Morgunblaðið - 03.12.1999, Blaðsíða 50

50 FÖSTUD^GUB 3. DESKMBKR 1999 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR

BRYNDÍS
JÓNSDÓTTIR
+ Bryndís Jóns-
dóttir fæddist á
Seyðisfirði 19. nóv-
ember 1926, hún lést
á Sjúkrahúsi Reykja-
víkur 23. nóvember
síðastliðinn. Foreldr-
ar hennar voru Jón
B. Sveinsson, útgm. á
Seyðisfirði, f. 7.4.
1888, og kona hans,
Torfhildur Sigurðar-
dóttir, f. 8.8. 1885, d.
24.12. 1947. Systkini
Bryndísar eru, Unn-
ur, f. 30.11. 1913, d.
4.7. 1990, Sveinn
Ragnar, f. 23.1. 1917, Sigurður, f.
21.8.1919, Brynjólfur, f. 8.4.1924,
d. 10.5.1926.
10. aríl 1954 giftist Bryndís Val-
geiri Norðfjörð Guðmundssyni, f.
6.5. 1930. Bryndís og Valgeir
eignuðust fjórar dætur. Þær eru:
1) Jónhildur, kennari og listmál-
ari, f. 4.8. 1954. 2) Sigrún náms-
maður, f. 5.2. 1956, eiginmaður
Halldór Bragason. Börn þeirra
eru: Valgeir, f. 18.12. 1974, d.
24.12. 1974, Óskar, f. 10.8. 1976, í
sambúð með Önnu Freyju Finn-
bogadóttur, Valgeir,
f. 22.11. 1977, og
Snorri f., 12.12.
1980. 3) Unnur
Marta, f. 26.3. 1960,
sjúkraliði og þroska-
þjálfi, í sambúð með
Arne Larsen. Stjúp-
sonur hennar er
Anders Jon. 4) Svan-
hvít Jóhanna, fórð-
unarmeistari, f. 2.4.
1963, gift Peter Ritt-
weger, sonur þeirra
er Daniel, f. 6.12.
1993.
Bryndís gekk í
Húsmæðraskólann á Laugalandi f
Eyjafirði 17 ára gömul, starfaði
síðan hjá Landssíma Islands á
Seyðisfirði og síðar í Reykjavík.
Bjó á Loranstöðinni á Gufuskálum
í níu ár. Rak Edduhótel fyrir
Ferðaskrifstofu ríkisins í Reykja-
vík í þrjú ár, stofnaði síðan sjúkra-
hótel fyrir Rauða kross Islands og
rak það í fjórtán ár.
_ Utför Bryndísar fer fram frá
Árbæjarkirkju í dag, föstudaginn
3. desember, og hefst athöfnin
klukkan 10.30.
Elsku mamma mín!
Mig langar til að skrifa þér
nokkrar línur, það er skrítið að þú
ert ekki lengur í þessum heimi. Eg
sakna þín mikið en veit að þér líður
vel hjá guði. Hann reyndi að undir-
búa mig tveimur nóttum áður en þú
fórst í ferðina löngu, en ég var svo
eigingjörn að ég hlustaði ekki á
hann, vegna þess að þrátt fyrir veik-
indin var ég viss um að þú myndir
lifa lengur. Mig langar að segja þér
að ég ætla að trúa á þau fallegu orð
sem þú hefur sagt við mig undan-
farið ár, ég er loksins búin að taka
þau inn í hjartað.
Eg veit að við höfum oft rökrætt
og deilt ansi heitt, en það er betra
að vera opin en að byrgja allt inni.
Ég man eftir því að þegar ég var lít-
il fannst mér þú allt öðruvísi en aðr-
ar mæður á íslandi, þegar við áttum
heima á Gufuskálum varstu alltaf að
gera eitthvað fyrir krakkana,
syngja og spila á gítar eða að setja
upp leikrit, og ég var svo stolt af
þessu. En seinna þegar ég var ungl-
ingur fannst mér eins og að allir
ættu að haga sér eins, stundum ósk-
aði ég mér að ég væri fluga á vegg
þegar við fórum í búðir saman,
vegna þess aða annaðhvort komstu
' stormandi inn og sagðir hátt og
skýrt: „Góðan daginn" og spjallaðir
við afgreiðslustúlkurnar eða
skammaðist yfír verðinu á hlutun-
um. Ég hugsaði mikið um þetta þeg-
ar ég var búin að búa í Danmörku í
nokkur ár og kom heim í frí og tók
þá eftir að afgreiðslufólkið í búðun-
um bauð góðan daginn og kvaddi.
Þú varst aldrei hrædd við að láta
álit þitt í ljós.
Mamma mín, ég er svo ánægð yfir
að þú og pabbi komuð þrisvar sinn-
um til mín til Danmerkur, það var
alltaf svo gaman að ferðast með
ykkur, ég á svo margar góðar minn-
ingar úr ferðalögum okkar alveg frá
því að ég var lítil og við vorum að
fara austur í bláa Fíatinum okkar.
Stundum hefur það örugglega verið
erfitt að hafa fjórar litlar stelpur
svona lengi í bílnum. Ég man eftir
því að einu sinni urðuð þið að henda
okkur „hrútunum" (mér og Svan-
hvíti) úr bílnum vegna þess að við
slógumst og rifumst svo mikið. Við
sátum líka eins og styttur það sem
eftir var ferðarinnar.
Það var líka einstök upplifun í síð-
ustu ferðinni okkar saman sumarið
1997 þegar við fórum með hraðlest-
inni til Þýskalahds, þá þurftum við
að ganga í gegnum marga klefa til
að finna laus sæti og þú með stafinn
í annarri hendinni. Við vorum síðan
ansi fegin þegar við loksins fundum
sæti.
Þegar ég lít til baka finnst mér ég
hafa fengið gott uppeldi hjá þér og
pabba, sérstaklega fyrstu sjö árin
þegar við bjuggum á Gufuskálum.
t Það var eins og í ævintýri. Mömm-
urnar heima, pabbarnir að vinna
tvær mínútur frá heimilunum og
hægt að kíkja í heimsókn til pabba í
vinnuna, þú í eldhúsinu að baka
græna möndluköku eða að taka á
móti gestum, ég að tala við Elli
(ósýnilegan leikfélaga) sem þú sagð-
ir að væri álfur og þú að kenna mér
faðirvorið.
Mamma, þú kenndir mér að trúa
á guð og framandi heima og seinna
þegar ég fór í Rudolf Steiner-
kennaranámið komst ég að því hvað
þetta tvennt var mikilvægur grunn-
ur í lífinu.
Mamma, þú hafðir alveg ótrúleg-
an viljastyrk og lífsvilja í vetur þeg-
ar þú varst veik, það var gott að þú
gast komið heim og verið hjá pabba
og Snorra í sumar og í haust og látið
þá hugsa um þig. Ég er líka glöð yf-
ir því að þú náðir að hitta Arne og
Anders Jon í sumar.
Arne hafði nú aðeins kynnst þér í
gegnum símann, þið töluðuð um alla
heima og geima. Ég kallaði þig
stundum „Bella símamær" vegna
þess að hvert sem ég fór og hvar
sem ég var hringdir þú alltaf og ef
ég kynntist einhverju nýju fólki, leið
ekki langur tími þangað til að það
kom og ég heyrði þessa setningu
„Ég var að tala við mömmu þína,
hún er svo skemmtileg."
Elsku mamma mín, ég sakna þín
svo mikið og það er svo tómlegt án
þín, en ég veit að þér líður vel hjá
guði og þú þarft ekki að þjást leng-
ur. Ég veit að þú varst hrædd um
heilsuna á síðasta ári, og ég mun
alltaf minnast þess sem þú sagðir
alltaf ef eitthvað bjátaði á: „Það er
hægt að takast á við alla erfiðleika
svo lengi sem heilsan er í lagi.“ Þess
vegna held ég að guð hafi kallað þig
til sín svona snögglega.
Ég vil enda þessa kveðju á því að
segja þau orð sem þú endaðir oft á
að segja við mig: „Guð veri með
þér.“
Unnur.
Við bræðurnir urðum harmi
slegnir þegar við heyrðum að okkar
yndislega og elskulega amma væri
látin. Þó svo að hún hafi átt við al-
varleg veikindi að stríða undanfarið
ár, þá leit allt út fyrir bata og áttum
við alls ekki von á því að missa hana
svona snemma. Aldrei kvartaði hún
yfir veikindum sínum og kom það
ekkert á óvart, enda fór þar sterk
og bjartsýn kona.
Heimili ömmu og afa var sem
annað heimili fyrir okkur strákana.
Þar var alltaf tekið á móti okkur
með einstakri hlýju og ástúð. Þau
áttu stóran þátt í að ala okkur bræð-
urna upp og fyrir það erum við þeim
að eilífu þakklátir. Þau voru ófá
skiptin sem við strákarnir þurftum
að fá smáhvíld hver frá öðrum og þá
var símtólið tekið upp og hringt í
ömmu og afa.
Afi kom brunandi á bílnum og
sótti okkur á meðan amma sat inni í
eldhúsi og mallaði eitthvað gott
handa okkur, því aldrei máttu strák-
arnir hennar ömmu vera svangir.
Hún hafði yndi af því að segja okkur
sögur og alltaf fékk hún fulla athygli
okkar, því hún kunni að gera þær
skemmtilegar og spennandi, og allt-
af báðum við hana að endurtaka
þær.
Ömmu þótti mjög vænt um alla
og bað hún alltaf góðan guð að passa
sína nánustu.
Fjölskyldan var henni allt og
fylgdist hún alltaf með því sem var
að gerast hjá okkur. Það gladdi
hana einstaklega mikið þegar fjöl-
skyldan var samankomin og alltaf
voru allir velkomnir til hennar.
Það þurfti ekki mikið til þess að
fá bros fram á varir hennar. Bara
það að hún vissi að öllum liði vel var
nóg fyrir hana.
Elsku amma! Við strákarnir mun-
um alltaf minnast þess þegar þú
söngst og spilaðir á gítar fyrir okk-
ur þegar við vorum litlir. Þú gafst
okkur svo mikið og við eigum alltaf
eftir að sakna þín og þinnar líflegu
framkomu.
Minningarnar um þig eru svo ótal
margar sælar og munum við ávallt
varðveita þær í hjörtum okkar. Við
munum allir hugsa vel um afa sem
hugsaði svo vel um þig á meðan þú
varst veik. Hann hefur sýnt ótrúleg-
an styrkleika og erum við stoltir af
ykkur báðum. Að lokum langar okk-
ur til að segja þau orð sem þú sagðir
alltaf við okkur þegar við kvödd-
umst: „Guð veri með þér!“
Óskar, Valgeir og Snorri.
Ég fel í forsjá þína,
Guð faðir, sálu mína,
því nú er komin nótt.
Um Ijósið lát mig dreyma
og Ijúfa engla geyma
öll bömin þín, svo blundi rótt.
(M. Joch.)
Ég kynntisþ Biyndísi fyrir fjórum
árum þegar Óskar kynnti mig fyrir
ömmu sinni og afa. Hún tók mér
hlýlega og kom alltaf fram við mig
eins og ég væri ein af fjölskyldunni.
Það var gott að koma í heimsókn til
Bryndísar og Valgeirs. Þar fékk ég
alltaf góðar móttökur og það voru
einstaklega ánægjulegar stundir
sem ég átti hjá þeim.
Ég á margar góðar minningar um
Bryndísi. Hún var skemmtileg og
fróð kona og hafði jafnan sitthvað til
málanna að leggja hvar sem borið
var niður. Hún hafði ákveðnar skoð-
anir á mönnum og málefnum og lét
þær jafnan í Ijós. Hún hafði góða
kímnigáfu og það var stutt í brosið.
Bryndís kom víða við um ævina
og hafði frá mörgu að segja. Það var
gaman að setjast niður, spjalla við
hana um liðna tíma og hlusta á frá-
sagnir hennar frá því hún var ung
stúlka á Seyðisfirði.
Fjölskyldan var henni afar kær,
eiginmaður, dætur, tengdasynir og
dætrasynir áttu hug hennar allan og
var það mesta gleði hennar að fá
fjölskylduna í heimsókn. Hún fylgd-
ist vel með öllu er varðaði fjölskyld-
una og þá sem tengdust henni.
í byrjun árs veiktist Bryndís en
hún hafði fram að því verið hraust
og vanari því að annast aðra en að
láta aðra annast sig. Veikindin voru
henni erfið og settu sitt mark á
hana. Hún virtist þó ætla að ná sér
og var andlát hennar því óvænt.
Þegar ég talaði við Bryndísi á af-
mælisdaginn hennar fjórum dögum
fyrir andlátið grunaði mig ekki að
það yi’ði í síðasta skipti.
í veikindum Bryndísar var Val-
geir henni stoð og stytta. Missir
hans er mikill og vil ég senda honum
og fjölskyldunni samúðarkveðjur.
Ég vil enda á að gera hennar orð
að mínum því að það síðasta sem
hún sagði við mig var: „Guð veri
með þér.“
Anna Freyja Finnbogadóttir.
Bryndís Jónsdóttir frá Seyðisfirði
er horfin til feðra sinna. Hún kvaddi
þennan heim á Sjúkrahúsi Reykja-
víkur þriðjudaginn 23. nóvember sl.
og hafði þá ekki gengið heil til skóg-
ar um alllangt skeið.
Bryndís var ýmsum góðum kost-
um búin. Hún var hugmyndarík,
framtakssöm og forkur duglegur.
Skemmtileg gat hún verið og lumaði
á spaugilegum sögum um menn og
málefni en lét ekki eiga hjá sér ef að
henni var sneitt.
Bryndís var ein af stofnendum og
forystumönnum Seyðfirðingafélags-
ins í Reykjavík og átti frumkvæðið
að Sólarkaffi Seyðfirðinga, sem í
fyrsta skipti var haldið hér syðra ár-
ið 1980 með pomp og pragt í Fóst-
bræðraheimilinu við Langholtsveg.
Ég man það eins og það hefði gerst í
gær er ég mætti Bryndísi á förnum
vegi einn fagran haustdag. Hún vatt
sér að mér og spurði formálalaust
hvort ekki væri ráð að halda Sólar-
kaffi Seyðfirðinga í Reykjavík. Ég
kvað strax já við því og síðan höfð-
um við samband við Guðmund Jóns-
son vélstjóra sem jafnan var ódeig-
ur til aðgerða og leist honum einnig
vel á hugmyndina og ákváðum við
að hrinda henni í framkvæmd.
Bryndís var potturinn og pannan í
þessu verkefni og sá um veitingar
allar en við Guðmundur um auglýs-
ingar og áróður. Þegar samkvæmi
þetta var haldið 15. febrúar 1980
streymdu Seyðfirðingar í Reykjavík
á staðinn og bókstaílega troðfylltu
húsið en allmargir urðu frá að
hverfa. Það var setið og staðið í
hverjum krók og kima en Bryndís
stjórnaði því af miklum skörungs-
skap að allir fengju veitingar.
Stemningin var mikil er veislustjóri
bauð gesti velkomna og þarna urðu
sannarlega fagnaðarfundir. Margt
var spjallað og mikið sungið og
hlegið er skondin uppátæki voru
rifjuð upp.
Sá fjöldi er fyllti sali Fóstbræðra-
heimilisins þetta febrúarkvöld sýndi
okkur svart á hvítu að Seyðfirðinga
hér syðra vantaði vettvang til að
hittast af og til, rifja upp gamlar
minningar og rabba saman um
menn og málefni. Við þrjú, Bryndís,
Guðmundur og undirritaður, ákváð-
um því að beita okkur fyrii- stofnun
Seyðfirðingafélags hér á höfuðborg-
arsvæðinu. Bryndís sparaði sig
hvergi við það verkefni og var stofn-
fundur haldinn í Domus Medica 15.
nóvember 1981 að viðstöddu fjöl-
menni. Var hún kosin í stjórn fé-
lagsins og gegndi starfi gjaldkera
um árabil, ætíð framarlega í flokki
þeirra er unnu félaginu mest og
best.
Stærsta og merkasta verkefni fé-
lagsins var að koma upp átthaga-
húsi austur á Seyðisfirði og var
Bryndís ein af helstu driffjöðrunum
við það viðfangsefni. Það var ekki
auðvelt og ekki ætíð tekið út með
sældinni fyrir eignalaust félag að
íúðast í slíkt verkefni. En með hörk-
unni tókst það, samstilltu átaki og
stuðningi margra í félaginu. Húsið
áttum við skuldlaust árið 1990, end-
urnýjað og uppgert og er það nú
staðarprýði hin mesta á Seyðisfirði.
Fyrsta sólarkaffið hér syðra,
stofnun Seyðfirðingafélagsins og
átthagahúsið Skógar bera atorku
Bryndísar Jónsdóttur vitni. Seyð-
firðingar fjær og nær, ekki síst hér
syðra, minnast hinnar látnu heið-
urskonu með þakklæti og virðingu í
dag þegar hún er til grafar borin.
Við Rannveig sendum Valgeiri og
dætrum sem og öðru venslafólki
samúðarkveðjur.
Ingólfur A. Þorkelsson.
HÁLFDÁN
VIBORG
+ Hálfdán Viborg
fæddist á Flat-
eyri við Önundar-
fjörð 29. júlí 1913.
Hann lést á Hrafn-
istu í Reykjavík 25.
nóvember síðastlið-
inn. Foreldrar hans
voru: María Hálfdan-
ardóttir, f. 28.10.
1889, dáin 1980, og
Guðmundur Pjeturs-
son, f. 10.3. 1891, d.
1993.
Systkini Hálfdáns
eru: Guðrún, f. 1911,
d. 1956; Jens, f. 1915;
Garðar, f. 1917; Elís, f.1918,
d.1998; Marinó, f. 1920; Hreiðar,
f. 1923
Hálfdán kvæntist 16. júní 1937
Rannveigu Gísladóttur, f. 27.9.
1918 á Bíldudal, d. 27. apríl 1982.
Dætur þeirra eru: 1)
María, f. 24.10.1937,
gift Ólafi Friðriks-
syni. Börn þeirra
eru 1.1) Þór, f.
30.11. 1962. Kona
hans er Wendy. Syn-
ir þeirra ei-u Willi-
am Andrew og
Benjamin Erik, f.
21.10. 1999. 1.2)
Linda, f. 7.4. 1965.
Hennar maður er
Kevin McCrory. 2)
Jóhanna Viborg, f.
20.12. 1955. Hennar
maður er Höskuldur
Frímannsson. Þeirra börn eru
Sindri, f. 26.6.1981, Logi, f 13.5.
1987, og Eygló, f. 14.11. 1989.
Útfór Hálfdáns verður gerð frá
Fossvogskirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 15.
Hálfdán föðurbróðir minn er all-
ur áttatíu og sex ára. Hálfdán
fæddist 1913 og ólst upp á Flateyri,
næstelsta barn Guðmundar Pjet-
urssonar trésmiðs og Maríu Hálf-
dánardóttur. Ég kynntist Hálfdáni
ekki að ráði fyrr en hann var um
sjötugt en þá tókst mikill vinskapur
með honum og fjölskyldu minni.
Um árabil var hann daglegur gest-
ur hjá okkur bæði sem hjálparhella
við húsbyggingu okkar en líka til að
smíða og föndra á smíðaverkstæði
sem hann útbjó hjá okkur. Hjá
Hálfdáni mátti greina tvö persónu-
einkenni sterkust en það var ann-
ars vegar góðmennska og velvild
enda mátti hann ekkert aumt mátti
sjá og var ætíð tilbúinn að hjálpa
náunganum. Hins vegar var hann
skapmikill og þrjóskur, einkenni
sem haldið hafa lífi í íslendingum
hvað lengst og gengur sem rauður
þráður í gegnum ætt okkar.
Hálfdán var þó umburðarlyndaii
og víðsýnni en margur og grunar
mig að það hafi aukist með aldrin-
um. Samskipti okkar voru mjög
ánægjuleg. Hálfdán var mikill
sögumaður og gat setið og sagt sög-
ur af mönnum og málefnum tímun-
um saman.
Sérstaklega hafði hann gaman af
að segja frá uppeldisárum sínum á
Flateyri og atburðum sem tengdust
atvinnumálum sínum á fyrri helm-
ing aldarinnar. Þannig heyrðum við
af prakkarastrikum á Flateyri,
hvernig guðaveigar voru verslaðar
af hollenskum og frönskum skútum,
hvernig samskipti kynjanna voru
fyrir stiið og hvernig fátækt og
basl einkenndi líf fólks á fyrri hluta
aldarinnar svo fátt sé nefnt. Hann
bar mikla virðingu fyrir foreldrum
sínum og kunni margar sögur af
föður sínum, sem oft voru lyginni
líkastar t.d. hvernig hann fleytti
húsum yfir firði og um byggingu
bryggjunnar á Djúpuvík. Hálfdán
var félagslyndur og naut þess að
vera í góðum félagsskap. A meðan
heilsan leyfði var hann fastagestur
á gömlu dönsunum, en það var fram
yfir áttrætt.
Dætur Hálfdáns, Jóhanna og
Maiia, og börn þeirra og makar
voru honum afar kær. Hann heim-
sótti Maríu og fjölskyldu hennar oft
vestur um haf og naut þeirra ferða
mikið og kunni eftir þær frá möi-gu
að segja.
Ég og fjölskylda mín sendum Jó-
hönnu, Maríu og fjölskyldum þeii-ra
samúðarkveðjur. Hálfdán verður
ætíð í huga okkar minning um góð-
an dreng.
Helgi Viborg.