Morgunblaðið - 29.11.2000, Blaðsíða 50

MORGUNBLAÐIÐ
50 MIÐVIKUDAGUR 29. NÓVEMBER 2000
H 1
MINNINGAR
GUÐMANN EINAR
MAGNÚSSON
+ Guðraann Einar
Magnússon
fæddist á Skúfi í
Norðurárdal 9. des-
ember 1913. Hann
andaðist á Héraðs-
sjúkrahúsinu á
Blönduósi 22. nóv-
ember síðastliðinn.
Foreldrar hans voru
Guðrún Einarsdótt-
ir, f. 10.8. 1879, d.
17.10. 1971 frá Haf-
urstaðakoti á
Skagaströnd og
Magnús Steingríms-
son, f. 3.4. 1988, d.
25.7. 1951 frá Njálsstöðum á
Skagaströnd. Systkini Guðmanns
eru: Steingrímur, f. 15.6. 1908, d.
13.3. 1975, bóndi á Eyvindarstöð-
um í Blöndudal; María Karólína,
f. 22.11. 1909, ljósmóðir á Sauðár-
króki, nú búsett í Hafnarfirði;
Sigurður, f. 4.12. 1910, d. 16.12.
1997, verkstjóri á Sauðárkróki;
Guðmundur Bergmann, f. 23.7.
1919, bóndi á Vindhæli og Páll
Bergmann, f. 4.12. 1921, bóndi á
Vindhæli.
Guðmann Einar ólst upp með
foreldrum sínum og systkinum á
ýmsum bæjum í Vindhælishreppi,
en lengst af bjuggu þau á Bergs-
stöðum, Þverá og Sæunnarstöð-
um í Hallárdal á Skagaströnd.
Guðmann hóf búskap með for-
eldrum sínum á
Sæunnarstöðum í
Hallárdal og þar bjó
hann með þeim í fé-
lagi við bræður sína
þá Guðmund og Pál
til ársins 1944, þegar
hann festi kaup á
jörðinni Vindhæli á
Skagaströnd. Að
Vindhæli flutti Guð-
mann ásamt fjöl-
skyldu sinni árið 1944
og bjó þar ásamt
bræðrum sínum allt
til ársins 1992.
Á yngri árum sat
Guðmann í stjórn Kaupfélags
Skagstrendinga og hreppsnefnd
Vindhælishrepps.
Eiginkona Guðmanns er María
Ólafsdóttir, f. 27.11. 1931, frá
Stekkadal í Rauðasandshreppi,
dóttir hjónanna Önnu Guðrúnar
Torfadóttur, f. 6.12. 1894, d. 21.3.
1965 frá Kollsvík, Rauðasands-
hreppi, og Ólafs H. Torfasonar, f.
27.9. 1891, d. 25.5. 1936, frá
Stekkadal í Rauðasandshreppi.
Guðmann og María eiga sex
börn, sem eru: 1) Guðrún Karól-
ína, f. 11.5. 1953, framkvæmda-
stjóri á Isafirði, í sambúð með
Bjarna Jóhannssyni, þau eiga
tvær dætur, Sigrúnu Maríu, f.
8.10. 1975, í sambúð með Gísla
Einari Árnasyni og Jóhönnu
Bryndísi, f. 25.4. 1980, í sambúð
með Jóhanni Hauki Hafstein. 2)
Anna Kristín, f. 17.4. 1955, deild-
arstjóri í Reykjavík, í sambúð
með Sigurði Halldórssyni. Anna á
tvær dætur með Erni Ragnars-
syni, Maríu Guðrúnu, f. 23.11.
1976, í sambúð með Bergþóri Ott-
óssyni og Ásdísi Ýri, f. 27.4. 1981.
3) Einar Páll, f. 9.6. 1956, smiður
á Sauðárkróki, eiginkona hans er
Ingibjörg R. Ragnarsdóttir, þau
eiga þrjár dætur Lilju Guðrúnu,
f. 14.4. 1979, í sambúð með Sverri
Hákonarsyni, Margréti Huld, f.
7.3. 1983, og Hörpu Lind, f. 7.11.
1995. 4) Ólafur Bergmann, f. 7.1.
1959, starfsmaður Brunna hf.,
búsettur í Kópavogi, hann á þrjú
börn með Helgu Káradóttur,
Lindu, f. 25.10. 1978, í sambúð
með Jóhanni Barkarsyni, þau
eiga eina dóttur Anítu Ósk,
Bjarka, f. 5.1. 1982, d. 16.6. 1982
og Kolbrúnu Evu, f. 24.8. 1983. 5)
Magnús Bergmann, f. 27.7. 1961,
starfsmaður Skagstrendings hf.
og bóndi á Vindhæli, Skaga-
strönd. Eiginkona hans er Erna
Högnadóttir, þau eiga fjögur
börn Rögnu Hrafnhildi, f. 28.10.
1981, í sambúð með Jónasi Þor-
valdssyni, þau eiga eina dóttur,
Maríu Jónu, Önnu Maríu, f. 5.11.
1985, Magnús Jens, f. 1.9. 1995,
og Guðmann Einar, f. 22.8. 1998.
6) Halldóra Sigrún, f. 8.11. 1972,
röntgentæknir Reykjavík, í sam-
búð með ísleifi Jakobssyni.
Guðmann Einar Magnússon
verður jarðsunginn frá Hösk-
uldsstaðakirkju á Skagaströnd í
dag og hefst athöfnin klukkan 14.
Elsku pabbi, síðastliðin ár eru búin
að vera mjög erfið fyrir þig. Það eru
svo margar góðar minningar sem ég
á frá uppvexti mínum. Það var oft
sem ég fékk að fara með þér, Palla og
Gumma til að smala og þótt ég væri
þ’að ung að ég réði ekki við að vera ein
á hestbaki var ég ekki skilin eftir
heima heldur fékk ég að sitja fyrir
framan þig á hestinum þínum. Nú
ertu laus við allar þjáningar og þér
líður vel. Elsku pabbi, ég vil þakka
þér fyrir allt sem þú gerðir fyrir mig.
Lækkarlífdagasól.
Löng er orðin mín ferð.
Faukífarandaskjól,
feginhvíldinniverð.
Guð minn, gefðu þinn frið,
gledduogblessaðuþá,
semað lögðumérlið.
Ljósið kveiktu mér hjá.
(HerdísAndrésdóttir.)
h
Elsku mamma, megi guð gefa þér
styrk í sorg þinni.
Halldóra Sigrún.
Elsku pabbi minn.
Þegar kemur að kveðjustund eftir
að hafa átt þig að alla mína ævi þyrl-
ast upp hafsjór minninga frá æsku-
dögum mínum norður á Vindhæli.
Við systkinin nutum þeirra forrétt-
inda, sem nútímabörn njóta allt of
sjaldan, að fá að alast upp með pabba
og mömmu og hafa ömmu og frænd-
ur á heimilinu til að snúast við okkur
og gera okkur óþekk og það sem er
okkur dýrmætast að hafa alltaf ein-
.hvem heima til að sinna okkur. Við
fengum frá blautu barnsbeini að taka
þátt í lífi og störfum ykkar hinna full-
orðnu og fræðast um leið um lífið, til-
veruna og fortíðina sem er grunnur-
inn undir framtíðina.
Ég man dimm desemberkvöld
þegar þú komst heim frá jólainn-
kaupunum á Skagaströnd. Glókoll-
amir þínir vöktu fram eftir, kíktu nið-
ur af stigapallinum til að reyna að sjá
hvað var í kössunum, sem þú komst
með, passandi að láta ekki heyrast
hljóð því öll áttu þau löngu að vera
sofnuð, síðan jólatréð okkar skreytt á
*borðinu hjá ömmu og þar inni var að-
fangadagskvöldið alltaf haldið hátíð-
legt þegar þið bræðumir vom búnir
að sinna skepnunum. Hátíðin byrjaði
alltaf á því að allir hlustuðu á aftan-
sönginn kl. sex í útvarpinu.
Einnig bjarta vor- og sumardaga
þegar þið bræðumir vomð að reka
heim féð á Vindhæli og litlir angar
fylgdust með. Hópurinn hljóp á móti
ykkur og allir fengu að koma á hest-
bak, stundum þrjú á Jarp hjá þér.
Síðan man ég sömu aðstæður tuttugu
ámm seinna þegar afkomendahópur-
inn á Vindhæli hafði stækkað um 10
stelpur og enn þá var jafngaman að
komast á hestbak, nú á Bleik hjá þér
og þú jafnglaður með hópinn. Böm
vom alla tíð auðfúsugestir á Vindhæli
og þar vom alltaf einver aukaböm á
sumrin, seinni árin bamabömin öll
sumur. Margar myndir em til af
stelpunum tíu í sófanum á Vindhæli.
Á Vindhæli var eins konar Paradís á
jörð í augum bamanna.
Þín skoðun var nefnilega sú að
böm væm það dýmætasta sem hverj-
um manni auðnaðist að eignast og að
samanborið við efnilegan bamahóp
væri allur heimsins auður hjóm eitt
og einskis virði.
Þú hlaust þína menntun í skóla lífs-
ins og varst afar fróður og vel að þér
um menn og málefni, fylgdist með
dægurmálum, pólitík og skoðunum
manna. Mér fannst þú alltaf vita allt
um alla án þess að nokkur segði þér
frá. Þú lagðir svo margt á minnið og
þér sviðu alla tíð bág kjör þeirra sem
minna mega sín í því allsnægtaþjóð-
félagi sem við höfum upplifað síðustu
áratugina. Þú þekktir allsleysi og
skort kreppuáranna þegar foreldarar
þínir áttu ekki jarðnæði og hröktust
milli leigujarða með bamahópinn
sinn, því var þér umhugað að við
bömin þín notuðum þau tækifæri
sem þú fórst á mis við á æskudögum
og lærðum eitthvað. Þú ert fyrsti bar-
áttumaðurinn fyrir jafnrétti til starfa
og launa fyrir kvenfólk sem ég heyrði
í. Frá blautu barnsbeini innprentaðir
þú okkur dætmm þínum, að verða
aldrei einhveijum karli háðar um
framfærslu okkar og bentir gjarnan á
útivinnandi frænkur okkar máli þínu
til stuðnings. Þessar leiðbeiningar
höfum við síðan yfirfært í uppeldis-
formúlur við uppeldi okkar dætra.
Það var alla tíð afar kært með þér
og móður þinni, svo þér vom kjör ís-
lenskra kvenna afar hugstæð alla
ævi, þú varst ætíð stoltur af því að
amma bjó á þínu heimili meðan henni
entist líf þó að heilsa hennar væri
löngu þrotin. Þar lærðum við systkin-
in að virða ellina og meta störf og
reynslu forfeðranna í okkar þágu.
Þú kenndir okkur að rækta allt það
besta, sem í hverjum manni býr, sem
er heiðarleiki, samviskusemi og trú á
hjálp almættisins þegar erfiðleikar
steðja að.
Þú hafðir yndi af því að taka á móti
gestum og ræða við þá og fræðast af
þeim, þú þekktir held ég alla Hún-
vetninga og flesta Skagfirðinga og
kunnir skil á ættum þeirra og upp-
mna. Þegar ég fór að stunda nám og
vinnu á unglingsárum vildir þú alltaf
vita þegar ég kom heim um helgar
eða í fríum hverjum ég hefði nú
kynnst þá vikuna og það vom líka
fjölmargir sem báðu fyrir kveðju til
Manna á Vindhæli þegar þeir komust
að skyldleika okkar og mér fannst
ótrúlegt hversu víða ég hitti fólk sem
þekkti þig eða hafði hitt þig.
Síðustu árin hafa verið þér erfið
sökum heilsubrests og þú dvalið á
Héraðssjúkrahúsi Húnvetninga á
Blönduósi og notið frábærrar að-
hlynningar starfsmanna þar.
Elsku pabbi minn, ég veit að ég á
eftir að hitta ykkur ömmu og alla
hina sem em farnir, vertu ætíð guði
falinn, ég er stolt af því að vera dóttir
þín.
Algóður guð styðji og styrki
mömmu, Gumma, Palla, systkini mín
og fjölskyldur þeirra.
Þín dóttir,
Guðrún.
Elsku afi.
Ég trúi því ekki ennþá að þú sért
farinn. Mér finnst vera svo stutt síð-
an að þú varst að kenna mér að sitja
hest uppi í sveit. Ég man eftir því að
Bleikur var eini hesturinn sem maður
gat verið á, svo þegar mig langaði svo
sárt í hest leyfðir þú mér að eiga
Bleik með þér, ég var svo ánægð. Það
skipti mig engu að þú sagðir þetta við
okkur allar, að öll barnabörnin þín
máttu eiga hann með þér, ég var
samt svo montin að ég átti hest. Það
var það sem ég dýrkaði við þig, þú
gerðir aldrei upp á milli afabamanna
þinna. Ég man að ég og Linda stóra
systir elskuðum að koma upp í sveit,
maður hlakkaði til allra helga því að
þá fékk maður nýbakaðar pönnsur og
nýja mjólk beint úr kúnum. Síðan
virtist sem Táta væri alltaf að eiga
hvolpa, ég man að við klæddum þá
upp í gömul bamaföt og vomm með
þá í vöggum eða vafða inn í hand-
klæði. En svo var alltaf jafnleiðinlegt
Handrit afmœlis- og minningargreina skulu vera vel frá gengin, vélrituð eða tölvusett. Sé
handrit tölvusett er æskilegt, að disklingur fylgi útprentuninni. Senda má greinar til blaðsins
í bréfsíma 569 1115, eða á netfang þess (minning@mbl.is). Nauðsynlegt er, að símanúmer höf-
undar/sendanda fylgi. Nánari upplýsingar má lesa á heimasíðum. Pað eru vinsamleg tilmæli
að lengd greina fari ekki yfir eina örk A-4 miðað við meðallínubil og hæfilega línulengd — eða
^6.200slög. Höfundar eru beðnir að hafa skírnarnöfn sín en ekki stuttnefni undir greinunum.
þegar helgin var búin og maður
þurfti að fai-a aftur heim en huggaði
sig við það að næsta helgi væri að
koma. Það skemmtilegasta fannst
mér þó að fara að heyja og þegar við
fórum í réttirnar. Þegar við vorum að
heyja held ég að maður hafi bókstaf-
lega flippað út, maður hljóp út um allt
túnið og velti sér í heyinu og sama
hversu oft ég var skömmuð fyrir að
leika mér á böggunum, því þeir duttu
alltaf, gerði ég það samt. Að bagga og
að fara í réttirnar hefur alltaf verið í
uppáhaldi hjá mér og er það enn í
dag. Maður keyrði dráttarvél þegar
verið var að tína bagga og í réttunum
náðir þú, afi, og pabbi alltaf í lítil lömb
handa mér og sögðuð hvert ætti að
draga þau, það tókst stundum með
erfiðismunum. Þetta er alveg eins í
dag nema það eru komnar rúllur og
þig hefur vantað nokkur síðastliðin
ár. Svo er amma flutt hingað suður,
sem er þægilegra því þá getur maður
hitt hana þegar maður vill. En það er
ekki það sama þegar það eru réttir,
kannski er það vegna þess að ég er
orðin eldri en ég var. Það er sagt að
hlutimir breytist eftir því sem maður
verður eldri. En þér líður víst mikið
betur núna eftir að þú fékkst svefn-
inn langþráða, því þú varst búinn að
vera svo lengi lasinn, afi minn. Núna
ertu hjá foreldrum þínum og tveimur
bræðrum þínum og Bjarki bróðir er
örugglega líka hjá þér. Ég bið að
heilsa honum Bjarka. Þín verður sárt
saknað. Ég elska þig, afi minn, og guð
geymiþig.
Jesús sagði: „Ég er upprisan og líf-
ið. Sá, sem trúir á mig, mun lifa, þótt
hann deyi. Og hver, sem lifir og trúir
á mig, mun aldrei að eilífu deyja“
(Jóh. 11:25-26).
Kolbrún Ólafsdóttir.
Elsku afi.
Þegar mamma hringdi í mig og
sagði mér að þú værir dáinn féllu
mörg tár. Það er erfitt að hugsa um
það að geta ekki lengur komið að
heimsækja þig, setið við rúmið þitt og
haldið í höndina þína. En ég mun
geyma allar okkar stundir í hjartanu
mínu.
Ég vona að þér líði vel þar sem þú
ert. Guð geymi þig og varðveiti.
Hinlangaþrauterliðin,
nú loksins hlauztu friðinn
ogallterorðiðrótt,
núsæliersigurunninn
og sólin björt upp runnin
á bak við dimma dauðans nótt.
Fyrst sigur sá er fenginn,
fyrst sorgar þraut er gengin,
hvað getur grætt oss þá?
Oss þykir þungt að skilja,
enþaðerGuðsaðviþa,
og gott er allt, sem Guði er frá.
Nú héðan lík skal hefja,
eihérmálengurtefja
ídauðans dimmum val.
Ur inni harms og hryggða
til helgra ljóssins byggða
far vel í Guðs þíns gleðisal.
(V. Briem.)
Þitt bamabam,
Anna Maria.
Elsku afi minn.
Minningarnar sem ég á um þig em
hver annarri fallegri, án þín og ömmu
væri ég ekki sú sem ég er í dag, minn-
ingarnar em það dýrmætasta sem ég
á og þær mun ég alltaf geyma í hjarta
mínu. Þegar ég hugsa til baka er svo
margt sem þú gafst mér. Þú varst
hinn eini sanni afi, hjarta þitt og
heimili var alltaf opið, það var alltaf
svo htið mál þegar við afastelpumar
vildum fá að gista. Sterkustu minn-
ingamar á ég þó um þegar sem erfið-
ast var hjá okkur, það var eins og að
koma í paradís að koma upp í sveit.
Erfiðleikamir gleymdust þegar litla
stelpan sat í fanginu á þér inni í eld-
húsi að raka þig eða greiða þér, fór
með þér út í fjárhús eða þegar þú
teymdir undir okkur stelpunum þeg-
ar við vildum fara á hestbak á Bleik.
Mesti friðurinn var þó þegar ég fékk
að sofa uppí hjá ykkur ömmu eða á
bedda inni hjá ykkur. Þegar ég fór að
vera hjá ykkur á sumrin lærði ég
margt sem ekki allar stelpur læra í
dag, eins og að keyra hejrvagninn,
binda og svo auðvitað að borða ekta
mat. Bestu jól sem ég hef nokkurn
tíma átt vora öll jólin sem við eyddum
upp í sveit, öll saman. Ég get enda-
laust rifjað upp góðar minningar um
þig. Þú sýndir mér aldrei neitt nema
hlýju, reiði virtist þú ekki þekkja.
Síðustu ár hafa verið erfið, ég veit
að þetta var ekki það líf sem þú vildir
en nú hefur þú öðlast frið. Ég mun
sakna þín alla tíð en þakka jafnframt
fyrir að hafa kynnst þér og átt þig
fyrir afa. Með þessum orðum vil ég
kveðja þig elsku afi minn:
Kalliðerkomið,
komin er stundin,
vinaskilnaðar viðkvæm stund.
Vinimirkveðja
vininnsinnlátna,
er sefúr hér hinn síðsta blund.
Margseraðminnast,
margterhéraðþakka.
Guði sé lof fyrir Mðna tíð.
Margseraðminnast,
margseraðsakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
Farþúífriði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
GekkstþúmeðGuði,
Guð þérnúfylgi,
hans dýrðarhnoss þú hjjóta skalt.
(V. Briem.)
Þín dótturdóttir,
Ásdís Ýr.
Vertu bless, elsku afi minn.
Kallið er komið, komin er nú
stundin og loksins ertu frjáls.
Það er svo margs að minnast og
margt að þakka, bestu augnablik lífs
mín átti ég hjá þér og ömmu og ég
mun ávallt sakna þeirra góðu ára. Þú
varst besti afi sem hægt væri að
hugsa sér. Þú varst sá afi sem öll
böm dreymir að eiga en ég veit af
eigin reynslu að fæstir eiga afa eins
og þig, þú elskaðir börnin þín og lést
þau ávallt finna það. Ég man aldrei
eftir þér reiðum eða önugum. Það var
alltaf nóg pláss í sveitinni hjá þér og
ömmu þótt að við hefðum stundum
verið 10 stelpur, allar á svipuðum
aldri, sem vildum gista hjá ykloir var
það alltaf velkomið enda mátti aldrei
neita okkur um neitt þegar við voram
hjá ykkur. Þegar sem erfiðast var hjá
okkur höfðum við alltaf öraggt skjól
hjá ykkur ömmu. I mínum huga var
sveitin okkar eins konar griðastaður
þar sem ég gat verið alveg frjáls,
frjáls í hjarta mínu og laus við allan
sársauka. Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Enginn staður hefur veitt mér eins
mikla hamingju og gleði og ég upp-
lifði hjá ykkur. Það hefur verið svo
sárt að horfa upp á þig seinustu ár og
lengi hef ég beðið til Guðs að þú feng-
ir að öðlast friðþví ég veit að þetta var
ekki lífið sem þú óskaðir þér. Þú
varst fangi í eigin líkama, Ukami þinn
var svo hraustur að það var sem ekk-
ert gæti þig bugað. Ég elska þig
elsku afi minn og sakna þín sárt en ég
veit að nú ertu heill og komin til
himna, friður Guðs þig blessi. Hafðu
þökk fyrir allt og allt. Og ég veit þú
munt ávallt vaka yfir okkur. Með
þessum orðum kveð ég þig elsku afi
þangað til við hittumst á ný.
Hinlangaþrauterliðin,
nú loksins hlaustu friðinn,
ogallterorðiðrótt,
núsællersigurunninn
og sólin björt upp runnin
ábakviðdimmanótt
Fyrst sigur sá er fenginn,
fyrst sorgar þraut er gengin,
hvað getur grætt oss þá?
Oss þykir þungt að sldlja,
enþaðerGuðsaðvilja,
og gott er allt, sem Guði er frá.
Núhéðanlikskalhefja,
eihérmálengurtefja
ídauðansdimmumval.
Ur inni harms og hryggða
til helgrs ljóssins byggða
farvel í Guðs þíns gleðisal.
(V. Briem.)
Þín dótturdóttir,
Maria Guðrún.