Morgunblaðið - 21.04.1999, Blaðsíða 54

54 MIÐVIKUDAGUR 21. APRÍL 1999
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
t
Faðir okkar, tengdafaðir, afi og langafi,
ÁSBJÖRN ÓLASON
frá Víðigerði,
verður jarðsunginn frá Skálholtskirkju laugar
daginn 24. apríl kl. 14.00.
Jarðsett verður að Torfastöðum.
Börn, tengdabörn, barnabörn
og barnabarnabarn.
t
Móðir mín og amma,
ÞORGERÐUR GÍSLADÓTTIR,
lést á hjúkrunarheimilinu Droplaugarstöðum aðfaranótt mánudagsins
19. apríl. Jarðarförin auglýst síðar.
Geir Þórólfsson,
Eyþóra Kristín Geirsdóttir,
Gerða Björk Geirsdóttir,
Halldór Geirsson.
Faðir okkar og bróðir,
EINAR INGVARSSON,
Lönguhlíð 21,
lést á heimili sínu þriðjudaginn 13. apríl.
Útför hans fer fram frá Akureyjarkirkju, Land-
eyjum laugardaginn 24. apríl kl. 14.00.
Fyrir hönd systkina, barna og barnabarna,
Elín Ingvarsdóttir,
Kristmann Þór Einarsson,
Gíslína H. Einarsdóttir.
t
Ástkær eiginmaður minn, faðir okkar, tengda-
faðir, afi og langafi,
LÁRUS LÚÐVÍK KJÆRNESTED
fv. verkstjóri,
Hraunteigi 30,
verður jarðsunginn frá Fossvogskirkju föstu-
daginn 23. apríl kl. 15.00.
Guðrún Egilsdóttir Kjærnested,
Magnús Kjærnested, Ásdís Kristinsdóttir,
Emilía Kjærnested, Karl Stefán Hannesson,
Sigrún Kjærnested, ívar Magnússon,
Ragnar Kjærnested, Ástríður Jensdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
t
Innilegar þakkir fyrir auðsýnda samúð og hlý-
hug við andlát og útför móður okkar, tengda-
móður, ömmu og langömmu,
EYRÚNAR ÁRNADÓTTUR.
Ásta Karlsdóttir Lauritsen, Jens Christian Lauritsen,
Edda Karlsdóttir, Finnbogi Björnsson,
Ásrún Karlsdóttir, Kristján Árni Kristjánsson,
barnabörn og barnabarnabörn.
t
Þökkum innilega auðsýnda samúð og hlýhug
vegna andláts og útfarar elskulegs föður
okkar, tengdaföður og afa,
GUÐMUNDAR GUÐMUNDSSONAR
frá Bala,
Stafnesi.
Kristmann Guðmundsson, Snjólaug Sigfúsdóttir,
Guðmundur L. Guðmundsson,
Sigurður Guðmundsson, Marta Baldvinsdóttir,
Sigurbjörg Guðmundsdóttir, Haraldur Sveinsson,
Guðlaug H. Guðmundsdóttir, Kjartan Björnsson,
Sigrún Guðmundsdóttir, Guðmundur Ákason,
Rúnar Guðmundsson, Perla Chuanchom Rotruamsin,
barnabörn, barnabarnabörn og
barnabarnabarnabarn.
KRISTJÁN B.
GUÐJÓNSSON
+ Kristján B. Guð-
jónsson fæddist
í Voðmúlastaða-
Austurhjáleigu í
Austur-Landeyjum í
Rangárvallasýslu
15. september 1920.
Hann lést sunnu-
daginn 11. apríl síð-
astliðinn. Foreldrar
hans voru Guðjón
Guðmundsson og
Jóna Guðmunds-
dóttir. Kristján átti
ellefu systkini og
eru fjögur þeirra á
lífi.
Hinn 28. júní 1947 kvæntist
Kristján Guðlínu Kristinsdótt-
ur frá Miðkoti í Vestur-Land-
eyjum. Börn þeirra eru fjögur:
1) Kristinn G., f. 30.
desember 1947,
maki Aðalheiður
Dúfa Kristinsdótt-
ir. 2) Guðjóna, f. 12.
desember 1950,
maki Asgeir M.
Kristinsson. 3) Kri-
stján Erik, f. 19.
apríl 1958, maki
Margrét I. Hall-
grímsson. 4) Guðlín
Erla, f. 23. apríl
1962, maki Hálfdán
Ægir Þórisson.
Afa- og langafa-
börn Kristjáns og
Línu eru 23.
Útför Kristjáns verður gerð
frá Háteigskirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 13.30.
Kallið er komið og stundin upp
er runnin.
Svífur að eyrum sorgarfréttin þunga,
sértu nú dáinn, elsku kæri vinur.
Megnar ei nokkur mannleg hjálp né tunga
mót því að standa sem að yfir dynur.
(N.S.)
Það eitt er víst í þessu lífí að
stund skilnaðar kemur, en skilnað-
urinn varir eitt augnablik í eilífð-
inni, því öll göngum við sömu leið.
Það að eiga sér ósk og fá hana upp-
fyllta vekur ávallt gleði sérhvers
manns. Það er einlæg trú mín að
brottför tengdaföður míns héðan úr
hinu jarðneska lífí hafí borið að
með þeim hætti sem óskað var. Að
kveðja eins og gert var gerir eng-
inn annar, þ.e. að standa sína
„plikt“ til síðustu stundar. í huga
mínum nú á eftir, var síðasta ræðan
sem flutt var til Jóns Þorgeirs,
einnig kveðja til okkar allra sem
eftir erum á veraldar veginum, en
síðasta ræðan var afmælis- og
fermingargjöf til Jóns Þorgeirs frá
afa og ömmu.
Kynni okkar Kristjáns hófust ár-
ið 1966 og frá fyrsta degi var mér
tekið eins og ég væri einn af fjöl-
skyldunni. Aldrei bar skugga á
samskipti okkar, en stundum höfð-
um við ólíkar skoðanir á ýmsum
hlutum, töldum báðir að við hefðum
rétt fyrir okkur og fórum síðan okk-
ar leiðir, en þær lágu síðan oft sam-
an. Ávallt virtum við landamæri
hvor annars og við þekktum mörkin
sem staldrað var við. Við trufluðum
ekki hvor annan, nema þegar það
átti við að okkar eigin mati. Saman
byggðum við okkur húsaskjól í
Bakkaseli 1 og 3. Þessi sambúð hef-
ur varað í meira en tvo áratugi án
þess að skugga bæri á. Eitt töldum
við okkur eiga sérstaklega sameig-
inlegt; það verður ekki nefnt hér;
það varðaði maka okkar, en töldum
báðir það vera í góðu lagi, því við
vorum svo jarðbundnir og rökfastir;
við hlustuðum þó alltaf. Það sem
stundum olli smáágreiningi var
hversu sjaldan mátti rétta mér
hjálparhönd, en mér fannst höndin
alltaf útrétt, þótt stundum tæki ég
ekki á móti henni, því ég vildi einnig
vera sjálfstæður og sjálfbjarga.
Margs er að minnast nú á þessari
stundu og gleðistundimar fljúga í
gegnum hugann hver af annarri
eins og þær hefðu gerst í gær. Þið
Lína kunnuð að höndla gleðina og
gefa hana öðrum. Heitasta óskin
var að vera ávallt í faðmi fjölskyld-
unnar. Tengdafaðir minn var hrók-
ur alls fagnaðar, flutti ræður og
ljóð eins og honum einum var lagið.
Hver man ekki eftir þegar hann fór
með ljóðin Stjörnufák, Lífsreglur
eða Röðulblik?
Ég vil þakka góðum guði fyrir
tengdaföður minn og allt það sem
hann sýndi sonum mínum Kristni
og Matthíasi, það verður aldrei
vegið með vogarskálum því svo stór
vog er ekki til og engin mælistika
er svo stór að hún geti mælt það
sem hann gerði fyrir þá og okkur
Jónu.
Ég bið þann sem öllu ræður að
styrkja Línu og börnin hennar, því
þeirra missir er mestur.
Geymi þinn anda. Guð sem öllu ræður
gefi þér frið í sínu dýrðar ríki
í honum sjálfum allir verða bræður
andinn er frjáls, þó héðan burtu víki.
Þar sem um eilífð, aldrei falla tárin
ástvinir finnast, jarðlífs gróa sárin.
(N.S.)
Þinn tengdasonur,
Ásgeir M. Kristinsson.
Hann elsku tengdapabbi var burt
kallaður úr faðmi fjölskyldunnar í
orðsins fyllstu merkingu. Það var
ætíð hans yndi að vera með börn-
unum sínum, tengdabömum, afa-
og langafabömum. Það var einmitt
á slíkri stundu, þegar öll fjölskyld-
an var samankomin á gleðistund, er
kallið mikla kom. Þótt enginn velji
sitt dánardægur er víst að hvergi
frekar hefði hann viljað vera en
með sínum á hinstu stundu. Margs
er að minnast, margs er að sakna
og engin orð geta spannað þær
hugrenningar er leita á hugann við
fráfall hans. Ég var á unglingsárum
er ég fyrst kom í Bólstaðarhlíð 28.
Tengdapabbi var þá að breyta íbúð-
inni og var með múrskeið í hendi,
glaður, ákveðinn og einbeittur við
verk líðandi stundar. Þær em ófáar
stundimar síðan, sem ég hef horft á
hann með verkfæri í hendi við að
byggja upp og lagfæra,
betmmbæta og endumýja, alltaf
vom verkefni sem hann vildi leggja
djarfa hönd á. Samfylgd með
tengdapabba í þrjátíu og fimm ár
er ómetanlegur sjóður fyrir mig.
Góðvildin og hlýlegt viðmót frá
fyrstu kynnum mínum er sem leið-
andi hönd hans fyrir mig, sem
aldrei átti þess kost að eiga pabbá.
Hann var sá er ég leit upp til sem
míns eina föður og þeirrar ímyndar
um besta pabbann, sem nokkur
getur eignast. Ég vildi að ég gæti
gert því skil, öllu því góða sem hann
vék að mér með orði og gjörðum,
en slíkt er aðeins geymt í huga þess
sem nýtur. Hjartað er fullt trega og
sorgar, en samt er öll minningin
svo björt og fógur að minning um
gleði og kærleika er svo sterk að
það bægir frá sorginni og fyllir
hjartað af bamslegri gleði. Ég er
svo glöð yfír því að hafa átt þess
kost um langt árabil að vita af hon-
um sem þess er alltaf var svo sterk-
ur og allir gátu treyst á og glaðst
með.
Elsku mágum mínum og svil-
konu á Reykjavíkurveginum, elsku
mágkonum og svilum í Borgamesi
og Bakkaseli sendi ég mínar ein-
lægustu samúðarkveðjur, með
þökk fyrir samfylgd foður þeirra og
tengdafóður.
Elsku Lína mín. Engin orð get
ég á blaðið sett sem megna að segja
það sem í hjartanu býr. Þinn styrk-
ur er sem engill værir og ber vott
um einlæga og styrka trú. Ég bið
guð að blessa okkur öll og þá miklu
og stóm minningu sem við eigum
um Kristján tengdapabba. Hann
var okkur öllum miklu meira en
hægt er að tjá sig um.
Aðalheiður Dúfa Kristinsdóttir.
Elsku afi. Við sem héldum að við
hefðum þig um eilífð alla og auðvit-
að verður svo í minningunni, en við
fengum þó að vera hjá þér þegar
kallið frá guði kom, en það kom of
fljótt og svo snöggt, en við vitum að
þetta gerðist eins og þú hafðir ósk-
að þér. Okkar minningar em svo
dýrmætar, stórar og miklar.
„Þú ert einstakur. „Einstakur"
er orð sem notað er þegar lýsa á þyí
sem engu öðra er líkt, faðmlagi eða
sólarlagi eða manni sem veitir ást-
úð með brosi eða vinsemd. „Ein-
stakur“ lýsir fólki sem stjómast af
rödd síns hjarta og hefur í huga
hjörtu annarra. „Einstakur" á við
þá sem em dáðir og dýrmætir og
þeirra skarð verður aldrei fyllt.
„Einstakur“ er orð sem best lýsir
þér.“ (Teri Fernandez).
Við nutum þess að afí og amma
kæmu í heimsókn t.d. á jólum og
alltaf vildum við vera eftir hjá afa
og ömmu í Bakkaseli 3. Þú hafðir
alltaf svo mikið að gera og tíminn
leið svo hratt þegar við vomm sam-
an. En alltaf hafðir þú tíma til að
tala við kóngana og drottninguna
eins og þú nefndir okkur svo oft. Þú
sagðir okkur sögur, gafst okkur
heilræði og kenndir okkur ljóð.
Nóttinn er ástmeyja
einbúansvonanna.
Hún er aflgjafinn dýrasti
jarðnesku sonanna.
Hún er handmjúki læknirinn
sárustu sáranna,
hún er síðasti þerrarinn
beiskustu táranna.
Hún er leiðarinn besti frá
gáleysi glaumanna,
hún er gjafarinn mildasti
fegurstu draumanna.
Við gætum sagt svo margt, en
orð fá engu áorkað nú. Við vitum að
þú gætir okkar eins og þú hefur
alltaf gert og nú verður þakklæti
okkar í gegnum bænir. Við biðjum
guð að styrkja ömmu, pabba og
mömmu, svo og alla aðra sem eiga
um sárt að binda.
Afabörnin Mávakletti 16,
Borgarnesi.
Nú er komið að því, afí, svo
snöggt, svo hratt, svo óvænt. Ég er
að því sem ég hef svo lengi kviðið
fyrir. Setja saman nokkur orð til
þín í minningargrein.
Þær em svo ótal margar minn-
ingarnar, afi, sem hafa rifjast upp
síðustu daga, svo ótal margar sem
ég, þú og amma eigum saman. Það
em þessar minningar sem munu
næstu daga, vikur, mánuði og ár
gleðja okkur og halda minningunni
svo sterkt á loft um þig. Samt
fínnst mér ennþá eins og þú sért
rétt ókominn úr einhverju ferða-
lagi, ég er enn að bíða eftir að þú
komir til mín, klappir mér á kollinn
og segir: „Jæja, vinurinn." Söknuð-
urinn er sár og sársaukinn varii-
enn. Við áttum saman góða stund í
lok febrúar þegar við fjögur héld-
um upp á afmælið mitt heima hjá
þér og ömmu. Með gítarspili og
söng tröUuðum við og sungum og
þú rifjaðir upp sögur af þér og
ömmu í Bólstaðarhlíðinni, með lít-
ilsháttar leiðréttingum og innskot-
um frá ömmu. Við sungum raddað
og síðan spilaðir þú á píanóið lagið
sem þú spilaðir svo oft þegar and-
inn kom yfir þig. Þegar leið á
kvöldið og afmælisbörn dagsins, ég
og Jón Baldvin, höfðum verið hyllt-
ir með tilheyrandi afmælissöng
fórstu með ljóðið Röðul eftir Elim-
ar Tómasson:
Hvað er lífið? Tæmir tára,
tilfinning og þrá.
Hvað er dauðinn? Hulin bára
er hvergi flýja má.
Hvað er öll vor æviiðja?
Endurtekin hik,
sem í þvingun þúsund viðja
þráir röðulblik.