Morgunblaðið - 31.03.2000, Blaðsíða 48

48 FÖSTUDAGUR 31. MARS 2000
*-----------------------
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
MAGNUS
INGIMARSSON
+ Magnús Ingi-
marsson, hljóm-
listarmaður og
prentsmiður, fædd-
ist á Akureyri 1. maí
1933. Hann lést á
heimili sínu 21. mars
síðastliðinn. For-
eldrar hans voru
Margrét K. Steins-
dóttir, f. 10.3. 1896,
d. 28.8. 1982, og
Ingimar A. Óskars-
son, náttúrufræð-
ingur og kennari, f.
27.11. 1892, d. 2.5.
gift Reyni Kristins-
syni, f. 30.7. 1955, d.
8.9. 1987, og eignuð-
ust þau tvö börn; Ása,
fulltrúi, f. 18.4.1959.
Árið 1964 kvæntist
Magnús Helgu Finns-
dóttur, kennara, f.
9.6. 1942. Þau skildu.
Þau eignuðust tvær
dætur, Ragnhildi,
lækni, f. 17.4. 1965,
búsett í Noregi, gift
Hirti Kristjánssyni,
lækni, f. 20.2.1968, og
eiga þau íjögur börn;
Margréti, f. 2.4. 1969,
1981. Systkini hans
eru Óskar, þýðandi, f. 2.11. 1928,
d. 12.2. 1996, og Ingibjörg, full-
trúi, f. 12.2.1930.
Magnús kvæntist 1953 Gerði
Soffíu Einarsdóttur, skrifstofum.,
f. 13.4. 1934. Þau skildu. Börn
þeirra eru Einar Ingi sálfræðing-
ur, f. 6.10. 1953, kvæntur Sigrúnu
Guðmundsdóttur, sagnfræðingi, f.
3.8. 1955, og eiga Qögur börn;
Gunnar, verkfræðingur, f. 28.3.
1953, búsettur í Danmörku,
kvæntur Maríu G. Palma Rocha, f.
23.12.1963, og eiga þau þijú börn.
Gunnar á eitt barn frá fyrra
hjónabandi; Sigrún Greta, deild-
arstjóri, f. 19.5. 1957, gift Jóni
Helgasyni, vélfræðingi, f. 23.2.
1959, og eiga þau tvö börn; áður
d. 20.6. 1979.
Árið 1975 kvæntist Magnús eft-
irlifandi konu sinni, Ingibjörgu
Björnsdóttur, deildarstjóra í fjár-
málaráðuneytinu, f. 6.8. 1936.
Foreldrar hennar voru Halldóra
Guðmundsdóttir, f. 5.10. 1906, d.
14.10. 1985, og Björn L. Jónsson,
veðurfræðingur og læknir, f. 4.2.
1904, d. 15.9. 1979. Börn Ingi-
bjargar og stjúpbörn Magnúsar
eru Halldóra, meinatæknir, f.
10.12. 1958, gift Jóhanni tílfars-
syni, umsjónarmanni, f. 27.1.
1955, og eiga þau þrjú börn; Krist-
ín, bókmenntafræðingur, f. 15.11.
1960, var gift Garðari Baldvins-
syni, bókmenntafræðingi, f. 26.11.
1954, og eru þau skilin. Þau eiga
þrjú börn; Björn Leví, fram-
kvæmdastjóri, f. 24.6. 1962,
kvæntur Astu Láru Sigurðardótt-
ur, f. 3.1. 1966, og eiga þau þijú
börn. Björn á eitt barn frá fyrra
hjónabandi. Barnabörn Magnúsar
og Ingibjargar eru 26 talsins.
Magnús lauk landsprófi árið
1948. Hann nam prentiðn í
prentsmiðjunni Eddu og lauk
sveinsprófi í setningu árið 1953.
Hann stundaði tónlistarnám hjá
ýmsum kennurum á árunum 1943-
1955 og síðar í kennaradeild Tón-
listarskólans í Reykjavík. Magnús
starfaði sem setjari í prentsmiðj-
unni Eddu til ársins 1960 og aftur
frá 1978. Hann var yfirverkstjóri
1981-1989 og sölustjóri til ársloka
1994. Hann var píanóleikari og út-
setjari í fjölmörgum danshljóm-
sveitum á árunum 1955-1972, þar
á meðal í hljómsveit Svavars Gests
og í eigin hljómsveit. Magnús var
stjórnandi Fjórtán fóstbræðra auk
þess sem hann stjórnaði fjölmörg-
um öðrum kórum. Hann útsetti
tónlist fyrir Sinfóníuhljómsveit Is-
lands og minni hljómsveitir auk
leikhústónlistar, þ.á m. söngleiki
Jóns Múla og Jónasar Árnasona.
Hann útsetti einnig tónlist fyrir
hljómplötur, útvarp, sjónvarp og
tónleika og samdi tónlist af ýmsu
tilefni. Frá ársbyijun 1995 vann
Magnús að tónlistarverkefnum,
svo sem píanóleik, útsetningum og
upptökustjórn, auk kennslu við
Söngskólann í Reykjavík.
títför Magnúsar fer fram frá
Langholtskirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 13.30.
Kæri vinur, mágur og svili. Eitt af
því mikilvægasta á lífsleiðinni er að
eignast góða vini, vini sem eru
traustir og kærir, vini sem maður
getur deilt með gleði og sorgum,
leitað ráða hjá þegar á þarf að halda,
rætt við um sínar áhyggjur og
vandamál eða bara atburði líðandi
fstundar og ekki síst skemmt sér með
og átt með ánægjulegar samveru-
stundir. Þannig vinur varst þú,
Magnús, vinur sem við tengdumst
sterkum tryggðarböndum strax við
fyrstu kynni. Við viljum halda því
fram að vinátta og samstaða okkar
fjögurra, þín, Ingibjargar og okkar,
hafi verið einstök og áttir þú vissu-
lega þinn stóra þátt í því. Við spaug-
uðum oft með það mágamir að þeg-
ar við hittumst hafi það orðið ást við
fyrstu sýn. Hvað tengdi okkur svo
vel saman er erfitt að benda á með
vissu, og þó. Ætli það hafi ekki verið
að við sáum oft hlutina með sömu
augum, okkur datt oft það sama í
hug og sama setningin kom fram á
varimar nánast samtímis og oft vor-
um við sammála um menn og mál-
efni. Þetta í bland við að taka hlutina
hæfilega alvarlega og vera rosalega
skemmtilegir að eigin áliti. Allavega
leið okkur vel saman, öllum fjóram,
aldrei fóra styggðarorð á milli eða
að skugga bæri á.
Þar sem við hjónakomin sitjum
hér saman og reynum að setja á blað
nokkur kveðjuorð þá hrannast upp
minningar enda margs að minnast
eftir aldarfjórðungs samvera. Við
getum nú þakkað fyrir hve iðin við
voram að hittast og að við eigum
Qölda góðra minninga frá samvera-
stundum í Reykjavík og Keflavík, í
Borgarfirði, í Þrastarskógi og víðar.
Einn af hápunktum minninganna er
' Cole Porter-konsertinn sem við
fluttum saman mágarnir á gamlárs-
kvöld 1975. Þetta er í eina skiptið
sem við náðum saman í tónlistinni
ekki síst vegna þess að ég er alger-
lega laglaus, Ingibjörg fékk jú öll
tónlistargenin eins og fjöldinn veit,
en um þína snilli á því sviði þarf ekki
að fjölyrða. í Hraunborgum kom í
ljós að þú varst einnig vel frambæri-
legur leikari þegar við renndum
okkur með góðum aðstoðarmönnum
í gegnum nokkur meginverk heims-
bókmenntanna, við gífurlegan fögn-
iið áhorfenda og vorum fljótir að því.
Ófarlega í huga era systkinakvöldin
góðu, eins og við kölluðum þau, sem
vora sannkölluð sælkerakvöld með
léttu ívafi, taflmennsku og stafaspili.
Ekki verður komist hjá því að minn-
ast á stafaspilið en frá því að við
kynntumst því fyrir um 15 áram og
þú útbjóst fyrstu íslensku útgáfuna
6 þinn snjalla hátt, fylgdi það þér
hvert sem þú fórst og varla hittumst
við án þess að taka a.m.k. eitt spil.
Minningarnar era nánast endalaus-
ar en gífurlega bjart yfir þeim og
oftast mikið fjör og gaman, já stund-
um alveg ofsalega gaman og þegar
mest gekk á kom setningin góða;
„What kind of family is this“. Hún
verður lengi í minnum höfð. Oft
ræddum við um það að fara saman á
erlenda grandu og mikið eram við
þakklát fyrir að af því varð síðasta
sumar. Vikumar tvær á Benidorm í
júní vora yndislegar.
Það fór ekki á milli mála að þú
varst sérlega fjölhæfur maður og
margt til lista lagt. Um tónlistargáf-
umar þarf ekki að fjölyrða, þú varst
afbragðs hljóðfæraleikari, lagahöf-
undur, útsetjari, stjórnandi og fræð-
ari. íslenskan var þitt mál og þekk-
ing á málinu og málfræðinni nær
óskeikul, það sýndi sig margoft er
við sátum við stafaspilið, ætíð hafðir
þú rétt fyrir þér ef upp komu spurn-
ingar eða deildar meiningar. Þú
varst hagyrtur mjög og nýverið
raddist þú fram á völlinn sem smá-
sagnahöfundur og nær öraggt að á
því hefði orðið framhald ef tækifæri
hefði gefist.
Við höfum ætíð verið full aðdáun-
ar á því hve vel hefur farið á með
ykkur Ingibjörgu, þeirri umhyggju
sem þið hafið sýnt hvort öðra, hve
samstiga þið hafið verið í öllum
gjörðum og þá ekki síst hve vel og
þétt þið hafið haldið utanum börnin
og í seinni tíð einnig tengdabörn og
barnaböm. Heimilið hefur ætíð stað-
ið þeim opið, þið hafið dekrað við
þau, barnabörnin dregist að ykkur
og oft verið margt um manninn og
mikið um að vera.
Síðustu mánuðimir vora þér
vissulega erfiðir, kæri vinur, en þú
sýndir mikinn styrk, hélst þinni
reisn, misstir aldrei móðinn og það
sem kannski er mest um vert, hélst
áfram að sjá spaugilegu hliðamar á
tilveranni, spaugsemin var á sínum
stað. Þá naust þú þeirrar gæfu að
hafa Ingibjörgu hjá þér til hinstu
stundar, hún var og er kletturinn
sem aldrei haggast, allt brýtur á.
Hún annaðist um þig af meiri kær-
leik og betur en nokkur annar hefði
getað gert með dyggri aðstoð barna,
tengdabarna og bamabama.
Kæri Magnús, við þökkum þér 25
ára vináttu og samfylgd og kveðjum
þig með trega í hjarta og tár í aug-
um.
Kæra Ingibjörg. Nú er kvartett-
inn okkar orðinn að tríói, en þó ekki
alveg. Við vitum að Magnús verður
ætíð nálægur og minningin um góð-
an dreng mun lifa. Þú og fjölskyldan
þín stóra eigið samúð okkar alla.
Börnin okkar og tengdabörn kveðja
góðan vin og votta ykkur samúð
sína.
Við tiltekt í skrifborðsskúffum
nýverið rákumst við á afrifu af
brottfararspjaldi úr Benidormferð-
inni sl. sumar. Á hana ritaði Magnús
eftirfarandi vísu, sem er mjög í hans
anda og sennilega ein af þeim síð-
ustu.
Efnið þarfnast ekki skýringar fyr-
ir innvígða:
Á Mánagötu 1952. Guðmundur Bj.
spurður:
Hvers myndir þú óska ef
ósk þín rætast kynni?
svar:
að Ingibjörg fengi ferlegt kvef
eða að fiðlan brynni.
Blessuð sé minning Magnúsar
Ingimarssonar.
Guðmundur og Vilborg.
Kynni okkar Magnúsar hófust
fyrir tæpum fimmtíu áram. Á þeim
áram var framtíðin óráðin eins og
gengur.
Bjartsýni ungra manna var óheft
og í frístundum tókum við fjórir fé-
lagar okkur til og æfðum söng heima
hjá hver öðram við gítarandirleik
Magnúsar eða Ásgeirs Sigurðssonar
en auk hans var Sigurður Sívertsen
einn fjórmenninganna.
í sjálfu sér var þetta ekkert stór-
virki sem við fjórmenningar áorkuð-
um, en á unglingsáram okkar vora
tveir leiðtogar, annars vegar Ásgeir
og hins vegar Magnús.
Þetta kom m.a. fram í þeirri vinnu
sem þeir félagar lögðu af mörkum
við raddsetningar. Ásgeir var á
þessum tíma í tónlistarskóla en
Magnús var enn við nám í prentiðn.
Þó tel ég að þær raddsetningar sem
urðu til á þessum tíma hafi verið
fyrstu verk Magnúsar á tónlistar-
sviðinu. Það sem gerði þessi ár svo
skemmtileg var hugmyndaauðgin og
hiklaus viðleitni til að prófa hvort
hugmyndir gætu gengið, hvort þær
væra í raun sönghæfar eða ekki. Ég
held að þama hafi Magnús mótað
sína framtíð að því leyti að tónlist-
inni yrði hann að þjóna í framtiðinni.
Sú varð og raunin sem landsmenn
vita. Þó samskipti okkar Magnúsar
hafi verið heldur stopul voru vin-
áttuböndin sem urðu til á okkar
yngri árum þess valdandi að í hvert
skipti sem við hittumst voram við
alltaf í mjög góðu sambandi. Mér
þótti því vænt um að fá skilaboð um
að hafa samband við hann, sem ég
og gerði. Ljóst var að Magnús var
fárveikur orðinn og óvinnufær. Samt
sem áður hafði hann ánægju af að
rifja upp atriði frá liðnum áram.
Honum þótti vænt um að heyra
sögu sem móðir hans sagði undirrit-
uðum, Magnús lá lítill drengur í
vöggu og var sungið í stofunni, einn
falskur tónn traflaði greinilega
drenginn í vöggunni og hafði þá við-
staddur prestur þau ummæli að
þarna færi tónlistarmaður.
Af miklu æðraleysi tók Magnús
örlögum sínum og naut hann aðdá-
anlegrar umönnunar eiginkonu
sinnar Ingibjargar Björnsdóttur.
Við hjónin þökkum Magnúsi sam-
fylgdina og og sendum aðstandend-
um innilegar samúðarkveðjur.
Vilhjálmur B. Vilhjálmsson.
Með söknuði og trega sest ég nið-
ur til að færa í letur hinstu kveðju til
frænda míns og vinar Magnúsar
Ingimarssonar.
Það kom mér ekki á óvart þegar
Ingibjörg systir hans hringdi til mín
að kvöldi 21. mars og tjáði mér að
hann væri látinn. Hann hafði undan-
farna mánuði barist við illvígan sjúk-
dóm sem vonlaust var að vinna bug á
og hann gerði sér fulla grein fyrir
hvert stefndi. Hann kaus þvi að
dvelja síðustu ævidagana á heimili
sínu og njóta samvista við ástvini
sína.
Kynni okkar Magnúsar hófust
þegar hann flutti til Dalvíkur með
foreldram sínum og systkinum árið
1936 og átti sín æskuár þar, en svo
flutti fjölskyldan til Rcykjavíkur ár-
ið 1945. Við minntumst síðar þeirra
stunda sem við áttum hjá ömmu og
afa í Víkurhóli og hve við nutum
þess að heyra þau segja frá hvernig
lífið gekk fyrir sig á þeirra æskuár-
um og hve hörð lífsbaráttan var. Það
gleymist aldrei sagan af því þegar
svo hart var í búi að gamlir ónýtir
sauðskinsskór vora hreinsaðir, soðn-
ir og etnir. Það var lærdómsríkt veg-
anesti út í lífið að hafa heyrt af vör-
um þessa fólks hve mikið það varð
að leggja á sig til að komast af.
Árin liðu og næst bar fundum
okkar Magnúsar saman er ég flutti
til Reykjavíkur árið 1953. Hann var
þá farinn að spila í danshljómsveit-
um og var eftirsóttur píanóleikari
enda mjög fær í sínu fagi. Hann varð
brátt mjög áberandi í tónlistarlífinu
og kom fram bæði í útvarpi og sjón-
varpi og vakti óskipta athygli fyrir
vandaðan flutning og gott lagaval.
Magnús var mjög eftirsóttur út-
setjari og leysti mörg slík verk af
slíkri prýði að lengi mun lifa. Má þar
t.d. nefna lögin sem Fjórtán Fóst-
bræður fluttu og svo tónlistina við
söngleiki þeirra bræðra Jóns Múla
og Jónasar Árnasona.
Árið 1973 fékk ég Magnús til að
taka að sér að stjórna Lögreglukór
Reykjavíkur og gerði hann það af
mikilli snilld í 10 ár og fór með kór-
inn á lögreglukóramót til Danmerk-
ur og Svíþjóðar. Á þessum árum átt-
um við mjög gott samstarf og
treystum vináttuböndin.
Á kveðjustund vil ég þakka þér,
kæri frændi, fyrir langa og trausta
vináttu og alla gestrisnina og
ánægjustundirnar sem við áttum
saman. Ástvinum öllum sendi ég og
fjölskylda mín okkar innilegustu
samúðarkveðjur.
Far þú í friði, friður guðs þig
blessi, hafðu þökk fyrir allt og allt.
Bjarki Elíasson.
Við fráfall góðvinar míns, Magn-
úsar Ingimárssonar hljómlistar-
manns leita margar góðar minning-
ar á hugann um kynni okkar og
tengsl, sem hófust fyrir um fimmtíu
áram á skólaáram okkar. Urðum við
heimagangar á heimilum hvor ann-
ars og bundumst traustum vináttu-
böndum, sem héldust alla tíð síðan.
Minnist ég margra ánægjustunda
með Magnúsi um árin sem og með
foreldram hans og systkinum en fað-
ir hans, sá mikli náttúrafræðingur,
Ingimar Óskarsson, var meðal kenn-
ara okkar í skóla. Magnús var gædd-
ur góðum gáfum og var frábær
námsmaður. Ekki varð þó af lang-
skólagöngu hjá honum þótt til slíks
hefði hann ótvíræða burði, mér er
nær að halda á hvaða sviði sem væri.
Það var tónlistin, sem fangaði hug
hans snemma og að mínum dómi var
Magnús gæddur óvenjulega fjöl-
þættum tónlistarhæfileikum. Þótt
aðrir séu dómbærari en ég um þá
hæfileika hans, þá er það sannfær-
ing mín að hæfileikar hans og gáfur
á því sviði hefði hæglega geta borið
hróður hans víða um lönd hefðu að-
stæður til slíks verið fyrir hendi.
Stenst ég ekki mátið að minnast
þess, að það var mér sérstakt gleði-
efni að mega hlýða á hljóðfæraleik
hans er starfsfélagar undirritaðs
komu saman til kveðjustundar við
starfslok. Fyrir nokkra kenndi
Magnús sér meins í höfði. Er ég leit
til hans á Grensásdeild virtist hann
vera á góðum batavegi, en síðar reið
annað höfuðáfall yfir. Hafði Magnús
þá orð á því, að þetta mein yrði
sennilega ekki til friðs þrátt fyrir
fyrri aðgerð. En nú hvílir annar frið-
ur yfir Magnúsi Ingimarssyni, og
blessuð sé minning hans. Við Erla
sendum Ingibjörgu og öðram ástvin-
um Magnúsar Ingimarssonar okkar
innilegustu samúðarkveðjur.
Hallvarður Einvarðsson.
Kæri vinur, Magnús. Nokkur
kveðjuorð.
Yfirleitt verður manni hverft við
að heyra skyndilegt lát einhvers,
sem maður þekkir, og einkum, ef
hlutaðeigandi er nákominn eða góð-
ur vinur. En ég var viðbúinn frétt-
inni um lát þitt. Fyrir rúmu ári
veiktistu hastarlega, en með miklu
viljaþreki og dugnaði varstu búinn
að endurheimta heilsu þína ótrúlega
vel. En í desember sl. kom áfallið
stóra, sem sigraði þig að lokum.
Þegar ég hugsa til baka dáist ég
að hugrekki og dugnaði ykkar hjón-
anna. Þegar ljóst varð, hvað væri
framundan, sýnduð þið hvað í ykkur
bjó. Þið tókuð ykkar ákvörðun, og
þú hófst fljótlega undirbúning þess
að ganga frá öllum málum. Þið gátuð
rætt um stöðuna róleg og yfirveguð.
En þegar ég kom til þín síðast
nokkram dögum fyrir andlát þitt,
var greinlegt, að hverju stefndi.
Ég kynntist þér fyrst kringum ár-
ið 1978, þegar þú starfaðir sem yfir-
verkstjóri hjá Prentsmiðjunni Eddu.
Þá kynntist ég dugnaði þínum og
samviskusemi í starfi. Ymis vanda-
mál vora að koma upp eins og geng-
ur í svona erilsömu starfi, en þú
leystir þau jafnóðum með prýði. En
síðar kynntist ég þér betur á öðra
sviði, þar sem mannkostir þínir og
tónlistarkunnátta komu mikið við
sögu. Og að mínu mati þróuðust
þessi kynni í vináttu, sem ég mat
mikils.
Þótt ég hafi aðeins þekkt þig í
rúmlega 22 ár, var ég raunveralega
búinn að þekkja þig miklu lengur.
Hljómlistarmaðurinn Magnús Ingi-
marsson var löngu orðinn Iands-
þekktur, þegar við kynntumst. Þú
starfaðir sem píanóleikari og útsetj-
ari í fjölmörgum danshljómsveitum
frá árinu 1955, þar á meðal eigin
hljómsveit. Þú útsettir og stjórnaðir
hinum vinsælu Fjórtán Fóstbræðr-
um og Silfurkórnum, auk þess sem
þú stjómaðir fjölmörgum öðram
kóram. Þú varst frábær útsetjari og
útsettir m.a. fyrir Sinfóníuhljóm-
sveit íslands, minni hljómsveitir,
leikhústónlist, tónlist fyrir sjónvarp,
útvarp og tónleika og samdir sjálfur
tónlist af ýmsu tilefni. Á þennan hátt
hefur þú glatt alla þjóðina gegnum
árin með tónlist þinni og hæfileikum.
Magnús minn. Ég vil að lokum
þakka fyrir að hafa fengið að kynn-
ast þér og starfa með þér í Frímúr-
arareglunni. Ég óska þér velfarnað-
ar á þeirri leið, sem þú hefur lagt út
á og Ingibjörgu og ástvinum þínum
öllum votta ég innilega samúð.
Bruno Hjaltested.
Einn ágætasti listamaður og vin-
ur er látinn eftir erfið veikindi, langt
um aldur fram. Hann bar þau með
karlmennsku og æðraleysi sem hon-
um vora eiginleg.
Að leiðarlokum finnst mér sárt að
kynni okkar og samstarf skyldu
hefjast svo seint, en hvorutveggja
varð að einlægri vináttu sem aldrei
brást.
Það var síðla hausts árið 1963 að
samstarf okkar og kynni hófust með
því að okkur var falið að velja í sam-
einingu hóp úr Karlakórnum Fóst-
bræðram til að syngja í nokkram