Morgunblaðið - 25.06.1999, Side 42

[42 FÖSTUDAGUR 25. JÚNÍ 1999
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
ARNI
GESTSSON
+ Árni Júlíus
Gestsson fædd-
ist í Ólafsfírði 19.
janúar 1922. Hann
lést á Hjúkrunar-
heimilinu Eir í
Reykjavík 12. júní
síðastliðinn. For-
eldrai’ Árna voru
þau Kristjana Ein-
arsdóttir (f. 16.4
1902, d. 14.2 1996)
og Gestur Árnason
(f. 15.3. 1901, d. 1.4.
1983), frá Kálfsá í
Ólafsfirði.
Systkini Árna eru:
Halldóra (f. 9.3. 1924, d. 17.6.
1986), maki Sæmundur Jónsson,
stýrmaður í Ólafsfírði. Margrét
(f. 15.6. 1929), maki Eyvindur
Árnason, plastiðnaðarmaður í
Garðabæ. Trausti (f. 3.2. 1932),
skipstjóri á Akureyri, maki Ás-
dís Olafsdóttir. Matthildur (f.
29.9.1936), maki Björgvin Krist-
jánsson, trésmiður í Reykjavík.
Lísbet (f. 23.1 1938), maki Jón
Vilhjámsson, bóndi á Branda-
skarði, Skagaströnd. Einar (f.
1.12. 1942), húsa-
smiður og húsvörð-
ur í Reykjavík, maki
Jónína Margrét
Friðriksdóttir.
Eiginkona Árna
var Anna Bjöms-
dóttir (f. 6.4. 1922 að
Berunesi við Reyð-
arfjörð, d. 7.2.1993).
Anna og Árni vom
bamlaus. Árni lauk
námi frá Reykholti í
Borgarfirði árið
1941. Hann flutti til
Reykjavíkur, hóf
nám í húsasmíði og
lauk sveinsprófi 1949. Hann
starfaði síðan við húsasmíðar og
var m.a. verkstjóri við byggingu
Ölfusborga í Hveragerði. Ami
og Anna fiuttu til Svíþjóðar árið
1970 og dvöldu þar í 5 ár. Eftir
heimkomuna gerðist Ámi starfs-
maður Olíufélagsins hf. (Esso)
og var þar á meðan heilsan endt-
ist.
títför Árna fer fram í dag,
25. júní, frá Bústaðakirkju
klukkan 10.30.
Föðurbróðir minn Árni Gestsson
frá Ólafsfirði er látinn. Það er aOtaf
erfitt að upplifa dauða þeirra sem
manni þykir vænt um. Undir viss-
um kringumstæðum geta sorgin og
söknuðurinn runnið saman við
sársaukablandinn létti, jafnvel
þakklæti og sú tilfinning sem þá
verður til er ekki einföld. Undan-
fama daga hef ég tekist á við slíkar
tOfinningar. Við sem þekktum
Árna frænda vitum að hann þráði
—■‘líknina, við vitum líka að hann trúði
því statt og stöðugt að hann mundi
hitta og sameinast aftur henni
Önnu sinni. Ég hlýt að vera þakk-
lát hans vegna þó svo að ég sé
sorgmædd mín vegna, vegna föður
míns, vegna Einars fóðurbróðurs
og allra þeirra sem elskuðu Arna
frænda.
Anna og Árni! Þessi tvö nöfn
era sem eitt í öllum mínum minn-
ingum allt frá bamæsku. Anna
frænka og Árni frændi bjuggu í
Reykjavík en fjölskylda mín fyrir
norðan. Sem bam fékk ég að fara
til Reykjavíkur á hverju ári og
vera hjá þeim í nokkrar vikur.
^Þetta voru mikil forréttindi og ég
"* hlakkaði alltaf jafn mikið til. Heim-
ili þeirra var alltaf fullt af gestum.
Hjörtun voru stór og faðmarnir
3lómabAðm
öat^ðskom
v/ Fossvogski»*l<jwgcii‘ð
Símii 554 0500
Persónuleg,
alhliða útfararþjónusta.
Sverrir Olsen, Sverrir Einarsson,
útfararstjóri útfararstjóri
Útfararstofa íslands
Suðurhlíð 35 ♦ Sími 581 3300
AUan sólarhringinn. www.utfararstofa.ehf.is/
.JM
Legsteinar
Lundi
v/Nýbýlaveg
SOLSTEINAK 564 3555
alltaf opnir. Ég kynntist hinum
fjölmenna og skemmtOega vina-
hópi þeirra og man að vinirnir gáfu
sér tíma til að sinna lítílli frænku
að norðan. Margir þeirra vom að
norðan og þekktu forleldra mína
og aðra ættingja. Það var hlegið og
það var sungið. Eftir hverja ferð
suður stækkaði sjóndeildarhringur
minn og ég gerði mér betur og bet-
ur grein fyrir því hversu fjölbreyti-
legt mannlífíð er.
Eins og margir íslenskir iðnað-
armenn ákvað Árni að reyna fyrir
sér í Svíþjóð. Ég heimsótti þau
þangað og allt var við það sama.
Glaðværðin, hlýjan og nýr og fjöl-
mennur vinahópur sem naut gest-
risni og vináttu þeirra Önnu og
Ama. Eftir að ég fluttí sjálf til
Reykjavíkur og Anna og Árni
komu heim frá Svíþjóð átti ég ör-
uggt athvarf hjá þeim. Þau voru
mikilvægur hluti stórfjölskyldu
minnar og vom til staðar ef og þeg-
ar ég þurfti á þeim að halda. Um
svipað leyti uppgötvaðist sá sjúk-
dómur sem Ami frændi minn tókst
á við það sem eftir var. Lengi
framan af tókst honum að haga lífi
sínu á þann veg að veikindi hans
voru að mestu ósýnileg vinum og
vandamönnum. Hann stundaði sína
vinnu hjá Olíufélaginu hf., sinnti
vinum og ættingjum og þau Anna
héldu okkur stórkostlegar afmælis-
veislur sem vora eins og besta
skemmtun í stóm átthagafélagi og
spiluð félagsvist á mörgum borð-
um. En sjúkdómurinn var tíl stað-
ar og efldist með tímanum og tók
að lokum völdin þannig að Árni
varð að láta af störfum og þau
Anna að endurskipuleggja líf sitt
og aðstæður. Það er ekki þar með
sagt að Árni hafi játað sig sigraðan
enda það ekki hægt með Önnu sér
við hhð. í byrjun árs 1993 þurfti
Ami frændi að takast á við staersta
Formáli
minningar-
greina
ÆSKILEGT er að minningar-
greinum fylgi á sérblaði upplýs-
ingar um hvar og hvenær sá,
sem fjallað er um, er fæddur,
hvar og hvenær dáinn, um for-
eldra hans, systkini, maka og
böm, skólagöngu og störf og
loks hvaðan útför hans fer
fram. Ætlast er til að þessar
upplýsingar komi aðeins fram í
formálanum, sem er feitletrað-
ur, en ekki í greinunum sjálf-
um.
áfall lífs síns en þá veiktist hún
Anna hans skyndilega og lést eftir
mánaðarbaráttu. Veikindi Árna
vom þá þegar komin á það stig að
hann þurfti að miklu leyti að reiða
sig á umönnun annarra. I önnum
dagsins er ekki alltaf auðvelt að
taka frá tíma til að annast veikan
bróður, frænda eða vin en það
gerðu þau Einar föðurbróðir og
Gréta konan hans. Bæði á meðan
Ámi bjó í nýju íbúðinni sinni í Árs-
skógum en þangað flutti hann til að
geta verið nálægt Einari og eftir að
hann fór inn á Hjúkranarheimilið
Eir þar sem hann bjó síðustu ævi-
árin. Einar sá einnig til þess að
tengsl Árna við ættingja rofnuðu
ekki, m.a. tók hann Árna með á
ættarmót norður í Ólafsfjörð síð-
astliðið sumar og kom þannig öll-
um á óvart. Ég veit að sú mikla
ábyrgð sem Einar tók á lífi Árna
var föður mínum búsettum norður
á Akureyri ómetanleg og gerði
honum bært að sætta sig við að
geta ekki sinnt bróður sínum eins
mikið og hann hefði vijað. Ég veit
að þetta á við um okkur fleiri.
Nú er komið að því að kveðja,
enn eitt tilefni fyrir ættingja og
vini Árna frænda og Önnu að hitt-
ast. Við mætum tO þessa hófs með
sorg í hjarta en líka full þakklætis.
Þakklætis fyrir að hafa verið svo
gæfusöm að hafa notið þess að
þekkja Árna Gestsson og Önnu
konuna hans. Og það veit ég að ef
öll böm í heiminum nytu þeirra
forréttinda að eiga frænda eins og
Áma og frænku eins og Önnu - þá
væri heimurinn betri og framtíðin
bjartari.
Stefania Traustadóttir.
Mig langar tfi að minnast föður-
bróður míns, Árna Gestssonar,
sem lést að kvöldi laugardagsins
12. júní síðastliðins. Eiginlega er
ekki hægt að tala um Ama án þess
að minnast á Önnu, konuna hans,
svo samrýnd vorú þau hjón. Þeim
varð ekki bama auðið en því meir
fengum við frændfólkið að njóta
gæsku þeirra.
Þegar ég hugsa til baka er helsta
minning mín um Ama þar sem
hann situr inni í stofu á heimili
þeirra Önnu í Geitlandinu í Reykja-
vík. Anna situr inni í eldhúsinu og
spjallar við mömmu á meðan pabbi
og Árni rifja upp gamlar minningar
inni í stofu. Rólegheit og afslappað
andrúmsloft. Útvarpið stillt á Rás
eitt og gamla forláta uppþvottavél-
in, sem staðsett var uppi á eldhús-
bekknum, í gangi. í Geitlandinu var
herbergi drauma minna - lesher-
bergið. Þar inni þöktu bókahillur,
fullar af alls kyns bókum, veggina
og það átti nú við lítinn lestrarhést
sem kom sér oftast þægilega fyrir á
beddanum og sökkti sér á kaf í lest-
ur þangað til tími var kominn til að
fara.
Aðrar minningar skjóta upp koll-
inum: Anna og Árni í fríi, komin
heim til Ólafsfjarðar á Volvoinum,
sólbrún og sælleg. Ami var eins og
pabbi, hann þurfti bara að vita af
sólinni úti og þá var hann strax
orðinn kaffibrúnn.
Önnu sína missti Árni í janúar
1993. Þá dofnaði kraftur Árna og
barátta hans gegn veikindum sín-
um varð þróttminni. Hann flutti í
blokkina í Árskógum og þar hitti
ég hann iðulega þegar ég heimsótti
foreldra mína. Mér er það sérstak-
lega minnisstætt hversu hreinlegur
Árni var. Hann var mikill snyrtip-
inni og var ætíð með klút sér við
hönd til að þumka sér um munn-
inn.
Eftir að Árni fluttist á Hjúkran-
arheimilið Eir sá ég hann frekar
lítið. Heilsu hans hrakaði hægt og
sígandi og erfitt reyndist að skilja
hvað hann sagði. Ég fór þó stund-
um með mömmu í heimsókn tO
hans, meðal annars tO að sýna hon-
um litlu tvíburana mína. Þrátt fyrir
að hann segði ekki margt þá sat
hann hjá okkur og hlustaði á okkur
tala. Þegar við fóram svo að tygja
okkur til heimferðar fylgdi Árni
okkur nær aUtaf fram að lyftunni.
Á leiðinni að lyftunni hittum við
alltaf eitthvert fólk sem fór að
skoða litlu prakkarana og dást að
þeim, eins og fullorðnu fólki er
tamt, og hafði ég þá lúmskt gaman
af því að sjá stoltið sem skein úr
andliti Árna. Allir héldu að Árni
væri langafi þeirra og vorum við
mamma ekkert að leiðrétta það.
En þó að Árni væri stundum slapp-
ur og tæki lítinn þátt í samræðun-
um brást það ekki að þegar að
kveðjustund kom sagði hann alltaf:
„Þakka þér fyrir heimsóknina,
GUÐRÚN
PÉTURSDÓTTIR
+ Guðrún Péturs-
dóttir fæddist 7.
september 1920 að
Hnjúki í Skíðadal.
Hún lést 15. júní síð-
astliðinn. Hún giftist
19.2. 1950 Jóni
Bjarnasyni frá Fá-
skrúðsfirði, f. 13.11.
1914, d. 22.5. 1993.
Þau bjuggu á Suður-
götu 82, Akranesi.
Börn: 1) Bjarni,
maki Elísabet
Eyjófsdóttir. Þau
eiga þrjú börn og
eitt barnabarn. 2)
Pétur, maki Arndís Magnúsdótt-
ir. Þau eiga fjögur böm. 3)
Rebekka, maki Snæbjörn Sigur-
geirsson. Þau eiga fjögur börn
og eitt barnabam. 4) Guðjón,
maki Jórunn Guðsteinsdóttir.
Þau eiga tvo syni.
títförin fer fram frá Akranes-
kirkju í dag klukkan 14.
Það er undarlegt að sitja hér og
hugsa um minningarorð um hana
mömmu, þessa traustu konu. Ein-
hvem veginn finnst mér að hún
komi núna í byrjun júlí eins og hún
var vön að gera í öll þessi ár. Hún
var svona búin að ýja að því hvort
ég væri ekki að fara að skreppa suð-
ur, en þá vissi ég af langri reynslu
að hún var farin að hugsa sér til
hreyfings. Sem barn og unglingur
man ég að hún hugsaði um okkur
krakkana eins vel og framast var
unnt, tugtaði okkur þegar þurfti en
var þó oftar hlý og góð.
Og þegar við uxum úr
grasi og stofnuðum
okkar eigin heimili
nutu hún og pabbi,
meðan hann lifði, þess
að koma í heimsókn
eða fá barnabörnin í
heimsókn. Það var oft
glatt á hjalla þegar hún
kom norður á Dalvík í
heimsókn, þá voru spil-
in dregin fram og spil-
að fram á nætur. Eins
fórum við oft í ferðir,
sérstaklega þó meðan
pabbi lifði, og tjölduð-
um á fallegum stöðum og nutum
þess að vera úti í yndislegu sumr-
inu. Mamma naut þess að ferðast og
sagði oft frá ferðum sem hún hafði
farið eða var að fara í með vinum
sínum í félagi aldraðra á Akranesi.
Hún vann hjá HB í fjöldamörg ár
eða allt til þess að pabþi veiktist, en
allan þann tíma sem hann var á
Fjórðungssjúkrahúsinu á Akranesi
féll ekki úr dagur sem hún heim-
sótti hann, nema rétt á meðan hún
skrapp stutt í heimsókn til okkar
systkinanna til að fylgjast með
barnabörnunum.
Ég veit að börnin okkar eiga eftii-
að sakna ömmu mikið því hún var
ekki bara amma heldur líka félagi og
vinur sem hægt var að tala við um
allt milli himins og jarðar. Ég og
fjölskylda mín kveðjum kæra móður,
ömmu, langömmu, tengdamóður og
vin.
Vertu sæl mamma mín.
Bjarni Jónsson.
Edda mín“ og minnti mig þannig á
að þótt líkaminn væri slappur, þá
væri hugur hans enn heill.
En nú er komið að leiðarlokum
og Árni frændi er loksins kominn
til Önnu sinnar. Elsku pabbi og
mamma, ég er stoltyfir því hve góð
þið vorað honum Árna. Þið gáfuð
honum svo mikið eftir að Ónnu
naut ekki lengur við. Öðrum ætt-
ingjum okkar votta ég mína dýpstu
samúð.
Ég þakka frænda mínum fyrir
samverana. Guð blessi minningu
hans.
Edda Einarsdóttir.
Við andlát góðs vinar og sam-
starfsmanns verður manni litið til
baka. Árin eru orðin býsna mörg
síðan við hittumst fyrst, tæp fimm-
tíu ár. Báðir nýútskrifaðir smiðir
keyptum við trésmíðaverkstæði og
rákum það í mörg ár og unnum svo
lengi saman eftir að við hættum
rekstri þess.
Árni Gestsson var ættaður frá
Ólafsfirði. Honum þótti ákaflega
vænt um þann stað og hann sagði
mér oft skemmtilegar sögur þaðan.
Betri samstarfsmann var ekki
hægt að fá. Alltaf var hann léttur í
lund, á hverju sem gekk. Oft var
vinnudagurinn býsna langur eins
og títt var í þá daga.
Þegar ég hugsa um þessa löngu
liðnu tíma finn ég hve heppinn ég
var að kynnast þeim mannkosta-
manni em Árni var. Hann hafði
mikið yndi af tónlist og oft tók
hann gítarinn og var hrókur alls
fagnaðar. Söngrödd hafði hann
góða og var lengi í karlakórnum
Fóstbræðrum. Þegar atvinnuleysi
varð fór Árni til Svíþjóðar eins og
margir trésmiðir og var þar í nokk-
ur ár en samband okkar rofnaði
ekki. Við skrifuðumst á og ég á
mörg góð og skemmtileg bréf frá
þeim tíma.
Ekki verður Árna minnst svo
ekki sé getið hans indælu konu,
Önnu Bjömsdóttur, er lést fyrir
nokkram árum. Þau voru ákaflega
hamingjusöm og samhent hjón sem
gott var að heimsækja og gott að
eiga að heimiiisvinum.
Við hjónin kveðjum þig með
þökk fyrir allt. Hvíl þú í friði.
Halldór Þórhallsson.
Elsku amma, mamma og tengda-
mamma. Við kveðjum þig með sökn-
uði. Það verður erfitt að sætta sig
við að geta ekki lengur hringt í eða
skroppið til ömmu/mömmu. En eins
og Smári Freyr, yngsta barnabarn-
ið þitt sagði, þá ert þú áreiðanlega
hjá manninum þínum núna. Alltaf
var spilað þegar komið var til
ömmu, eins þegar hún kom í heim-
sókn. Hún hikaði ekki við að setja
sig inn í nýtt spil, sama hvernig það
var. Setti upp gleraugun og hlustaði
á útskýringar strákanna. Hún hafði
mjög gaman af að ferðast, hvort
sem það var stuttur bfltúr eða
lengri ferðir. Alltaf dreif hún sig
norður til Bjarna á sumrin. Heim-
sótti þar vinkonur sínar í Svarfaðar-
dal og á Dalvík, eins Rósu mágkonu
sína á Akureyri.
Amma passaði alltaf að eiga eitt-
hvað gott að borða ef einhver kæmi í
heimsókn. Sumir af krökkunum
höfðu orð á því að það væri svo gott
að koma til ömmu því það væri alltaf
til svo gott að borða og þjónustan
góð. Svo var líka svo rólegt og gott
að vera hjá ömmu eina og eina helgi.
Hún hafði gaman af að brasa með
börnunum, leyfa þeim að baka með
sér, föndra o.fl. Síðast núna í vor
þegar við komum með blóm til að
setja á leiðið hans afa fengu strák-
arnir að hjálpa til við að stinga upp
moldina, moka mold í hjólbörurnar
og í beðið, planta blómunum og
vökva. Hún var mjög dugleg að
ganga, kvartaði sjaldan. Reyndi
alltaf að mæta á Höfða þar sem hún
bjó til alls konar hluti. Ökkur fannst
voða gaman að fá hluti í jólagjöf sem
mamma/ amma hafði búið til handa
okkur.
Þó söknuðurinn sé mikill eigum
við góðu minningarnar.
Kveðja til bestu ömmu í heimi.
Rebekka og fjölskylda.