Morgunblaðið - 31.03.2000, Blaðsíða 51

MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
FÖSTUDAGUR 31. MARS 2000 51
árin. Við áttum það sameiginlegt að
búa bæði ein með börnunum okkar
og stundum, þegar einmanakenndin
bankaði upp á, var svo yndislegt að
geta slegið á þráðinn og spurt:
„Hvernig hefur þú það?“
Síðustu tvö árin hafa að mörgu
leyti verið Jóni erfið. Veturnir hafa
verið venju fremur erfiðir og ýmis-
legt komið upp á. Samt fannst mér
hann vera farinn aftur að líta björt-
um augum til framtíðarinnar. Hann
var stoltur af börnunum sínum. Óli
Skúli og Erla voru dugleg að líta inn
til hans. Guðný komin í hjónaband
og með litlu börnin sín, sem hann var
svo stoltur af. Böðvar, sem búinn var
að vera svo veikur, var á svo góðum
batavegi og hann var svo ánægður
með hvað Böðvar væri bjartsýnn og
duglegur. Gunna var komin í góða
vinnu og stóð sig svo vel og Þórður
orðinn svo myndarlegur.
Oft sagði Jón við mig: „Mundu
það, Guðrún mín, að það er jafnvíst
og að sólin sest að kveldi, að hún
kemur aftur upp að morgni.“ Nú
þegar sólin kemur upp kemur hún
ekki upp á sama stað hjá mér og þér,
Nonni minn. Ég trúi því að Steinunn
þín hafi beðið þín á ströndinni hinum
megin og nú séuð þið sameinuð á ný.
Börnunum ykkar sendi ég mínar
innilegustu samúðarkveðjur og bið
Guð að hjálpa þeim að standa saman
og hjálpa hvert öðru í þessum miklu
raunum.
Guðrún Júlíusdóttir.
Með djúpum harmi kveðjum við
kæran fjölskylduvin, sem verið hef-
ur hluti af lífi okkar frá fyrstu tíð.
Með sviplegum hætti var brottför
hans gerð, við stöndum sem högg-
dofa eftir.
Hæglátur, ljúfur og kiminn, þann-
ig mun þessi góði vinur lifa í minn-
ingu okkar um ókomin ár.
Einasta huggun er fyrirheit trúar
um sameining þeirra er unnast, í
annarri tilvist.
Drottinn gefi dánum ró, hinum
líkn er lifa.
Systkinin Ystahvammi.
Elsku vinur. Nú er „skottunum"
þínum brugðið, og það mun seint
renna upp fyrir okkur sú staðreynd
að geta ekki skrafað um lífið og til-
veruna við þig heima í Bláhvammi.
Við áttum svo yndislegar stundir
saman í sundlauginni þinni að spá í
stjörnur og norðurljós, eða inni í eld-
húsi að spá í spil og bolla. Hvað þá
um fastan lið, rúgbrauðsbaksturinn.
Við vorum sammála um að vinátta
væri okkur mikils virði og þar varst
þú gæfumaður. Ég held að við hér í
Skógahlíð tölum fyrir alla í hverfinu
að það sé engin leið að lýsa þeim
hanni sem fólkið hefur orðið fyrir að
missa þig. Við erum svo aum þegar
kemur að því að veita öðrum hjálp
því við erum sjálf að bresta. En
elsku vinur, ef samúð okkar, vinar-
þel, hugarorka og kærleikur geta
létt fjölskyldunni þinni þessar þungu
stundir þá erum við hér. í guðs friði,
elsku Nonni okkar.
Alice, Agnes og Björn.
Kæri Jón. Okkur langar að þakka
þér fyrir ómetanleg kynni og yndis-
legar samverustundir á undanförn-
um árum. t>ú varst alltaf til staðar og
gafst okkur ónískur af tíma þínum,
enda skipti tíminn ekki öllu máli í
Bláhvammi. Þar voru önnur og mik-
ilvægari gildi í hávegum höfð: ein-
lægni, hjartahlýja og glettni, sem
ætíð skein í gegn í öllum samræðum.
Aldrei urðum við varar við að þú
bærir kala til nokkurs manns, heldur
virtist náungakærleikur þinn ná
jafnt til allra, manna sem músa.
Ógleymanlegar eru allar stundimar
sem við áttum með þér yfir kaffi-
drykkju og kremkexáti og urðu þá
jafnvel hversdagslegustu bókmennt-
ir okkur til aðhláturs og skemmtun-
ar, t.d. markaskráin, lyfjahandbókin
„Búkollur" og „Blýkolla". Það bera
gestabækur vitni um. Við létum ekki
óblítt veðurfar aftra okkur þegar
förinni var heitið í Bláhvamm, enda
sögðum við oft: „Ferð í Bláhvamm
borgar sig“ og áttum þá ekki síst við
að þaðan komum við alltaf glaðari og
betri manneskjur fullar ótrúlegustu
visku úr fróðleiksbrunni þínum sem
virtist ótæmandi. Glöggt mátti sjá að
vinsældir þínar voru miklar því
gestagangur var stöðugur og skipti
þá aldur og búseta engu máli því
margir komu um langan veg til að
njóta samvista við þig í afslöppuðu
andrúmslofti sveitarinnar. Við telj-
um okkur ríkari eftir kynni okkar af
þér. Skarð þitt verður seint fyllt,
jafnvel aldrei.
Börnum þínum og öðrum aðstan-
dendum sendum við samúðarkveðj-
ur.
„Góðum manni getur ekkert
grandað, hvorki lífs né liðnum.“
(Sókrates.)
Ingunn, Selma, Ingveldur og
Sigríður.
„Undir bláhimni" kemur í hug
minn er ég minnist fyrrverandi
sveitunga, frænda og vinar, Jóns
Frímanns í Bláhvammi. Af mörgu er
að taka, mörg voru símtölin sem við
áttum eftir að ég flutti á mölina og
aldrei kom ég svo norður í mína
heimabyggð að ég kæmi ekki í Blá-
hvamm. Margir voru kaffibollarnir
sem úr var drukkið og rædd voru
heimsmálin stór og smá enda leystar
margar þrautir í gleði og sorg, fram-
tíð var íhuguð og tunglið óð í skýjum.
Seinast sá ég þig er ég fór norður í
haust og voru þá annir miklar hjá
ykkur bændunum. Var þá gott að
slaka á í sundlauginni hjá þér á
kvöldin eftir erilsama daga. Stjömu-
bjart var og norðurljósin dönsuðu,
karlsvagninn á sínum stað ásamt
sjöstirni og fjósakonum á himni og
er ég kvaddi þig brostirðu eins og
þér einum var lagið.
Skepnuvinur varstu og voru kind-
ur í þínu uppáhaldi enda áttirðu fal-
legt fé, fjárglöggur og markglöggur
og var landsmarkaskráin þín önnur
Biblía. Öðru má ég ekki gleyma en
það er að aldrei nefndirðu tvær ær
sama nafni öll þín búskaparár og átt-
ir þú orðið mjög stór æmafnasafn.
Réttirnar vom þín önnur jól og
minnist ég sérstaklega einnar ferðar
er við vomm samferða yfir Reykja-
heiði í réttir í Kelduhverfi ásamt
fleiri bændum. Áð var sunnanvert
við svonefndan Áfanga til að hressa
uppá sálina og fá sér frískt fjallaloft
til að fylla lungun. Þar settumst við
niður á móabarð og ræddum málin.
Upp frá því urðum við sálufélagar og
hughreystum hvort annað er storm-
ur lék um byggðir.
Guðhiðytra,Guðímér,
ég efa ei tilvist þína hér
hvar sem ég lít og áður leit
ásjónu Guðs ég sé og veit
að ég er miðill augna þinna.
Svo í uppskeru ára minna
sáðmaður sjálfur fræ Guðs í mér
sjálf Guðs að verða, eign hans er.
(Höf.ók.)
Ég votta ástvinum þínum dýpstu
samúð.
Sigurveig Buch.
Skilafrest-
ur minn-
ingar-
greina
EIGI minningargrein að birt-
ast á útfarardegi (eða í sunnu-
dagsblaði ef útför er á mánu-
degi), er skilafrestur sem hér
segir: í sunnudags- og þriðju-
dagsblað þarf grein að berast
fyrir hádegi á föstudag. í mið-
vikudags-, fimmtudags-, föstu-
dags- og laugardagsblað þarf
greinin að berast fyrir hádegi
tveimur virkum dögum fyrir
birtingardag. Berist grein eftir
að skilafrestur er útrunninn
eða eftir að útför hefur farið
fram, er ekki unnt að lofa
ákveðnum birtingardegi. Þar
sem pláss er takmarkað getur
þurft að fresta birtingu greina,
enda þótt þær berist innan hins
tiltekna skilafrests.
+ Örn Ingólfsson
fæddist á Seyðis-
firði 7. september
1930. Hann lést 17.
mars siðastliðinn og
fór útför hans fram
frá Víðistaðakirkju
24. mars.
Ég var að keyra
heim til mín eftir vinnu
hinn 17. mars þegar
pabbi minn hringir í
mig í farsímann. Það
hefur alltaf verið gam-
an að fá símtal frá hon-
um. Því það er alltaf
eitthvað skemmtilegt og jákvætt sem
þau símtöl innihalda. Nei, nú var það
sko ekki á þann veg farið: Siggi minn,
ég vildi láta þig vita að Eddi bróðir
var að deyja í dag. Og sagði mér nán-
ar um þann atburð. Ég hlustaði og
gat lítið sagt á móti. Eg fór beint
heim til pabba og mömmu þar sem
við sátum og vorum agndofa því við
vorum ekki búin að átta okkur á
þessari staðreynd. Eddi frændi, sem
ég hef alla mína ævi fundist sjálfsögð
persóna í tilverunni, var bara allt í
einu farinn.
Ég man eftir því þegar ég átti
heima á Sauðárkróki, þá var von á
ömmu minni, Sigríði Ámadóttur,
ásamt Edda og Gerðu. Ég man að ég
var alltaf spenntur þegar von var á
þeim. Þá var ég 5-6 ára gamall. Og
það var þannig að þegar þau komu
fór ég sennilega í minn fyrsta veiði-
túr. Því að þegar Eddi frændi var að
ferðast mátti ekki vanta eitthvað
vatn eða á þar sem var hægt að fara í
veiði.
Þegar ég flutti svo í Kópavoginn,
ári seinna, þá fór ég oft með pabba
mínum í heimsókn í prentsmiðjuna
hans Edda frænda, þar sem vakti
mestan áhuga minn fluguhnýtinga-
græjumar sem vom þar í einu hom-
inu. Þar var afi minn, Ingólfur, oft að
hnýta flugur. Enda vora hjá þeim
feðgum veiðitúrar, og allt sem sner-
ist í kringum það, þeirra hjartans
mál. Þetta var þeim í blóð borið því
að ég fór margsinnis með pabba mín-
um í veiðitúra þar sem ég lærði und-
irstöðuatriðin við að veiða lax. Enda
hef ég ekki veitt lax nema á flugu,
sem þykir toppurinn á laxveiðinni,
held ég. Ég hef að vísu veitt mjög fáa
laxa.
Þegar ég var 9 ára fór ég ásamt
vini mínum í göngutúr í fjöranni í
Kópavogi sem endaði í Hafnarfirði.
Þá ákváðum við að það væri vænleg-
ast að heimækja Edda og Gerðu,
frændfólkið mitt í Hafnarfirði, sem
ég var alltaf svo stoltur af. Það var
eins og við manninn mælt að þegar
við komum þangað var strax farið að
elda ofan í okkur beikon og egg, við
voram nefnilega orðnir ansi svangir
eftir þetta mikla ferðalag. Yið gerð-
um okkur ekki grein fyrir því að við
voram að valda fjölskyldum okkar
áhyggjum með þessu athæfi. Þegar
þessum höfðinglegu og skemmtilegu
móttökum var lokið var Nonni
frændi látinn keyra okkur heim á
bronco-jeppanum, hann var nýkom-
inn með bílpróf þá. Og vinur minn
talaði um það hvað þetta hefðu verið
frábærar móttökur. í okkar barns-
lega sakleysi töluðum við oft um að
við ættum að endurtaka þetta ferða-
lag því það væri svo gott að geta end-
að ferðina hjá Edda og Gerðu.
Svo líða árin og alltaf eru sam-
skipti mín við þau hjónin á þeim nót-
um sem ofan er skrifað, þó að oft hafi
verið rætt um það að það þyrfti að
vera tíðari samgangur og hefði ég
viljað það.
Það var alltaf þannig að það var
hægt að leita til Edda og Gerðu eftir
aðstoð og ekki lágu þau á því að veita
hana. Svo undir það síðasta voram
við Eddi farnir að hittast oftar vegna
þess að hann var farinn að prenta
fyrir vinnustaðinn minn, Geðhjálp.
Hann kom nefnilega alltaf til okkar í
heimsókn með prufur og það sem lýt-
ur að verkefnum. Þá var það segin
saga að hann gaf sér alltaf tíma til að
spjalla við okkur þar, um daginn og
veginn. Það sem við urðum strax vör
við var að hann vissi
gríðarlega mikið um
sögu hússins sem við
hjá Geðhjálp eignuð-
umst að Túngötu 7 fyrir
rúmu ári. Það var
nefnilega þannig að
Eddi var hafsjór af
fróðleik um fyrri tíma
íslandssögunnar og þá
sérstaklega í kringum
stríðsárin. Samstarfs-
fólk mitt hjá Geðhjálp
varð felmtri slegið þeg-
ar það frétti um fráfall
Edda enda var talað um
það hversu þægilegur
maður hann væri. Og gott að eiga
viðskipti við hann og hans fyrirtæki.
Ennþá semsagt get ég borið höf-
uðið hátt vegna þess að ég á gott
frændfólk í Hafnarfirði.
í þessum anda minnist ég Edda
frænda míns og eins og glöggt má sjá
fór þar um höfðingi og mikilmenni,
og það mikilvægasta, „góður dreng-
ur“.
Ég, bömin mín og samstarfsfólk,
viljum votta ættingjum, Gerðu og
fjölskyldu innilegar samúðarósldr.
Sigurður Arni Gunnarsson.
Elsku bróðir minn, nú ertu dáinn.
Það er svo ótrúlegt að þú sért ekki
lengur hjá okkur, ótrúlegt að það er
enginn Eddi brós sem kemur og
hringir þrisvar sinnum á dyrabjöll-
una og segir svo hæ, hæ og kyssir
mig lauslega á kinnina um leið og
hann gengur inn hröðum skrefum
inní eldhús, opnar ísskápinn og spyr
,Áttu ekki rúgbrauð og kæfu?
Mamma átti alltaf rúgbrauð og kæfu
handa mér.“ Vanalega var þetta það
fyrsta sem gerðist eftir að ég kom
heim frá Bandaríkjunum, þar sem ég
bý. Hann settist síðan niður og talaði
um allt milli himins og jarðar. Svo
spurði hann mig spjöranum úr,
hvemig stelpumar hefðu það (dætur
mínar) og Siggi, maðurinn minn.
Eddi hafði brennandi áhuga á öllu
sem var að gerast, hvort sem það var
hjá mér og fjölskyldunni eða annars
staðar í heiminum. Ég man eftir því
að þegar að dætur mínar vora yngri
þá kom Eddi frændi alltaf út á flug-
völl að ná í okkur. Hann var afskap-
lega bamgóður og vildi allt fyrir
frænkur sínar gera. Eddi og Gerða
mágkona keyrðu okkur oft til Þing-
valla og Hveragerðis og var mjög
gaman að heyra hann segja frá öllu
sem fyrir augu bar. Var hann manna
fróðastur um alla helstu sögustaði
landsins. Til dæmis sýndi hann okkur
hvar kvikmyndin „Síðasti bærinn í
dalnum“ var tekin og var ævintýra-
ljómi yfir frásögn hans um tröllin
sem urðu að steini við sólarapprás.
Hann var mjög músíkalskur og
hafði mjög gaman af að spila á gítar
og syngja. Þegar hann var 16 ára
gamall keypti hann sér gítar og lærði
að spila. Þegar hann kom með gítar-
inn heim þá vildum við Gunnar bróðir
líka fá að spila á gítarinn. Okkur var
þá sagt að við fengjum ekki að snerta
á honum nema við lærðum gripin.
Mig minnir að fyrsta lagið sem ég
lærði hafi verið „Komdu og skoðaðu í
kistuna mín.“ Það var oft gaman hjá
okkur systkinunum þegar við hitt-
umst héma heima og var þá stundum
dreginn fram gítarinn og sungið og
spilað.
Allar þessar góðu minningar koma
upp í huga mér þegar ég hugsa til
þín, elsku brósi minn, „frumburður-
inn“ eins og ég kallaði þig stundum. 'T
Hluti af mínu lífi fer með þér, þú
hafðir jú þekkt mig lengst af þeim
sem eftir lifðu í fjölskyldunni. Siggi,
maðurinn minn, var farinn að hlakka
til þess að koma heim til Islands í
sumar og fara með þér í einhveija
ána. Þú tókst hann einu sinni með
þér og gleymir hann því aldrei hvað
þú varst natinn við að kenna honum
að ná „þeim stóra“. Nú þegar þú ert
farinn frá okkur þá langar mig til
þess að þakka þér fyrir allt það góða
sem þú gafst okkur á lífsleiðinni. Guð
faðir varðveiti þig og gefi þér frið, ró
og hamingju.
Elsku Gerða, Nonni, Ingólfur,
Anna Vala og þið öll, guð gefi ykkur
styrk og frið í hjarta á þessari erfiðu
stundu.
Þín systir
Valgerður.
Föstudaginn 17. mars tilkynnti
faðir minn mér að Eddi bróður sinn
væri látinn. Eddi frændi dáinn! Eitt-
hvað sem ég átti ekki von á að heyra
þann daginn.
Það er svo stutt síðan við voram
úti að borða á Grand hótel á afmæli
systur minnar. Þar söng og spilaði
faðir minn sína rómantísku tónlist
fyrir okkur, matargesti og ég tala nú ’
ekki um Edda bróður sinn, þetta
vora jú allt uppáhalds lögin hans
Edda frænda. Það var gaman að
fylgjast með þér hvemig þú horfðir
með aðdáun á litla bróður syngja og
leika af fingram fram, tónlistin var
svo stór þáttur í þínu lífi og mikill
bróðurkærleikur á milli þín og
pabba. Það var svo gaman hjá okkur
og við töluðum saman um allt milli
himins jarðar, en þó einna mest um
það hvað fjölskyldumar hittust sjald-
an og að við ættum að stefna að því
að slá upp einhverskonar ættarmóti
á Merkurgötunni.
Ég kom oft í heimsókn til þín í
prentsmiðjuna með pabba og hafði
gaman af. Þú sýndir mér öll tækin og
tólin í smiðjunni og sérstaklega var
ég spenntur fyrir skurðarhnífnum
ógurlega. Þú kenndir mér réttu
handbrögðin á skurðarhnífinn svo ég
gæti skorið niður afgangs renninga
og búið til skissu- og minnisblöð sem
ég mátti eiga og fara með heim. Ég
man eftir því þegar ég var 12 ára, þá
fóram við saman í sumarbústað, ég,
mamma, pabbi, þú og Gerða og vina-
fólk ykkar. Ég var að dást að Malibu
bílnum þínum, 8 cylindra eðalsport-
vagni. Þú fórst með mig að bílnum og
sagðir mér að setjast í bílstjórasætið,
réttir mér lyklana og sagðir að ég
mætti keyra aðeins um svæðið.
Þessu gleymir strákpjakkurinn
aldrei og ekki heldur veiðiferðunum
sem við fóram saman, ég, þú og
pabbi.
Þegar ég fékk bílprófið og fyrsta
bílinn minn, var alltaf hægt að stóla á
Edda frænda ef bíllinn klikkaði. Það
var þá minnsta mál að fá bílskúrinn
uppi í prentsmiðju lánaðan.
Er ég hugsa til þín sé ég glaðbeitt
andlit þitt og dugmikinn mann sem
vildi allt fyrir alla gera og gott betur.
Með þessum fátæklegu orðum
kveð ég þig, kæri frændi, og þakka
þér fyrir allt saman. Elsku Gerða og
fjölskylda, megi Guð vera með ykkur
og styrkja um ókomna tíð.
Amar Freyr.
+
Elskulegur faðir okkar, tengdafaðir, afi og
langafi,
RAGNAR SIGURÐSSON,
Kópavogsbraut 1A,
Kópavogi,
lést á Landspítalanum, Fossvogi, miðviku-
daginn 29. mars sl.
Mikael Ragnarsson,
Emil Ragnarsson, Bima Bergsdóttir,
Gunnlaug Hanna Ragnarsdóttir, Gísli Guðjónsson,
Brynja Ragnarsdóttir,
Ragna Kristín Ragnarsdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
ÖRN
INGÓLFSSON