn að
venja komur mínar í eldhúskrókinn
hjá afa og ömmu til að þiggja þar
molasopa með honum. Þá var tekið
á hinum ýmsu málum hvort heldur
væra pípulagnir eða pólitík, og ég
minnist þess hve mér var skemmt
þegar gamli píparinn var ánægður
með eitthvað, þá sagði hann: „Ja,
þetta er nú alveg galvaniserað."
Þessi orð hans fremur öðrum vil ég
nota til að lýsa vináttu okkar, þó að
fjöratíu ár skildu okkur að þá vai-
hún „alveg galvaniserað“. Hvort
sem við voram á ferðalögum hér-
lendis eða erlendis nú eða bara yfir
molasopa í eldhúsinu hjá ömmu
Línu, þá var bjartsýnin og gleðin
ávallt í fyrirrúmi.
Sviplegt er fráfall manns sem í
hugum margra var ódauðlegur en
á vit feðranna göngum við öll og
sameinumst á ný, en minning um
mætan mann er ódauðleg.
Kæra amma Lína, ég votta þér
mína innilegustu samúð og kveð
afa með orðum hans, frá ykkur til
mín og Lindu fyrir tólf áram á
brúðkaupsdegi okkar, sem geyma
minningu um hann í huga mér alla
tíð:
Verði ykkar framtíðarvegur
varðaður tindrandi ljósum.
Heimilið helgur staður,
hlaðið fegurstu rósum.
(K.B.)
Kveðja
Maríus.
Kallið er komið,
komin er nú stundin,
vinaskilnaðar viðkvæm stund.
Vinir kveðja
vininn sinn látna,
er sefur hér hinn síðsta blund.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V. Briem.)
Elsku Kristján, þú varst mér
sem afi, hafðu hjartans þökk fyrir
þína einstöku hlýju og góðvild. Þín
er sárt saknað.
Dagmar Ósk.
Með Kristjáni er genginn ein-
stakur maður. Er klakinn svæfir
kalda jörð þótt brátt komi sumar
er sárt en jafnframt gott að minn-
ast þeirrar hlýju sem hann gaf og
umvafði okkur öll af ástúð, skiln-
ingi og einlægri vináttu góðs vinar
og félaga. Kristján lét sér annt um
samferðamenn sína og vegna kosta
sinna var hann virtur og dáður af
öllum sem hann þekktu. Hann var
okkur fordæmi réttrar hugsunar,
hegðunar og trúar. Þessi trú kom
best fram í andlátsorðum hans er
hann ávarpaði sonarson sinn ný-
fermdan. Það ávarp var heilræði til
drengsins og e.t.v. uppgjör Krist-
jáns við lífið, uppgjör sem aldrei
gleymist.
Kristján var gæfumaður. Land-
eyjarnar eru falleg sveit og þar
kynntist hann elskulegri konu
sinni, Guðlínu. Þau kunnu að rækta
garðinn sinn og hvort annað.
Það var einnig í Landeyjum sem
dóttir okkar og systir kynntist
manni sinum, Kristjáni Eric, syni
Kristjáns og Guðlínar. Þá tengdust
fjölskyldur okkai- enn sterkari
böndum. Við eigum fjölmargar
ánægjulegar minningar um Krist-
ján og Guðlínu og fjölskyldu þeirra
við hin ýmsu tækifæri.
„Brátt sefur jörðin sumargræn“,
en söngur Kristjáns hefur þagnað.
Minning um góðan mann lifir.
Við þökkum Kristjáni samfylgd-
ina og sendum ástvinum hans inni-
legar samúðarkveðjur.
Jón Þorgeir, Steingerður
og fjölskylda.
Ljúfar tilfinningar bærðust í
brjóstum okkar á Reykjavíkurveg-
inum að morgni 11. apríl. Stoltir
foreldrar, systkini, amma og afar
tveir fylgdu frumburði til ferming-
ar. Uti var heiðríkja. Esjan skart-
aði sínu fegursta en kaldur norðan-
vindur kyssti kinnar okkar. Gleði
og stolt skein úr augum allra og til-
hlökkunin var mikil að sameinast
fjölskyldu og vinum síðar um
kvöldið. Þetta átti án efa eftir að
verða einn eftirminnilegasti dagur
í lífi okkar.
Þegar gleðin var sem mest, stóð
afi Kristján upp og talaði til ferm-
ingarbarnsins af sinni alkunnu
snilld og næmi. Þessi fallegu orð
vora í senn óður til gleðinnar og
hvatning til ungu kynslóðarinnar.
En í orðum hans var einnig djúpur
skilningur á hverfulleika lífsins.
Skömmu síðar kvaddi hann þennan
heim. Með einu andvarpi vai- jarð-
neskri tilveru hans lokið. Hann var
umvafinn stórfjölskyldunni sinni,
sem átti hug hans allan. Á þessari
stundu var ómetanlegt að finna alla
faðmana og samhygðina sem
gagntók allt.
Afi Kristján var einstakur faðir,
tengdafaðir og afi. Með ömmu
Línu var hann virkur þátttakandi í
lífi barna sinna og gerði það af
sannri ánægju. Þau héldu sig til
hlés, en voru alltaf innan seilingar
ef þörf var á.
Oteljandi voru þær ferðir sem
hann kom og aðstoðaði okkur við
húsbygginguna og skipti þá engu
hvort um var að ræða pípulögn,
múrverk eða timburverk, allt lék
þetta í höndum hans. Vinnugleðin
var mikil og aldrei hætt fyri' en
hlutirnir voru „galvaniseraðir og
snittaðir í báða enda“ eins og hann
gjarnan sagði.
Samverastundir með fjölskyld-
unni vora líf hans og yndi og
kepptust allir við að hafa ömmu
Línu og afa Kristján hjá sér, því
þeim fylgdi jafnan söngur, gleði og
kátína. Margar era stundirnar sem
við höfum átt með þeim hér heima
og erlendis, stundir sem era okkur
ómetanlegai' í minningunni.
Ætíð var beðið með eftirvænt-
ingu eftir orðum frá pabba/afa Kri-
stjáni þegar stórviðburðir voru í
fjölskyldunni. í ræðum hans, sem
oft vora í bundnu máli, var þess
ósjaldan getið að „oft myndu feg-
urstu vonirnar rætast“. Við sem
stöndum honum næst vitum að ein
hans fegurstu vona var að fá að
enda þetta jarðlíf^með þeim hætti
sem raun varð á. í faðmi fjölskyld-
unnar, meðal allra þeirra sem hann
unni mest. Víst var höggið þungt
en það var tillitssamt, því margir
tóku á móti. Við voram öll hjá
mömmu/ömmu Línu og gátum vaf-
ið hana örmum okkar, einmitt eins
og hann hefði viljað hafa það. Okk-
ar missir er mikill en hennar mest-
ur. Við biðjum góðan Guð og þann
mátt sem er öllum æðri að vemda
hana og styrkja.
Kristján Erik, Margrét og böm.
+
Ástkasr eiginkona mín, móðir okkar, tengda-
móðir og amma,
GUÐBJÖRG VILBORG STEFÁNSDÓTTIR,
Sólheimum 30,
Reykjavík,
sem lést á Sjúkrahúsi Reykjavíkur þriðjudaginn
13. apríl, verður jarðsungin frá Seltjarnarnes-
kirkju mánudaginn 26. apríl kl. 13.30.
Kristján R. Kristjánsson,
Þorvaldur Kristjánsson,
Stefán R. Kristjánsson, Sóley B. Kjartansdóttir
og barnabörn.
Útför móður minnar, tengdamóður, ömmu og
langömmu,
GUNNFRÍÐAR D. GUÐJÓNSDÓTTUR,
Dvalarheimilinu Höfða,
Akranesi,
verður gerð frá Akraneskirkju föstudaginn
23. apríl kl. 14.00.
Þeim, sem vilja minnast hennar, er bent á
Dvalarheimilið Höfða og líknarstofnanir.
Málhildur Traustadóttir, Guðmundur Vésteinsson,
Hildigunnur Guðmundsdóttir,
Hulda Mýrdal Gunnarsdóttir, Dagmar Mýrdal Gunnarsdóttir.
+
Hjartkær móðir okkar og tengdamóðir, •
JÓNA ELÍASÍNA GÍSLADÓTTIR
frá Höfða, Dýrafirði,
Skipasundi 65,
lést á Landakotsspítala föstudaginn 16. apríl.
Útförin fer fram frá Fossvogskirkju föstudag-
inn 23. apríi, kl. 10.30.
Þeim, sem vildu minnast hennar, er bent á
styrktarsjóð Greiningar- og ráðgjafarstöðvar ríkisins, sími 564 1744 og
557 3390, til minriingar um Þorstein Helga Ásgeirsson.
Gísli Böðvarsson, Guðrún Oddsdóttir,
Jónína Böðvarsdóttir, Hans Hilaríusson
og fjölskyldur.
+
Innilegar þakkir fyrir auðsýnda samúð og hlýhug
við andlát og útför elskulegrar móður okkar,
tengdamóður, systur, ömmu og langömmu,
KARÓLÍNU KRISTÍNAR BJÖRNSDÓTTUR,
áður til heimilis á Hverfisgötu 38B,
Hrafnistu, Hafnarfirði.
Jónína S. Lárusdóttir, Gísli H. Sigurðsson,
Birna Lárusdóttir, Valur Hugason,
Oddný F. Lárusdóttir, Finnbjörn Þ. Kristjánsson,
Björney J. Björnsdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
+
Þökkum af alhug auðsýnda samúð og hlýhug
vegna andláts og útfarar elskulegrar móður
okkar, tengdamóður og ömmu,
SIGRÚNAR LILJU HJARTARDÓTTUR,
Hæðargarði 6.
Þórunn J. Gunnarsdóttir, Þorgeir Sigurðsson,
Hjörtur Gunnarsson, Sigríður M. Markúsdóttir,
Sigrún Hjartardóttir Swimm, Craig D. Swimm,
Gunnar Þorgeirsson,
Unnur Þorgeirsdóttir,
Þóra Þorgeirsdóttir.