Morgunblaðið - 16.06.1999, Qupperneq 43

MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
MIÐVIKUDAGUR 16. JÚNÍ 1999 43
legum var mörgum í fjölskyldunni
brugðið.
En er tímar liðu fram kom í ljós
að Svana frænka hafði valið vel.
Bóbó reyndist atorkusamur dugn-
aðarmaður sem setti velferð konu
sinnar og barna ofar öðru. Hann
var hlýr persónuleiki og viðræðu-
góður og höfðingi heim að sækja.
Mér er það enn í fersku minni þeg-
ar hann byggði einbýlishús fyrir
fjölskyldu sína í Njarðvíkum, af
hvílíkum lífsþrótti og gleði hann
tókst á við verkefnið og lagði þá
nótt við dag. Og þar naut sín verk-
lagni hans. Bóbó hafði til að bera
þann öfundsverða eiginleika að
nánast öll tilfallandi verk er lutu að
húsbyggingum léku í höndum hans
og svo frá öllu gengið að ætla hefði
mátt að lærður fagmaður hafi verið
] að verki.
Vinir og vandamenn nutu ríku-
lega þessarar verklagni hans því
hjálpsamur var hann með afbrigð-
um. Síðustu áratugina starfaði
hann við pípulagnir hjá Keflavíkur-
verktökum og undi þar hag sínum
vel en alltaf blundaði í honum sú
þrá að róa til fiskjar. Um tíma átti
hann trillu sem hann reri á í frí-
stundum og var það góður og gef-
andi tími í lífi hans. Sjómennskan
snerti einhvern sérstakan streng í
brjósti hans og fá umræðuefni voru
honum kærari. Hafði hann stund-
um á orði að þegar hann kæmist á
eftirlaun væri gaman að fá sér lítið
horn til að dunda við og ná sér í
soðið svona annað veifið.
Og enginn sá svo sem neitt at-
hugavert við þá draumsýn. Stutt
var í sjötugsaldurinn og maðurinn
vel á sig kominn. Enn við erfiðis-
vinnu hjá verktökunum og lét sitt
ekki eftir liggja. Kraftmikill dugn-
aðarforkur og sem fyrr víkingur til
j vinnu.
En svo skyndilega og óvænt er
hann allur. Hér á við hið forn-
kveðna að mennirnir ákvarða en
guð ræður. Og það er huggun
harmi gegn að ekki þarf hann að
glíma við ýmsa fylgifiska ellinnar
en mér segir svo hugur að sú glíma
hefði ekki fallið vel að hans skap-
lyndi.
Með Bóbó er góður maður geng-
inn. í einkalífi var hann gæfumað-
ur, átti yndislega eiginkonu og
samhent gengu þau lífsbrautina.
Börnin, tengdabörnin og afabörnin
nutu í ríkum mæli mannkosta hans.
ekki ólíkt að hugsa til bræðra sinna
rétt áður en hún kvaddi, slík var
umhyggjan fyrir þeim. Hruna-
mannahreppur, Ásatún, staðir sem
áttu hug hennar allan, blómin, fugl-
amir hennar líf og yndi. Pað er
erfitt að kveðja. Höggið er þungt
eftir margra ára hnökralausar sam-
vistir.
Börnin skilja ekki þá staðreynd
lífsins, yngsta dóttir mín spurði
þegar ég sagði henni að Laufey
hefði sofnað værum svefni og væri
nú hjá Guði: „Mamma, getum við
ekki bara vakið hana aftur og komið
með hana heim?“
Ég vil þakka systkinunum í Ása-
túni fyrir allt sem þau gerðu fyrir
mig og mína. Það er ómetanlegt allt
það sem þau gerðu fyrir mig og
mína fjölskyldu. Hafið hjartans
þökk.
Systkinum Laufeyjar og mökum,
Guðmundi og Jónu, Guðnýju og
Magga og öðrum aðstandendum,
votta ég samúð mína.
Guðbjörg Jóhannsdóttir.
Hún Laufey okkar er farin heim.
Það kom okkur ekki svo mjög á
óvart þegar hringt var í okkur og
tilkynnt hvernig komið var. Laufey
hafði lagt á sig sína síðustu ferð
hingað til-Keflavíkur fyrir nokkrum
dögum til að fylgja vini sínum,
Guðmundi frá Litlabæ, síðasta
spölinn. Hún sótti það fast að
komast samdægurs heim í sveitina
sína aftur. Ég vil bara sofa í rúminu
mínu, mér hefur liðið eitthvað svo
undarlega síðustu daga, sagði hún.
Við sem þekktum Laufeyju vissum
að hún næði sér aldrei almennilega
eftir að Oskar bróðir hennar lést,
Svana mín, við hjónin flytjum
þér og aðstandendum öllum okkar
innilegustu samúðarkveðjur í
þeirri fullvissu, að ljúfar minningar
um góðan mann muni ylja um
ókomin ár og færa líkn með þraut.
Blessuð sé minning hans.
Gísli Sighvatsson.
Frá fornu fari hefur það fylgt ís-
lendingum að ef þeir alast upp við
sjóinn í hinum fjölmörgu sjávar-
plássum, hringinn í kringum land-
ið, fá þeir löngun til að komast til
sjós og fylgir sú löngun þeim allt
lífið. Svo var einnig með Ólaf.
Framan af ævinni stundaði hann
sjóinn eingöngu, því sjómennskan
var honum í blóð borin. Sem ung-
lingur eignaðist hann sína fyrstu
trillu og mestalla sína ævi átti hann
trillur ýmist einn eða með öðrum
þótt hann hafi fairið í vinnu í landi.
Hann starfaði hjá Jóni Ásmunds-
syni pípulagningameistara í Hafn-
arfirði um áratugar skeið. Hjá Vél-
smiðju Björns Magnússonar í
Keflavík var hann nokkur ár við
pípulagnir, plötu- og ketilsmíði.
Þetta var á þeim árum sem efnis-
skortur hrjáði mjög þessar iðn-
greinar, og þá voru fyrirhyggja og
útsjónarsemi góðir kostir í fari
manna.
Ólafur vinur minn og starfsbróð-
ir féll frá svo skyndilega að ég átta
mig ekki enn á því hvort þetta sé
virkilega raunveruleikinn. Við hóf-
um báðir störf hjá sama fyrirtæki
sem þá var ný stofnað, Járn og
Pípulagningaverktakar Keflavíkur
ehf., og höfum báðir starfað þar
síðan eða í rúm 42 ár. Hann þó með
hléum því hafið seiddi hann oft til
sín. Hann fór þá ýmist á síld eða í
trilluútgerð sína, en honum stóðu
alltaf allar dyr opnar hjá JPK ehf.
sökum eiginleika sinna. Sem vinnu-
veitandi hans tel ég hann einn þann
besta starfsmann sem ég hefi haft í
vinnu frá upphafi. Sem iðnaðar-
maður var hann mjög fær í sínu
starfi, stundaði vinnu sína af mikilli
reglusemi, var hvers manns hug-
ljúfi og leið öllum vel í návist hans.
Hann var hjálpsamur maður með
afbrigðum, jafnt utan vinnu sem í.
Sér yngri og óreyndari mönnum
var hann sérlega iðinn við að leið-
beina og kenna og á margur mað-
urinn honum mikið gott upp að
unna í þeim efnum.
Þau Svana og Ólafur voru mjög
nánir vinir okkar allan þennan tíma
og er okkur sérstaklega minnis-
stæð ferð okkar hjónanna í sumar-
frí til Orlando í Bandaríkjunum
1987. Við höfðum leigt okkur íbúð
saman sem var steinsnar frá Disn-
ey World-skemmtigarðinum. Við
nutum þessa sumarfrís sérlega vel,
enda var tíminn alltof fljótur að
líða. Þau bæði eru viðurkennt
dugnaðarfólk og byggðu sér ein-
býlishús á Hraunsvegi 9 í Njarðvík
og er heimili þeirra allt hið yndis-
legasta og ber þeim báðum glöggt
vitni um smekkvísi og snyrti-
mennsku. Þau voru bæði mjög
gestrisin og góð heim að sækja og
einkenndust fjölskyldur þeirra
beggja af samheldni og góðri vin-
áttu. Svana, börnin og fjölskyldur
þeirra horfa nú á eftir ástríkum
eiginmanni, föður, tengdaföður, afa
og langafa. Ég og konan mín ásamt
fjölskyldum okkar biðjum góðan
guð að styrkja þau í sorg sinni.
Halla og Ingvar Jóhannsson.
Ólafur Heiðar Þorvaldsson er lát-
inn. Þegar við hjónin fluttum til
Njarðvíkur urðum við þess aðnjót-
andi að kynnast þeim heiðurshjón-
um Ólafi og Svönu. Við andlát Bósa
eins og hann var ávallt nefndur,
koma margar minningar upp í hug-
ann, frá samstarfi okkar og vin-
áttu. Minning um góðan dreng-
skaparmann sem var einstakur vin-
ur og félagi, alltaf boðinn og búinn
til alls og var miklum og góðum
kostum gæddur. Við vorum með
þeim Bósa og Svönu á ferðalagi
fyrir stuttu, áttum þar saman ynd-
islegar stundir eins og alltaf þegar
við vorum í návist við Bósa. Ferðin
öll og veðrið var eins og best verð-
ur á kosið, bjart og mikill hiti, sem
sumum fannst í meira lagi. Þá leit
minn maður upp og Bósa varð á
orði: „Þetta er fínt fyrir okkur
Óskar, við viljum alltaf vera sólar-
megin í lífinu.“
Kæri vinur, með þessum örfáu
orðum langar okkur til að þakka
fyrir að þú komst inn í líf okkar,
þar verður þú ávallt. Þökkum þér
fyrir allar stundimar og kveðjum
þig með djúpum söknuði. Við send-
um Svönu, börnum og fjölskyldum
þeirra okkar innilegustu samúðar-
kveðjur.
Óskar og Guðrún.
hennar líf hafði alla tíð farið í að
þjóna öðrum. Laufey bjó með
bræðrum sínum Óskari og
Hallgrími alla sína ævi í Ásatúni.
Stýrði hún því heimili af miklum
myndarskap, útsjónarsemi og
hagsýni eins og einkenndi störf
þeirra systkina allra og hefðum við
yngri kynslóðin mátt margt af læra,
eins og margt af þessari
aldamótakynslóð sem nú er óðum
að kveðja. í mínum augum var
húsfreyjan í Ásatúni mikil
merkiskona og hefðu fáar konur
valdið því erfiða hlutverki betur en
hún gerði. Ég sem þetta skrifa hef
ekki tölu á öllum þeim bömum sem
dvöldu hjá þeim systkinum um
lengri eða skemmri tíma í þeirra
búskapartíð. Maðurinn minn var
eitt af þessum bömum og síðar
sonur okkar, Hallgrímur Óskar,
sem bar nafn þeirra bræðra, og
viljum við þakka Laufeyju alla
hennar umhyggju og ástúð við þá
báða. Alltaf var heimilið í Ásatúni
opið okkur og börnunum okkar eins
og okkar föðurhús. Þær em svo
margar sólskinsbjartar
minningamar um sumrin í Ásatúni
og í þessari yndislegu sveit sem
Hrunamannahreppurinn er, en við
emm svo lánsöm að eiga okkur
bústað í landi Ásatúns og getum
haldið áfram að eiga þar góðar
stundir og njóta samvera vina
okkar þar í sveit. Laufey hafði alla
tíð mikla ánægju af hannyrðum og
blómin sín elskaði hún eins og þau
væm bömin hennar. Þau systkini
höfðu öll mikinn áhuga á allri
ræktun og ekki síst skógrækt og
ber umhverfið í Ásatúni handverki
þeirra glöggt vitni. Á síðastliðnu ári
hafði Laufey fyrir hönd þeirra
systkina sem bjuggu í Ásatúni gefið
Skógræktarfélagi Hmnamanna
höfðinglega gjöf og eiga þeir
peningar að fara í ræktun á
skrúðgarði á Flúðum. Síðustu árin
dvöldu þau Óskar í íbúð aldraðra á
Flúðum og Laufey síðan ein eftir að
Óskar lést. Löngum stundum dvaldi
Laufey frammi í Ásatúni í faðmi
fjölskyldunnar þar og naut
umhyggju þeirra fram á síðustu
stund. Elsku Laufey okkar, við
viljum þakka þér alla þína vináttu
og umhyggju fyrir okkur og
fjölskyldu okkar eins og við væmm
bömin þín, við þökkum þér fyrir
hann Halla okkar og kannski hefur
hann tekið brosandi á móti þér
ásamt nöfnum sínum og öllu þínu
fólki. Við viljum biðja þér guðs
blessunar og kveðja þig með þessu
ljóði sem hann Jakob bróðir þinn
hafði svo miklar mætur á.
Kvöldblíðan lognværa kyssir hvem reit
Komið er sumar, og fógur er sveit.
Sól er að kveðja við bláfjalla brún,
brosa við aftanskin fagurgræn tún.
Seg mér, hvað indælla auga þitt leit
íslenska kvðldinu í fallegri sveit!
(G.G.)
Guð blessi minningu Laufeyjar
frá Ásatúni.
Lúðvfk Guðmundsson
og fjölskylda.
r Ðlómabúðin >
öai''3skom
k v/ PossvogsUi»*kjMga»*ð a
\. Sfmi: 554 0500
+
Ástkær dóttir, móðir, tengdamóðir, amma og
langamma okkar,
GUÐLAUG EINARSDÓTTIR,
Suðurgötu 25,
Sandgerði,
lést á Sjúkrahúsi Suðurnesja fimmtudaginn
10. júní.
Útförin fer fram frá Hvalsneskirkju laugar-
daginn 19. júní kl. 14.00
Dóróthea Jónsdóttir,
Jóhann Kristján Harðarson, Sólrún Anna Símonardóttir,
Einarína Sigurjónsdóttir, Jens Tómasson,
Ragnheiður Sigurjónsdóttir, Rúnar Ágúst Arnbergsson,
Jóhannes Einar Sigurjónsson, Rebekka Magnúsdóttir,
Ásgrímur Sigurjónsson, Þurý Guðrún Magnúsdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
*

+
Ástkær eiginmaður minn, faðir okkar, tengda-
faðir, afi og langafi,
JÓHANN KARL SIGURÐSSON
fyrrverandi útgerðarstjóri,
Valsmýri 1,
Neskaupstað,
andaðist á heimili sínu þriðjudaginn 15. júní.
Kristín Steinunn Marteinsdóttir,
Marteinn Már Jóhannsson, Rut Ragnarsdóttir,
Sigrún S. Jóhannsdóttir, Birgir Sigurjónsson,
Sigurður Karl Jóhannsson, Birna Rósa Gestsdóttir,
Magnús Jóhannsson, Jónína Sigurðardóttir,
barnabörn og barnabarnabörn
+
Elskulegi eiginmaður minn, faðir okkar, fóstur-
faðir, tengdafaðir og afi,
JÓN BIRGIR SKARPHÉÐINSSON
vörubílstjóri,
Fornastekk 4,
Reykjavík,
andaðist á heimili sínu að morgni mánudags-
ins 14. júní síðastliðinn.
Jarðarförin verður auglýst síðar.
Sonja H. Thorstensen,
Erla Birgisdóttir, Ásbjörn Arnarsson,
Birgitta Birgisdóttir,
Elísabet Cochran, Jón Örn Valsson
og barnabörn.
+
Ástkær móðir okkar, tengdamóðir, amma og
langamma,
FREYJA SIGRÍÐUR JÓNSDÓTTIR,
Helgamagrastræti 53,
Akureyri,
lést á heimili sínu aðfaranótt þriðjudagsins
15. júní.
Jarðarförin auglýst síðar.
Jón Dan Jóhannsson, Ruth Hansen,
Rúnar Jóhannsson, Jónheiður Kristjánsdóttir,
Heiðar Jóhannsson,
Guðmundur Jóhannsson, Eva Ingólfsdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
4
+
Faðir okkar, tengdafaðir, afi og langafi,
JÓN THORLACIUS
fyrrv. prentsmiðjustjóri,
áður til heimilis
á Kvisthaga 21,
Reykjavík,
lést á hjúkrunarheimilinu Skógarbæ mánu-
daginn 14. júní.
Edda Thorlacius,
Árni Ólafur Thorlacius, Magnþóra Magnúsdóttir,
Anna Thorlacius Guðmundur G. Gunnarsson,
barnabörn og barnabarnabörn.