Morgunblaðið - 09.10.1999, Blaðsíða 47

MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
LAUGARDAGUR 9. OKTÓBER 1999 47
ÞURÍÐUR
STEINGRÍMSDÓTTIR
Þuríður Stein-
grímsdóttir
fæddist í Hafnar-
fírði 18. október
1924. Hún lést í
Reykjavík 2. októ-
ber síðastliðinn.
Þuríður var dóttir
hjónanna Láru
Hallgerðar Andrés-
dóttur, f. 1888, d.
1980, og Steingríms
Steingrímssonar, f.
1884, d. 1965, en
þau voru búsett í
Hafnarfirði. Systk-
ini Þuríðar eru:
Helga, f. 1926, Guðmundur, f.
1929, og auk þeirra átti Þuríð-
ur eina hálfsystur, sem komst
til fullorðinsára, Guðný, f. 1914,
d. 1983. Sem ung stúlka nam
Þuríður við Húsmæðraskólann
á Blöndósi veturinn 1944-1945.
Þuríður giftist 18. maí 1945
Jóni Bjarnasyni, f. 10. júlí 1908,
d. 2. júní 1999, frá
Hlemmiskeiði,
Skeiðum. Þau byrj-
uðu sinn búskap í
Hveragerði og
bjuggu þar í sjö ár,
síðan lá leiðin til
Selfoss og bjuggu
þau þar^þar til Jón
lést. Arið 1995
fluttist Þuríður til
Reykjavíkur. Þau
eignuðust saman
tvær dætur: 1) Hall-
gerður Erla, f.
1946, gift Páli Stef-
ánssyni, þau eiga
þrjú börn: Lára Kristín, Stefán
og Hilmar Jón. 2) Ingveldur, f.
1951, gift Helga Guðmunds-
syni, þau eiga fjóra syni: Jón,
Karl, Guðmundur Helgi og Da-
víð.
Útför Þuríðar fer fram frá
Selfosskirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 13.30.
Elsku mamma mín. Ég kveð þig í
dag með miklum trega. Það er sárt
að hafa þig ekki lengur hjá mér,
eins nánar og við vorum. Með þess-
um ljóðlínum föður míns kveð ég
þig í hinsta sinn.
Núna þegar sól er sezt
ég sit einn heima í kvöld,
hugsa um hvað hentar bezt
við hljóðnuð rökkurvöld,
hvort betra er í sjálfu sér
að syrgja horfinn dag,
eða fagna því sem fyrir ber
fyrir næsta sólarlag?
Eitt er víst að enginn getur
öðlast sólarsýn
ef ekki gæfi vor né vetur
von í augu þín,
þá væri allt sem vondur draumur
vafinn þankafjöld,
þar sem enginn aldastraumur
ætti morgna og kvöld.
Við liðinn dag er lokast brá
í lífsins þunga nið,
sofna fógur sumarstrá,
sigla á önnur mið,
eins er það með anda minn,
hann á sín draumavöld,
hulda bæn í himininn,
hljóðlát, jarðneskt kvöld.
(J. Bjamason.)
Megi Guð blessa minningu þína.
Með von um endurfundi í nýjum og
betri heimi.
Þín elskandi dóttir,
Ingveldur Jónsdóttir.
Elsku amma mín, mér þótti svo
vænt um þig. Það er sárt að þurfa
að missa þig núna. Það var einkar
ánægjulegt að fá að kynnast þér.
Allt frá því að ég var smákrakki og
fram að unglingsaldri höfum við átt
góðar og eftirminnilegar samveru-
stundir.
Ég man vel eftir Þóristúninu
þegar ég kom í heimsókn á barns-
aldri. Við spiluðum ólsen ólsen á
Formáli
minningar-
greina
ÆSKILEGT er að minningar-
greinum fylgi á sérblaði upplýs-
ingar um hvar og hvenær sá,
sem fjallað er um, er fæddur,
hvar og hvenær dáinn, um for-
eldra hans, systkini, maka og
börn, skólagöngu og störf og
loks hvaðan útför hans fer
fram. Ætlast er til að þessar
upplýsingar komi aðeins fram í
formálanum, sem er feitletrað-
ur, en ekki í greinunum sjálf-
um.
kvöldin, þú poppaðir popp á venju-
lega máta. Ég lék oft í handriðinu
og uppi á háalofti. Á háaloftinu var
róla sem afi ýtti mér í. Svo áttirðu
alltaf ís í frystikistunni sem mér
fannst svo góður.
Ári á eftir að afi dó, fluttist þú til
Reykjavíkur og breyttust hlutirnir
þá mikið. Ég farinn að eldast og
kynnast þér enn betur. Þú varst
farin að vera oftar hér heima hjá
okkur fjölskyldunni. Tókst oft þátt í
ýmsum heimilisverkum. Síðan á
kvöldin þegar þig langaði að fara
heim, keyrði ég þig heim og töluð-
um við mikið saman á leiðinni.
Seinustu bílumræður okkar voru
á laugardegi, þegar ég keyrði þig
heim um kvöldið. Þú varst nýbyi’j-
uð að sauma mynd af bláa drengn-
um sem þú ætlaði að gefa mér. En
hafðir hinsvegar áhyggjur af því að
ná ekki að klára hana. Síðan kvödd-
umst við er þú steigst út úr bílnum
í okkar síðustu bflferð saman.
Sunnudaginn eftir var ég beðinn
að sækja þig vegna þess að þú varst
orðin svo veik. Þegar ég var kom-
inn var ég örvinglaður þegar ég
vissi hve ástatt var. Seinustu orð
þín til mín voru „Þakka þér fyrir að
koma“. Skömmu seinna varst þú
lögð inn á Sjúkrahús Reykjavíkur.
Þar varst þú í margar vikur og
mjög tvísýnt um batavonir. Ég kom
oft með móður minni og heimsótti
þig. Það var erfitt að horfa upp á
þessi skyndilegu veikindi þín. Þeg-
ar tilkynnt var um andlát þitt kom
skyndileg þögn yfir mig. Hugur
minn var tómur. Ég kom upp á
spítala og varði góðum tíma með
nánustu ættingjum okkar þar.
Ég kveð þig hér í von um að sjá
þig aftur í nýjum og betri heimi.
Þinn dóttursonur,
Karl Helgason.
Elsku amma, ég sakna þín. Þú
varst svo góð við mig. Þú gafst mér
alltaf kúlur og lakkrís. Þú kenndir
mér líka að spila áflog. Þú varst
líka dugleg að passa mig. Guð
geymi þig.
Þinn
Davíð.
Elsku amma mín. Ég man þegar
ég var lítill strákur og nýfluttur til
Reykjavíkur, þá kom ég oft til ykk-
ar í heimsókn á Selfoss. Og þar var
ýmislegt brallað með þér og afa.
Sérstaklega man ég eftir því að í
mörg skipti sem ég kom í heimsókn
fékk ég alltaf uppáhaldið mitt að
borða, sem var saltkjöt og baunir,
og það var langbest hjá þér og síð-
an var það klárað með ávaxta-
grautnum góða. Á Selfossi á ég
margar góðar minningar frá þér og
afa. Síðan fluttir þú til Reykjavíkur
eftir að afi dó, og þá varst þú orðin
ein af fjölskyldumeðlimunum og
varst alltaf til taks ef gera þurfti
eitthvað, og alltaf gat maður leitað
til þín ef laga þurfti t.d. buxur eða
bara hvað sem það var. Ég vil því
með þessum fáu orðum kveðja þig,
amma mín, og þakka þér fyrir allt
sem þú hefur gert fyrir mig, alveg
frá því að ég kom fyrst í Þóristúnið
á Selfossi þegar ég var nýfæddur
og til dagsins í dag.
Þinn
Jón Helgason.
Hjartkær amma mín er dáin.
Orðin virðast svo fjarlæg, óraun-
veraleg, en svo hræðilega sönn og
óumbreytanleg. Nú að loknum degi
kemur fram í hugann myndin af
ömmu, hávaxinni, vel tilhafðri konu,
með bros á vör og hlýtt hjarta - og
minningarnar streyma fram.
Lítil telpa í rútu á leiðinni austur
á Selfoss með tilhlökkun í huga um
komandi útreiðatúra, græna frostp-
inna, flatkökugerð, ömmu að út-
skýra leyndardóma krossgátna,
popp í gamla hraðsuðupottinum,
kótflettur á sunnudögum og fram
eftir öllum aldri að kúra á milli ykk-
ar og syngja þrjú saman.
Síðar unglingsstúlka á balli með
Milljónamæringunum með ömmu
og hún dansaði sko með sveiflu, síð-
ar í hléinu var sett á teknótónlist og
flestir fullorðnir settust niður -
nema amma, hún sagði einungis
„mikið rosalega er góður taktur í
þessu“ og áfram var dansað!
Og síðast en ekki síst tíu yndis-
legir dagar með þér á heimili mínu í
Kaupmannahöfn sl. vor, sem ég
mun ævinlega vera þakklát fyrir.
Sem hjartans vinkonur ræddum við
lífsins mál og brölluðum ótalmargt
saman, Hafmeyjan, Hróarskelda,
heimsókn til Þallar og fjölskyldu og
Ellenar (sem þú talaðir svo fína
dönsku við), út að borða, Tívolí,
verslunarferð á Strikið, Sívaliturn
og jazz/blús tónleikar sem við
táraðumst saman á á köflum. Ég
hafði hlakkað svo til að hitta þig um
jólin og deila minningunum með
þér - ég sakna þín svo mikið.
Að lokum vfl ég þakka þér elsku
hjartans amma mín fyrir allt sem
þú gafst mér, kenndir mér og stóra
faðminn þinn sem alltaf stóð mér
opinn.
Þín
Lára Kristín.
Það kom loks að því að ljós þitt
slokknaði amma mín og um leið er
einu ljósi færra til að lýsa upp hinn
flókna lífsins veg fyrir okkur hin.
En þó þú sért farin þá verður alltaf
upplýstur sá hluti af veginum sem
þú fylgdir okkur og lýstir upp.
Þennan tíma sem við höfum ferðast
saman hefur þú gefið okkur svo
margt. Það var sama hvað gekk á,
þú varst alltaf svo góð og tilbúin að
gera allt sem þú gast til að við vær-
um hamingjusöm.
Ég man alltaf eftir því þegar við
Hilmar Jón vorum stundum saman
að hlusta á harða rokktónlist inná
herbergi, þá komst þú oft inn og
spurðir hvaða fína tónlist þetta
væri sem við væram að hlusta á.
Ég man líka eftir því þegar ég var
lítill polli hversu rosalega gaman
manni þótti að koma í heimsókn til
ykkar á Selfoss, þar sem maður
spilaði fótbolta við afa, klifraði í
trjánum eða kastaði steinum í ána.
Ef það var rigning úti sátum við
saman inni í eldhúsi og lögðum kap-
al eða bökuðum pönnukökur og
kleinur, þar sem þú hnoðaðir og ég
sneri kleinunum, svo át maður þar
til maður stóð á blístri. Ég vil líka
þakka þér fyrir þessa yndislegu
stund sem við áttum saman þegar
við fóram út að borða á útskriftar-
daginn minn þar sem þið ömmurn-
ar komuð með okkur fjölskyldunni
út að borða á Argentínu steikhúsi.
Hverjum hefði dottið í hug þá að
samverustundir okkar ættu eftir að
vera svona fáar eftir það.
En nú er þessu lokið og ljós þitt
hætt að skína hér hjá okkur, en um
leið hefur annað Ijós kviknað á fjar-
lægum stað sem mun vaka yfir okk-
ur með geislum sínum og leiðbeina.
Ég mun alltaf muna eftir þér, elsku
amma mín.
Stefán Rósinkrans Pálsson.
HELGA
VILHJÁLMSDÓTTIR
+ Helga Vil-
hjálmsdóttir frá
Dalatanga var fædd
11. júní 1916. Hún
lést á Fjórðungs-
sjúkrahúsinu í Nes-
kaupstað 1. október
síðastliðinn. For-
eldrar hennar voru
Vilhjálmur Helga-
son, bóndi og vita-
vörður á Dalatanga,
og kona hans, Jó-
hanna Sveinsdóttir.
Bræður Helgu voru,
Arngrímur, f. 5.
september 1919,
Sveinn, f. 17. ágúst 1922, d. 10.
ágúst 1979, Helgi, f. 16. septem-
ber 1925, og Þorvarður Ingi, f.
26. maí 1939.
Eiginmaður Helgu var Þormóð-
ur Sigfússon frá Staffelli í Fell-
um, f. 11. janúar 1900, d. 1.
október 1961. Börn þeirra eru:
Jóhanna, f. 28. febrúar 1943,
Sigrún Anna, f. 8.
október 1945, Þór-
dís Þorbjörg, f. 22.
september 1949, og
Vilhjálmur, f. 17.
september 1958, d.
10. október sama
ár. Dóttir Þormóðs
af fyrra hjónabandi
er Guðfinna, f. 9.
nóvember 1929, ólst
upp hjá föður sinum
og Helgu frá átta
ára aldri. Guðfínna
lést 12. mars 1988.
Helga stundaði
nám við Húsmæðra-
skólann á Hallormsstað 1933-35.
Hún vann búskaparstörf til árs-
ins 1959, vann hjá Kaupfélaginu
Fram í Neskaupstað, fyrst í
frystihúsi þess og síðan verslun-
arstörf til ársins 1983.
títför Helgu fer fram frá Norð-
Ijarðarkirkju í dag og hefst, at-
höfnin klukkan 14.

Það eru ýmsir samferðamenn
okkar sem með lífi sínu ná að skapa
vináttu og tryggð sem aldrei fyrn-
ist. Margt af slíku fólki er okkur
hvorki bundið neinum vensla- né
ættarböndum heldur verður hluti af
lífi okkar fyrir vináttu sakir. Það er
svo einstaklega dýrmætt að njóta
þeirra forréttinda, í lífi og starfi, að
eignast slíka vini, mynda vináttu-
bönd sem aldrei rofna jafnvel þótt
fjarlægðir skilji að.
Helga Vilhjálmsdóttir var ein
þeirra sem við bundumst einlægum
vináttuböndum í Neskaupstað árin
sem við bjuggum þar og sú vinátta
hélst þar til hún kvaddi. Með henni
er gengin manneskja sem með sín-
um hætti slær þessum sérstaka
ljóma yfir líf okkar árin okkar 15 í
Neskaupstað.
Helga var í fyrstu nágranni okkar
á Blómsturvöllunum, bjó „á ská á
móti“, eins og krakkamir sögðu.
Litla húsið hennar var eins og speg-
ill hennar sjálfrar, hlýlegt og yfir-
lætislaust, fyrirferðarlítið innan um
glæsihýsin en um leið virðulegt og
snyrtilegt, innan sem utan. Þessi
hvíthærða kona sem vann í kaupfé-
laginu varð okkur fyrst málkunnug
vegna nágrennis en fljótlega varð til
vinátta sem varð dýpri og meiri með
árunum. Samverustundum fjölgaði
og við fóram að heimsækja hvert
annað, oftast án nokkurs sérstaks
tilefnis nema njóta nálægðarinnar
og samfélagsins. Sigrún, dóttir
hennar og tengdasonurinn Þórður
Óli urðu okkar bestu vinir þessi ár
og því tengdumst við henni enn bet-
ur en ella.
Það vora góðar stundir í félags-
skap Helgu. Hún var rausnarleg
heim að sækja og einnig mikill
aufúsugestur á okkar heimili. Hún
var fróð kona, víðlesin og sagði svo
einstaklega vel frá. Henni var lagið
að gera frásagnir lifandi og spenn-
andi. Hún var minnug á fólk og við-
burði liðins tíma, sagði okkur margt
merkilegt frá áranum sínum við
Seyðisfjörð, á Dalatanga og í Mjóa-
firði. Sveitin hennar var henni kær
og henni var gefinn sá sérstaki
hæfileiki að gera atburði liðins tíma
áhugaverða svo okkur langaði sífellt
að heyra meira. Það vora því marg-
ar stundir sem fóru í spjall og oft
lánaði hún okkur bækur og tímarit
sem tengdust þessum minningum
og öðram atburðum sem hún hafði
áhuga á. Hún hafði áhuga á sögu og
einnig garðrækt og hannyrðum og
því má segja að áhugamál hafi í
mörgu farið saman.
Það var bömum okkar mikil gæfa
að fá að kynnast Helgu. Hún var ein
af nokkrum „ömmum“ sem þau
eignuðu sér svo langt frá „alvöru"
ömmunum syðra. Alltaf fengu þau
bros og hlýlega stroku um hár og
kinn frá henni og oftast nammi í
lófann og hlýleg blessunarorð í
nesti. Svo þegar „alvöra" ömmum-
ar vora í heimsókn var náð í Helgu
og spilað og spjallað, oft langt fram
eftir kvöldi því veröldin og lífið var
þá með öllu tímalaust. Myndaalbúm
fjölskyldunnar geyma margar
myndir af þessum „spilavítum“ eins
og krakkamir kölluðu í gamni þess-
ar samkomur.
Helga var alla tíð umhyggjusöm
kona og lét sér annt um fjölskyldu
sína og vini. Hún átti góða vini, var
trygglynd og gestrisin og tók virkan
þátt í lífi samborgara sinna. Hún var
einlæg trákona, sat svo virðuleg með
vinkonum sínum á kirkjubekknum í
Norðfjarðarkirkju nánast hvem
messudag. Og í kirkjustarfi aldraðra
var hún fastagestur enda mann-
blendin og naut virðingar.
Eftir að við fluttumst suður hélst
vinátta okkar þó samverustundim-
ar yrðu færri en áður. Aldrei kom-
um við svo í heimsókn til Neskaup-
staðar að heimsókn til Helgu í íbúð-
ina hennar í Breiðabliki, íbúðum
aldraðra, væri ekki á dagskrá. Ekki
vegna einhverrar skyldurækni held-
ur var bara svo gaman að hitta
hana, hlýja viðmótið og gleðin í
svipnum hennar var svo gefandi. Þá
eiginleika átti hún í ágúst sl. þegar
við heimsóttum hana síðast. Það er
okkur dýrmætt að hafa fengið að
faðma hana að okkur þá þó við viss-
um ekki að það yrði í síðasta sinn.
Hinsta veikindastríð hennar hófst
skömmu síðar, var stutt en erfitt og
nú er líknin og hvfldin komin. Það
vitum við að Helga hefur háð aí
þeirri reisn og æðruleysi sem ein-
kenndu allt hennar líf. Ekki hefur
hún óttast dauðann, hún trúði á ei-
lífa lífið og fullvissu þess að nær-
vera og fylgd Guðs sé veraleiki
þessa lífs og í eilífðinni líka. Megi
hún nú njóta þeirrar tráar sinnar og
ganga með frelsara sínum Jesú
Kristi inn í ríki himinsins.
Við og börnin okkar minnumst i
mikilli þökk Helgu Vilhjálmsdóttur,
þökkum henni vináttu og hlýju,
tryggð og umhyggju sem aldrei
gleymist. Dætrum hennar þrem og
fjölskyldum þeirra sendum við hug-
heilar samúðarkveðjur og biðjum
Guð að vitja þeirra með huggun
sinni. Það verður fátæklegra að
vitja Neskaupstaðar næst en minn-
ingin lifir og það er gott.
Guð blessi minningu Helgu Vil-
hjálmsdóttur, hafi hún þökk fyrir
allt sem hún gaf og var.
Auður og Svavar.
Handrit afmælis- og minningargreina skulu vera vel frá gengin, vélrituð eða tölvusett. Sé
handrit tölvusett er æskilegt, að disklingur fylgi útprentuninni. Auðveldust er móttaka
svokallaðra ASCII-skráa, öðru nafni DOS-textaskrár. Ritvinnslukerfin Word og Wordper-
fect eru einnig auðveld í úrvinnslu. Senda má greinar til blaðsins í bréfsíma 569 1115, eða á
netfang þess (minning@mbl.is) — vinsamlegast sendið greinina inni í bréfinu, ekki sem
viðhengi. Nánari upplýsingar má lesa á heimasíðum. Það eru vinsamleg tilmæli að lengd
greina fari ekki yfir eina örk A-4 miðað við meðallínubil og hæfilega línulengd — eða 2.200 ^
slög. Höfundar eru beðnir að hafa skírnarnöfn sín en ekki stuttnefni undir greinunum’