Morgunblaðið - 21.10.2000, Side 56

MORGUNBLAÐIÐ
56 LAUGARDAGUR 21. OKTÓBER 2000
MINNINGAR
SIGURSTEINN
JÓHANNSSON
+ Sigursteinn J<5-
hannsson var
fæddur í Kjólsvík við
Borgarfjörð eystri
hinn 3. september
1924. Hann lést á
heimili sínu að kvöldi
miðvikudagsins 11.
október síðastliðins.
Hann var sonur Jó-
hanns Helgasonar, f.
30. desember 1891,
og konu hans, Berg-
rúnar Ámadóttur, f.
3. október 1986.
Á fyrsta ári flyst
hann með foreldrum
sínum til Borgarfjarðar eystri,
fyrst að Hrauni og þá að Tungu.
Arið 1935 flytur fjölskyldan að
Ósi og þar býr Sigursteinn til 1960
að hann flytur að Merki þar sem
hann býr til dauðadags.
Hann vann ýmis störf sem til
féllu, t.d. við landbúnað og vega-
gerð, en lengst starfaði hann við
störf tengd sjávarútvegi, var með-
al annars verkstjóri við Frystihús-
ið á Borgarfírði frá 1967 til starf-
sloka.
Systkini hans eru: Árni Björg-
< vin, f. 4. júlí 1918, d. 1921; Helga
Sesselja, f. 29. desember 1919, d.
4. ágúst 1982; Ámý Ingibjörg, f. 2.
janúar 1921; Ólöf Þóranna, f. 26.
september 1922; Magnús, f. 3.
mars 1926, d. 31. maí 1997; Hann-
es Óli, f. 3. mars 1927; Anna Guð-
ný, f. 31. júlí 1928; Jón Þór, f. 11.
ágúst 1930; Þorgeir Stefán f. 25.
mars 1932, d. 13. maí 1979; fda
Borgfjörð, f. 1. júní 1933, d. 7. júní
1966; Sveinn, f. 20. september
1935; Guðmundur, f. 20. septem-
ber 1935.
' Sigursteinn kvæntist Björgu
Þórdísi Sigurðardóttir 3. október
1956. Foreldrar hennar voru Una
Ng sem í Qarlægd fjöllin bak við dvelur
og fagrar vonir tengdir líf mitt við,
minn hugur þráir, hjartað ákaft saknar,
er horfnum stundum pfum dvel ég hjá.
heyrirðu ei, hvem hjartað kallar á,
heyrirðu ei storminn kveðju mína ber?
þú fagra minning eftir skildir eina,
sem aldrei gleymist, meðan lífs ég er.
Elsku pabbi, nú þegar samfylgd
okkar lýkur um stund, langar mig að
þakka þér með nokkrum orðum allan
þann styrk og þá hjálp sem þú veittir
mér í gegnum lífið.
, Meirihluta ævi minnar hef ég
dvalið í Merki hjá ykkur mömmu, og
við gengið saman til daglegra verka
við heyskap, göngur o.fl. en á vet-
urna þegar ég fór til vinnu annars-
staðar á landinu tókst þú að þér að
Krístín Árnadóttir f.
4. ágúst 1895, d. 21.
apríl 1943 og Sig-
urður Einarsson, f.
5. júlí 1889, d. 7. des-
ember 1939, þau
bjuggu að Merki,
Borgarfirði eystra.
Börn Sigursteins
og Þórdisar eru: 1)
Unnar Heimir, raf-
verktaki á Egilsstöð-
um, kvæntur Sigur-
borgu
Sigurðardóttir.
Þeirra börn eru: a)
fda Björg, sambýl-
ism. Hjálmar Örn Amarson,
þeirra sonur Skúli Berg. b) Einar
Sigurberg, látinn. c) Unnar Geir.
d) Hildur Evlalía. e) Aðalheiður
Björt. 2) Jón Þór, tækjamaður á
Homafirði, í sambúð með Svövu
Herdísi Jónsdóttur. Synir þeirra
eru: a) Magnús Smári. b) Stefán
Reynir. Dóttir Jóns og Helgu
Kristínar Jörgensdóttur er Þór-
hildur María Vibekk. 3) Einar Sig-
urður, rafvélavirki á Þórshöfn,
kvæntur Önnu Li'su Wiium, þau
skildu. Þeirra börn: a) Sigursteinn
Þór, sambýliskona Sunna Lind
Smáradóttir. b) Svava Hmnd,
sambýlism. Hallgrímur Brynjólfs-
son, þeirra dóttir Guðný Björg. c)
Stefán Helgi, sambýlisk. Ásta Sig-
urðardóttir. Núverandi sambýlis-
kona Einars er Sigrún Birna
Grímsdóttir, sonur þeirra er
Grímur Ingi. 4) Grétar Smári, út-
gerðarmaður á Hornafirði, í sam-
búð með Gunnhildi Imsland, sonur
hennar er Agnar Jökull Arason.
Utför Sigursteins fer fram frá
Egilsstaðakirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 14. Jarðsett verð-
ur frá Bakkagerðiskirkju sama
dag.
annast um bústofninn og þó að hann
væri kannski ekki stór nú á seinni ár-
um þá gaf það okkur báðum mikla
gleði að hafa þetta áhugamál að
sinna, þú talaðir stundum um það að
eftir að þú lést af störfum við frysti-
húsið hefði þessi búskapur okkar
bjargað andlegri og líkamlegri heilsu
þinni. Þó að við værum ekki ávallt
sammála um alla hluti og stundum
hvessti dálítið hjá okkur var vinátta
okkar alltof sönn og traust til að það
jafnaði sig ekki á skömmum tíma.
Þegar ég fór svo alfarinn frá Borg-
arfirði, þá kominn með fjölskyldu,
voru erfiðustu sporin að skilja þig
þar eftir. Við hefðum svo gjarnan
viljað hafa þig áfram með okkur, en
gömul tré verða ekki svo auðveld-
lega tekin upp með rótum. Eins batt
+
Ástkær eiginkona mín, móðir og systir,
HAFDÍS SÓLVEIG SVEINBJÖRNSDÓTTIR,
lést miðvikudaginn 11. október.
Útförin hefur farið fram í kyrrþey að ósk hinnar
látnu.
Þökkum innilega auðsýnda samúð.
Guðni Hjartarson,
Vilhjálmur Magnússon, Ólöf ingunn Björnsdóttir,
Sigmar Þór Sveinbjörnsson, Kolbrún Ósk Óskarsdóttir
og fjölskyldur.
+
Bróðir minn,
GUÐMUNDUR SNORRI GISSURARSON,
húsasmíðameistari,
Úthlíð 9,
Reykjavík,
andaðist á Hrafnistu í Reykjavík miðvikudaginn 11. október síðastliðinn.
Útförin hefur farið fram í kyrrþey að ósk hins látna.
Jónína Ragnheiður Gissurardóttir.
nærvera þín við mömmu, sem þá var
orðin sjúklingur á Egilsstöðum, þig
ennþá fastar við staðinn, frá henni
gastu ekki farið og umhyggja þín og
ræktarsemi við hana síðustu árin var
aðdáunarverð.
Þú áttir þó ófáar ferðirnar suður í
Lón til okkar meðan við áttum þar
heima og vai'st óþreytandi að finna
þér þar verkefni, það var ýmislegt
sem þurfti að lagfæra og bæta og allt
var það gert af gleði og áhuga. Litlu
afastrákarnir þínir höfðu líka mikið
aðdráttarafl og að öllum öðrum
ólöstuðum hefur enginn verið þeim
betri vinur og verndari en þú, það er
sárt til þess að hugsa að þeir skuli
ekki fá að njóta þín lengur.
Þakka þér líka af öllu hjarta þann
styrk og stuðning sem þú veittir okk-
ur, þegar við urðum svo að taka okk-
ur upp og flytja úr Lóninu, þar sem
við hefðum öll viljað vera áfram. Og
það var von mín og vissa að á endan-
um kæmir þú í „hornið" til okkar og
okkur gæti öllum liðið vel saman á
ný-
Elsku pabbi minn, tómið sem þú
skilur nú eftir verður aldrei fyllt, en
hugur minn er fullur af minningum
um þig - góðum minningum sem
aldrei verða frá mér teknar.
Guð geymi þig
„Hér á ég spor - og hér ég ann hverjum
steini.
Mitt æskuvor héma fagnandi leið.
Ég burtu fór, en ætíð lifði í leyni,
hin ljúfa kennd til alls er heima mín beið.
Um Dyríjallstind
er enn sem dansi á kveldi
blik af deyjandi eldi,
en að morgni sem musteri hann skín
í sólarglóð.
Ég mun í sál minni geyma
fegurð sumarsins heima.
Hér er bemskubyggð mín.“
(Jónbjörg Eyjólfsd.)
Þinn sonur,
Jón Þór.
Sveitin mín blómum skrýdda, fagra, bjarta
sem bam ég undi í faðmi þér
þessvegna er sama hvert ég fer og ferðast,
ég finn þig ávallt í hjarta mér.
Man ég fjallanna fógru tinda,
tún og engi böðuð glóandi sól.
Þreyttur í þínum örmum vil ég sofa,
hjá þér ég kysi mér hinsta ból.
(Helgi Eyjólfsson.)
Elsku Diddi minn, besti tengda-
pabbi sem hægt var að óska sér.
Það er svo margt fallegt sem ég
gæti skrifað um þig að ég veit ekkert
hvar ég á að byrja. Við fengum ekki
að eiga mörg ár saman en þau voru
góð, þú varst minn besti vinur og við
náðum einstaklega vel saman, þú
vissir alltaf hvemig mér leið - stapp-
aðir í mig stálinu ef ég var döpur og
gladdist með mér þegar vel gekk.
Fyrir tæpum fimm árum kom ég
fyrst í Merki með Jóni Þór til að fara
á þorrablót og þið Dísa tókuð mér
strax eins og einni af fjölskyldunni,
mér leið þar frá upphafi afskaplega
vel. Við Jón Þór vorum í tvö sumur í
Merki. Seinna árið var litli sonur
okkar, Magnús Smári, fæddur og
varð hann augasteinn þinn og eftir-
læti æ síðan. Það sumar lenti Dísa í
hræðilegu slysi og lá um tíma milli
heims og helju og hefur verið á
sjúkrahúsi upp frá því. Þá hjálpaði
það þér mikið að hafa Magnús litla
hjá þér og þá bundust þið órjúfanleg-
um böndum. Ári seinna fæddist Stef-
án Reynir og var einnig orðinn mikill
afastrákur; þú vildir allt fyrir þá
gera.
Þó að vegalengdin á milli okkar
væri alltof mikil vorum við alltaf í
sambandi, töluðum oft saman í síma
jafnvel 2-3 á dag og stundum ein-
hverja klukkutíma í einu, og sem
betur fer komstu nokkuð oft í heim-
sókn, þá þurftir þú alltaf að vera að
gera eitthvað og það var gaman að
vinna með þér. Ég sé þig fyrir mér
sólbrúnan og brosandi úti að slá lóð-
ina, setja upp grindverk, smíða kofa
og rólur og margt fleira, eða í kulda-
galla úti að moka snjó, gefa hestun-
um eða með afastrákana á sleða.
í Ijóði sínu „Söknuður" segir Vil-
hjálmur Vilhjálmsson m.a.:
Ég gái út um gluggann minn
hvort gangir þú um hliðið inn.
Mér alltaf sýnist ég sjái þig.
Égrýniútumrifurnar
ég reyndar sé þig alls staðar.
Þánapurter
það næðir hér
ognístirmig.
Síðan ég fékk þessar hræðilegu
fréttir að þú værir dáinn hef ég séð
þig alls staðar. Og að koma niður í
Merki og vita að þú kæmir ekki bros-
andi út á tröppurnar að bjóða okkur
velkomin var ólýsanlega erfitt.
En það var léttir að fara og kveðja
þig í síðasta sinn, kyssa þig á kinnina
og þakka þér í huganum hvað þú
varst mér alltaf góður. Það var gott
fyrir þig að fá að deyja í rúminu þínu
austur á Borgarfirði þar sem þú vild-
ir helst af öllu vera, þó að ég geti ekki
samþykkt að það hafi verið tíma-
bært, þá hefði verið miklu erfiðara
að horfa á þig sem sjúkling á stofn-
un.
Þú varst mikið veikur í vor og
sumar og því miður samvera okkai-
minni en annars hefði orðið, en svo
var allt á réttri leið og þú ætlaðir að
fara að koma og heimsækja okkur á
Höfn, skoða nýja húsnæðið og passa
Magnús svo að ég kæmist með Stef-
án til Reykjavíkur, því alltaf vildir þú
hjálpa okkur með allt, þér fannst
verst í sumar að vera svona aumur
og geta ekki komið og hjálpað okkur
þegar við þurftum að flytja úr Lón-
inu, en þú hjálpaðir mér samt með
því að hvetja mig til bjartsýni og nú
færi allt að ganga betur.
Ég vildi að ég hefði borið gæfu til
að gera meira fyrir þig og hafa þig
hjá okkur, ég vildi að Guð hefði gefið
okkur mörg ár í viðbót til að eyða
saman og efla vináttuna, ég vildi að
synir mínir hefðu fengið lengri tíma
til að kynnast sínum góða afa.
En ég vona og held að þú hafir
samt vitað hvað mér þótti innilega
vænt um þig.
Elsku Diddi, ég kveð þig með
söknuði, vú'ðingu og þakklæti fyrir
hvað þú varst mér alltaf góður.
Þegar fram líða stundir koma fal-
legar minningar í stað sársaukans.
Guð geymi þig.
Við hafsins nið er sælt að sofna og dreyma,
það er söngurinn heima -
er mér fylgir á fjarlæg draumasvið.
Um gluggann minn -
í kvöld hann kemur með blænum
eins og kveðja frá sænum
eftir árlanga bið.
(Jónbjörg Eyjólfsdóttir.)
Þín
Svava Herdís.
Hinsta kveðja frá tengdadóttur.
Við kveðjum þig með sára sorg í hjarta
söknuðurinn laugar tári kinn.
Dregur ský á dagsins ásýnd bjarta
dökkur skuggi fyllir huga minn.
í miðjum leik var komið til þín kallið
klippt á strenginn þinn.
Eitt af vorsins fógrum blómum fallið.
(Hákon Aðalsteinsson.)
Margt er það, margt er það,
sem minningamar vekur.
Þæreruþaðeina,
sem enginn frá mér tekur.
(Davíð Stef.)
Minning þín verður ljósið í lífi okk-
ar.
Vertu sæll.
Þín tengdadóttir,
Signrborg.
hann ræður meiru en tveir litlir
strákar. Við höldum samt ennþá að
við getum alveg skroppið til Guðs og
komið með þig niður.
Elsku afi, þakka þér fyrir allt sem
þú gerðir fyrii' okkur þessi fáu ár
sem við fengum að eiga þig að, þakka
þér fyrir allar fallegu gjafirnar sem
þú gafst okkur, fyrir allar skemmti-
legu ökuferðirnar sem við fórum
með þér, fyrir allar sögurnar sem þú
sagðir okkur og allar fallegu vísurn-
ar sem þú söngst okkur.
Það var gott að sofna í afafangi
þreyttur eftir erfiðan dag og afi
söng:
Lítill drengur lúinn er
lokaraugumsínum
hjartans vinur halla þér
hægt að brjósti mínu.
Það var líka gott að vakna eld-
snemma alla morgna sem afi var í
heimsókn, biðja mömmu að opna
dymar, og hlaupa yfir ganginn inn í
afaherbergi, skríða í „holuna" hjá
þér og verma litla fætur. Þú varst
alltaf svo góður við okkur og tókst
alltaf svari okkar ef við vorum
skammaðir og sagðir ævinlega: „Það
má ekki skamma svona lítinn strák“,
faldir okkur undir vanganum og
sagðir: „Æ, blessaður kallinn".
Það er gott að vera lítill og skilja
ekki sorgina á svona stundum, en
það er ekki gott að fá ekki að eiga þig
lengur að og fá að þroskast með þér.
Mamma og pabbi munu þó sjá til
þess að við munum þig alltaf, þau
segja okkur seinna frá öllu því góða-
sem þú gerðir fyrir okkur og hvað
okkur þótti í einlægni vænt hverjum
um annan. Seinna þegar okkar tími
kemur fórum við líka til Guðs, þá
þekkjum við strax aftur „afa Sigur-
stein“ frá Borgarfirði, því hann bíður
fagnandi við himnahliðið, tekur okk-
ur í faðminn og felur okkur undir
vanganum og segir: „Æ, blessaður
kallinn, ertu nú kominn til afa“.
En þangað til, elsku afi, hafðu
þökk fyrir allt. Guð geymi þig.
Þínir afastrákar,
Magnús Smári og
Stefán Reynir.
Diddi afi er kominn í stjörnuna
sína uppi á himninum. í vetur get ég
séð stjörnuna hans þegar hún skín
skær á himinhvolfinu, því ég veit að
stjarnan hans Didda afa verður
skær.
Mikið á ég eftir að sakna hans afa
míns.
Hann var svo góður við mig, hafði
alltaf tíma fyrir mig. Skoða dýrin,
fara í fjöruna, fara í bíltúr eða út í
Hafnarhólma að horfa á fuglana.
Ég kveð þig heitu hjarta
- minn hugur klökkur er.
Ég veit, að leið þín liggur
svolangtíburtfrámér.
Mér Ijómar ljós í hjarta,
-semlýsirharmaský,
þá lífsins kyndla kveikti
þín kynning björt og hlý.
Ogþegarvoriðvermir
ogvekurblóminsín,
í hjartans helgilundum
þá hlær mér minning þín.
(Jón Þórðarson.)
Blessuð veri minning, elsku Didda
afa.
Aðalheiður Björt.
Elsku besti afi okkar, „Sigur-
steinn afi“.
Við erum ennþá svo litlir að við
skiljum ekki að þú skulir vera dáinn
og komir aldrei aftur í heimsókn til
okkar og talir aldrei aftur við okkur í
símann. Þú gast ekkert komið til
okkar í sumar því að í vor varstu las-
inn og lentir á spítala. Þá varst þú
nýbúinn að koma til okkar og passa
okkur svo að mamma og pabbi kæm-
ust í kórferðalag, en síðast þegar við
sáum þig varst þú á spítalanum á
Egilsstöðum að jafna þig eftir veik-
indin en við vorum ekki sáttir við að
þú værir þar og vildum taka þig með
af spítalanum.
En þú ætlaðir að koma til okkar
um helgina og vera hjá Magnúsi
meðan mamma færi með Stefán til
Reykjavíkur - en nú er allt breytt.
Guð vildi víst líka fá þig til sín og
Elsku Diddi afi, ekki bjóst ég við
að þurfa að kveðja þig strax en svona
er lífið. Ég mun alltaf minnast þín
sem ungs í anda, hlaupandi upp um
öll fjöll og ftrnindi og oftar en ekki
komstu til baka með grjót sem fór í
fallega garðinn þinn. Ferðirnar sem
þú fórst með okkur niður í víkur eru
líka eitthvað sem ég mun aldrei
gleyma, enda voru þetta oftar en
ekki miklar ævintýraferðir.
Þú hafðir alltaf tíma fyrir okkur
systkinin þegar við komum til þín,
áttir eitthvað gott og fórst með okk-
ur út í hús að skoða kanínumar eða
þau dýr sem þú varst með í það
skiptið og alltaf var aðeins skroppið
niður í fjöru.
Litli sonur minn var svo heppinn
að fá að kynnast þér og kallaði þig
alltaf gamla afa og það fannst þér
ansi sniðugt hjá honum. En nú segir