Morgunblaðið - 20.12.2000, Síða 47

MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
MIÐVIKUDAGUR 20. DESEMBER 2000 4 7
okkrn- eldri systkinunum til mikiilar
skelflngar. Var hann sóttur í skyndi
niður, kysstur um allan kroppinn og
fæddur á niðursoðnum laxi og rjóma
næstu daga - og tók sjúklingurinn
jafnan hraustlega til matar síns.
Hjúkruðu systumar honum af mikilli
natni og lét hann sér lengi vera að
batna en varð svo köttm- stálsleginn
um síðir. Er ekki örgrannt um að ljúf-
ar hendur Regínu hafi átt þai-na hlut
að máli. Sýrak átti mörg líf framund-
an en nafn sitt hlaut hann af því að
vera veiddur upp úr sýrutunnu hálf-
drukknaður.
Regína óx upp prúð og hóglát ung
stúlka og datt engum í hug að þessi
fallega stúlka, sem allir ungu piltamir
litu hýru auga, hygði á tyrfið lang-
skólanám sem hjúkrunamám þótti á
þeim ámm. Regína útskrifaðist svo
með láði í fyllingu tímans. Einn aðdá-
enda hennar var listfengur, Gestur
Þorgrímsson, og meitlaði hann eftir-
mynd höíúðs hennar í kalkstein og
gaf henni og verður varla fallegii og
sviphreinni bijóstmynd fundin af
ungri stúlku.
Regína varð þeirrar gæfu aðnjót-
andi að eignast elskulegan og góðan
mann sem bar hana á höndum sér og
yndisleg börn og er máske engum
nema henni sjálfri að þakka svo elsku-
verð sem hún var. Smári maður henn-
ar varð með fyrstu íslenskum mönn-
um til að læra að fljúga og varð síðar
flugstjóri hjá Flugfélaginu. Með hon-
um flaug Regína um víða veröld og sá
ókunn lönd og kynntist framandi
menningarsamfélögum. Var samband
þeirra hjóna innilegt og svo samhent
voru þau að þau máttu hvorugt af
öðru sjá. Fóru þau síðast saman að
velja bækur á bókasafninu, því bók-
elsk var Regína; fyrir utan dyr safns-
ins hné Regína niður og var látin
stuttu síðar og var banamein hennar
það sama og varð forðum ömmu
hennar, Ástu, að aldurtila og hún lítál
stúlka horfði á.
Er ég skrifa þetta lít ég mynd af
þeim hjónum nýgiftum, horfa þau ást-
leitin og hýr hvort á annað, hann í úni-
formi og með kaskeiti Flugfélagsins
og hún eins og nýútsprungin rós. Og
skyldi engan undra að ftmmburður
þeirra var svo skírð Rós, sem þótti ei-
lítið sérstakt nafn á þeim árum; hún
líktist móður sinni og kom því nafn-
giftin engum á óvart.
Regína kaus sér líknar- og umönn-
unarstarf að ævistai-fi enda læknis-
dóttir og var hún hjúkrunarkona alla
sína starfsævi; var manngæsku henn-
ar og fómfysi í þágu annarra við
brugðið. Líknandi handa hennar,
þessa engils sem virtist af himni send-
ur, eins og margh- vildu nefna hana,
hafa fjölmai'gir sjúkir og deyjandi
notið.
Regína var mikil mannkostakona
og listræn með afbrigðum og lagði
mikla alúð í verk sín en hún var af-
burða hannyrðakona. Og svo gjöful
var hún að hún kom aldrei svo í heim-
sókn að hún kæmi ekki færandi hendi,
voru það ýmist verk eftir hana sjálfa
eða fallegir skór, eða bai-a lítill
skemmtilegur gripur sem hún hafði
keypt í útlöndum og langaði til að
gleðja einhvem með, og sýndi með því
að hugur hennar var ávallt heima hjá
fjölskyldu sinni. Eitt sinn færði Reg-
ína mér brúðu sem amma hennar og
langamma mín Theodora hafði saum-
að af sínu alkunna listfengi; er brúðan
með þeim kynjum gerð að sé haldið á
henni í hendi er hún prúð og undirleit
íslensk sveitastúlka á peysufótum, en
ef henni er snúið á hvolf kemur í ljós
fyndin og frökk negrastelpa frá Timb-
úktú. Þessa brúðu kunni ég að meta,
þótt brúðan hengi varla saman lengur
fyrir elli. Nú í sumar færði hún lítilli
dóttur minni útsaumað veggteppi, lit-
ríkt og fjöragt og við hæfi bama, og
ber það ótvíræðan vott um listfengi
hennar og hæfileika. Litlum myndum
af bústnum prinsessum og státnum
prinsum snaraði hún fram úr erminni
sem ekkert væri eða hún fór eftir
fornum íslenskum mynstram og var
listfengi hennar þama viðbragðið
eins og hún átti kyn til. Þá mun ég
seint gleyma þegar ég komin á steyp-
irinn opnaði útidyr mínar og þar
stóðu Regína og Smári með næstum
100 ára gamla vöggu á milli sín, rétt
eins og nýsmíðaða, en vaggan hafði
bíað svotil öllum börnum ættarinnar
og nú var komið að mínu barni; fannst
mér.sérstök upphefðað yngstasystir
> *
móður minnar skyldi færa dóttur
minni vögguna.
Samheldni systkinahópsins á
Fjólugötunni hefur verið sérlega mik-
il alla tíð og þau bundin traustum
böndum, er því sárt fyrir þau sem eft-
ir lifa að sjá á eftir yngstu systur sinni
sem stuttu fyrir andlát sitt kom,
ásamt manni sínum, fagnandi frá
dóttur þeirra og hennar fjölskyldu
sem búsett er í Bandaríkjunum og var
ekki í rónni fyrr en hún hafði fært
systrum sínum og bróður góðar
kveðjur, gjafir og kossa.
Ég votta eiginmanni og bömum og
öðram ástvinum mína dýpstu samúð.
Ragnhildur Bragadóttir.
Ég kynntist Rós árið 1956, þá vora
Regína og Smári nýflutt á Hátröð, við
Rós að þyrja í skóla og lentum í sama
bekk. Ég varð strax heimagangur á
Hátröð og hélst það alla tíð. Það var
með ólíkindum hvað Regína var mér
umburðarlynd og góð og ófáir kókó-
bollamir sem hún færði mér í eldhús-
krókinn á Hátröðinni.
Öll uppátæki okkar Rósar ræddi
hún við okkur um á mildu nótunum og
gerði gott úr, ef okkur varð eitthvað á.
Eins og t.d. þegar við rifum nýju úlp-
una hennar Rósar, eins og gamla úlp-
an mín hafði rifnað, þegar við voram
að klifra yfir gaddavír. Þá höfðum við
samið um að það sama skyldi yfir okk-
ui' báðar ganga. Eins þegar við höfð-
um klippt í sundur skálmina á náttföt-
unum hans Smára til að vefja utan um
dýr sem við ætluðum að jarða.
En fengið bakþanka og saumað
skálmina saman aftur í saumavél, en
þannig að ekki var hægt að komast í
skálmina. Allt var fyrirgefið.
Ég sat síðast í eldhúskróknum hjá
Regínu fyrr á þessu ári og tók á móti
gjöfum frá Flórída, þar sem Rós,
æskuvinkona mín, býr. Ljúfar minn-
ingar af heimilinu hrönnuðust upp í
huganum og ég hugsaði um það hvað
mér þætti vænt um hana Regínu. Nú
stend ég mig að því að skima eftir
henni í Sundlaug Kópavogs, þar sem
þau Smári vora svo tíðir gestir, eins
ogég.
Elsku Smári, Rós, Maggi, Mara og
Skúli. Ég veit hve missir ykkar er
mikill við svo brátt fráfall Regínu. Það
era svo mikil viðbrigði í lífi ykkar þeg-
ar svo stórt skarð er hoggið í fjöl-
skylduna. Ég votta ykkur mína
dýpstu samúð.
Dóra Hlín Ingólfsdóttir.
Dauðinn minnir okkur óþyrmilega
á að tíminn sem við höfum tíl ráðstöf-
unar í þessu jarðlífi getur verið
skemmri en okkur sjálf eða okkar
nánustu órar fyrir. Regína og Smári
voru á leið á bókasafnið og í sund eins
og þau vora vön þegar hún varð fyrir
áfallinu. Skyndilega stendur tíminn
kyrr og við spyijum okkur sjálf: Af
hverju hún, þessi hjartahlýja yndis-
lega kona sem tók þátt í lífinu af ein-
lægum áhuga og gleði og í sátt við guð
og menn?
Kynni okkar Regínu vora ekki löng
og undanfarið hef ég oft óskað að ég
hefði fengið að kynnast henni nánar.
Kynni okkar vora þó nógu löng til
þess að ég skynjaði að þama fór
manneskja sem lifði lífinu af æðra-
leysi og léttleika. Glaðlyndið og
kímnigáfan voru aldrei langt undan
og jákvætt ýiðhorf gagnvart lífinu og
tilverunni. í augnaráðinu í reynslu-
ííku andlitinu var eins og glitti líka
stundum í stríðna stelpu. Hlýjan,
kærleikurinn og gjafmildin á verald-
lega og óveraldlega vísu vora þó þau
persónueinkenni sam mér fannst
ríkjandi í fari hennar.
Þegar ég kynntist fjölskyldunni í
Hátröðinni fann ég að þau áttu eitt-
hvað mjög dýrmætt. Þau kunnu þá
list að deila hvort með öðra gleði og
sorg og voru mjög náin. Æskuheim-
ilið í Hátröðinni var kjölfestan þar
sem elskan, umhyggjan og gleðin ein-
kenndu andrúmsloftið.
Regína sáði fræjum umhyggju og
kærleika hvar sem hún kom. Henni
tókst að miðla þessum eiginleikum til
sinna nánustu, ekki síst til barna
sinna. Kærleikurinn og umhyggjan,
sem hún gaf af svo miklu örlæti, munu
lifa áfram í hennar nánustu og verða
sá sjóður sem fjölskyldan getur leitað
í núna þegar sorgin hefur knúið dyra.
..................... Sólveig.
+ Sigfús Jónsson
fæddist í Vopna-
Firði 28. mars 1928.
Hann lést 11. desemb-
er síðastliðinn. For-
eldrar hans voru Jón
Sigfússon og Sigrún
Sigfúsdóttir. Sigfús
átti þijú systkini, Sig-
ríði, sem nú er látin,
en eftir lifa Guðrún
og Einar.
Eiginkona Sigfúsar
var Valdheiður Mar-
grét Valdimarsdóttir,
f. 23. ágúst 1929, d.
23. janúar 1990. Eign-
uðust þau fimm börn: 1) Margrét,
f. 18. nóvember 1953, maki Kenn-
eth Ferguson. 2) Sigrún, f. 3.janú-
ar 1955, maki Gunnar Olafur
Bjai-nason, dóttir Sigrúnar er
Heiður Margrét. 3) Jón, f. 12. októ-
ber 1958, maki Birna Jónsdóttir,
Mig langar í fáeinum orðum að
minnast góðs vinar míns, Sigfúsar
Jónssonar múrarameistara, sem lést
11. desember sl. Við Sigfús kynnt-
umst árið 1967 þegar hann gerðist
múrarameistari hjá byggingarfyrir-
tæki sem ég átti aðild að og allar göt-
ur síðan. Þá þegar tókst með okkur
góð vinátta sem aldrei bar skugga á.
Sigfús var í hópi þeirra múrarameist-
ara sem hafði mest umsvif á áttunda
áratugnum. Hann var mjög góður
fagmaður og hafði mikil mannaforráð
enda hörkuduglegur og ósérhlífinn.
Sigfús var hæglátur maður, þægi-
legur í öllum samskiptum og orðheld-
inn. Hann var ekki hávaðamaður þeg-
ar erfið álitamál komu upp og þeir
sem þekktu Sigfús vel höfðu á orði að
hann segði oft mikið með þögninni.
Það var þægilegt að umgangast Sig-
fús, jafnt í vinnu og í frístundum.
Hann hafði góða og þægilega kímni-
gáfu og sá oft aðrar hliðar á málum en
samtíðarmenn hans.
Sigfús og eiginkona hans Heiða,
sem lést fyrir nokkram áram, vora
nágrannar okkar hjónanna í Rauða-
gerðinu til margra ára og auk þess
nábúi á sumarbústaðasvæði við Með-
alfellsvatn í Kjósinni. Þar undu Sigfús
og Heiða sér vel. Sigfús var mikill
náttúraunnandi og útivistarmaður og
stundaði lax og silungsveiðar. Þar
naut hann sín vel enda flinkur veiði-
maður. Ég minnist margra góðra
veiðistunda sem við áttum í nokkur ár
í Selá í Vopnafirði en Sigfús var ætt-
aður úr Vopnafirði.
Ég tel það hafa verið viss forrétt-
indi að hafa fengið að kynnast Sigfúsi
og eiga hann að vini í rúma þijá ára-
tugi. Það var mannbætandi að kynn-
ast hans viðhorfum og skoðunum á
sonur þeirra er Pét-
ur Hrannar. 4) Valdi-
mar, f. 5. mars 1962,
maki Valgerður G.
Hannesdöttir, börn
þeirra eru Brynjar
Már og Heiða Krist-
ín. 5) Kristinn, f. 3.
júlí 1966, maki Anna
Traustadóttir, sonur
þeirra er Aron
Freyr, en fyrir átti
Kristinn Sindra.
Eftirlifandi sam-
býliskona Sigfúsar
er Guðbjörg Jóels-
dóttir. Sigfús fluttist
ungur til Reykjavíkur, tók sveins-
próf í múraraiðn 1955 og meist-
arapróf 1966 og starfaði hann við
þá iðn alla tíð, eða þar til hann lét
af störfum 1995.
Útför Sigfúsar fór fram frá Ás-
kirkju 19. desember.
ýmsum þjóðfélagsmálum. Lífsstarf
hans var mikið og farsælt og hann
lagði mikið af mörkum við uppbygg-
ingu borgarinnar. Fyrir það á hann
þakkir skildar. Um leið og ég kveð
minn góða vin og samferðamann vil
ég votta sambýliskonu hans, bömum
og öðram aðstandendum samúð mína.
Magnús G. Jensson.
Elsku Fúsi, okkur langai' að þakka
þér fyrir þessi ár, sem við fengum að
vera samferða þér.
Égfelíforsjáþína,
Guð faðir, sálu mína,
þvínúerkominnótt.
Um ljósið lát mig dreyma
ogljúfaenglageyma
öll bömin þín, svo blundi rótt
(M.Joch.)
Elsku mamma og ástvinir, megi
Guð styrkja ykkur.
Kær kveðja,
íris, Sopja og Sandra.
Ei-fitt er að ímynda sér jólin án
Fúsa afa, þótt honum hafi ekkert ver-
ið um þessa hátíð gefið, allt of mikil
fyrirhöfn og læti, þá verður aðfanga-
dagur aldrei eins án hans. Enginn til
að hrista höfuðið yfir öllu tilstandinu,
enginn afi við borðsendann sem er
fyrstur til að bragða á rjúpunum og
segja til um ágæti þeirra.
Það sem ég man einna fyrst eftir
síðan ég var lítil voru sífelldar gjafir
þínar, og vora þær helst til tíðar að
mömmu og ömmu mati, barninu mátti
nú ekki spilla með ofdekri, og fór það
svo að þú laumaðir þessu að mér þeg-
ar þær sáu ekki til. Örlátari mann er
ekki hægt að finna, og það er nokkuð
sem hver sem þig hefur þekkt kann-
ast við. Örlæti, hjartahlýja, greið-
vikni, jafnaðargeð og góðmennska,
einhveijir þeir bestu kostir seA
prýða góðan mann, og þeim varst þú
ríkulega búinn, afi minn.
Ekki veit ég hvemig ég hefði kom-
ist af þessi flóknu ár sem unglingsárin
vora án þín. En er mamma og Gunni
fluttu í Garðabæinn og þú upp á Vest-
urbrún má segja að ég hafi fylgt sem
skilmáli með húsinu, en þar fékk ég
eigið herbergi og fór það þannig að
lokum að ég var meira hjá þér en
nokkum tímann „heirna" í Garða-
bænum. Hefði það aldrei farið svo ef
þú hefðir ekki látið mér líða svona vel
hjá þér. Ég veit mætavel að ég var
ekki auðveldasta manneskjan í urh'-
gengni á þessum tíma, en aldi-ei nokk-
um tímann kom til þess að þú næðir
að ergja mig með einum eða öðram
hætti, enda veit ég ekki almennilega
hvemig það ætti að vera hægt að
ergja sig á ljúflingi eins og þér, eðl-
isfarið slíkt að ómögulegt er að finna
nokkuð að. Það var því engin tilviljun
að það vai-st þú sem ég leitaði til með
miidð af vandamálum mínum á þess-
um tíma. Virtist engu máli skipta þó
að ég væri 15 ára og þú 66 ára, þér
tókst nú samt að láta mér líða betur.
Fyrst var talað saman og svo fylgdu
töfraorðin: „Viltu svo ekki fá þér ís,
Heiður mín,“ í kjölfarið, þetta gat
bara ekki klikkað.
Ég trúi ekki að elsku afi minn 8é
dáinn frá mér, mér líður eins og hálf-
munaðarlausu barni, þó ég sé orðin 21
árs gömul, en hver á þá að hugsa um
mig þegar mamma og Gunni fara til
útlanda og ég er ein heima. Þau vora
yfii'leitt ekki komin langt út fyrir
borgarmörkin er þú hiingdir og
bauðst mér í mat. Ékki bara eitt og
eitt kvöld, heldur öll kvöldin, og ef ég
ekki komst næstkomandi kvöld, þá
var það engin fyrirstaða, þá var bara
að senda mann með birgðimar heim,
svo að það myndi nú endast fram að
næstu heimsókn. Ég varð alltaf að
muna að koma með diskana til baka,
því annars fannstu æma ástæðu til að
taka þetta upp við mig, og hvað ég
hygðist nú fyiir með allt þetta leirtau,
en í góðlátlegu gríni að sjálfsögðu.
Hvað ég á eftir að sakna þessa lúmska
húmors þíns sem þú lést óspart í ljós í
hópi þinna nánustu, hvemig þú hrist-
ist allur til er þú hlóst, og hver á nú að
gera grín að mér þegar ég byrja að
fussa yfir hlutunum?
Ég sem vai- búin að hlakka svo til
að klára prófin og fara með þér út að
ganga og að hjálpa til við jólaundir-
búninginn, því þótt þér hafi ekki verið
neitt um jóíin gefið varstu ekki maður
sem olli öðram vonbrigðum. En það
bíður allt betri tíma afi minn.
Takk fyrir allt, elsku afi minn.
Heiður.
SIGFUS JONSSON
KNUD KRISTJÁN ANDERSEN
+ Knud Kristján
Andersen fædd-
ist f Landlyst í Vest-
mannaeyjum 23.
mars 1913. Hann
lést á Heilbrigðis-
stofnun Vestmanna-
eyja 13. desember
sfðastliðinn. For-
eldrar hans voru
Hans Peter Ander-
sen (Danski-Pétur)
útgerðarmaður og
Jóhanna Guðjóns-
dóttir húsmóðir.
Systkini Knuds eru:
Eva, látin; Willum,
látinn; Emil, látinn; Njáll, látinn
og Guðrún. Hálfsystkini Knuds
samfeðra eru Jóhann og Val-
gerður.
Knud kvæntist
Rakel Friðbjarnar-
dóttur árið 1939.
Rakel var fædd 19.
ágúst 1918, d. 23.
maí 1993. Börn
Knuds og Rakelar
eru: 1) Ingibjörg Jó-
hanna Andersen, f.
14.12. 1939, maki
Óskar Þórarinsson,
þeirra börn eru:
Rakel og Sindri, fyr-
ir átti Ingibjörg
Kristínu og Knút og
Óskar átti Sigmar
Þröst. 2) Hafdfs And-
ersen, f. 21.12. 1949, d. 11.11.
1997. Hafdís var gift Sigurbirni
Hilmarssyni og þeirra dætur
eru: Sædís, Dröfn og Sif. 3)
Pétur Andersen, f. 16.12. 1944.
Knud var vélstjóra- og skip-
stjóramenntaður. Hann byrjaði
ungur til sjós og vann sem vél-
stjóri og skipstjóri hjá útgerð
föður síns og síðan sem útgerð-
armaður í eigin útgerð ásamt
Willum bróður sfnum. Kringum
1945 hætti hann til sjós og gerð-
ist vélstjóri og sfðan yfirverk-
stjóri í nokkur ár hjá Hraðfrysti-j
stöð Vestmannaeyja. Síðan
starfaði hann sem lagermaður
hjá Vélsmiðjunni Völundi sem
síðar varð Skipalyftan hf. og
vann þar þar til hann hætti
störfum sökum heilsubrests árið
1987.
Útför Knuds fór fram frá
Landakirkju í Vestmannaeyjum
18. desember sl.
Þá er hvíldin komin hjá þér,
elsku afi. Það fór ekki framhjá
mér að þú varst orðinn þreyttur
þegar ég hitti þig nokkrum dögum
áður en þú fórst yfir móðuna
miklu. Þú lést þig hafa það þegar
ég var úti í Eyjum helgina áður að
koma í mat til mömmu þótt þú
þyrftir að ganga upp nokkrar
tröppur.
Það var yndislegt að fylgjast
með þér þetta kvöld, elsti fjöl-
skyldumeðlimurinn og. svo .. sá
næstyngsti að horfa saman á
Löggulíf, þú skellihlæjandi en sá
stutti, tveggja ára, starandi
stórum augum á ruglaða kalla.
Það þurfti ekki meira til svo að
hjarta þitt minnti á sig, en ég er
þakklát fyrir að hafa komið þessa
helgi og eytt þessum tíma með
þér.
Þetta kvöld sagðir þú mér að þú
værir enn þá svo skotinn í henni
ömmu, hún hefði verið svo falleg
og góð kona, þá minntist ég þess
að ekki alls fyrir löngu sagðir þú
mér að þig hefði dreymt að amma
væri við rúmstokkinn hjá þér og
væri að spyrja þig hvort þú vær|r
ekki að koma.
Núna ertu kominn til hennar og
Hafdís hefur örugglega líka tekið
vel á móti þér. Ég er þakklát fyrir
allar góðar minningar og stundir
með þér frá því ég var smástelpa.
Hvíldu i friði, elsku afi minn.
Þín j
Rakel.A