Morgunblaðið - 18.07.2000, Blaðsíða 52

52 ÞRIÐJUDAGUR 18. JÚLÍ 2000
-6-------------------------
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
+ Þorsteinn Bryn-
júlfsson fæddist í
Vestmannaeyjum 3.
desember 1947 og
ólst þar upp. Hann
lést 10. júlí síðastlið-
inn. Foreldrar hans
eru Brynjúlfur Sig-
fússon, f. í Vest-
mannaeyjum 1885, d.
1951, og Ingrid Mar-
ie Sigfússon, f. í Dan-
mörku 1909. Systkini
*hans eru: 1) Aðal-
steinn, f. 1936, bú-
settur í Kaupmanna-
höfn, börn hans með
Sally Erud Brynjúlfsson eru Óð-
inn, Elvin (látinn) og Valborg. 2)
Bryndís, f. 1941. Dætur hennar eru
Sigrún með Gylfa Gunnarssyni og
Anna Brynja með Isak Emi
Hringssyni, sem nú er látinn. 3)
Herstcinn, f. 1945. Eiginkona hans
er Agnes Aðalgeirsdóttir og sonur
þeirra er Kári.
Þorsteinn kvæntist
Sigríði I. Magnúsdótt-
ur flugfreyju, f. 15.9.
1949, árið 1974. Böm
þeirra eru Brynjúlfur,
f. 28. október 1989, og
Bergþóra, f. 9. sept-
ember 1993. Foreldr-
ar Sigríðar eru Magn-
ús Kristjánsson og
Bergþóra Þorbergs-
dóttir. Þau eru bæði
látin. Systkini Sigríð-
ar eru: 1) Svava, gift
Fabio Tagliavia, bú-
sett á Sikiley. Börn
þeirra eru Tanya, ívan Magnús og
Jordan Igor. 2) Kristján, kvæntur
Guðbjörtu Ingólfsdóttur. Börn
þeirra eru Bergþóra Halla og Sof-
fía. Börn Kristjáns og Margrétar
Símonardóttur eru Magnús Helgi
og Berglind. Böm Guðbjartar og
Ama Gunnarssonar eru Einara
Lilja og Ingólfur. 3) Esther, gift
Halldóri Einarssyni. Börn þeirra
em Bergþóra og Einar Bjarni. 4)
Þorbergur, látinn. Dóttir hans og
Guðbjargar Gylfadóttur er Unnur
María. 5) Lilja, gift Gunnari Steini
Pálssyni. Böm þeirra era Gylfi
Steinn, Magnús Páll og Bergur
Dan. 6) Jón, kvæntur Ingibjörgu
Margréti Víðisdóttur. Börn þeirra
em Ellen Vr, Regína og Bergdís
Rut. 7) Magnús, í sambúð með
Kristrúnu Pálmadóttur. Sonur
þeirra er Pálmi Freyr. Sonur
Magnúsar og Hclgu Hjördísar Sig-
urðardóttur er Þorbergur. 8)
Helgi Þór.
Þorsteinn_ lauk prófi frá Verzl-
unarskóla Islands árið 1968 og
gegndi eftir það ýmsum ábyrgðar-
og stjómunarstörfum hjá Utvegs-
banka Islands og síðar Islands-
banka. Samhliða störfum sinum
sem bankamaður stundaði hann
nám í bankaviðskiptum og á við-
skiptasviði í Bandaríkjunum og við
Endurmenntunarstofnun Háskóla
íslands.
Utför Þorsteins fer fram frá
Háteigskirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 13.30.
ÞORSTEINN
BRYNJÚLFSSON
Elsku besti Steini minn. Á einni
svipstundu ertu horfinn úr lífi mínu -
og það svo snögglega að ég veit ekki
mitt rjúkandi ráð. Á þessari stundu
finnst mér mjög erfitt að sjá að svona
sár lífsreynsla geri bömin okkar að
betra fólki. Guð einn veit hvað við
söknum þín sárt, en ég trúi því að það
sé einhver glæta framundan og að
smám saman birti til á nýjan leik.
Elsku Steini minn. Eg þakka þér
fyrir þann yndislega tíma sem við átt-
um saman. Við getum verið stolt af
bömunum okkar því þau hafa verið
sannkallaðar hetjur eftir að hafa
misst besta pabba í heimi. Saman
ætlum við að passa ömmu.
Ég kveð þig, elsku vinur, og vona
áð þú hafir það gott á nýjum stað, þar
sem ég veit að þú færð góðar móttök-
ur.
Með ástarkveðju.
Þín
Sigríður.
Kæri pabbi. Þessi missir er stór
breyting í lífi mínu. En hér og nú
neita ég að þetta sé raunveruleikinn
og trúi því að þetta sé ill martröð sem
ég á eftir að vakna af. Ég vona að það
verði tekið vel á móti þér á himnum.
Ég elska þig, pabbi.
Þinn sonur,
Brynjúlfur.
Án þess að ég viti hvernig Steini
hugsaði þykir mér ekki ólíklegt að
hann hafi, meðvitað eða ómeðvitað,
lifað í takt við þá gömlu kínversku
heimspeki að enginn „eigi“ sér fram-
tíð. Og sviplegt fráfall hans er einmitt
áminning um þá alþekktu staðreynd,
sem við samt gleymum svo oft, að við
eigum ekkert víst nema dauðann.
Dauðann sem í senn er svo fjarlægur
að við hugleiðum hann ekki en samt
svo nálægur að hann er aðeins sek-
úndubrot frá okkur öllum. Þess
vegna „eigum“ við enga framtíð og ef
grannt er skoðað má segja að fyrir
hvert og eitt okkar „sé“ í raun engin
framtíð. Sem betur fer getum við
ílins vegar öll orðið þeirrar gæfu að-
njótandi að lifa ekki aðeins augna-
blikið heldur einnig morgundaginn.
En við eigum hann ekki - hann bara
gæti orðið.
Þegar litið er til baka virðist sem
Steini hafi ávallt verið sér meðvitandi
um að njóta augnabliksins. Hann
annaðist sína nánustu af alúð, rækti
starf sitt af einstakri samviskusemi
og fór vel með sjálfan sig að auki.
Hann var mikill hlaupagikkur og tók
margsinnis þátt í Reykjavíkurmara-
þoni, ýmist í hálfu eða heilu, og
stríddi okkur hinum ekkert sem
■fflyndum einu sinni við sjö km
skemmtiskokkið og vorum í hugan-
um farnir að leita að öðru nafni en
„skemmti...eitthvað“ þegar við dróg-
umst áfram lafþreyttir strax eftir
fyrstu tvo kílómetrana. Steina leið
hins vegar ákaflega vel á léttu skokki
um stræti og torg, hérlendis og er-
lendis, og það er kaldhæðnislegt að
fí/ænt veikindi og síðan dauðinn
nokkrum dögum síðar, skyldu ein-
mitt sækja að honum í þann mund
sem hann var að hnýta skóþveng
hlaupaskónna og búa sig undir enn
einn léttan hring um Kópavoginn.
Steina veittist það létt að lifa í senn
fyrir liðandi stund og búa í haginn
fyrir sig og sína. Þau Sigga voru allt
frá fyrstu kynnum einstaklega sam-
taka í því að nýta tækifæri sín til
heimshomaflakks og gerðu sömu-
leiðis víðreist um ísland, einkum eftir
að börnin fæddust. Öllum var ljóst að
þau hjónin tóku samverustundir og
upplifun á ókunnum og framandi
slóðum langt fram yfir þann verald-
lega auð sem þau hefðu svo auðveld-
lega getað safnað. Samtímis héldu
þau einstaklega smekklegt og fallegt
heimili sem stækkaði í takt við fjöl-
skylduna. Þegar Steini féll frá höfðu
þau Sigga komið sér og bömunum,
Binna og Beggu, vel fyrir á fallegum
stað í Kópavogi þar sem ungviðinu
var ætlað að vaxa úr grasi við óað-
finnanlegar aðstæður.
Við Steini tengdumst fjölskyldu-
böndum fyrir rúmum aldarfjórðungi,
kvæntir systrum. Hann hafði alla tíð
sömu hlýju og traustu nærveruna,
hlustaði ágætlega í „karlaspjalli"
hinna stóru jólaboða, afmæla og
fermingarveislna, en hafði litla þörf
fyrir að flíka skoðunum sínum eða
setja okkur svila sína og mága inn i
persónulegar aðstæður sínar, lang-
anir og þarfir. Hann samsinnti þó
engu án þess að meina það, maldaði
e.t.v. í móinn ef honum fannst við hin-
ir bulla en hirti ekki að öðru leyti um
að leiðrétta kúrsinn hjá okkur. Hann
hélt hins vegar ávallt sínu striki og
hávaðalaust gaf hann það t.d. aldrei
eftir að borða sinn árlega saltfisk
með krökkunum á meðan aðrir sönn-
uðu meinta karlmennsku sína með
því að þræla í sig vel kæstri skötunni.
Ég hef það á tilfinningunni að
Steini hafi nálgast flest viðfangsefni
sín, jafnt í leik sem starfi, á svipuðum
nótum og skötuveislur fjölskyldunn-
ar. Hann virtist ávallt vita til hvers
hann kom, hvað hann ætlaði að gera,
hvemig og á hvaða tíma. Honum var
treyst fyrir ótal erfiðum verkefnum í
Útvegsbankanum og síðar íslands-
banka. Hann var gjarnan sendur í
óvænta leiðangra þangað sem þurfti
að taka hraustlega til hendinni og
honum reyndist einkar auðvelt að
ávinna sér á skömmum tíma traust
nýrra samstarfsmanna á hveijum
stað. Vinnubrögð hans og stjómunar-
stíll vom fáguð og látlaus, hann vann
við hliðina á fólki en ekki fyrir ofan
það, hlífði sjálfum sér aldrei við löng-
um vinnudögum ef á þurfti að halda
og skilaði dagsverki sínu af þeirri
eðlislægu nærfæmi og nákvæmni
sem gerði Steina hvort tveggja að
fyrsta flokks bankamanni og traust-
um eiginmanni og fóður.
Steini var ákaflega góður vinur
eiginkonu sinnar og bama. Á meðan
þau Sigga biðu foreldrahlutverks
síns nutu aðrir í fjölskyldunni bam-
gæsku þeirra. Elstu „krakkamir“
eiga minningar frá því þegar Steini
kenndi þeim að hjóla, fór með þau 1
fyrsta sinn á skautasvellið og dyttaði
að og lagfærði dótið og græjumar
sem stundum vildu bila. Og þegar við
hin lögðumst í ferðalög stóð heimili
Siggu og Steina ávallt opið öllum litlu
ungunum sem ekki fengu að fara
með. Brynjúlfur og Bergþóra fædd-
ust því inn í þroskað, kærleiksríkt og
ákaflega barngott hjónaband. Grimm
örlög ráða því að þau nutu samvista
við einstakan vin sinn, félaga og föður
í alltof skamman tíma. Öll biðjum við
almættið um að gæta þess að ástin og
þakklætið fyrir fallegar minningar
verði beiskjunni yfirsterkari í ungum
og særðum hjörtum þeirra. í þeim
efnum mun reyna mikið á móðurina á
komandi misserum og árum. Fjöl-
skylda hennar, aðstandendur og vinir
munu sameinast í einlægri bæn um
kjark og þrek henni til handa.
Ég votta Siggu, bömunum, móður
Steina, systkinum og öðrum aðstand-
endum samúð mína og bið þeim og
hinum látna blessunar.
Gunnar Steinn Pálsson.
Elsku besti frændi. Takk fyrir dýr-
mætu stundimar sem þú gafst mér
alla tíð alveg frá því ég var písl í polla-
buxum.
Takk fyrir skemmtilegu tímana á
Grandaveginum þegar við systumar
voram í pössun hjá ömmu Ingrid og
ég fékk að sniglast í kringum ykkur
Herstein frænda og kærastur ykkar.
Þið Sigga vorað ung og ástfangin (þið
vorað alltaf ung og ástfangin). Það
var svo gaman að vera í kringum
ykkur, gleði og kátína fyllti Grand-
ann. Allir skemmtilegu vinimir frá
Vestmannaeyjum í heimsókn, þið
hlustuðuð á Hljóma og Bítlana, mikið
grín og mikið fjör. Ég leit mikið upp
til ykkar og heillaðist af lífi ykkar
Siggu. Þið vorað alltaf að ferðast til
útlanda, gátuð allt, lifðuð lífinu, þið
vorað æðislegust í heimi.
Takk fyrir stuðning þinn og ráð-
leggingar þegar ég óx úr grasi, þú
varst eins og stóri bróðir, ljúfur, góð-
ur og tryggur.
Takk fyrir hæfileikana til að sjá
alltaf skoplegu hliðamar á lífinu, takk
fyrir þéttu faðmlögin og minna okkur
á hvað það er gott að hlæja.
Takk fyrir að leyfa mér að upplifa
gleðina sem fyllti hjörtu okkar allra
þegar bömin ykkar Brynjúlfur og
Bergþóra fæddust í þennan heim,
litlu Ijósin í lífi ykkar.
Þú varst kallaður frá okkur allt of
snemma, en mér hlýnar um hjarta-
rætur er ég hugsa til þess hvað þú
áttir gott líf, hvað þú varst góður
drengur. Einstakt bræðralag ykkar
Hersteins, hvað þið Sigga vorað allt-
af skotin hvort í öðra, hvað þú varst
mikill pabbi, bróðir, frændi og vinur.
Samband þitt við móður þína var alla
tíð sérstaklega fallegt og einlægt, þú
varst augasteinninn hennar ömmu,
„dýrlingurinn" okkar allra.
Elsku Þorsteinn. Takk fyrir allt og
allt.
Minningin um þig lifir í hjörtum
okkar.
Þín frænka
Sigrún.
Það er með harmafregnum á borð
við fráfall Þorsteins Brynjúlfssonar
sem mat á lífinu fær aðra merkingu. I
blóma lífsins, þegar hann hafði yfir
svo miklu að gleðjast er hann skyndi-
lega hrifinn á brott. Þorsteinn var
sérstaklega grandvar og vandaður
maður sem valdi vel þegar kom að
lífsfóranauti og ævistarfi. Hann
kynntist Sigríði Magnúsdóttur í
Verslunarskólanum og síðan þá hafa
þau ræktað sitt samband sem best
verður. Starfsferill Þorsteins var í
ábyrgðarstöðum innan veggja Út-
vegsbankans sem síðar varð Islands-
banki. Þar naut hann verðskuldaðs
trausts meðal starfsfólks og við-
skiptavina sem nú kveðja góðan fé-
laga.
Gleði þeirra hjóna var mikil þegar
þeim fæddist með fjögurra ára milli-
bili þau Brynjúlfur og Bergþóra.
Tilkoma barnanna breytti miklu í lífi
þeirra hjóna og Þorsteinn fann sig
einkar vel í föðurhlutverkinu, enda
kallaði atvinna Sigríðar á ríka þátt-
töku hans. Fjölskyldan átti allan
forgang og það er óumræðilega
sársaukafullt að hugsa til þess að
sólargeislarnir í lífi þeirra hjóna
skuli fara á mis við þá traustu hönd
sem ætlaði að leiða þau áfram á mis-
breiðum vegi lífsins. Það var einnig
áberandi hvað Þorsteinn sinnti vel
eftirlifandi móður sinni, sem nú á
svo sárt um að binda eins og allir
ættingjar og vinir þessa prúða
manns.
Þorsteinn fæddist í Vestmannaeyj-
um og þótt hann flyttist þaðan til
Reykjavíkur á unglingsáram lagði
hann alla tíð góða rækt við heimahag-
ana og æskufélagana. Honum leidd-
ist ekki að skreppa á þjóðhátíð eða
annan mannfagnað þar. Þorsteinn
var lítið til íþrótta framan af ævi en á
síðari áram hefur hann stundað
skemmtiskokk og lengri hlaup og var
einmitt á leið í hlaup er örlögin gripu
inn í. Fjölskyldan hafði nýlega flutt
inn í reisulegt einbýlishús í Kópavogi,
ekki langt frá þeim stað þar sem Sig-
ríður ólst upp. Það er því búið að vera
margt handtakið undanfama mánuði.
Með Þorsteini Brynjúlfssyni er
genginn afar ábyggilegur maður, ein-
mitt sú manngerð sem á hlut í að gera
íslenskt samfélag svo gott sem raun-
in er. Minningin um ástríkan föður og
eiginmann mun ávallt lifa með þeim
sem nú hafa misst svo óskaplega mik-
ið. I uppvextinum munu bömin búa
að þeim áram sem þau nutu í sam-
vistum föður síns og hann mun vaka
yfir velferð fjölskyldu sinnar þó úr
fjarlægð sé. Við þökkum fyrir sam-
fylgdina og biðjum Guð að blessa fjöl-
skylduna.
Esther, Halldór,
Bergþóra og Einar Bjarni.
Okkur finnst svo sjálfsagt að hver
dagur komi að morgni og fari að
kveldi. Okkur finnst líka sjálfsagt að
sumardagar sem nú renna sitt skeið
hver af öðrum séu sólríkir og bjartir.
Þegar ástvinir og okkur kært sam-
ferðafólk hverfur á braut eram við
minnt á að tilveran er ekki sjálfgefin.
í fyrstu er eins og hluti af sólinni og
hlýjunni hafi farið með, svo að jafnvel
sólríku sumardagamir verða dimmir.
Um síðir, þegar minningamar hafa
fengið sinn sess í sálum okkar, birtir
aftur til og eilífleiki tilverunnar verð-
ur staðreynd og allt kemur aftur að
nýju.
Þorsteinn ólst upp hjá Ingrid
móður sinni ásamt eldri systkinum,
eftir að Brynjúlfur faðir hans féll frá
er Þorsteinn var enn á bernskuár-
um. Eftir fráfall Brynjúlfs hélt Ing-
rid verslunarrekstrinum áfram til
ársins 1966 er fjölskyldan flutti bú-
ferlum til Reykjavíkur. Verslun
Brynjúlfs Sigfússonar var staðsett í
hjarta bæjarins og því ákaflega
áberandi í mannlífi Eyjanna. Versl-
unin naut virðingar bæjarbúa enda
við stjómvölinn heiðarlegt og traust
fólk. Þó að verslunarrekstri sé þar
löngu hætt og húsið fengið annað
hlutverk, er það í hugum eldri Eyja-
manna aldrei kallað annað en Bryn-
júlfsbúð. í Eyjum er hann vinur okk-
ar alltaf kallaður Þorsteinn í
Brynjúlfsbúð.
Á kveðjustundu hlaðast upp minn-
ingar frá æsku- og uppvaxtaráram í
Eyjum. Þá myndaðist grunnur þess
vinahóps sem haldið hefur saman
fram á þennan dag. Við minnumst
bemskuleikja í miðbænum, fyrstu
skóladaga og unglingsára. Bernsku-
minningar draga fram í hugann ótal
myndir frá æskuögum, af murtadorgi
á Bæjarbryggjunni, sprangi við Fisk-
hella, lundapysjusöfnun og stórsjóum
sem brjóta á Urðunum. Einnig koma
myndir frá ferðum suður í Lyngfellis-
dal, Stórhöfða, Klaufina og upp á
Heimaklett.
Um miðjan sjöunda áratug liðinn-
ar aldar þegar við félagarnir vorum
orðnir leiðir á fábreytileika mann-
lífs Eyjanna stofnuðum við félags-
skap sem ætlað var að gera tilver-
una í fásinninu bærilegri. Félags-
skapinn kölluðum við „Bleiku
beljuna". Félagsskapurinn lifir enn
og er umgjörð vináttu okkar og
samvera. Eg held að engum okkar
hafi dottið í hug í upphafi að þetta
uppátæki ætti eftir að lifa fram á
aðra öld. Einn af föstum liðum í
starfsemi Bleiku beljunnar er
lundaveisla sem haldin er einu sinni
á ári. Þar komum við saman ásamt
eiginkonum, snæðum heimsins
besta lunda og eigum skemmtilega
samvera. Einnig samverustundir
þar sem fjölskyldurnar hafa átt
saman ánægjulega daga. Þorsteinn
og fjölskylda hafa verið meginstoðir
þessa félagsskapar.
Á síðari hluta unglingsáranna,
þegar menn vora farnir að raka sig
sumir hverjir, komu bflarnir til sög-
unnar. Gjaman var þá rúntað á
Brynúlfsbúðarbflnum sem var Aust-
in Mini. Inn í þennan bfl tróð allur
hópurinn sér. Stundum var þó svo
þröngt á þingi að hliðarrúðumar að
aftan þeyttust út á götu. Ekki dugði
gatnakerfi Heimaeyjar lengi til þess
að svala akstursþörfinni. Sótt var til
stærri „landa“ þar sem víðáttan var
meiri og haldið í sumarfrí til megin-
lands Islands. Farið var á Chevro-
lett árg. 1957 og ekið norður yfir
heiðar og austur á firði með viðkomu
á hestamannamóti. Aðra ferð fórum
við inn á hálendi íslands á tveimur
amerískum fólksbflum, Cadilae og
Ford. Væntanlega er óhætt að full-
yrða að a.m.k. Cadilac hafi aldrei
verið algeng sjón í Landmannalaug-
um. Báðar þessar ferðir vora fullar
af gleði, ærslum og áhyggjuleysi
æskuáranna.
Á skólaárum sínum í Verslunar-
skólanum kynntist Þorsteinn Siggu
sem síðar varð eiginkona hans. Fjöl-
skyldulífið var Þorsteini ákaflega
þýðingarmikið enda vandfundinn
meiri fjölskyldumaður en hann. Til
þess að búa enn betur að fjölskyld-
unni festu þau nýlega kaup á
einbýlishúsi í Kópavogi. Eins og áður
þótti Þorsteini ekld verra að taka
þyrfti til hendinni og ýmislegt þarfn-
aðist lagfæringa og breytinga. Þetta
nýja heimili ber góðu handverki,
dugnaði og góðum smekk þeirra
beggjagottvitni.
Við getum varla dregið upp mynd
af Þorsteini úr minningasjóði okkar
án þess að þeir séu þar báðir bræð-
umir, hann og Hersteinn. Samheldni
þeirra og vinátta var einstök. Okkur
er orðið svo tamt að tala um þá bræð-
ur í sömu setningunni að hætt er við
aðenn um sinn muni bæði nöfnin
hljóma í orðræðunni og áfram um
ókomna tíð í huganum.
Að endingu viljum við þakka félaga
okkar fyrir þær minningar sem hann
skilur eftir í okkar sjóði. Minningar
um Ijúfan og góðan vin, minningar
um góðar samverastundir og um-
fram allt minningar sem munu gefa
lífinu gildi. Það eru forréttindi að
geta sótt í slíkan sjóð til þess að létta
á döprum huga.
Við sendum Siggu og börnunum,
Ingrid og fjölskyldunni, okkar inni-
legustu samúðarkveðjur og biðjum
þess að allar góðir vættir verði með
þeim á erfiðum tímum fram undan.
F.h. félaga frá Eyjum,
Eiríkur Bogason.
Hún er undarleg þessi tilvera.
Stundum finnst manni engin leið að
skilja hana. Kannski er helst að sækja
samlíkingu í íslenskt veðurfar - að
morgni veit enginn hvemig veðrið
verður að kveldi. Veðrabrigði tilver-
unnar era snörp og það sem verið hef-
ur er allt í einu ekki meir. Þorsteinn
Brynjúlfsson er allur og engum hafði
dottið í hug að hann væri á föram -