Morgunblaðið - 14.08.1999, Blaðsíða 48

^48 LAUGARDAGUR 14. ÁGÚST 1999
MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
Karólína Sigurborg Ingvarsdóttir, Alfreð Steinar Rafnsson,
Guðný Valgerður Ingvarsdóttir,
Friðrik Ingvarsson, Sigurbjörg Ásta Guðmundsdóttir,
Haukur Ingvarsson, Aðalheiður Sigurlín Óskarsdóttir,
Anna Gunnhildur Ingvarsdóttir, Þráinn Skarphéðinsson,
barnabörn og barnabarnabörn.
. >
t
Eiginkona mín, móðir, tengdamóðir, amma og
langamma,
ÞÓRUNN H.G. NORÐDAHL (FRÍÐA),
Furugrund 79,
lést á Landspítalanum fimmtudaginn
12. ágúst.
Jarðarförin auglýst síðar.
Guðmundur E. Norðdahl,
Helga Jörgensen,
Elliði Norðdahl, Drífa Lárusdóttir,
Gylfi Norðdahl,
barnabörn og barnabarnabörn.
t
Okkar ástkæri
EÐVARÐ SIGURGEIRSSON
Ijósmyndari,
Möðruvallastræti 4,
Akureyri,
lést á heimili sínu fimmtudaginn 12. ágúst.
Marta Jónsdóttir,
Egill Eðvarðsson, Sigríður Guðlaugsdóttir,
Elsa Fr. Eðvarðsdóttir, Bjarni Torfason,
Anna Dóra Harðardóttir, Hjörleifur Einarsson,
Kristín Huld Harðardóttir,
Jón Guðlaugsson, Hanna Stefánsdóttir
og barnabörn.
t
Ástkær móðir okkar, tengdamóðir og amma,
KRISTÍN HANNESDÓTTIR
frá Bíldudal,
lést miðvikudaginn 11. ágúst á Hrafnistu í
Reykjavík.
Útförin fer fram frá Háteigskirkju fimmtudaginn
19. ágústkl. 13.30.
Hannes Friðriksson, Þórunn Helga Sveinbjörnsdóttir,
Valdemar Friðriksson, Guðbjörg O. Guðnadóttir,
Agnar Friðriksson, Ingunn Hjaltadóttir,
Guðbjörg Friðriksdóttir, Runólfur Ingólfsson,
barnabörn og barnabarnabörn.
t
Okkar ástkæri faðir, tengdafaðir, afi og
langafi,
JÓN FRIÐRIK VALLEY GUNNARSSON,
Lyngbergi 21,
Þorlákshöfn,
sem lést fimmtudaginn 12. ágúst verður jarð-
sunginn frá Bústaðakirkju þriðjudaginn
17. ágústkl. 13.30.
Þyri Sóley Jónsdóttir,
Gunnar Jónsson.
tengdabörn, barnabörn og barnabarnabarn
GUÐRÍÐUR
ÞÓRÐARDÓTTIR
+ Guðríður Þórð-
ardóttir fædd-
ist í Eilífsdal í Kjós
17. október 1912.
Hún lést á Hjúkr-
unarheimilinu
Ljósheimum á Sel-
fossi 24. júlí síðast-
liðinn. Foreldrar
hennar voru Oddur
Þórðarson bóndi í
Eilifsdal, f. 31.
ágúst 1876, d. 7.
maí 1956, og kona
hans Þórdís Ólafs-
dóttir, f. 28. sept-
ember 1877, d. 16.
mars 1945. Guðríður var í
miðjum hópi níu systkina sem
öll eru látin, en auk þess ólst
upp á heimilinu ein uppeldis-
systir.
Eiginmaður Guðríðar var
Bjarni Ólafsson bóndi, f. 1. jan-
úar 1906, d. 12. júlí
1995. Þau hófu bú-
skap í Króki í
Hraungerðishreppi
árið 1943 og bjuggu
þar samfellt í 50 ár
þar til þau fluttust
til Selfoss árið 1993.
Synir Guðríðar og
Bjarna eru: 1) Har-
aldur, búsettur á
Selfossi, f. 6. mars
1942. 2) Ólafur, bú-
settur í Reykjavik,
f. 9. júní 1946,
kvæntur Brynhildi
Önnu Ragnarsdótt-
ur, f. 18. október 1949. Synir
þeirra eru Bjarni, f. 14. maí
1977, og Ragnar, f. 22. apríl
1979.
Útför Guðríðar fer fram frá
Selfosskirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 13.30.
í dag kveð ég tengdamóður mína,
Guðríði Þórðardóttur frá Króki,
sem fyrir hartnær 30 árum tók mér
opnum örmum heima í Króki og
umvafði mig af sömu ást og hlýju og
drengina sína og syni mína.
Hún var fædd og alin upp af alda-
mótakynslóðinni og var í miðið á
stórum systkinahópi. Þegar hún var
að vaxa úr grasi, fóru unglingar að
vinna fyrir sér upp úr fermingu.
Hún fór því snemma í vist, bæði í
sveit og bæ, og vann einnig almenna
verkakvennavinnu, þar til hún gafst
tengdaföður mínum, Bjama Olafs-
syni, og fluttist með honum úr
Kjósinni austur í Hraungerðis-
hrepp, þar sem þau settu saman bú
í Króki. Þar búnaðist þeim vel, enda
samhent, dugleg og hagsýn. Þar
fæddust strákamir þeirra og þar
bjuggu þau í hálfa öld. Hjá þeim
áttum við hjón og synir okkar skjól
frá erli höfuðborgarinnar. I Króki
gekk klukkan á annan hátt en fyrir
sunnan, þar varð tíminn raunvera-
legur og þar var færra sem glapti.
Á sumrin gylltu sóleyjamar túnið,
heyangan fyllti vitin, tjaldurinn
gerði sér hreiður í sjónmáli frá eld-
húsglugganum og spói og lóa spók-
uðu sig um túnið. Sumarið var
hennar tími. I hjartanu flutti hún
aldrei frá Króki og „heima“ var þar.
Eins og títt var um marga af
hennar kynslóð hafði henni ekki
staðið til boða lengri skólaganga, en
því sem skyldunni nam. En skóla-
ganga er ekki alltaf jafngildi mennt-
unar og það sannaðist á henni.
Lengst af var lestur hennar helsta
afþreying og því missti hún mikið,
þegar sjónin dapraðist.
Hún var velvirk framkvæmda-
manneskja og afkastamikil í öllum
sínum verkum en var samt ein
þeirra kvenna sem aldrei sást vinna.
Hún var gestrisin á þann höfðing-
lega, íslenska máta sem bestur er.
Gestum, hveijir sem þeir vora, var
öllum tekið á sama hátt. Ungir og
gamlir, kunnugir og ókunnugir
fengu góðan beina, hlýlegt viðmót
og notalegt spjall um daginn og
veginn. Og aldrei þraut bakkelsi í
Króki, sama hve marga óvænta
gesti bar að garði. Á meðan hún var
í húfubransanum átti hún alltaf til
húfur í tugatali, tilbúnar til útflutn-
ings, löngu áður en afhenda átti
pöntunina. Hjá henni átti hvert
verk sinn tíma. Hún tók daginn
snemma og morgunverkin hennar
vora drjúg. Hún gekk rösklega og
fumlaust til verka, hvíldi sig og naut
gesta sinna, þegar þeir litu inn.
Henni var lagið að skipuleggja tíma
sinn og verk, þótt oft væri í mörgu
að snúast, og hafa samt tíma fyrir
sig og hugðarefni sín.
Lítið samfélag krefst þess að allir
leggi hönd á plóginn. Um þetta var
hún vel meðvituð. Hún söng í
kirkjukór Hraungerðiskirkju um
árabil og var virkur félagi í kvenfé-
lagi hreppsins. Þar starfaði hún svo
lengi sem kraftar leyfðu. Það var
henni mikils virði að vera gerð að
heiðursfélaga í kvenfélaginu.
Hún var hlý í viðmóti, hallaði
aldrei orði á nokkum mann og gerði
alltaf gott úr öllu. Henni var um-
hugað um fólkið sitt og bar hag þess
og velferð fyrir brjósti. Sá áhugi
einskorðaðist ekki við okkur sem
næst henni stóðum, heldur alla stór-
fjölskylduna, systkini hennar,
systkini Bjama, börn þeirra og
bamaböm. Hún vissi nákvæmlega
hvar hver og einn var staddur í til-
veranni, hvað þeir vora að fást við,
sorgir þeirra og gleði, brúðkaup,
bamsfæðingar, nöfn ungbama, ald-
ur og hvemig þau döfnuðu. Hún átti
því láni að fagna að góð andleg
heilsa hennar, notaleg framkoma,
áhugi á mönnum og málefnum varð
til þess að ættingjar hennar sinntu
henni vel, hringdu oft og heimsóttu
og sögðu henni frá því sem efst var
á baugi í fjölskyldunni. Hjá henni
var miðstöðin og frá henni fengum
við hin fréttir hvert af öðra. Hún
mundi allt og gleymdi engu. Hún
var okkur sú uppflettilind ættarsög-
unnar, sem aldrei þraut.
Á síðustu tveimur árum hefur
hún þurft að horfa á eftir mörgum
nánum ættingjum sínum yfir móð-
una miklu; systur og bróður, og
núna síðast systurdóttur sem féll
frá í blóma lífsins. Það fannst henni
+
Innilegar þakkir til þeirra fjölmörgu sem sýndu
okkur ómetanlega vináttu, hlýhug og samúð
við andlát og útför elskulegrar eiginkonu
minnar, móður og tengdamóður,
JÓHÖNNU JÓHANNESDÓTTUR,
Fellasmára 3,
Kópavogi.
Ykkar vinátta er okkur mikill styrkur.
Guð blessi ykkur öll.
Gestur Ólafur Karlsson,
Sigurjón Gestsson,
Sveinbjörn Gestsson,
Andri Þór Gestsson,
Sigurborg Anna Ólafsdóttir.
sárt og óréttmætt. Henni fannst
dauðinn heimsækja þær frænkur í
öfugri röð. Það munaði að vísu ekki
miklu, einungis tveim sólarhringum.
Kvöldið áður en hún féll frá sátum
við hjá henni. Umræðuefnið var
hvernig hún vildi að við minntumst
Jóhönnu Jóhannesdóttur frá Heið-
arbæ. Það var henni ofar í huga en
eigin líðan.
Þau hjón bragðu búi í Króki árið
1993 og fluttust út að Selfossi í nýtt
hús við Baugstjöm. Bjami lést fyrir
réttum fjórum árum og hélt hún
heimili með Haraldi, mági mínum,
þar til hún fór á Hjúkranarheimilið
Ljósheima fyrir fjóram mánuðum.
Haraldur gerði henni kleift að búa
heima eins lengi og kraftar hennar
leyfðu. Hann annaðist hana af natni,
umhyggju og ósérhlífni. Fyrir það
vil ég þakka, þótt slíkt verði aldrei
fullþakkað.
Eg vil einnig, fyrir hönd fjöl-
skyldunnar, þakka starfsfólki
Sjúkrahúss Selfoss og Hjúkranar-
heimilisins Ljósheima umönnun
tengdamóður minnar síðustu mán-
uðina.
Sumri hallar og komið er að
kveðjustund. En minning um hlýjan
faðm og blessunarorð okkur til
handa fylgja okkur um ókomna tíð.
Guð blessi minningu Guðríðar
Þórðardóttur.
Brynhildur.
Við bræðurnir' viljum í örfáum
orðum minnast ástkærrar ömmu
okkar. Það var okkur ætíð mikið til-
hlökkunarefni að fara í heimsókn til
ömmu og afa í Króki og þaðan eig-
um við margar ljúfustu minningar
æskuáranna. Amma og afi tóku
okkur alltaf með ást og hlýju og
sýndu strákapöram okkar ótrúlega
þolinmæði.
Við lifðum sem blómi í eggi og
líklega hefði margur næringarfræð-
ingurinn tekið andköf hefði hann
sest að borðum með okkur bræðr-
unum í Króki. Sérhver máltíð var
veisla og þar var að finna allt sem
drengshjartað gat hugsað sér.
Borðuðum við oft og mikið í senn.
Amma okkar hafði lifað tíma þar
sem matur var af skomum skammti
og það síðasta sem hún hefði viljað
var að vita af okkur hungraðum.
Amma hafði alltaf tíma til að tala
við okkur. Hún sagði okkur sögur;
þjóðsögur og sögur af atburðum
sem hún hafði upplifað sem bam.
Hún kenndi okkur ljóð og vísur.
Hún spilaði við okkur og kenndi
okkur spilagaldra. Samtölin vora þó
langt frá því að vera einhliða. Hún
hlustaði á okkur með athygli og þol-
inmæði þegar við sögðum henni frá
nýjustu afrekum okkar, hvort sem
þau fólust í að reka óboðnar rollur
úr túninu eða endurbyggingu
Krókskots. Hún kom jafnvel með
uppástungur um nýjar aðferðir við
húsbyggingar eða rolluveiðar. Það
kom aldrei fyrir að amma væri okk-
ur reið og aldrei hraut styggðaryrði
af vörum hennar. Amma var örlát
við okkur á veraldlega hluti en ekki
síður á það sem mestu máli skiptir
og eftir situr í minningunni; ást,
virðingu og hvatningu til að standa
okkur vel. Við báram mikla virðingu
fyrir ömmu. Þessi virðing óx eftir
því sem við eltumst og kynntumst
henni betur. Skildum við þá betur
þær aðstæður sem hún hafði alist
upp við og hvern mann hún hafði að
geyma. Amma okkar hafði mikil
áhrif á okkur og átti stóran þátt í að
gera okkur að þeim mönnum sem
við eram. Við fyllumst þakklæti og
söknuði þegar við kveðjum ömmu
okkar og óskum henni góðrar vistar
á þeim stað þar sem hún er nú.
Bjarni og Ragnar.
Fasteignir á Netinu
mbl.is
_ALLTaf= EITTHVAO fJÝTT