Morgunblaðið - 22.12.2000, Page 46

Morgunblaðið - 22.12.2000, Page 46
46 FÖSTUDAGUR 22. DESEMBER 2000 MINNINGAR MORGUNBLAÐIÐ Skrásett vörumerki „ Vorumerkið“ er til staðar, sérfrœðiþekk- ingin fáanleg og 2000 ára sölustarfsemi á ólíkum mörkuðum prýðilega skjalfest. Aég að hengja engilinn upp fyrir ofan dyra- símann eða nýtur hann sín betur í glugganum við hlið- ina á Betlehem-stjömunni? Á ég að setja upplýsta plastjólasveininn í garðinn miðjan eða hafa hann nær 49.000 króna útiseríunni? Bíddu, hvort á ég að vinna á fer- fætlingi um jólin eða hafa rjúpur í matinn? Mér skilst að rjúpumar séu þjóðlegri svona álíka íslenskar og endurminningar Steingríms Hermannssonar. Við, sem aldrei getum gert upp hug okkai' og emm öldungis ófær um að taka sjálfstæðar ákvarðanir, eigum margt og mikið að þakka auglýsendum. Markaðurinn leitast við að uppfylla allar okkar þarfir og gera okkur þar með að ham- ingjusamari mannvemm. Af sjálfu leiðir að ham- VIÐHORF Eftir Asgeir Sverrisson ingjusamt fólk er einnig betra fólk. Ham- ingjusamur maður fremur ekki myrkraverk. Þeir, sem koma til okkar „sldla- boðunum“, em markaðsfræðing- amir; fólk, sem hefur sérþekkingu á mannlegum þörfum og hefur að baki langt nám íþví skyni að fá uppfýllt þær. Á Islandi eins og í Bandaríkjunum nefnast auglýs- ingar oftar en ekld „skilaboð“ og þar vestra líkt og hér segja íjöl- miðlamenn jafnan að þeir „komi til baka eftir þessi skilaboð" þegar hlé er gert á dagskrá fýrir auglýs- ingar. Þannig lýsir tungumálið, þetta undursamlega birtingarform mannlegrar hugsunar, íslenskum vemleika. Utan Bandaríkjanna og Islands gera menn gjaman grein- armun á auglýsingum og skila- boðum á þann veg að ef til vill megi segja að allar auglýsingar feli í sér skilaboð en því fari fjarri að öll skilaboð séu auglýsingar. Þessi greinarmunur þekkist ekki á Islandi. Þess vegna er jólahátíðin jafn gefandi og ánægju- leg og raun ber vitni hér í lýðveldi skilaboðanna. Þessi skipan mála er hagstæð okkur, sem emm leitandi sálir og skiljum á köflum ekki eigin hneigð- ir og viðbrögð - hræðumst þau jafnvel í viðvarandi existensíalískri sjálfsvorkunn. Því getum við út- skýrt fyrir okkur sjálfúm og öðr- um t.a.m. hvers vegna við drekk- um fremur kók en pepsí eða öfugt. „Skilaboðin, sem ég hef fengið frá kók/pepsí em sýnilega sterkari," segjum við þegar sú áleitna spum- ing er borin fram hvers vegna við kjósum ákveðna tegund mjörkva umfram aðra. Jafnframt er okkur nú kleift að útskýra hvers vegna við kjósum ekki tiltekið atferli eða vömteg- und, stjómmálaflokk eða sum- arleyfisstað. Skilaboðin, sem okk- ur hafa borist í þá vem, hafa sýnilega ekki náð tilgangi sínum. Um leið fá markaðsfræðingamir verðugt umhugsunar- og úr- vinnsluefni. Nú vitum við t.a.m. hvers vegna stór hluti þjóðarinnar fer aldrei í kirkju. Skilaboðin um að það beri mönnum að gera em ekki nægi- lega áleitin til að kalla fram það at- ferli. Nema ef til vill um jól og páska. En nú fer það væntanlega að breytast. Á dögunum var boðað til mál- þings hvar saman vora komnir fulltrúar kirkjunnar, verslunar- manna og auglýsenda. Á sam- kundu þessari var til umræðu táknmál trúar og auglýsinga. Sérfræðingur einn á sviði aug- lýsinga bar í erindi sínu saman „tvö frægustu vömmerki heims,“ eins og hann orðaði það. Þar var annars vegar um að ræða krossinn og hins vegar Coca Cola-merkið. Fræðimaður þessi benti á „að krossinn hefði verið við lýði í 2000 ár og boðskap hans fylgdi loforð um eilíft líf, en Coca Cola-merkið hefði verið við lýði í 100 ár en aug- lýsingum og kynningum þess fylgdi loforð um lífshamingju og lífsfyllingu", að því er greint var frá í Morgunblaðinu. AJmenn niðurstaða málþingsins var sú að ldrkjunni bæri að nýta sér „nýjar leiðir til koma boðskap sínum á framfæri". Kirkjan ætti t.a.m. að nota auglýsingar til að hreyfa heiminn til samúðar. Þessi stórmerkilegu vísindi virð- ast ekki hafa vakið tilhlýðilega at- hygli. Loksins er komin fram hald- góð og tæmandi skýring á þeim skorti á mannúð, sem svo mörgum sýnist einkenna jarðlífið. Það vantar auglýsingar. Þessar upplýsingar hijóta að eiga sérstakt erindi við þjóðina, sem fagnar hátíð Ijóss og friðar af þvílíkri innlifun. Krossinn er „vömmerki", sem vísar til fyrirheits um eilíft líf. En þetta „vömmerki" á undir högg að sækja í nútímanum vegna þess að nýjasta tækni er ekki nýtt til að koma því á framfæri. „Skilaboðin“, sem frá kirkjunni berast, fara því ekki um samfélagið á þann veg að fullnægjandi megi teljast. Afleið- ingin verður sú að alþýða manna lætur stjómast af öðrum „skila- boðum“ og áhrifameiri, er styðjast við þær boðskiptaleiðir, sem við- teknar em í nútímanum. Um verðleika er ekki spurt í þessu efni enda upplýsti einn vís- indamannanna, sem þátt tóku í ráðstefnunni, að auglýsingar sem shkar hefðu „ekki skoðun á því hvað væri gott og hvað væri slæmt,“ heldur væm þær tæki til að koma einhverju á framfæri. Þannig felur það ekki sér gild- ismat af neinum toga ef krossinn er notaður sem „vömmerki" held- ur er verið að kynna tiltekinn val- kost. Krossinn vísar til vöra, sem ákveðin fyrirheit em bundin við og það er verkefni handhafa einka- leyfisins að uppfylla þau loforð á markaði. Nú ríður vafalaust á að þjóð- kirkjan bregðist hart við þessum nýju upplýsingum. Þarf ekki að tryggja að krossinn fái þá stöðu á I slandi að teljast „skrásett vöm- merki“ til að aðrir auglýsendur en kirkjan taki ekki að nýta hann í baráttunni endalausu um „skila- boðin“? „Vörumerkið" er til staðar, sér- fræðiþekkingin fáanleg og 2000 ára sölustarfsemi á ólíkum mörk- uðum prýðilega skjalfest. Þannig upphefur markaðurinn allt það sem mannlegt er. Og um jólin er upphafningin síðan full- komnuð þegar enginn fær umílúið „skilaboðin", sem fara á hand- anheimahraða um hinn íslenska vemleika. Vænn sopi af slökunarolíu væri vel þeginn. KNUD KRISTJÁN ANDERSEN + Knud Rristján Andersen fædd- ist í Landlyst í Vest- mannaeyjum 23. mars 1913. Hann lést á Heilbrigðisstofnun Vestmannaeyja 13. desember sfðastlið- inn og fór útfor hans fram frá Landa- kirkju í Vestmanna- eyjum 18. desember. Elsku afi ég vil kveðja þig með þessu ljóði. Að endaðri lífsgöngu afi minn kær, ertu nú horfinn og dvelur mér fjjær. Kærkomin hinsta hvíldin mun þér, kveðju senda vil ég frá mér. Man ég þá tíð er þú leiddir mig lítinn dreng, leikandi enn þá með þér í huga ég geng. Alls sem þú fræddir mig, alls sem ég lærði af þér, enn þá ég mynnist og geymi í hjarta mér. Svo bið ég að guð þráða hvíld og ró veiti þér. Það góði afi er hinsta óskin frá mér. (R.S.G.) stóð andspænis par- húsi þeirra bræðra Knuds og Njáls tengdaföður míns. Eg fann strax að Knud var heilsteyptur maður hann var þægilegur í umgengni, skemmti- legur og hafði alltaf eitthvað merkilegt til málanna að leggja þeg- ar þau vora rædd. Hann var mikill fjöl- skyldumaður og hon- um þótti vænt um sitt fólk. Börn hans, af- komendur, ættingjar og vinir fundu í honum góðan dreng sem alltaf var tilbúinn að leggja sitt af mörkum til þess að leysa þau vandamál sem upp komu. Ég minnist þess hve skemmtilegt var að ræða við Knud um liðna tíð í Vestmannaeyjum. Hann sagði frá þeim tíma af lífi og sál og gjarnan dró hann fram í dagsljósið hinar spaugilegu hliðar mannlífsins þann- ig að frásagnir hans urðu líflegar og afar skemmtilegar. Hann bjó yfir miklum fróðleik um atvinnulíf og daglegt líf fólks í Vestmannaeyjum frá því að hann var ungur drengur að alast upp og allt fram á síðustu Kveðja, ár. Knútur. Mig langar í fáeinum orðum að minnast Knuds Andersen sem lést á Sjúkrahúsi Vestmannaeyja hinn 13. desember sl. Ég kynntist Knud þeg- ar við Jóhanna bróðurdóttir hans keyptum okkur húsið að Hásteins- vegi 28 í Vestmannaeyjum en það Milli þeirra hjóna, Knuds og Rak- elar, og tengdaforeldra minna, Njáls og Dóra, var ávallt mikil vin- átta. Þeir bræður byggðu saman parhúsið að Hásteinsvegi 27 og 29 og bjuggu þar í sambýli í rúm 50 ár. Allan þann tíma ríkti vinátta milli bræðranna og fjölskyldna þeirra og samgangur var mikill þar á milli. Sameiginlega sáu fjölskyldumar um GUÐRÚN BJARNADÓTTIR + Guðrún Bjama- dóttir fæddist í Hafnarfirði 16. aprfl 1930. Hún lést á St. Jósefsspítala í Hafn- arfirði 14. desember síðastliðinn og fór útför hennar fram frá Hafnarfjarðar- kirkju 20. desember. Elsku Gunna! Nú ert þú farin, skrítið er það að hugsa til þess að þú ert ekki lengur með okkur. Það er svo margs að minnast, al- veg frá því ég fæddist hefur þú verið hluti af mínu lífi, þú hefur verið í fjölskyldunni sl. 50 ár eða svo, eða frá því þú og Skarphéðinn móðurbróðir minn giftuð ykkur. Mamma og pabbi, þú og Skarpi hafið alla tíð verið mikið samrýnd, þið bjugguð hlið við hlið á Selvogs- götunni og svo fluttu báðar fjöl- skyldurnar upg á holt, þá varst þú búin að eiga Ásgrím, þinn einka- son, og mamma búin að eiga Lísu og Sigurjón. Jóhanna amma fluttist með þér og Skarpa og bjó hjá ykk- ur í mörg ár og þið hugsuðuð um hana þangað til hún fór á Hrafn- istu. Mamma minnist með mikilli ánægju þegar þið áttuð báðar von á ykkur á sama tíma, báðar með ykk- ar fyrsta barn. Kvöldstundirnar urðu margar þegar spjallað var saman um frumburðina, verða þetta strákur eða stelpa, hvor mun eiga hvað, og mikil spenna var í loftinu. Þessi spenna færði þig og mömmu nær hvor annarri og hafið þið haldið góðum vinskap alla tíð. Það var mikið áfall fyrir þig, Ás- grím og hans fjölskyldu þegar Skarphéðinn lést fyrir rúmum tveimur áram, eftir mikil en ekki svo langvarandi veikindi. í fyrra ætlaðir þú utan en þá komu upp veikindi hjá þér, krabba- mein, og vegna þess þurftir þú að fresta þeirri för en þú fórst í aðgerð sem gekk mjög vel. Svo ætlaðir þú utan núna í ágúst með Ásgrími, Dröfn og börnum en þá kom í ljós að krabbameinið væri tekið upp aftur, og ill- vígara í þetta sinn. Þá byrjaði baráttan, lyfjameðferðir og spít- alavistir, en þú varst ætíð svo dugleg, barð- ist hetjulega uns þú varðst að láta undan. Núna veit ég að þú ert komin til allra ættingjanna sem eru farnir, búin að hitta Skarpa, sem þú saknaðir svo mikið, Jó- ömmu, sem þú hafðir alla tíð hugs- að um, og alla vinina ykkar. Ég þakka þér fyrir allar góðu stundirnar, elsku Gunna mín, og ég veit að nú líður þér vel. Elsku Ás- grímur, Dröfn og fjölskylda, for- eldrar mínir og við systkinin send- um ykkur innilegar samúðar- kveðjur og biðjum guð að styrkja ykkur og leiða ykkur í gegnum sorgina. Jóhanna Harðardóttir. Skammt hefur verið stórra högga á milli. Lífsgöngu Guðrúnar á jörðu hér er lokið. Ekki er langt síðan eiginmaður hennar, Skarp- héðinn Kristjánsson, lést. Líf þeirra var samofið sterkum bönd- um og víst er að missir Guðrúnar var mikill við fráfall hans. Ástvinir eiga góðar minningar í hjarta. En lífið heldur áfram og styrk á erf- iðum tímum sækjum við til trú- arinnar. Eigi stjömum ofar á ég þig að finna, meðal bræðra minna mín þú leitar, Guð. Nær en blærinn, blómið, barn á mínum armi, að hafa hús og garð ávallt sem snyrtilegust þannig að eftir var tek- ið. Þeir bræður og konur þeirra vora reyndar óþreytandi við að rækta garða sína og hlutu viður- kenningar fyrir. Garðamir vora þannig sem dýrmætir sjóðir sem gáfu margar ánægjustundir fyrir fjölskyldurnar sem nutu þess svo sannarlega að vera saman. I minn- ingunni em myndir af Knud í garð- inum sínum bjartar og skýrar, þar naut hann lífsins og þar leið honum vel. Knud var margt til lista lagt og eftir hann eru til ýmsir fallegir munir sem em unnir eru af mikilli natni og kostgæfni og gefa höfundi sínum góðan vitnisburð. Knud hafði einnig gaman af því að yrkja og bera Ijóð hans það með sér að hann hafði góð tök á skáldskap. Oft vora vísurnar glettnar og léttar en einnig samdi hann ljóð sem lýstu alvöra lífsins. Hvort tveggja var vel gert eins og allt það sem Knud tók sér fyrir hendur. Þegar við hjónin bjuggum í Dan- mörku þótti okkur afar vænt um að fá jólakort og bréf frá Knud ekki síst þegar hann orti ljúft og fallegt ljóð til Jóhönnu frænku sinnar. En það sem meira var, Knud kom okk- ur auðvitað á óvart með því að yrkja Ijóðið á dönsku og gerði það mjög vel eins og við var að búast. Þannig sýndi hann á sér nýja hlið, skemmti- lega og óvænta, kannski trúr sínum danska uppruna. Þetta ásamt svo mörgu öðru gerði það að verkum að það var mjög auðvelt að láta sér þykja vænt um Knud og þá skemmtilegu töfra sem hann bjó yf- ir. Nú er Knud dáinn. Eftir lifir minningin um góðan samferðamann. Sú minning er okkur, sem kynntust honum, afar dýrmæt. Ég votta fjöl- skyldu Knuds samúð mína við lát góðs föður og afa. Ragnar Óskarsson. ást í eigin barmi, ertu hjá mér, Guð. Hvar sem þrautir þjaka, þig ég heyri biðja: Viltu veikan styðja, vera hjá mér þar? Já, þinn vil ég vera, vígja þér mitt hjarta, láta ljós þitt bjarta leiða, blessa mig. (Þýð.Svbj.E.) Blessiið sé minnig Guðrúnar. Ásgrímur, Dröfn og börnin. Fallin er nú frá Guðrún Bjarna- dóttir, eftir veikindastríð sem nokkuð ljóst var frá því í vor, að ekki myndi enda nema á einn veg. Við áttum því láni að fagna að kynnast þeim hjónum, Guðrúnu og Skarphéðni Kristjánssyni, fyrir rúmum tuttugu árum, þegar dóttir okkar, Dröfn, og sonur þeirra, Ás- grímur, fóm að draga sig saman. Guðrún var afskaplega róleg og yfirveguð manneskja sem alltaf var gaman að rabba við og gott að hitta. Hún var ekki hávær eða áberandi en þægilegri manneskju er vart hægt að hugsa sér, sem alltaf átti hlýtt bros til allra og ein- hver falleg orð. Guðrún missti mann sinn, Skarphéðin, fyrir rúmum tveimur árum, eftir erfið veikindi. Þau höfðu verið einkar samhent hjón og var hennar missir mikill. Hún beit samt á jaxlinn og skap- aði sér nýtt líf, keypti sér bíl og fékk sér nýja íbúð sem hún innrétt- aði afar smekklega. Það er sárt fyrir barnabörnin, Hrannar, Unni, Davíð Steinar og Klöru Hödd, að sjá á eftir elsku- legri ömmu sinni sem ekki sá sól- ina fyrir þeim. Það er líka erfitt fyrir Ásgrím, einkabarn foreldra sinna, að sjá á eftir foreldrum sín- um með svona stuttu millibili. Við biðjum góðan Guð að styrkja þau í sorg sinni. Það er komið að leiðarlokum. Við þökkum ánægjuleg kynni við Guð- rúnu. Blessuð sé minning hennar. Þórdís og Hreiðar.

x

Morgunblaðið

Direct Links

If you want to link to this newspaper/magazine, please use these links:

Link to this newspaper/magazine: Morgunblaðið
https://timarit.is/publication/58

Link to this issue:

Link to this page:

Link to this article:

Please do not link directly to images or PDFs on Timarit.is as such URLs may change without warning. Please use the URLs provided above for linking to the website.