Morgunblaðið - 22.12.2000, Qupperneq 50

Morgunblaðið - 22.12.2000, Qupperneq 50
MORGUNBLAÐIÐ : 50 FÖSTUDAGUR 22. DESEMBER 2000 MINNINGAR ÆVAR GUÐMUNDSSON rökfastur og fylgdi hverju máli þétt eftir, enda mikill keppnis- og bar- áttumaður í eðli sínu eins og hann átti kyn til. Ævar Guðmundsson var mynd- arlegur maður að vallarsýn, hávax- inn, grannur, beinn í baki, snar í hreyfingum og fríður sýnum. Augnaráðið gat verið hvasst, um varir hans lék oft kankvíslegt bros, og tilsvör hans gátu á stundum ver- ið snögg og beinskeytt. Af því drógu sumir þá ályktun, að Ævar væri kaldlyndur maður. Því fór hins vegar víðs fjarri og undir yf- irborði, sem stundum gat verið ei- lítið hrjúft, einkum fyrr á árum, sló milt og nærgætið hjarta. Hann var með afbrigðum trúr þeim, sem hann bast tryggðar- og vináttu- böndum, greiðvikinn og góðviljað- ur, og í eðli hans bjó rík samúð með þeim sem á einhvern hátt urðu und- ir í lífinu. Þegar ég nú við leiðarlok kveð minn góða vin og félaga Ævar Guð- mundsson hinstu kveðju eru mér efst í huga ljúfar minningar frá lið- inni tíð. Jafnframt minnist ég með hlýhug og þakklæti velgjörða hans í garð foreldra minna en þeim bast hann vináttu- og tryggðaböndum og reyndist jafnan sem hinn besti son- ur allt til hinstu stundar. Ævar Guðmundsson féll fyrir ill- vígum sjúkdómi langt um aldur fram og bar andlát hans hratt og óvænt að. Skuggi sorgar hvílir yfir fjölskyldu hans þessi jólin. Ég sendi konu hans, Guðrúnu, bömum þeirra hjóna og ástvinum öðrum mínar dýpstu samúðarkveðjur. Þungur harmur er að þeim kveðinn. En minningin um góðan dreng lifir. Megi það verða nokkur huggun harmi gegn. Þorgeir Orlygsson. Sú hugsun var fjarstæð þegar við kvöddum Guðrúnu og Ævar á Kefla- víkurflugvelli hinn 6. des. eftir ferðalag til Mexíkó að við ættum ekki eftir að sjá Ævar vin okkar aft- ur. Við höfðum öll hlakkað til ferð- arinnar til Mexíkó og þar héldum við m.a. upp á 60 ára afmæli Ævars hinn 24. nóvember. Guðrún og Ævar voru dugleg að ferðast og við feng- um að vera þátttakendur í mörgum ferðum með þeim bæði innan lands og utan. Stundum með bömunum og stundum án þeirra. Allar þessar ferðir em okkur minnisstæðar og við töldum víst og sjálfsagt að við fjögur ættum eftir að fara saman í margar ferðir enn. Skömmu eftir að við komum til Mexíkó gerðum við okkur grein fyr- ir að Ævar, sem jafnan var hreystin uppmáluð, var ekki eins og hann átti að sér. En hann bar sig vel og gerði lítið úr veikindum sínum, fór í lang- ar göngur með okkur á ströndinni og reyndi af veikum mætti að njóta Mexíkódvalarinnar með Guðrúnu og okkur. Að lokum leitaði hann til lækna sem fundu enga skýringu á veikindum hans. Þegar við komum heim til Islands var Ævar orðinn svo langt leiddur að nauðsynlegt reynd- ist að flytja hann af flugvellinum með sjúkrabíl. Guðrún fylgdi manni sínum en við ókum bílnum þeirra heim. Það var dapurlegur endir á ferðalagi sem átti að vera svo ánægjulegt. En líkt og Ævar vorum við þess fullviss að hann næði fljót- lega heilsu og yrði brátt kominn aft- ur til vinnu sinnar. En lífið er hverfult. Daginn sem við sóttum ljósmyndirnar úr ferðinni barst okkur fréttin um andlát Æv- ars. Skyndilega verður jólaundirbún- ingurinn fánýtur og tilgangslaus, ekkert hægt að gera nema kveikja á kerti og láta hugann reika til baka. Ótal ánægjulegar minnar koma í hugann, minningar sem við munum ætíð varðveita sem dýrmætan sjóð. Tilhugsunin um að eiga ekki eftir að hitta Ævar aftur er óskiljanleg. Hugurinn leitar til Guðrúnar, sem hefur varla vikið frá manni sínum síðustu vikur, og ástvinanna sem hann skilur eftir sig. Og við spyrjum aftur og aftur, hvers vegna þurfti þetta að fara svona? Elsku Guðrún, börn og aðrir að- standendur, við biðjum góðan guð um að styrkja ykkur í sorginni. „Þó að ég sé látinn, harmið mig ekki með tárum. Hugsið ekld um dauðann með harmi og ótta. Ég er svo nærri að hvert eitt ykkar tár snertir mig og kvelur. En þegar þið hlæið og syngið með glöðum hug, lyftist sál mín upp í mót til Ijóssins. Verið glöð og þakklát fyrir allt sem lífið gefur, og ég, þótt látinn sé, tek þátt í gleði ykkar yfir lífinu.“ (Höf. óþ.) Olöf og Vigfús. t Elskuleg eiginkona mín, móöir okkar, tengda- móðir og amma, JÓFRÍÐUR BJÖRNSDÓTTIR, Hólavegi 17, Sauðárkróki, er iátin. Gunnar Þórðarson, Anna Kristín Gunnarsdóttír, Sigurður Jónsson, Birna Þóra Gunnarsdóttir, Sölvi Karlsson og barnabörn. t Ástkær eiginkona mín, móðir okkar, tengda- móðir og tengdadóttir, KRISTÍN KARÍTAS ÞÓRÐARDÓTTIR, Ósabakka 11, Reykjavík, «5 lést á líknardeild Landspítalans í Kópavogi miðvikudaginn 20. desember. Jarðarförin verður auglýst síðar. Einar Norðfjörð, Einar Þór Einarsson, Margrét Sif Andrésdóttir, Sólveig Einarsdóttir, Þórður Einarsson, Bergsteinn Ólafur Einarsson, Sólveig Guðmundsdóttir. KJARTAN GÍSLASON + Kjartan Gísla- son fæddist í Reykjavík 10. ágúst 1913. Hann Icst á heimili sínu 15. des- ember síðastliðinn. Foreldrar hans voru hjdnin Gisli Jdhann- esson, múrari, f. 25. september 1873, d. 1958, og Stefanía Björnsddttir, f. 2. apríl 1879, d. 1932. Bæði voru þau ættuð úr Rangárvallasýslu. Gísli og Stefanía eignuðust átta börn en af þeim ddu tvö í æsku. Önnur systkini voru Guðmundur Stefán, Sigurbjörg Lilja, Jdn, Guðmundur Jdn og Unnur. Þau eru öll látin. Kjartan kvæntist eftirlifandi eiginkonu sinni, Sigríði Kristínu Pálsddttur, 4. ndvem- ber 1939. Þau bjuggu allan sinn búskap f Reykjavík. Kjartan og Sigríður eignuðust tvær dætur: 1) Stef- anía Sigríður, f. 29. oktdber 1950, var gift Rundlfi Maack. Sonur þeirra er Kjartan Ás- geir Maack, f. 7. oktd- ber 1975. 2) Margrét Lilja, f. 9. ndvmeber 1954, gift Jd- hannesi Þdr Ingvarssyni. Böm þeirra em: a) Ingvar Þdr, f. 4. mars 1977. b) Sigríður Kolbrún, f. 1. oktdber 1980. c) Dagný, f. 28. júlí 1986. Kjartan lærði málaraiðn hjá Óskari Jdhannssyni, lauk náms- tíma og Iðnskdlaprdfi 1935. Strax um haustið sigldi hann tii Kaup- mannahafnar til framhaldsnáms og lauk þar sveinsprdfi vorið 1936 og hlaut bronsverðlaun fyrir prdf- ið. Kjartan tdk virkan þátt í félags- störfum fyrir málarastéttina. Hann gegndi margvíslegum trúnaðarstörfum fyrir Málara- meistarafélagið, var ritari þess, varaformaður og formaður. Sat í samninganefnd og prdfnefnd um áraraðir, oftast sem formaður. Var í ritnefnd Málarans, tímarits félagsins, um árabil. Þá var hann oft fulltrúi félagsins á mdtum Sambands norrænna málarameist- ara. Útfdr Kjartans fer fram frá Grafarvogskirkju í dag og hefst athöfnin klukkan 15. Vegir guðs eru órannsakanlegir, en hitt er víst að einhverntíman för- um við öll á vit nýrra ævintýra. Nú hefur þú, afi okkar, lagt af stað í eitt slíkt ferðalag. Eitthvað var nú brottförin þér lík, hljóðleg og frið- söm en samt ákveðin. Lengi hefur þú yljað okkur með léttu lundarfari og góðmennsku og sjaldséður er hæfileikinn sem þú barst með þér að sjá björtu hlið- arnar á flestum málum. Ósjaldan vorum við í pössun hjá ykkur ömmu þegar við vorum lítil, svo foreldrar okkar fengju nú smáfrið, og munum við víst aldrei gleyma þeim tímum. Hláturinn er okkur sérstaklega minnisstæður enda svo einlægur og smitandi. Ekki munum við heldur gleyma öllum bókunum sem þú last, en sú viska sem þú bjóst yfir er víst ekki öllum gefin. Það er dálítið skrýtið að hafa þig ekki hjá okkur lengur og eitt er víst, sá fjórfætti af okkur er ekki kátur núna, enda fær hann víst ekki lengur aukabita við matarborðið. Þó svo að söknuður ríki í hjarta okkar allra munu allar minningarn- ar sem þú hefur gefið okkur öllum ilja okkur um hjartarætur um ókomna tíð. Þú átt vísan stað í hjarta okkar allra. Við vitum að þú ert á góðum stað og vonandi færðu að spila smáfótbolta þarna hinum megin. Það myndi örugglega gleðja þig- Farðu í friði, elsku afi, og vonandi færðu bráðlega einhver svör við öll- um þeim spurningum sem bækum- ar gátu ekki gefið. Þú getur kannski laumað einhverjum þeirra til okkar við tækifæri til að hjálpa okkur við að takast á við lífið í allri sinni margbreytilegu mynd. Kjartan, Ingvar, Sigríður og Dagný. Kjartan móðurbróðir minn er lát- inn 87 ára að aldri. Hann var heilsu- hraustur fram á síðustu ár og átti langa starfsævi. A mínum æskuárum var talsverð- ur samgangur milli foreldra minna og þeirra Kjartans og Siggu. Kjart- an var mömmu alltaf mjög kær og þær Sigga voru góðar vinkonur. Kjartan var frekar hávaxinn maður, grannur og léttur á sér. Hann var ekki margmáll og lítið fyrir að flíka tilfinningum sínum. Hann var fríður sýnum og það var alltaf stutt í brosið. Það var oft hlegið þegar þau hittust foreldrar mínir og þau Kjartan og Sigga. Kjartan var hægur og rólegur, allt virtist svo áreynslulaust. Kjart- an var málarameistari að mennt og atvinnu. Mamma hafði tröllatrú á smekkvísi og fagmennsku Kjartans og stóð hann alltaf undir vænting- um. Það kom því að sjálfu sér þegar þurfti að mála hjá foreldrum mínum að kallað var í Kjartan og fengnar ráðleggingar og álit um litaval. Það var á þeim tímum þegar ekki var hægt að fara í málningarbúð og velja úr hundruðum litaspjalda en einnig eftir að sú tækni kom til. Þá kom Kjartan með litatúpumar sínar og töfraði fram liti sem allir voru ánægðir með. Kjartan var vindlareykingamað- ur. Hann naut þess að fá sér góðan vindil. Ef við bræðurnir vorum ekki heima þegar Kjartan og Sigga komu í heimsókn til foreídra okkar þá leyndi það sér ekki þegar heim var komið. Vindlalyktin hans Kjart- ans þótti okkur alltaf svo góð. Nú þegar Kjartan er dáinn og þar með öll systkini hennar mömmu á ég einungis góðar minningar í huga um þau. Minningu um nægju- samt fólk, glaðvært og traust. Elsku Sigga, Stebba og Magga, guð gefi ykkur styrk og ró á þessari erfiðu stund. Birgir Bachmann. Þar sem minn gamli vinur Kjart- an Gíslason hefur nú horfið yfir móðuna miklu, vil ég minnast góðs drengs sem reyndist öllum vel og studdi ávallt góð málefni. Það eru nú yfir sjötíu ár síðan ég kynntist honum á Rólutúninu við Bræðraborgarstíg í vesturbænum. Þá vorum við ungir drengir að sparka bolta. Rólutúnið var í raun leikvöllur en um leið uppeldismið- stöð fyrir unglinga er ætluðu að hasla sér völl í knattspymuliðum KR. Þar æfðum við saman hvern dag er veður gaf og uppskárum að lokum að vera valdir í 3. flokks lið KR. Kjartan var ávallt lipur knatt- spyrnumaður og eftir að hinn þekkti þjálfari Guðmundur Ólafsson hafði valið hann til keppni fyrir félagið, lék hann í öllum þremur flokkum félagsins sem var keppt í hér. Frægasti flokkur sem hann lék í er sennilega 2. flokkur, en hann vann það afrek að vinna öll mót sem háð voru 3 ár í röð. Árið 1934 stofnaði KR ferða- og skíðanefnd félagsins, en þá voru að hefjast hér skíðaferðir. KR vildi ekki láta sitt eftir liggja og vildi sjá um að félagar gætu æft hollar og góðar íþróttir allt árið. Nefndin var því stofnuð til að stjórna þessu nýja átaki félagsins. Kjartan var þar í forystusveit og var skipaður í fyrstu stjórn nefndarinnar. Tók hann virk- an þátt í störfum nefndarinnar svo og í íjalla- og skíðaferðum sem urðu fljótlega mjög vinsælar. Þá stóð hann í ströngu með öðrum félögum þegar fyrsti skíðaskálinn var byggð- ur 1936, en hann var byggður hátt uppi í hlíðum Skálafells, um 5 km frá veginum. Allt efni var borið á öxlum burðarmanna. Kjartan var mjög félagslyndur og þótti gaman að taka þátt í byggingu skálans og styðja þar með átak félagsins í að ryðja nýrri íþróttagrein brautar- gengi sem ætti án efa að verða vin- sæl. Þegar Kjartan valdi framtíð- arstarf ákvað hann að fara í málaraiðn. Gerðist hann þá lærling- ur eins og títt var um unga menn. Hann lauk því námi á tilskildum fjórum árum ásamt Iðnskólanum. Þegar hann hafði lokið þessu námi vildi hann fara utan og fullnema sig betur til að búa sig betur undir framtíðarstarfið. Hann valdi þá leið að fara til Kaupmannahafnar og innritast á þekktan meistaraskóla. Vildi svo til að urðum samskipa út, þegar ég hóf nám mitt í þessari gömlu höfuðborg okkar. Gátum við komið því svo fyrir að við bjuggum við sömu götuna þennan vetur. Var það ánægjulegt að hafa þarna ágæt- an knattspymufélaga með sér þeg- ar farið var út að kynnast stórborg- inni. Kjartan tók burtfararpróf frá skólanum um vorið. Hlaut hann þar sérstök bronsverðlaun fyrir frábært próf. Eftir heimkomuna gerðist hann fljótlega málarameistari og stofnaði félagsskap með öðrum í greininni. Vegna lipurðar og hæfi- leika sinna varð hann skjótt eft- irsóttur, svo fyrirtækið gekk frá upphafi vel. Kjartan hafði mjög næmt og listrænt auga fyrir litum og litasamsetningum. Hann var því fljótur að leysa slík mál með fal- legum litaprufum er hann gerði á svipstundu á staðnum fyrir húsráð- anda. Kjartan var mjög prúður og nær- gætinn í allri framkomu. Hann vann sér því fljótt hylli allra. Þá var hann eftirsóttur til hverskonar félags- málastarfsemi. Sat hann lengi í stjórn Málarameistarafélags Reykjavíkur svo og formaður þess um tíma. Trúmaður var Kjartan og kirkjurækinn. Hann gerðist félagi í Bræðrafélagi Langholtskirkju og starfaði þar um áraraðir til stuðn- ings söfnuði og kirkjustarfi öllu er þar fór fram. Rétt fyrir stríð kvæntist Kjartan æskuvinkonu sinni Sigríði Pálsdótt- ur. Eignuðust þau tvær dætur, Stef- aníu og Margréti. Hafa þær stofnað sín eigin heimili. Nokkru eftir stríð byggðu þau snoturt einbýlishús við Skeiðarvog. Var það sniðið fyrir fjölskylduna, enda vildu Kjartan og Sigríður stilla byggingunni í hóf þótt margir byggðu stórt á þessum tíma. Líkaði þeim staður og hús vel og bjuggu þar lengst af sínum bú- skap. Stöðugt var mikil vinátta á milli heimila okkar Kjartans og varð það meðal annars til þess að konumar voru í fjögurra kvenna saumaklúbb. Var þar stöðugt unnið að listrænum hannyrðum til að prýða heimilin. Þegar við karlamir fengum svo að sækja konur okkar þótti sjálfsagt að bjóða í kaffi og heimatilbúnar kræsingar. Var þá oft glatt á hjalla, enda lögðu kon- urnar þá frá sér prjóna og nálar. Stundum stóð þessi ágæti klúbbur fyrir ferðalögum þar á meðal tveim- ur utanlandsferðum. Á slíkum ferð- um naut Kjartan sín vel. Hann var ávallt léttur í lund og spaugsamur, enda hafði hann glöggt auga fyrir hinu spaugilega í tilvemnni. Að leiðarlokum vil ég þakka sam- fylgdina og senda innilegar sam- úðarkveðjur til Sigríðar, dætra og ástvina þeirra. Gísli Halldórsson. Málararnir sem lærðu iðn sína á kreppuárunum eftir 1930 áttu fyrst og fremst þá hugsjón að verða góðir handverksmenn og fóru þessvegna flestir til frekara náms erlendis, eft- ir að hafa lokið starfsnámi hér heima. Einn þeirra málara var Kjartan Gíslason málarameistari. Kjartan var einn fyrsti málarinn sem ég kynntist eftir að ég fór að hafa afskipti af félagsstarfi málara íyrir rúmlega hálfri öld. Þau kynni leiddu til ævarandi vináttu sem aldrei bar skugga á. Sumir menn fá í vöggugjöf þá
Qupperneq 1
Qupperneq 2
Qupperneq 3
Qupperneq 4
Qupperneq 5
Qupperneq 6
Qupperneq 7
Qupperneq 8
Qupperneq 9
Qupperneq 10
Qupperneq 11
Qupperneq 12
Qupperneq 13
Qupperneq 14
Qupperneq 15
Qupperneq 16
Qupperneq 17
Qupperneq 18
Qupperneq 19
Qupperneq 20
Qupperneq 21
Qupperneq 22
Qupperneq 23
Qupperneq 24
Qupperneq 25
Qupperneq 26
Qupperneq 27
Qupperneq 28
Qupperneq 29
Qupperneq 30
Qupperneq 31
Qupperneq 32
Qupperneq 33
Qupperneq 34
Qupperneq 35
Qupperneq 36
Qupperneq 37
Qupperneq 38
Qupperneq 39
Qupperneq 40
Qupperneq 41
Qupperneq 42
Qupperneq 43
Qupperneq 44
Qupperneq 45
Qupperneq 46
Qupperneq 47
Qupperneq 48
Qupperneq 49
Qupperneq 50
Qupperneq 51
Qupperneq 52
Qupperneq 53
Qupperneq 54
Qupperneq 55
Qupperneq 56
Qupperneq 57
Qupperneq 58
Qupperneq 59
Qupperneq 60
Qupperneq 61
Qupperneq 62
Qupperneq 63
Qupperneq 64
Qupperneq 65
Qupperneq 66
Qupperneq 67
Qupperneq 68
Qupperneq 69
Qupperneq 70
Qupperneq 71
Qupperneq 72
Qupperneq 73
Qupperneq 74
Qupperneq 75
Qupperneq 76
Qupperneq 77
Qupperneq 78
Qupperneq 79
Qupperneq 80
Qupperneq 81
Qupperneq 82
Qupperneq 83
Qupperneq 84

x

Morgunblaðið

Direct Links

Hvis du vil linke til denne avis/magasin, skal du bruge disse links:

Link til denne avis/magasin: Morgunblaðið
https://timarit.is/publication/58

Link til dette eksemplar:

Link til denne side:

Link til denne artikel:

Venligst ikke link direkte til billeder eller PDfs på Timarit.is, da sådanne webadresser kan ændres uden advarsel. Brug venligst de angivne webadresser for at linke til sitet.