Morgunblaðið - 11.10.2000, Side 52

52 MIÐVIKUDAGUR 11. OKTÓBER 2000
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
HELGA
SÍMONARDÓTTIR
MELSTEÐ
+ Helga Símonar-
dóttir Melsteð
fæddist á Þingvöll-
um 22. maí 1914.
Hún lést á hjúkrun-
arheimilinu Skógar-
bæ 1. október síðast-
liðinn og fór útför
hennar fram frá
Hailgrimskirkju 6.
október.
Paðvarstþú.
Þúsemmérþóttisvo
væntum.
Varst sú sem elskaðir Island og náttúruna.
Þú sem þekktir fjöll og firði með nafni.
Varst sú sem varst alltaf að hjálpa öðrum.
Þú sem varst sjálfstæð, sterk og þrjósk.
Varst sú sem huggaðir aðra.
Þú sem sorgina vel þekktir.
Varst sú sem gafst öðrum styrk.
Þú sem gafst okkur hugrekki.
Varst sú sem gafst okkur ráð.
Þú sem kenndir mér svo margt.
Varst sú sem stjómaðir Ijölskyldunni vel.
Þú sem varst miðpunktur okkar allra.
Varst sú sem ég svaf hjá til fóta.
Þú sem ég söng bænimar með.
Varst sú sem hélst fjölskyldunni saman.
Þúsemégsyrginú,
ertþúammamín.
Helga Dröfn Gunnlaugsdóttir
Melsteð.
Legsteínar
SÓLSTEINAR
«ið Hýbýlaveg, Kópavogl
Simi 564 4566
Mér verður hugsað
aftur til daganna þegar
amma var hraust. Þeg-
ar amma fór enn á
gönguskíði og þegar
amma var enn á Rauðó,
tii daganna þegar ég
var bara krakki. Stund-
um dvaldi maður hjá
ömmu daglangt. Og oft-
ar kom það fyrir að ég
og Elva frænka gistum
hjá ömmu. Það var
vaknað snemma á
morgnana og strax tek-
ið til við einhverja iðju.
Það var litað, skrifað og
föndrað í eldhúsinu sem var griða-
staðurinn. Um hádegisbil fóru svo að
streyma inn gestimir sem virtust
vera óteljandi yfir daginn. Enda var
heimilið hennar ömmu á Rauðarár-
stíg 3 líka opið fyrir öllum. Fólk naut
þess að spjalla við ömmu yfir kaffi-
bolla. Hún var svo með eindæmum
ráðagóð og hjálpsöm. Hún var líka
höfuð fjölskyldunnar. Heimili hennar
var samkomustaður. Jafnt hversdags
sem á hátíðarstundum. Minnast allir
hennar veglegu boða á aðfangadags-
kvöld þar sem alltaf var fjölmennt.
Fullorðnir ræddu heimsmálin og
bömin bám saman jólagjafir millum
þess að gimilegum pönnsum og smá-
kökum var rennt niður.
Amma fylgdist grannt með öllum
gjörðum bama sinna, bamabama og
síðar bamabamabama. Þetta var
ekkert einfalt verk þar sem fjölskyld-
an er mjög svo stór. Hún tók líka þátt
í uppeldi margra bamabamanna og
þykir vel hafa til tekist. Þegar amma
dvaldi á hjúkmnarheimilum, nú síð-
ast á Skógarbæ, var hún enn dugleg
að fylgjast með fjölskyldunni. Fékk
hún heimsóknir ættingja sem færðu
henni nýjustu fréttir og myndir.
Amma lét það sér ekki nægja heldur
fylgdist hún líka grannt með sjón-
varpsfréttum og svo auðvitað fótbolt-
anum.
Amma var ekki bara á heimavelli á
OSWALDS
si'mi 551 3485
ÞJÓNUSTA ALLAN
SÓLARHRINGINN
ADAI.STIiÆTI 4B • 101 REYKJAVÍK
Davið /nger Ólafur
l'tfarnrstj. I hfara> srj. i hfat u i stj.
LIKKISTUVJNNUSTO FA
EYVINDAR ÁRNASONAR

Þegar andlát
ber að höndum
Önnumst alla þætti útfararinnar.
Vesturhlíð 2
Fossvogi
Sími 551 1266
www.utfor.is
Við Útfararstofu kirkjugarð-
anna starfa nú 14 manns
með áratuga reynslu við
útfaraþjónustu. Stærsta
útfararþjónusta landsins
með þjónustu allan
sólarhringinn.
Prestur
Kistulagning
Kirkja
Legstaður
Kistur og krossar
Sálmaskrá
Val á tónlistafólki
Kistuskreytingar
Dánarvottorð
Erfidrykkja
mL
UTFARARSTOFA
KIRKJUGARÐANNA EHF.
Rauðarárstígnum, það var hún líka
þegar hún var komin austur í Þing-
vallasveit. Það var hreint ævintýri að
dvelja þar með ömmu. Veit ég að
margir eiga góðar minningar frá dvöl
sinni með henni þar. Það fyrsta sem
maður lærði nöfnin á var fjallahring-
urinn. Amma hlýddi mér yfir og ég
svaraði: „Skálafell, Búrfell, Botnssúl-
ur, Armannsfell, Skjaldbreiður,
Tindaskagi, Hrafnabjörg, Amarfell,
Hengill. Amma, má ég telja Sandey
með af því hún er svo flott“. Svo fékk
maður að læra nöfnin á eyðibæjun-
um, gjánum og veiðistöðunum. Heið-
arbær, Snókagjá, Kötlutangi. Amma
leiddi mann í allan sannleikann um
þjóðgarðinn, fór með mann niður
leynieinstigi og sýndi hella sem eng-
inn lifandi maður vissi um. Og
skautatjörnin var algjört hernaðar-
leyndarmál. Amma lumaði alltaf á
einhveiju.
Þó að aldurinn hefði sagt til sín og
ekki leyft ömmu að njóta síðustu ára
sinna sem skyldi þá lét hún aldrei bil-
bug á sér finna. Þegar amma er nú
fallin frá veit ég að allir sem kynntust
henni eiga eftir að minnast hennar
sem hjartahlýrrar, hjálpsamrar,
kjarnakonu sem lét sér fátt fyrir
bijósti brenna.
Sveinborg Hlíf Gunnarsdóttir.
Mig langar til þess að minnast
hennar ömmu minnar, Helgu Mel-
steð, með fáum orðum.
Mér varð það til gæfu er ég var lít-
ill snáði að fá að umgangast ömmu
mikið því allur hópurinn bjó á Rauð-
arárstíg 3 og þar gekk mikið á. Helst
minnist ég ömmu að því leyti að hún
var alltaf að, við ýmis verkefni og til-
búin að hjálpa til ef þurfti. Það voru
t.d. ófáar stundimar þar sem hún sat
og hjálpaði mér við lærdóminn og
ekki skorti hana þolinmæði þrátt fyr-
ir að drengurinn væri oft með hug-
ann annars staðar. Seinna er ég var
við nám á Hvanneyri og þurfti að
skila verkefni um plöntur, hjálpaði
amma auðvitað.
Eftir það segi ég gjaman að hún
amma mín hafi fengið 9,5 í einkunn
fyrir plöntusafnið.
Einnig met ég það mikils að hafa
fengið tækifæri til þess að vera með
henni á Þingvöllum í bústaðnum, við
veiðar, uppi á fjöllum og að bera
steina fyrir hana í safnið og margt
fleira spennandi, sem of langt væri að
telja upp - en það er víst að hún var
skörungur mikill, hún „amma dreki“.
Síðasta ferðalagið með henni var
svo í sumar sem leið, þá fómm við
systkinin og mamma á Þingvöll í
bústaðinn. Þar naut hún sín og horfði
yfir sveitina, borðaði pönnukökur í
massavís og átti stund í sveitinni
sinni.
Húmorinn var skammt undan og
dagurinn henni mikils virði.
Elsku amma, hvíl þú í friði.
Gunnlaugur Símonarson
Melsteð.
Frágangur
afmælis-
ogminning-
argreina
MIKIL áhersla er lögð á, að
handrit séu vel frá gengin, vél-
rituð eða tölvusett. Sé handrit
tölvusett er æskilegt, að diskl-
ingur fylgi útprentuninni. Það
eykur öryggi í textameðferð og
kemur í veg fyrir tvíverknað. Þá
er enn fremur unnt að senda
greinamar í símbréfi (5691115)
og í tölvupósti (minn-
ing@mbl.is). Nauðsynlegt er,
að símanúmer höfundar/send-
anda fylgi.
Um hvem látinn einstakling
birtist formáli, ein uppistöðu-
grein af hæfilegri lengd, en aðr-
ar greinar um sama einstakling
takmarkast við eina örk, A-4,
(um 25 dálksentimetra í blað-
inu). Tilvitnanir í sálma eða Ijóð
takmarkast við eitt til þijú er-
indi. Greinarhöfundar em beðn-
ir að hafa skímamöfn sín en ekki
stuttnefhi undir greinunum.
Ég var að frétta lát mágkonu
minnar Helgu Símonardóttur Mel-
steð, sem lengst af bjó á Rauðarár-
stíg 3 í Reykjavík ásamt eiginmanni
sínum, Gunnlaugi Bjarnasyni Mel-
steð, og síðan eftir lát hans 1962 með
börnum þeirra og barnabörnum, uns
heilsa hennar bilaði fyrir nokkram
áram, svo að hún varð að flytjast á
heilsuhæli og dveljast þar síðustu
árin. Andlát hennar kom svo sem
ekki á óvart núna, hún orðin hálfní-
ræð og hafði lokið miklu og ströngu
ævistarfi með dugnaði og sæmd.
Bæði var fjölskyldan í stærra lagi og
margt vandamanna og vina jafn-
framt velkomið til stuttrar og langr-
ar dvalar ef svo stóð á enda engum
ofaukið ef gest bar að garði. Helgu
var líka þannig farið að hún mátti
ekkert aumt sjá án þess að rétta
hjálparhönd eða leita ráða til að
bæta úr böli og erfiðleikum náung-
ans. Sýndi það sig þá tíðum, þegar
mest við lá, hve dugleg hún var og
ráðagóð og ósérhlífin. Við hjónin, ég
og Katrín Sylvía, systir hennar eram
sannarlega í þeim hópi, sem á henni
þakkarskuld að gjalda.
Foreldrar Helgu, Jónína Sveins-
dóttir og Símon Daníel Pétursson,
bjuggu allan sinn búskap í Vatnskoti
í Þingvallasveit. Það var næsti bær
við Þingvöll norðan vatnsins, innan
þjóðgarðsins. Símon var síðasti
bóndinn í þjóðgarðinum, bjó þar til
ársins 1964. Jónína lést árið 1957 en
Símon vildi ekki yfirgefa þennan
stað, sem hann hafði tekið tryggð við
og notið lífsins á. Þar var að vísu ekki
mikilli búsæld fyrir að fara, helst þó
fyrir sauðfjárbúskap, en sauðfé
mátti ekki koma í þjóðgarðinn eftir
hann var stofnaður um 1930. Mikil
búbót var þó silungs- og murtuveiði í
vatninu. Hins vegar era Þingvellir
helgasti og sögufrægasti staður á
íslandi og Iandslag þar er stórbrotið,
fjölbreytt og heillandi fyrir þá sem
þangað koma og ekki síður fyrir þá
sem langa viðdvöl eiga.
Þau Helga og Gunnlaugur reistu
sér snemma sumarbústað í Vatns-
koti, þótt erfiðlega gengi að fá leyfi til
þess svona inni í þjóðgarðinum og
gekk það í miklu þófi. Loks hjó þó
Jónas Jónasson frá Hriflu, sem þá
var formaður Þingvallanefndar, á
hnútinn með því að segja að harðleik-
ið þætti sér að meina dótturinni að
dveljast stundarsakir við og við hjá
föður sínum meðan hann gæti verið
þar, en hann hafði þar lífstíðarábúð.
Þýddi öðram þá ekki að mögla leng-
ur. Sáu það allir, þegar Símon var
orðinn einn í „Kotinu", að það var
engin fyrirsjón og hann þurfti á eftir-
liti og hjálp að halda. Dætumar
skiptust á að dveljast hjá honum, og
kom það mest niður á Helgu eftir að
sumarbústaðurinn komst upp. En
hún naut þess þá líka að dveljast á
Þingvöllum margan sólríkan sumar-
daginn og taka á móti góðum gestum
þegar svo bar undir. Börnin höfðu
líka gott af útvistinni í sveitasælunni.
Helga Símonardóttir var engin
meðalmanneskja. Hún var skapvís og
skoðanaföst. Hún var þó glaðlynd og
ræðin og gerði sér ekki mannamun
en kom hreint fram við alla, æðri sem
lægri. Hvergi held ég hún hafi glaðst
sjálf ogglatt aðra eins og á ferðalög-
um um Island. Hún hafði glöggt auga
fyrir fegurð og sérkennum landsins
og var fundvís á góð myndefni, hvar
sem farið var um landið, byggðir og
óbyggðir. Er mér ljúft að játa, að ég á
henni og systkinum hennar mest að
þakka að ég datt í „delluna" og fór að
taka myndir. í ferðalögum með þessu
mágafólki mínu var engin hætta á að
ég gleymdi myndavélinni heima eða
trassaði að birgja mig upp af filmum
til ferðarinnar.
Ævidvöl og starfi Helgu hér á jörð
er nú lokið. Eftir hana liggur mikil
vinna í þágu annarra, skyldra og
vandalausra. En sé framhald þessa
lífs einhvers staðar, eins og við viljum
trúa, er það engum vafa undirorpið
að Helga Símonardóttir situr ekki
iðjulaus þar fremur en hér. Hún
verður fijót að finna sér verkefni við
sitt hæfi, verkefni sem bíður þess að
verða af höndum leyst á nýjum stað,
og eins hitt, að hún velur sér ekki
auðveldasta og léttasta starfið sem
býðst, heldur það sem best má koma
öðram að góðu liði.
Ég óska henni fararheilla og góðr-
ar framtíðar á nýjum vettvangi um
leið og ég votta eftirlifandi fjölskyldu
hennar og vinum samúð mína.
Ivar Bjömsson.
Við systkmin viljum minnast
Helgu Melsteð. Helga spilaði stórt
hlutverk í uppvexti okkar.
Fyrir okkur var hún rösk og
ákveðin kona. Hún kenndi okkur að
það þýddi ekki að væla yfir orðnum
hlut heldur spýta í lófana og halda
áfram. Hún bauð okkur oft með sér í
sumarbústað sinn á Þingvöllum, hún
vildi sjálfsagt bæta okkur upp það
sem við höfðum ekki. Hún tók okkur
með á gula bílnum sínum sem var af
Saab-gerð. Okkur þótti þetta vera
eitt af eftirminnilegustu hlutum sem
við gerðum á sumrin. Móðir okkar
kom alltaf reglulega til Helgu á
Rauðarárstíg 3 og við komum oft
með henni þangað, það var mjög hlý-
legt og heimilislegt í stofunni hjá
Helgu. Heimili hennar hefur verið sú
fyrirmynd sem við höfum síðar reynt
að skapa á heimilum okkar.
Við gleymum ekki hversu ákveðin
persóna Helga var og stappaði í okk-
ur stálinu. Við hlið hennar þýddi ekki
að væla eða vera súr. Hún var vön að
afgreiða það með sinni röksemi og
hvetja mann til dáða. Hún gerði mik-
ið fyrir okkur, ekki bara þessar ferðir
í sumarbústaðinn á Þingvöllum, held-
ur einnig það sem skipti okkur enn
meira máli sem var sú góðvild í okkar
garð sem hún sýndi. Þegar við voram
að alast upp skipti það mjög miklu
máli fyrir okkur. Stærsta minning
okkar um Helgu Melsteð og Rauðar-
árstíg3, heimili hennar, var jólaböllin
sem hún hélt á hverju ári. Hún leit á
það sem sjálfsagðan hlut að við systk-
inin kæmum á þau.
Við komum á hverju ári á jólaball
með fjölskyldu hennar og var það æv-
intýri líkast, þama var fjölskyldan
hennar samankomin og barnaböm
hennar. Einhvem veginn vorum við
fljótlega hluti af þessum hóp. Ár eftir
ár komum við á þessi jólaböll og upp-
lifðum sanna fjölskyldustemmningu.
Þessi jólaböll era eitt af því góða í
minningu okkar um Helgu Melsteð.
Þegar móðir okkar veiktist mjög
mikið gistum við hjá henni, hún hafði
nóg með sig og sína fjölskyldu en hún
var alltaf tilbúin að hjálpa móður
okkar í þrengingum hennar og veik-
indum. Við hugsum til Helgu með
hlýhug og söknuði því enn í dag búum
við að þeirri gjafmild og góðmennsku
sem hún sýndi okkur systkinunum.
Við sendum fjölskyldu hennar
okkar samúðarkveðjur.
Ólafur Fjeldsted,
Númi Númason,
Sæmunda Fjeldsted,
Hinrik Fjeldsted.
Ég vil kveðja vinkonu mína, Helgu
Melsteð, með nokkrum orðum um
það, hvað hún gerði mikið fyrir mig
og mína fjölskyldu. Ég kynntist
Helgu fyrst árið 1946. Ég hafði verið
að vinna í Borgarfirði og þurfti far í
bæinn. Bróðir hennar, Aðalsteinn
Símonarsson, bauð mér far, en hann
vildi endilega að við stoppuðum í kaffi
hjá systur hans, Helgu Melsteð.
Hann spurði hana hvort hana vantaði
ekki vinnukonu og ég var ráðin með
það sama. Ég hafði herbergi á Rauð-
arárstíg 3. Þannig að það það eru 54
ár síðan við hittumst fyrst. Upp frá
því hófst vinskapur sem sem hélst
alla tíð. Eftir að ég hætti vinna fyrir
hana hélt ég áfram komum mínu til
hennar. Síðar leigði ég og maður
minn íbúð í kjallaranum á Rauðar-
árstíg 3.
Hún var dugleg og hjálpsöm kona
og síðar eftir að ég skildi reyndist
hún mér vel. Hún hjálpaði mér og síð-
ar þegar ég lenti í slysi og veikindum
á eftir var hún hjálparhella min og
bauðst til þess að hafa böm mín hjá
sér meðan ég var á sjúkrahúsi. Hún
hefur í gegnum tíðan verið mér sem
eldri systir sem ávallt veitti ráð. Fyr-
ir mér að koma á Rauðarárstíg 3 á
heimili hennar var eins og að koma á
mitt eigið heimili, slík var gestristni
hennar Helgu. Ég kom þar oft og töl-
uðum við mikið saman. Hún var rösk
manneskja og ósérhlífin. Ég kveð
þessa bestu vinkonu mína með sökn-
uði en minnist hennar. Fjölskyldu
hennar sendi ég samúðarkveðjur.
Megi drottinn blessa ykkur öll.
Ingibjörg Albertsdóttir.