Morgunblaðið - 09.10.1999, Blaðsíða 46

46 LAUGARDAGUR 9. OKTÓBER 1999
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
+ Herdís Sigur-
jónsdóttir fædd-
ist í Sigríðarstaða-
koti í Flókadal í
Fljótum í Skaga-
firði 25. desember
1914. Hún lést af
slysförum 29. sept-
ember síðastliðinn.
Foreldrar hennar
voru hjónin Sigur-
jón Björnsson frá
Sigríðarstöðum í
— Flókadal, síðar
skipstjóri á Siglu-
firði, f. 20.5. 1891,
d. 25.11. 1966, og
kona hans Sigurlaug Jóhanns-
dóttir frá Helgustöðum í sömu
sveit, síðar húsmóðir á Siglu-
firði, f. 4.6. 1889, d. 24.12. 1965.
Herdís var elst átta systkina,
næstur kom Sævaldur, f. 4.6.
1916, d. 23.7. 1993, Fjóla, f.
28.7. 1917, d. 30.5. 1992, Eva, f.
28.12.1918, d. 1971, Hermína, f.
30.3. 1920, búsett í Bandaríkj-
unum, Hörður, f. 1922, d. 1925,
Ester, f. 30.7. 1925, búsett í
Reykjavík, Alfa, f. 6.1. 1928, bú-
sett í Svíþjóð, og yngstur Geir,
t f. 11.7. 1930, búsettur á Siglu-
firði.
Þegar Herdís var tíu ára
gömul fluttist fjölskyldan að
Hóli við Siglufjörð en síðan inn í
kaupstaðinn á Hólaveg 5 þar
sem íjölskyldan bjó upp frá því.
Árið 1937 fluttist Herdís til
Sauðárkróks til Valdimars Pét-
urssonar sem hún giftist síðar.
Valdimar fæddist á Hlíðarenda
við Sauðárkrók 2. apríl 1911.
Foreldrar hans voru Pétur
•w Hannesson, bóndi á Þröm á
Langholti, og síðar á Sauðár-
króki, f. 18.4. 1867, d. 31.3.
Slys gera ekki boð á undan sér.
Þess vegna verður áfallið enn
þyngra og átakanlegra þegar slíkt
gerist, jafnvel þótt fullorðin kona
eigi í hlut. Þegar mér varð færð
fréttin um lát Herdísar vinkonu
minnar að morgni þess 29. septem-
ber sl., rifjuðust ósjálfrátt upp liðin
ár og áratugir sem við Herdís höfð-
um þekkst.
Kynni okkar hófust fyrir margt
löngu, þegar ég var 17 ára, og kom
í heimsókn til konu sem ég þekkti á
Sauðárkróki. Þá leigði Herdís þar
en hún var nýflutt á Sauðárkrók frá
Siglufirði. Fljótlega tókst mikill og
góður kunningsskapur með okkur
sem hefur staðið óslitið síðan. Sam-
gangur milli okkar var þó minni á
meðan við vorum báðar uppteknar
við að koma upp okkar börnum og
stóðum fyrir heimili, ég frammi í
sveit en Herdís sem vökukona á
sjúkrahúsinu á Sauðárkróki. Eftir
að ég fluttist til Sauðárkóks 1972,
endurnýjuðum við samband okkar,
enda bjuggum við nánast hlið við
hlið, og flesta daga hittumst við eða
í það minnsta töluðum við saman í
síma.
Herdís var einstaklega lífsglöð og
. mannblendin. Tók hún mjög mikinn
þátt í félagslífi eldri borgara á Sauð-
árkróki og kom hún mér inn í þann
hóp og tók mig með sér hvert sem
farið var. Minnist ég margra góðra
ferða í þeim góða félagsskap, þar
sem Herdís var hrókur alls fagnað-
ar, lék á als oddi og dreif aðra með
sér. Sérstaklega er mér minnisstæð
fyrsta ferðin sem farin var í Hótel
Ork í Hveragerði fyrir nokkrum ár-
um. Þar naut Herdís sín til fullnustu
sem einstakur ferðafélagi og gleði-
gjafi frá upphafi til enda. Mannkost-
. ir Herdisar voru óendanlega miklir.
' Það var ekki einungis að hún væri
ætíð kát og hress, heldur mátti hún
ekki vita neins staðar af áhyggjum
eða erfiðleikum. Þá var hún komin
þar, boðin og búin tii að hjálpa ef
hún gæti lagt eitthvað af mörkum.
Var hún á ferðinni allan daginn,
heimsótti vini og kunningja úti um
■ allan bæ og bar með sér gleði og
bros hvert sem hún fór.
1943, og kona hans
Sigríður Jónsdóttir
(herkona) frá
Kirkjuskarði í Lax-
árdal, f. 6.7.1870, d.
14.2. 1940. Börn
Herdísar og Valdi-
mars eru: 1) Sigríð-
ur, f. 19.12. 1937,
gift Jóni Ingimars-
syni, bónda frá
Flugumýri. Börn
þeirra eru Hrönn,
hjúkrunarfræðing-
ur, Herdís, leik-
skólakennari, Sig-
rún, gjaldkeri hjá
TM, Sigurlaug, starfar við
Sparisjóð Suður-Þingeyinga, og
Ingimar, bóndi og smiður á
Flugumýri. 2) Rut, f. 20.1. 1940,
gift Valgarð Guðmundssyni,
bónda í Tunguhlíð. Börn þeirra
eru Gunnar, verkstjóri á
Bifreiðaverkstæði __KS, Valdi-
mar, starfar hjá Olgerð Egils
Skallagrímssonar, Sigurjón,
bóndi í Villinganesi, Hrólfur, dó
þriggja ára, og Guðbjörg, nemi
og við störf hjá Skammtímavist-
un á Sauðárkróki. 3) Pétur, f.
22.7. 1950, kaupmaður á Sauð-
árkróki, kvæntur Rögnu Jó-
hannsdóttur, sjúkraliða. Þeirra
börn eru Valdimar, nemi,
Hrund, nemi, Arnar, nemi, og
fyrir átti Ragna Egil Birki Sig-
urðsson, verkstjóra í Hafnar-
fírði. Barnabarnabörnin eru
orðin 14.
Herdís gekk sem ung stúlka
til liðs við Hjálpræðisherinn en
síðar við aðventista og fylgdi
þeim alla tíð.
Útför Herdísar verður gerð
frá Sauðárkrókskirkju í dag og
hefst athöfnin klukkan 14.
Kæra vinkona. Ég veit að þú
hefðir ekki viljað hlusta á einhverja
lofræðu um þig. Ég sendi öllum þín-
um aðstandendum mínar innileg-
ustu samúðarkveðjur og þakka þér
fyrir allar okkar yndislegu sam-
verustundir. Að lokum vil ég senda
þér þetta fallega ljóð. Það minnir
mig á allt það fallega og góða sem
ég kynntist svo vel í fari þínu:
Undir háu hamrabelti
höfði drúpir h'til rós,
þráir lífsins vængjavíddir
vorsins yl og sólarijós.
Eg held ég skynji hug þinn allan
hjartasláttinn, rósin mín,
er kristaistærir daggardropar
drjúpa milt á blöðin þín.
Æsku minnar leiðir lágu
lengi vel um þennan stað,
krjúpa niður, kyssa blómið,
hversu dýrðlegt finnst mér það.
Finna hjá þér ást og unað,
yndislega rósin mín.
Eitt er það sem aldrei gleymist
aldrei, það er minning þín.
(Friðrik Jónsson.)
Herdís mín, hvíl þú í friði. Hafðu
hjartans þökk fyrir allt.
Elísabet Stefánsdóttir.
Elsku amma. Þú varst svo
skyndilega kölluð burt frá okkur.
Það er erfitt að kveðja þig á þessari
stundu og sætta sig við að þú sért
ekki lengur til staðar til að tala við.
Nú rifjast upp gamlar minningar
frá þvi að þið afi bjugguð á Freyjur
götunni. Hjá ykkur áttu allir skjól.
Þú varst alltaf reiðubúin að hjálpa.
Hvað þú varst dugleg, trúin þín,
þolinmæðin, jákvæðnin og létta
lundin. Þér var gefinn stór
skammtur af öllu þessu. Það var
þér svo eðlilegt að takast á við hlut-
ina af öryggi. Þú gast alltaf leyst úr
öllum málum.
Vinnan þín á sjúkrahúsinu, og
seinna einnig í fiski, var þér mikil-
væg og henni sinntir þú af natni alla
tíð. Ailtaf mættir þú, í hvaða veðri
sem var gekkst þú á sjúkrahúsið á
þínar næturvaktir og sinntir sjúk-
um. Ég minnist þess að þegar kom-
ið var til ömmu á Freyjugötuna þá
átti að ganga hijóðlega um á vissum
tímum dagsins þar sem þú þurftir
að sofa og hvíla þig fyrir næstu
nótt. Margii- þekktu þig sem Dísu
vökukonu og deili á mér vissu flestir
ef ég sagði þig vera ömmu mína.
Seinustu árin þín í vinnu á sjúkra-
húsinu vannst þú líka í fiski aðra
hveija viku. Ekki er ég viss um að
við sem erum af yngri kynslóðinni
færum í þín spor í dag hvað dugnað
snertir. Sumar eftir sumar dvöldum
við systumar hjá þér eftir að við
byrjuðum að vinna í fiski. Oft fylgdi
okkur nokkur skarkali en því tókst
þú með jafnaðargeði. Sú lífsreynsla
að hafa fengið að vinna þér við hlið
bæði í fiskinum og á sjúkrahúsinu
tel ég mitt besta veganesti. Já-
kvæðni þín var einstök. Aldrei sá ég
þig skipta skapi hvað sem á gekk.
Eftir að þú misstir afa langt fyrir
aldur fram varst þú strax ákveðin í
að ljúka húsinu sem þið voruð byrj-
uð að byggja á Fornósnum og að
sjálfsögðu fluttist þú þangað. Það-
an er margs að minnast og margar
stundir höfum við átt þar með þér.
Það var alltaf svo gott að koma á
Fornósinn. Þar hafa mörg barna-
börn og barnabarnabörn átt at-
hvarf á meðan foreldrarnir unnu
úti. Hjá þér var alltaf allt sjálfsagt
ef það gat komið öðrum tii góða.
Ekki má gleyma prjónunum, þú
varst iðin við þá, mörg lopapeysan
er til eftir þig, jafnt innan lands
sem utan. Það var með peysurnar
sem þú prjónaðir eins og annað
sem þú lést frá þér, þú varst alltaf
að hugsa um hvort vel líkaði.
Eftir að starfsævi þinni á sjúkra-
húsinu lauk gafst þér góður tími til
að gera ýmislegt sem þú hafðir
ekki tök á á yngri árum. Þú varst
óstöðvandi ef þér bauðst að ferðast.
Margar ferðir fórst þú með Félagi
eldri borgara og hafðir alltaf gam-
an af. Ef þú slepptir ferð var það
yfirleitt vegna þess að þú þurftir að
bregða þér eitthvað annað. Fyrir
tveim árum fórum við og mamma
saman til Þýskalands að heimsækja
Inga og Möggu. Mikið var gaman
að vera með þér í þessari ferð. Og
nú síðast í sumar tókst þú þér ferð
á hendur ásamt mömmu og heim-
sóttir Ölfu í Svíþjóð. Sú ferð var
ykkur öllum mjög mikils virði og
yndislegt að af henni gat orðið.
Þú hugsaðir ætíð um að gera sem
mest fyrir aðra. Þitt hús tók alltaf
vel á móti öllum, þar var alltaf vel
veitt. Þú varst ætíð með hugann við
að eiga eitthvað til að gefa. Yngstu
afkomendumir eru strax farnir að
velta fyrir sér að nú fái þau ekki
oftar gjafir frá ömmu Dísu.
Þú varst til í allt og gafst okkur
yngra fólkinu ekkert eftir ef eitt-
hvað stóð til að gera, að hitta fólk
og vera með í þessu eða hinu. Þú
varst hrókur alls fagnaðar. Við
gleymum því seint sem gekk á þeg-
ar þú varst að spila brús í jólaboð-
unum. Þeir sem ekkert skildu í
þessu furðulega spili skemmtu sér
ekki síður en spilafíflin.
Elsku amma, það var alltaf svo
gott að tala við þig, þú áttir ætíð ráð
að gefa, hafðir svo miklu að miðla.
Þess verður sárt saknað hjá okkur
öllum þegar skroppið verður í
Krókinn að ekki sé lengur hægt að
líta inn tii ömmu Dísu til að spjalla
og gæða sér á heimsins bestu
pönnukökum. Börnin voru sammála
um að enginn gæti steikt eins góðar
pönsur eins og hún amma Dísa.
Við söknum þín en trúum að nú
hafir þú aftur fundið hann afa. Við
þökkum fyrir gefandi og skemmti-
lega samfylgd.
Hvíl þú í friði.
Hrönn og fjölskylda.
Elsku amma mín. Ég get ekki af
því gert að mér finnst hann Guð
óréttlátur að taka þig frá mér
svona snögglega og óundirbúið á
þann hátt sem hann gerði. Ég vissi
hins vegar að þú áttir enga ósk
heitari en að fá að flytja á Nafirnar
áður en þú yrðir ósjálfbjarga og
upp á aðra komin, svo kannski vissi
hann Guð alveg hvað hann var að
gera, og ég veit að hann afi hefur
beðið í sparifötunum við Gullna
hliðið þegar þú komst.
Þú varst sú sannkristnasta
manneskja sem ég hef fyrirhitt á
lífsleiðinni. Þú kenndir mér að leita
í trúna þegar eitthvað var að og
fyrir það verð ég þér ævilangt
þakklát. Takk fyrir allar ógleyman-
legu stundirnar sem við áttum sam-
an, matinn, pönnukökumar, upp-
búnu rúmin sem alltaf biðu
stelpunnar úr sveitinni að ógleymd-
um stundunum við spilaborðið.
Ég kveð þig með söknuði en þó
með þeirri vissu að minningin um
þig mun ávallt ylja mér.
Þín dótturdóttir,
Sigurlaug Helga Jónsdóttir.
Elsku langamma Dísa. Það var
ólýsanlega erfitt að vera sótt í skól-
ann og sagt að þú værir farin frá
okkur fyrir fullt og allt.
Þú varst í mínum augum hin full-
komna langamma sem alltaf átti ís
og nýbakaðar pönnukökur þegar
við komum í Krókinn. Amma- Dísa
var alltaf tilbúin með veisluborð af
kökum þegar maður kom þreyttur
á Fornósinn eftir allt búðarápið.
En þó að sorgin sé mikil verður
maður víst bara að hugsa það
þannig að nú sértu loksins komin til
afa sem þú talaðir alltaf svo mikið
um. Hann hefur víst að lokum komið
og sótt þig uppáklæddur í sparifótin
til að kynna þig fyrir skaparanum.
Ég sakna þín mikið og vonandi
hittumst við hinum megin þegar að
þvíkemur.
Ástarkveðjur,
Sirrý Sif Grímsdóttir.
í rökkurró hún sefur
raeð rós að hjartastað,
sjá, haustið andað hefur
í hljóði’ á liljublað!
(Guðm. Guðm.)
I örfáum orðum langar mig að
minnast móðursystur minnar, Her-
dísar Sigurjónsdóttur, sem lést
miðvikudaginn 29. september sl. af
slysförum. Hún Dísa móðursystir
mín var einstaklega hlý og elskuleg
kona. Mínar fyrstu minningar um
hana eru frá því að ég var 12 ára,
en þá dvaldist ég í nokkrar vikur á
Siglufirði hjá móðui’afa mínum og
ömmu ásamt mömmu minni og
systur. Kynni af móðurfólki mínu
þangað til höfðu ekki verið mikil og
minningin um dvöl mína í litla hús-
inu við Hólaveginn með þessu góða
fólki sem þar bjó, er mér afskap-
lega dýrmæt.
Dísa og Valdimar, maður hennar,
bjuggu á Sauðárkróki og þangað
var farið til dvalar í nokkra daga.
Þar var tekið á móti okkur mömmu
og Ásu systur minni með kostum
og kynjum. I húsinu við Freyjugöt-
una var nóg pláss og hjartahlýja.
Ekki spillti það heldur fyrir að þar
átti ég lítinn frænda og gjafvaxta
frænku sem ég heillaðist gjörsam-
lega af. Tíminn á Króknum var
heilt ævintýri og ég minnist sér-
staklega Valdimars sem hafði spá-
dómsgáfu og lét konurnar skríkja
af kátínu yfir því sem hann hafði að
segja um ókomna framtíð þeirra.
Ég sótti það fast að fá Valdimar
til þess að spá fyrir mig, sem hann
og gerði, og útkomuna geymi ég
enn sem eitt af minningabrotum
mínum frá þessum tíma.
Þar sem ég bjó á öðru landshorni
sá ég ekki mikið af móðurfólki mínu
næstu árin enda þótt ég frétti alltaf
af þeim af og til. Sem fullorðinn
maður tók ég þráðinn upp að nýju
og þá hitti ég Dísu alltaf öðru
hvoru, sérstaklega ef mamma var á
landinu, því þær systur voru af-
skaplega samrýmdar enda sýndi
Dísa mömmu alla tíð einstaka
ræktarsemi.
Hún Dísa móðursystir mín var
heilsuhraust mestalla ævi sína sem
betur fer og létt var hún á fæti
enda bar hún aldurinn afskaplega
vel. Ekki lét hún sig heldur vanta
ef systkinin ákváðu að hittast og
þær stundir voru að sögn afar fjör-
legar. Þá var spilað „brús“ af mik-
illi tilfinningu fram á rauða nótt og
HERDIS
SIG URJÓNSDÓTTIR
mikið hlegið. Dísa lét ekki sitt eftir
liggja þótt elst væri í hópnum.
Ég minnist einnig veru hennar á
heimili mínu ásamt systrum sínum,
hlátri hennar og glaðværð á góðri
stundu, léttum húmor og skemmti-
legri frásagnargáfu. Og nú er hún
horfin á æðri svið, þessi duglega og
hjartahlýja frænka mín, alltof fljótt
að manni finnst.
Ég á eftir að sakna fallegu jóla-
kveðjanna frá henni sem hún sendi
mér um hver jól og vil að leiðarlok-
um þakka henni ræktarsemi við
mig og fjölskyldu mína alla tíð.
Börnum hennar og fjölskyldum
þeirra sendum við Systa okkar
innilegustu samúðarkveðjur um
leið og ég bið Guð að blessa minn-
ingu Dísu móðursystur minnar.
Hvíli hún í friði.
Sigurjón Finnsson.
Dimmir haustdagar falla að, það
kólnar óðum. Nú er Skagafjörður
heldur tómlegur og fullur af sorg-
um. Það er mér mikil eftirsjá að
hún Herdís á Fornósi 4, skuli vera
farin yfir móðuna miklu. Og sorg-
legur sá atburður. Ég vissi að þetta
var kona sem byrjaði daginn
snemma, en full snemma í þetta
sinn. Ég var svo heppin á fyrri ár-
um að fá að kynnast henni. Því
langar mig að minnast hennar í ör-
fáum orðum. Herdís tók mér opn-
um örmum þegar ég kom þar í
hlað. Ég átti henni svo mikið
óþakkað, sem ég verð nú að leggja
inn. Já, allt breytist og verður að
góðri minningu. Minningu, sem
kemur sér vel í framtíðinni. Og sést
best eftir þennan dag. Ég get ekki
sagt mikið um Herdísi. En það var
alltaf gott á milli okkar alla tíð.
Hún gaf mér svo mikið af góðsemi
sinni. Hún fræddi mig um alla ætt-
ina, sem mig langaði svo mikið til
að vita um. Og eins um uppruna
sinn og lífið í Skagafirði. Hún sýndi
mér bæina og hvaðan fólkið hennar
vai-. Já, fólkið sem tengdi okkur
böndum. Og margt, margt fleira.
Við ferðuðumst saman um sveitir
og fjörð, meira að segja til Siglu-
fjarðar, að heimsækja gömlu góðu
vinkonu hennar og við töluðum um
byggðina þar. Hún kom líka í heim-
sókn á mitt heimili. Hún fékk að
kynnast börnunum mínum, sem
voru þá lítil. Og eins muna þau eftir
henni og hennar fólki. En á seinni
árum breyttist lífið og vegir okkar
lágu ólíkar leiðir. En samt er minn-
ingin mér og bömum mínum það
besta veganesti sem við geymum.
Það, að vita um ætt og uppruna
okkar á réttan og sannlegan hátt.
Og eins vitum við hvernig skyld-
leiki okkar lá til ýmissa annarra.
Einnig talaði Herdís oft um fólkið
sitt og sýndi mér leiði þess, hvar
það lá í kirkjugarðinum. Þá sagði
hún, að þar væri endir okkar allra.
Guð blessi minningu hennar.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
(V. Briem.)
Guð blessi börnin hennar og fjöl-
skyldur þeirra, sem eiga um sárt að
binda.
Erla Þórðar og börn.
Fáein orð til að þakka og kveðja
kæran, traustan langtímavin og
trúsystur. Þakka alúð, mannelsku
og örláta höfðingslund, er hún sýndi
jafnan. Engu skipti hvort færri eða
fleiri voru í för. Jafnan stóð heimili
hennar opið með viðurgerning hins
besta, er völ var á. Ekki þó einungis
þess efnislæga, heldur og hins
mannúðlega og göfga - þessa, sem
aldrei verður orðum þakkað, en
þeim mun meir notið í fölskvalaus-
um samskiptum heilsteyptrar vin-
semdar. Slíkt var vinfengi okkar.
Með söknuði samhryggjumst við
ástvinum hennar. Guð styrki ykkur
öil og blessi.
Sólveig og Jón Hjörleifur
Jónsson.