Morgunblaðið - 31.03.2000, Blaðsíða 55

MORGUNBLAÐIÐ
FÖSTUDAGUR 31. MARS 2000 55
MINNINGAR
+ Björgvin Lút-
hersson, fyrrver-
andi stöðvarstjóri
Pósts og síma í
Keflavík, fæddist í
Reykjavík 9. maí
1926. Hann lést á
heimili sínu 22. mars
síðastliðinn og fór
útför hans fram frá
Dómkirkjunni 29.
mars.
Hafnahreppur,
Keflavík og Njarðvík-
ur sameinuðust í eitt
sveitarfélag árið 1994.
Sameiningin átti sér langan aðdrag-
anda. Framan af sýndu Hafnamenn
henni lítinn áhuga, ekki síst vegna
þess að Hafnahreppur, sem upp úr
1970 var fámennast sveitarfélag-
anna á Suðurnesjum, var lengst af
með stöndugasta sveitarsjóðinn og
jafnframt stærst, mælt í ferkíló-
metrum.
Frá 1978 og fram að sameiningu í
Reykjanesbæ unnu sveitarstjórar
hreppsins að sameiningarmálinu;
fyrstur Jósef Borgarson, þá Þórar-
inn St. Sigurðsson og síðast Björg-
vin Lúthersson. Það kom í hlut
Björgvins að stýra málinu síðasta
spölinn og leiða það til lykta. Björg-
vin varð því jafnframt síðasti sveit-
arstjóri Hafnahrepps.
Fyrir tæpum tuttugu árum mundi
gömul kona eftir því þegar Hafnir
voru stærra pláss en Keflavík. Svo
hratt flýgur stund að jafnvel skjal-
festar staðreyndir missa fótfestu og
eru afgreiddar sem þjóðsögur ef
ekki rugl. Með Björgvini Lúthers-
syni eru þeir þrír sveitarstjórar
Hafnahrepps, sem unnu að samein-
ingarmálinu, allir látnir. Sagnfræð-
inga bíður stórkostlegur efniviður í
sögu Hafnahrepps sem þekkt hefur
tvenna tíma - byggðarlag sem á síð-
ustu öldum hefur verið ein af
stærstu verstöðvum, aðsetur rík-
ustu bænda landsins og á 20. öld það
byggðarlag sem hefur bæði notið og
goldið áhrifa Vamarstöðvar NATO
á Keflavíkurflugvelli á
afgerandi hátt. Þótt
beinar og óbeinar
tekjur af Vamarliðinu
styrktu Hafnahrepp
fjárhagslega um tíma
má leiða að því líkum
að sá tekjustofn hafi
jafnframt stuðlað að
því að draga úr félags-
legri hæfni staðarins
sem bústaðar. Breytt-
ar áherslur þar sem fé-
lagsleg málefni vógu
sífellt þyngra en hrein-
ir peningalegir hags-
munir plægðu smám
saman jarðveginn fyrir því að
Hafnahreppur sameinaðist stærri
sveitarfélögum.
Björgvin Lúthersson bar gæfu til
þess, sem sveitarstjóri, að kynna og
ná góðri sátt um þetta fyrrum hita-
mál ásamt þáverandi oddvita og öðr-
um hreppsnefndarmönnum. Og þótt
tíminn hafi vissulega unnið með þá-
verandi hreppsnefnd hefur hann
einnig leitt í ljós að hún og Björgvin
höfðu rétt fyrir sér í þessu efni. Og
þótt sameiningin kostaði Björgvin
sjálfan starfið sem sveitarstjóri lét
hann það ekki aftra sér í málinu því
Hafnir voru honum kærar: Hann
átti hið forna höfðingjasetur Kotvog
og langaði að endurbyggja það væri
þess nokkur kostur og sýndi jafn-
framt í verki trú sína á framtíð
Hafna m.a. með því að byggja þar
glæsilegt hús og endurbyggja ann-
að.
Björgvin Lúthersson var félags-
lyndur. Pólitískum andstæðingum
þótti hann harður í hom að taka.
Sjálfur tók hann pólitískum mótbyr
af karlmennsku sem er einn af nauð-
synlegum kostum sveitarstjórnar-
manns - í stað uppgjafar bætti hann
áætlanir og fylkti liði á ný. Þannig
vann hann m.a. að sameiningarmál-
inu þar til það var í höfn.
Við hlið Björgvins stóð konan
hans, Bogga Sigfúsdóttir, sem öllum
þykir vænt um hvort sem þeir voru
sammála eða ósammála Björgvini í
pólitíkinni. Betri stuðning en Boggu
er vart hægt að hugsa sér. Björgvini
þökkum við samstarfið og vináttu
hans og eiginkonu á liðnum árum.
Þessum fáu orðum fylgir samúðar-
kveðja til Boggu og annarra
aðstandenda.
Sigrún D. Jónsdóttir og
Leó M. Jónsson,
Sólvangi, Höfnum.
í síðustu viku barst okkur sú frétt
að Björgvin Lúthersson væri látinn.
Björgvin var einn af þeim mönnum
sem allir sem kynntust honum minn-
ast sem góðs félaga, sem hafði þann
eiginleika að hrífa menn með sér.
Hann hafði sérstaka útgeislun.
Björgvin tók um árabil virkan þátt
í starfsemi Sambands sveitarfélaga á
Suðumesjum. Hann sat í stjóm SSS
á árunum 1986-1994, sem fulltrúi
Hafna. Hann átti einnig sæti í ýms-
um nefndum og ráðum á vegum SSS
um árabil.
Björgvin hafði ákveðnar skoðanir
á málunum og barðist vel fyrir þeim.
Þótt hann væri ákveðinn og harður
var alltaf stutt í léttleikann og grínið.
Björgvin var einnig mjög sanngjam
og tilbúinn að gefa eftir af sínu til að
ná samkomulagi.
Við sem höfum starfað með
Björgvini á vettvangi SSS minnumst
nú góðs félaga, sem við þökkum fyrir
gott og óeigingjamt starf til að láta
gott af sér leiða til að Suðurnesin
mættu blómgast sem best.
Við sendum Boggu okkar dýpstu
samúðarkveðjur og fjölskyldunni.
Kveðja frá
stjóm Sambands sveitarfé-
laga á Suðumesjum.
Kallið er komið,
komin er nú stundin,
vinaskilnaður viðkvæm stund.
Vinirkveðja,
vininn sinn látna,
er sefur hér hinn síðasta blund.
Margseraðminnast,
margterhéraðþakka,
guði sé lof fyrir hðna tíð.
Margseraðminnast,
margseraðsakna,
guð þerri tregatárin stríð.
Farþúífriði,
friður guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkstþúmeð guði,
guð þérnúfylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt
(V. Briem.)
Elskulegur fjölskylduvinur okkar,
hann Björgvin, er látinn eftir að hafa
greinst með ólæknandi sjúkdóm. Við
trúum því varla enn að þú, elsku vin-
ur, sért fallinn frá þótt við vitum að
lífinu fylgi dauði, þá emm við aldrei
viðbúin komu hans. Á þessum tíma-
mótum komumst við ekki hjá því að
hugsa til æskuáranna þar sem
Björgvin og kona hans Bogga voru
tíðir gestir foreldra okkar á Víghóla-
stíg 16, Kópagi.
Við eigum yndislegar minningar
um þig svo glæsilegur, ákveðinn og
traustur maður með sterka útgeisl-
un og heillandi hlátur. Elsku Björg-
vin, minningin um þig fyllir líf okkar
hlýju og kærleik. Björgvin, með
þessum línum viljum við þakka þér
þá miklu tryggð frá fyrstu tíð og ára-
tuga samfylgd.
Elsku Bogga, við vottum þér og
fjölskyldu þinni okkar dýpstu sam-
úð.
Sigríður Austmann Jóhanns-
dóttir, Helga Austmann
Jóhannsdóttir, Eymundur
Austmann Jóhannsson, Viðar
Austmann Jóhannsson, Elfa
Dís Austmann Jóhannsdóttir.
Það var miðvikudagskvöldið
22.mars að síminn hringdi og við
fengum þau sorglegu tíðindi að
Björgvin, vinur okkar, væri látinn.
Mikill söknuður og sorg fyllti hug
okkar hjóna þegar Eydís færði okk-
ur þessa sorgarfregn. Við erum svo
vanmáttug og sorgmædd og erfitt að
koma því frá sér á blað hvað þú varst
okkur kær, elsku vinur. Við vorum
góðir vinir og áttum góða tíma. Svo
margar minningar sækja nú á hug-
ann og allar eru þær góðar. Það er
misjafn hvaða áhrif nærvera fólks
hefur á mann en Björgvin var sú
manngerð sem afar gott vai’ að vera
nálægt, jákvæður, kraftmikill og
drífandi.
Elsku vinur, við þökkum þér að
hafa leyft okkur að kveðja þig, sú
stund sem við áttum með þér var
okkur ómetanleg. Það er sárt en við
vitum að þér líður vel núna, laus við
allar þjáningar.
Núleggégaugunaftur, >
ó, Guð, þinn náðarkraftur
mínverivömínótt
Æ, virzt mig að þér taka,
méryfirláttuvaka
þinn engil, svo ég sofi rótt
(S.Egilsson)
Elsku Bogga og fjölskylda, sorgin er
sár og tómarúmið sem myndast
reynum við að fylla með sjóði minn-
inga en það verður fjársjóður sem
við munum varðveita.
Er sárasta sorg okkar mætir
og söknuður hug okkar grætir,
þá líður sem leyftur af skýjum
ljósgeisli af minningunum hlýjum.
(Hallgr. J. Hallgr.)
Jóhann Eymundsson,
Þórhalla Karlsdóttir.
Okkur frænkur langar til að minn-
ast í fáum orðum og með hlýhug
trausts og góðs vinar ömmu okkar
og afa, hans Björgvins. Minningar
okkar tengjast mest því þegar við
vorum litlar stúlkur og lékum okkur
á Víghólastíg 16 í Kópavogi. Þangað
komuð þið Bogga oft og voruð tíðir
gestir ömmu og afa. Margs er að
minnast frá þeim tíma, þið voruð svo
hugguleg og glæsileg hjón og mikjft.
fannst okkur gaman að fá ykkur i'
heimsókn og geta leikið við Eydísi
dóttur ykkar. Elsku Björgvin, við
viljum þakka þér allt gamalt og gott
og við vi]jum kveðja þig með þessum
orðum
Ég sendi þér kæra kveðju,
nú komin er lífsins nótt
Kð umveQi blessun og bænir,
égbið að þú sofir rótt.
Þó svíði sorg mitt hjarta,
þásælteraðvitaafþví
þú laus ert úr veikindaviðjum,
þín veröld er björt á ný.
(Þ.S.)
Elsku Bogga, Eydís og fjölskylda,
okkar dýpstu samúðarkveðjur á
þessari sorgarstundu.
Berglind Ólafsdóttir og
Halla Jóhanna Magnúsdóttir.
BJORGVIN
LÚTHERSSON
+ Ástríður Ragn-
heiður Jónsdóttir
fæddist á Þangskála
á Skaga í Skagafirði
13. september 1903.
Hún lést á Hrafnistu í
Reykjavik 23. mars
síðastliðinn. Hún var
sjötta í röð tíu barna
þeirra Jóns Sveins-
sonar, bónda og
kennara, f. 24. mai
1867, d. 4. júní 1956,
og Maríu Jóhönnu
Sveinsdóttur, hús-
freyju, f. 18. júní
1876, d. 18. mars
1929.
Hinn 11. júní 1938 giftist Ástríð-
ur Jóni Sigurðssyni, skipstjóra, f.
26. september 1910. Börn Ástríð-
ar og Jóns eru: 1) Sigurður, lækn-
ir, f. 10. nóvember 1938. Sigurður
kvæntist 26. nóvember 1960 Önnu
Jensdóttur, bókasafnsfræðingi, f.
6. febrúar 1939, þau skildu. Börn
þeirra eru Arnaldur, f. 16. októ-
ber 1961 og á hann einn son, Frey,
f. 4. apríl 1988, Árdís, f. 5. ágúst
1966 og Olga, f. 25. aprfl 1971, gift
Halldóri Mássyni, f. 16. október
1970, sonur þeirra er Daði, f. 9.
Elskuleg fyrrverandi tengda-
móðir mín, Astríður Jónsdóttir,
hefur kvatt þennan heim. Hún lést
á Hrafnistu í Reykjavík 23. mars sl.
á 97. aldursári.
Andlát hennar kom ekki á óvart.
Frá sl. áramótum hafði hún verið
rúmföst að mestu og þrek hennar
fjarað út hægt og hægt.
janúar 1997. Sam-
býliskona Sigurðar
er Brynja Ingimund-
ardóttir, f. 22. júní
1942. 2) Pétur, for-
stöðumaður í Garða-
bæ, f. 24. aprfl 1941,
kvæntur Ingibjörgu
Sigurðardóttur,
bankastarfsmanni, f.
7. maí 1944. Synir
þeirra eru Jón, f. 13.
júní 1971, Sigurður,
f. 12. september
1973 og Pétur Ingi,
f. 16. janúar 1981.
Uppeldisdóttir Jóns
og Ástríðar er Sæunn Sigurðar-
dóttir, bókasafnsfræðingur, f. 12.
júlí 1954. Börn hennar eru Trond
Sverrir, f. 29. janúar 1979, og Ást-
ríður f. 29. júní 1981, þau eru bú-
sett í Noregi.
Eftir fermingu vann Ástríður
m.a. sem kaupakona, iijá KEA á
Akureyri og við SundhöII Reykja-
víkur frá opnun hennar árið 1930
þar til hún giftist eftirlifandi eig-
inmanni sinum.
Útför Ástríðar fer fram frá
Áskirkju í dag og hefst athöfnin
klukkan 15.
Hún fæddist við upphaf nýliðinn-
ar aldar við ysta haf - nyrst á
Skaga í Skagafjarðarsýslu. Á af-
skekktum stað, við kröpp kjör
bændasamfélagsins og á tíma þegar
enn var langur vegur til ólgandi
hraða nútímans. I vöggugjöf hlaut
hún góðar gáfur, einurð og skap-
festu, og bjartsýni aldamótakyn-
slóðarinnar var henni í blóð borin.
Nú hefur hún kvatt - í hringiðu nú-
tímaþjóðfélagsins - að loknu far-
sælu lífsstarfi. En ekki efast ég um,
að hún leggur af stað á vit nýrrar
tilveru með sama vakandi áhuga og
tilhlökkun og þegar hún ung fyrr-
um daga norður á Skaga lagði upp í
lífsferðina sína.
Eg var ekki nema 19 ára þegar
við eldri sonur hennar fórum að
draga okkur saman og ég að venja
komur mínar á heimili þeirra Ástu
og Jóns. Þar var mér frá upphafi
tekið opnum örmum. Ásta tók mér
sem væri ég hennar eigin dóttir af
þeirri eðlislægu hlýju sem henni
var eiginleg, og þó að leiðir okkar
Sigurðar skildi síðar hélt hún áfram
að vera tengdamóðir mín og vinátta
okkar og virðing hvorrar fyrir ann-
arri hélst óbreytt. Börnunum mín-
um og síðar barnabörnum var hún
elskuleg amma og langamma og
flutti þeim arf kynslóðanna. Fyrir
þetta vil ég þakka henni. Hana var
gott að eiga að vini.
Jóni afa og öðrum ættingjum
votta ég samúð mína.
Anna Jensdóttir.
Amma lifði tímana tvenna. Hún
fæddist 1903 og kynntist þar af
leiðandi meiri breytingum en flest-
ir. Tvær heimstyrjaldir geisuðu,
kreppur, spænska veikin, misjafnir
tímar. Allt það veraldlega tók mikl-
um breytingum. Hún var fædd í
torfkofa en flutti á mölina. Giftist
sjómanni sem sigldi utan í stríðinu.
Hún kynntist mörgu og sá margt
gamla konan. Alla tíð var hún drifin
áfram af dugnaði, ekki var alltaf
mikið aflögu þegar hún var ung og
þurftu yfirleitt allir að leggja sitt af
mörkum. Ung flutti hún suður þar
sem hún kynntist afa. Hann var þá
sjómaður og átti það fyrir ömmu að
liggja að verða sjómannskona, það
er ekki heiglum hent, sérstaklega
ekki þegar stríð geisar. Heimili hélt
hún af dugnaði langt fram á efri ár
og alla tíð af myndarskap.
Þegar við bræður komum til sög-
unnar var mikið um garð gengið í
hennar lífi. Hún var ráðsett hús-
móðir og hafði mikil áhrif á fólkið í
kringum sig, einkanlega börnin, því
barngæskan var einn af stærstu
eiginleikum ömmu hvort sem það
voru hennar börn, barnabörn eða
önnur. Þær eru margar góðu stund-
irnar sem við áttum við eldhúsborð-
ið hjá ömmu, en hún stóð oftar en
ekki við eldavélina og bakaði
pönnukökur. Því að þannig amma
var hún, amma sem barnabörnun-
um fannst gaman að heimsækja og
fá nýbakaðar pönnukökur og oft
var svo gripið í spil á eftir. Aldrei
hastaði hún á okkur heldur notaði
aðrar aðferðir til að gera okkur
þæga. Fjölskyldan var henni mikil-
væg og reglulega, einkum á afmæli
hennar eða afa, hittumst við öll í
kaffi. Þá var lagt á borð, amma og
afi sátu hvort við sinn endann og
svo var spjallað. Það að hafa fólkið
sitt hjá sér skipti hana meira máli
en allt annað.
Minningarnar eru svo margar,
allar góðar, ein er sú hvað ömmu pg
afa þótti vænt hvoru um annað, þau
voru einkar samrýmd og lengstu
fjarverurnar hin síðari ár voru þeg-
ar afi fór í veiðitúra. Amma var
talsvert veik síðustu árin svo hvfld-
in hlýtur að hafa verið kærkomin.
Minningarnar verða alltaf til, minn-
ingin um ömmu sem í alla staði var
góð kona, kona sem hafði í hávegum
gildin sem gefa mest; fjölskylduna,
kærleikann og umburðarlyndi. Það
eina sem á fyrir okkur öllum að
liggja er ekki endir heldur upphaf,
því trúði amma og því trúum við
líka.
Jón, Sigurður og Pétur Ingi.
+
Eiginkona mín, móðir okkar, tengdamóðir,
amma og langamma,
GYÐA MAGNÚSDÓTTIR,
áður til heimilis á
Egilsgötu 10 (Arabíu), Borgarnesi,
síðast til heimilis á DAB,
Borgarbraut 65, Borgamesi,
sem lést á Sjúkrahúsi Akraness laugardaginn
25. mars, verður jarðsungin frá Borgar-
neskirkju mánudaginn 3. apríl kl. 14.00.
, Kristján B. Bjarnason,
Ragnheiður M. Jóhannesdóttir, Trausti Jónsson,
Guðrún Kristjánsdóttir, Pétur fsleifur Sumarliðason,
Magnús Ó. Kristjánsson, Hulda B. Ragnarsdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
1
ASTRIÐUR
RAGNHQIÐUR
JONSDOTTIR