Morgunblaðið - 13.08.2000, Blaðsíða 43

MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
SUNNUDAGUR 13. ÁGÚST 2000 43
------------------------
traust á fyrirtækinu um landið allt.
Ekki síst hjá þeim sem fóru með al-
menna valdið á hverjum tíma. Guð-
jón var RARIK, RARIK var Guðjón
í hug allra sem í nálægð þessa ævin-
týris voru. Vonin mín um að fá að
starfa við rafmagn rættist fyrir til-
verknað Guðjóns, sem ég síðan á
stundum góðum nefndi fóstra minn
en starfið varð uppspretta sannrar
gleði og þakkiætis fyrir að fá að
vera með. Guðjón var forystumaður-
inn sem gat „dimmu í dagsljós
breytt, sem dropi breytir veig heill-
ar skálar“, já samheijastundimar í
rafvæðingarvinnunni voru sem óð-
urinn til lífsins, þá voru engir af-
slættir gefnir og rafmagnið kastaði
birtu og yl í bæ eftir bæ.
Tengistundirnar voru dásamleg-
ar, nýja tengistundin var önnur og
betri en stundin sem var liðin. En í
öllu þessu ferli sannaði Guðjón þá
sem svo oft eftir það, að í hverju lífs-
ins spori getur maður verið manns
gaman, en samt starfað að alvöru
lífsins á landsbyggðinni og þjónað
fólkinu þar með reisn og virðingu.
Nú er rafmagn komið inn til innstu
dala um fjallgarða og strendur og er
í sjálfu sér jafn nauðsynlegt hráefni
fyrir nútíma framleiðslu sem súrefn-
ið fyrir okkur til að draga lífs-
andann. Rafmagnið, þessi lífsandi
framleiðslunnar, er nú komið á borð
allra landsmanna sem betur fer.
Guðjón Guðmundsson var ekki lang-
skólagenginn en hann var hugsuður,
fræðimaður og einstakt eljumenni
til bókar og handar, hann kunni ekki
að gefast upp og kom miklu í verk.
Eg hef hér ekki af ásettu ráði talið
upp öll þau félags- og trúnaðarstörf
sem Guðjón gegndi eða starfsferil-
inn yfirleitt, það munu aðrir góðir
menn gera. En það sem ég mat var
að hagur og velgengni Blindrafé-
lagsins var hans hjartans mál svo og
öll þau málefni sem gætu bætt hag
þeirra sem áttu við fötlun að stríða.
Við sem nutum návistar hans um
langan tíma vitum að þar fór sannur
og góður drengur sem skilur eftir
mikið ævistarf sem unnið var af eld-
móð og trúmennsku.
Það átti svo sannariega við í hans
lífi að bak við hvem sterkan leiðtoga
af kyni karla stendur góð kona, sem
því miður féll frá um aldur fram.
Það var mér mikil gæfa að eiga
margar góðar stundir með Helgu og
Guðjóni í leik og starfi, fyrir það er
ég þakklátur.
Guð blessi minningu þeirra. Inni-
legar samúðarkveðjur sendi ég
börnum þeirra svo og öllum öðrum
aðstandendum.
Erling Garðar Jónasson,
Stykkishólmi.
Guðjón Guðmundsson, fyrrver-
andi rekstrarstjóri Rafmagnsveitna
ríkisins, er látinn. Með honum er
genginn merkur frumkvöðull á sviði
raforkumála á íslandi. Guðjón vai-
einn af fyrstu starfsmönnum Raf-
magnsveitna ríkisins þegar þær
voru stofnaðar 1. janúar 1947 en
hann hafði áður starfað hjá Raf-
magnseftirliti ríkisins.
Guðjóni Guðmundssyni kynntist
ég fyrst þegar ég tók við starfi raf-
magnsveitustjóra ríkisins haustið
1976 en áður höfðum við hitzt við
ýmis tækifæri á vegum Sambands
íslenzkra rafveitna. Strax í upphafi
varð mér ljóst, að Guðjón bjó yfir
mjög yfirgripsmikilli þekkingu á
rafvæðingarmálum landsins og bai-
ávallt hagsmuni fyrirtækisins og
viðskiptamanna þess fyrir brjósti.
Með okkur tókst þegar góð vinátta
og samstarf sem reynzt hefur mér
ómetanlegt.
Meginverkefni RARIK hefur ver-
ið rafvæðing landsins og að henni
lokinni endurnýjun, viðhald og
rekstur hins víðáttumikla raforku-
kerfis. í þessu mikla og erfiða verk-
efni naut Guðjón sín. Skipulags-
hæfileikar, þrautseigja og ekki sízt
djöríúng voru þeir eiginleikar sem
einkenndu hann í þessu baráttumáli
sem tók hug hans allan.
Þegar hugurinn reikar til baka er
mér minnisstætt hve heilsteyptur
maður Guðjón var. Hann var ákveð-
inn og rökfastur en líka tillitsamur.
Eg man t.d. eftir mörgum tilvikum á
fundum Sambands íslenzkra raf-
veitna er Guðjón tók til máls til
vamar RARIK þegar honum þótti
ómaklega veitzt að fyrirtækinu.
Öðrum varð þá oft svarafátt. Guðjón
Guðmundsson var alla tíð aðalsamn-
ingamaður fyrirtækisins og sá um
samninga m.a. vegna kaupa á raf-
veitum, virkjanaundirbúnings og
línulagna. Hann var mjög lipur
samningamaður og ávann sér hvar-
vetna traust.
Þegar ég kom ungur maður til
starfa hjá Rafmagnsveitum ríkisins
var ég svo heppinn að fá að vinna
með þessum manni og njóta reynslu
hans og þekkingar og hefur það
nýtzt mér vel.
Á þessum tíma var lagning
Byggðalínunnar hafin á Vesturiandi
en á árunum 1972-74 hafði kaflinn
milli Akureyrar og Varmahlíðar í
Skagafirði, „rauði hundurinn", verið
lagður. Byggðalínan var mjög um-
deild á þessum árum en við starfs-
menn RARIK töldum mjög nauð-
synlegt og hagkvæmt að tengja
saman hin einangruðu orkuveitu-
svæði, draga úr rekstri dísilraf-
stöðva og nýta betur hinar hag-
kvæmu vatnsaflsstöðvar
landsmanna. Guðjón tók þátt í þess-
ari umræðu af krafti og sannfær-
ingu. Hringtengingu Byggðalínu ás-
amt lagningu Vesturlínu til
Mjólkársvæðisins lauk 1984, sama
ár og Guðjón hætti störfum hjá Raf-
magnsveitum ríkisins fyrir aldurs
sakir, og man ég vel hversu ánægð-
ur Guðjón var við lok þessa mikla
verks sem hann hafði barizt svo öt-
ullega fyrir. Við sjáum nú á bak
heiðursmanninum Guðjóni Guðmun-
dssyni og fyrir hönd starfsmanna
Rafmagnsveitna ríkisins vil ég
þakka fyrir sérstaklega gott og
traust samstarf um leið og ég votta
börnum hans, fjölskyldum þeirra og
öðram aðstandendum okkar dýpstu
samúð.
Krislján Jónsson.
Ég kynntist Guðjóni er við vorum
báðir unglingai- og hafa þau kynni
varað síðan. Guðjón var þá til að-
stoðar föður sínum sem var bústjóri
í Austurhlíð við Reykjavík þar sem
nú er íþróttasvæði Reykjavíkur. Þar
var þá ræktað land og rekið kúa- og
svínabú. Lækur rann eftir túninu
með afrennsli í þvottalaugarnar. Á
þessum fyrstu árum kunningsskap-
ar okkar sá Guðjón um flutning á
mjólk til viðskiptamanna um bæinn í
hestakerru. Flutningatæknin þróað-
ist þannig að fenginn var bíll með
palli (gamli Ford). Við nutum þess
að ferðast með Guðjóni í bílnum um
bæinn. Síðar tekur alvara lífsins við.
Árunum fyrir og eftir 1930 er mikill
hugur í ungum mönnum að komast
sem nemar í einhverja iðngrein.
Guðjón kemur í hóp okkar er voru í
iðnnámi í rafvirkjun hjá Júlíusi
Björnssyni rafvirkjameistara í
Reykjavík. Með okkur myndast
sterk vináttubönd er haldist hafa
síðan. Guðjón velst í forystusveit
skólafélags Iðnskólans sem barðist
fyrir betri aðstöðu við skóla og iðn-
fræðslu almennt. Framhleypinn
maður var Guðjón ekki en hæfileik-
ar til forystu í málum iðnnema voru
vel metnir á þessum árum í Iðnskól-
anum. Hann gerir alvöru úr því að
koma málum iðnnema fyrir almenn-
ingssjónir með því að skólafélagið
ræðst í að gefa út blað sem var vett-
vangur iðnnema í skóla- og fræðsl-
umálum iðnnema, það blað er gefið
út enn í dag.
Ég minntist á það að Guðjón hefði
komið í hóp okkar nema hjá Júlíusi
Björnssyni rafvirkjameistara. Við
vorum alls 9 nemar þar á svipuðum
aldri. Einn okkar kallaði okkur
þjáningabræður. Guðjón Guðmun-
dsson kemur yngstur inn í þennan
hóp. Þetta voru frískir strákar með
ýmis áhugamál s.s. íþróttir, hlaup,
knattspyrnu, sund og fleira. Á iðn-
skólaárum Guðjóns voru þreytt
svokölluð skólahlaup á milli skóla
hér í Reykjavík. Guðjón var þátttak-
andi í þeim hlaupum og með í sveit
er færði skólanum verðlaunagrip.
Eftir að námstíma lauk hjá Júlíusi
dreifðist hópurinn á ýmis vinnu-
svæði en við fylgdumst ávallt með
hver öðrum og komum saman þegar
tækifæri gáfust. Þá var það efst í
huga Guðjóns að auka við námið
þannig að rafvirkjar fengju störf við
orkuver og rafveitukerfi landsins,
Guðjón gerðist félagi í rafvirkja-
félagi Reykjavíkur er iðnskólanum
lauk. Hann velst fljótt til forystu
þar. Á þessum tíma atvinnuleysis og
kreppuástands voru laun mjög lág
jrfir námstímann og nemar í iðn-
greinum ódýrt vinnuafl. Guðjón
vann að því að nemar fengju að sitja
fundi í Sveinafélaginu og öðluðust
með því þjálfun í félagslífí rafvirkja
sem tók miklum breytingum. Félag-
ið tók að beita sér fyrir möguleikum
á framhaldsnámi í raffræði. Áhugi
Guðjóns á því máli kom fram er
hann tók við ritstjóm á tímariti raf-
virkja og þar hvatti hann raMrkja
til baráttu í því máli. Þá var starf-
rækt framhaldsdeild í raffræði fyrir
vélstjóra. Guðjón vann að því að
rafvirkjar fengju inngöngu í þá
deild sem tveggja vetra nám. Það
nám gæfi rafvirkjum vonir um að fá
störf í raforkuverum er voru í bygg-
ingu við Ljósafoss í Sogi. En ekki
varð af því þá. Síðar var stofnuð
deild innan vélskólans og rafvirkjar
komast loks í þá deild. Eftir það
fengu þeir réttindi til að starfa við
raforkuver og rafveitukerfi lands-
ins. Guðjón var í hópi þeirra raf-
virkja er fyrst útskrifuðust úr þeirri
deild vélskólans. Um þetta leyti á
lífshlaupi Guðjóns voru raforkulög
sett um dreifingu raforku um landið.
Hann ræðst til starfa hjá Rafmagns-
veitu ríkisins, stofnuð 1937, og varð
það starf hans að ferðast um landið
og sameina dreifðar rafveitur í eitt
rekstrarsvæði ásamt Jakobi Gísla-
syni sem var fyrsti rafmagnsveitu-
stjóri ríkisins. Guðjón hafði starfað
sem rekstrarstjóri í mörg ár og ver-
ið þátttakandi í þeirri miklu þróun í
iðnaði og atvinnuuppbyggingu sem
átt hefur sér stað með rafvæðingu
landsins og notið trausts sem mikil-
hæfur embættismaður.
Ég vil sem gamall starfsmaður
Rarik minnast Guðjóns með þökk
fyrir samstarfið og vináttu um ára-
tuga skeið og minnast hans fyrir
góðar ráðleggingar og hjálpsemi í
starfi hjá Rarik.
Elías Valgeirsson.
Það kom mér á óvart er mér var
tilkynnt lát vinar míns Guðjóns Guð-
mundssonar, fyrrv. rekstrarstjóra
Rafmagnsveitna ríkisins. Ég hafði
fyrir stuttu síðan haft samband við
hann, að vísu tjáði hann mér að
hann hefði verið í sjúkrarannsókn,
en væri ekki búinn að fá niðurstöðu
læknis. Ég kynntist Guðjóni fyrir
tæpum 50 árum, sem varð til þess
að við urðum veiðifélagar ásamt
þeim góðu mönnum Ólafi Gunn-
laugssyni garðyrkjubónda og Ólafi
Tryggvasyni verkstjóra sem eru nú
báðir látnir. Veiðiáin var Laugar-
dalsá í Laugardal við Isafjarðar-
djúp. Þetta var skemmtilegur fé-
lagsskapur og við hlökkuðum ávallt
til sumarsins. Það var ekki alltaf
fljótfarið því vegur var ekki kominn
alla leið svo við þurftum að fara yfir
Djúpið á sjó og ekki var alltaf logn.
Það er margs að minnast frá þess-
um árum og er þá efst í huga að fé-
lagar mínir glöddu okkur hjónin
með nærveru sinni ásamt konum
sínum á gamlárskvöld til fjölda ára
og voru þá kvöldin og næturnar
stundum of stutt. En nú eru þau öll
farin yfir móðuna miklu.
Guðjón var greindur maður, sjálf-
um sér samkvæmur, traustur, gæt-
inn í orðum og athöfnum, hafði gott
skopskyn og oft glettinn í góðra vina
hópi.
Við hjónin þökkum Guðjóni fyrir
vináttu og tryggð í gegnum árin og
biðjum honum blessunar á nýjum
leiðum og vottum börnum hans og
fjölskyldum dýpstu samúð.
Ólafur Helgason.
Gaui frændi hefur kvatt þennan
heim. Hann var móðurbróðir minn
og í miklu uppáhaldi. Gaui, eins og
ég ólst upp við að kalla hann, fullu
nafni Guðjón Guðmundsson, fyir-
verandi rekstrarstjóri hjá RARIK,
var einstakur maður. Það sem
stendur upp úr í minningunni um
hann er hans hlýja viðmót og vilji til
þess að hjálpa öðrum. Þá hafði hann
þann hæfileika, að laða fram það
besta í fari annarra. Þessir eigin-
leikar hans gerðu það að verkum, að
fólk dróst auðveldlega að honum og
því leið vel í návist hans. Ennfremur
var Gaui mjög sanngjam og ráða-
góður maður. Af öllu þessu saman-
lögðu leiddi, að margur leitaði til
hans og virtist hann ávallt hafa tíma
til að hjálpa, þrátt fyrir miklar annir
og stóra fjölskyldu.
Ekki er ætlunin að gera úr Gauja
einhvem alvarlegan postula. Hann
hafði húmor góðan og var launstríð-
inn. Hann stríddi mér og öðram oft í
gegnum tíðina, á sinn góðlátlega og
skemmtilega máta. Þá man ég einn-
ig eftir sögu, sem mamma sagði
mér. Þegar þau vora krakkar lang-
aði mömmu, sem var ljóshærð, að
hafa rautt hár eins og uppáhalds-
frænka hennar. Hún hafði samt
enga lausn á þessu.
Gaui hafði þó ráð undir rifi hverju
og sagði henni, að auðvelt væri að
ráða bót á þessu vandamáli. Allt
sem hún þyrfti að gera væri að
leggjast upp í rúm og láta höfuðið
hanga niður með gaflinum. Hún yrði
hins vegar að vera þolinmóð, þar
sem þetta gæti tekið nokkurn tíma.
Hún mætti samt alls ekki gefast
upp. Mamma gafst auðvitað ekki
upp og lét höfuðið hanga, þar til hún
var orðin blóðrauð í framan. Þetta
var glettinn Gaui á góðri stundu.
Það er ekki meiningin með þess-
um fáu línum að rekja feril Gauja,
sem var bæði langur og farsæll.
Hins vegar langar mig að þakka
honum fyrir alla hlýjuna og velvild-
ina sem hann hefur sýnt mér í gegn-
um árin. Engu máli skipti, þótt ég
hefði búið í Bandaríkjunum sl. 14 ár.
Alltaf lagði Gaui sig í líma við að
halda sambandi, hvort sem það voru
heimsóknir eða ökuferðir þegar
heim var komið, eða blaða- og bóka-
sendingar með mömmu þegar hún
heimsótti okkur. Ekki má heldur
gleyma steinum, sem hann sendi
okkur fyrir nokkra. Fylgdi með, að
þeir ættu að minna okkur á íslenska
náttúrufegurð og mikilvægi þess að
skoða landið og njóta þess.
Gaui var mikill náttúraunnandi.
Hann naut þess að hafa gott útsýni
frá fimmtu hæðinni, á heimili sínu á
Kópavogsbraut lb. Hann naut þess
að fylgjast með fuglalífinu í vogin-
um. Gaman var að hlusta á hann
skýra út hegðan hinna ýmsu mis-
munandi fuglategunda.
25. júlí sl. vorum við á landinu og
áttum kost á að heimsækja Gauja í
Kópavoginn. Augljóst var hvert^
stefndi. Ekki var þó Gaui búinn að
missa áhugann á því sem var í
kringum hann. Hann fór með okkur
út á svalir og við töluðum saman um
náttúrana og lífið. Þá hafði hann
einnig fyrir því, að sýna okkur öll
salarkynnin á staðnum, sem hann
var mjög hrifinn af.
Nokkram dögum síðar, eða 6.
ágúst, kvaddi Gaui. Ég mun ávallt
minnast hans með hlýju og söknuði.
Gott er þér, vinur! guðs í dýrð að vakna;
þig gladdi löngum himininn að sjá.
Víst er oss þungt að sjá á bak og sakna
samvista þinna; en oss skal huggun ljá:
vér eigum líka úr lífsins svefni að rakna.
(Konráð Gíslason.)
Við Kalli sendum innilegar sam--^
úðarkveðjur til dætranna Auðar,
Erlu, Guðrúnar Sóleyjar, Helgu og
fjölskyldna þeirra.
Helga Magnúsddttir,
Los Angeles.
Birting afmælis- og
minningargreina
MORGUNBLAÐIÐ tekur aímælis- og minningargreinar til birtingar
endurgjaldslaust. Greinunum er veitt viðtaka á ritstjórn blaðsins í
Kringlunni 1, Reykjavík, og á skrifstofu blaðsins í Kaupvangsstræti 1,
Akureyri. Þá er enn fremur unnt að senda greinamar í símbréfi (569
1115) og í tölvupósti (minning@mbl.is). Nauðsynlegt er, að símanúmer
höfundar/sendanda fylgi.
Um hvern látinn einstakling birtist formáli, ein uppistöðugrein af
hæfilegri lengd, en aðrar greinar um sama einstakling takmarkast við
eina örk, A-4, miðað við meðallínubil og hæfilega línulengd, - eða 2.200
slög (um 25 dálksentimetra í blaðinu). Tilvitnanir í sálma eða Ijóð tak-
markast við eitt til þrjú erindi. Greinarhöfundar era beðnir að hafa
skírnarnöfn sín en ekki stuttnefni undir greinunum.
Við birtingu afrnælisgreina gildir sú regla, að aðeins era birtar grein-
ar um fólk sem er 70 ára og eldra. Hins vegar era birtar afmælisfréttir
ásamt mynd í Dagbók um fólk sem er 50 ára eða eldra.
Mikil áhersla er lögð á, að handrit séu vel frá gengin, vélrituð eða
tölvusett. Sé handrit tölvusett er æskilegt, að disklingur fylgi útprent-
uninni. Það eykur öryggi í textameðferð og kemur í veg fyrir tvíverknað.
Auðveldust er móttaka svokallaðra ASCII-skráa sem í daglegu tali era
nefndar DOS-textaskrár. Þá era ritvinnslukerfin Word og Wordperfect
einnig auðveld í úrvinnslu.
+
Við þökkum öllum þeim er sýndu okkur samúð og vinarhug við andlát og
útför föðursystur okkar,
SIGRÍÐAR STEINDÓRSDÓTTUR,
Möðruvallastræti 1,
Akureyri.
Sérstakar þakkir færum við starfsfólki Lyfjadeildar 1 á FSA fyrir góða
umönnun.
Steinunn Einarsdóttir,
Haukur Einarsson,
Þórey Einarsdóttir,
og fjölskyldur.
+
Innilegar þakkir til allra fyrir auðsýnda samúð
og hlýhug við andlát og útför elskulegs eigin-
manns mins, föður, tengdaföður og afa,
GUÐNA PÓRÐARSONAR
gullsmiðs,
Egilsgötu 22,
Reykjavík.
Jónína Jónsdóttir,
Kristín Guðnadóttir, Einar Hermannsson,
Guðni Einarsson, Ámi Einarsson.