Skírnir - 02.01.1850, Blaðsíða 18

20
til ab nálgast hvert annab er hafa verib lýöskyld
undir annarleg ríki, og þjó&ernisandinn hefur vaknaö
í noröurálfunni í enn víöari merkingu, er þjóöirnar
eöa þjóöflokkarnir hafa reynt til aö sýna þaö í verk-
inu, aö þær væru til út af fyrir sig og meövitandi
sín. þaö er reyndar kunnugra, enn frá þurfi aö
segja, aö mikill rígur hefur veriö fyrr millum ýmsra
þjóöa, en slíkt hefur eigi komiö svo mjög af þvi,
aö ein þjóÖ hafi skoöaö sig í mótsetningu til ann-
arar þjóöar, heldur miklu fremur af því, aö þessi
rígur hefur haldizt og falliö meö stjórnendunum.
Aö lokum má geta þess, aö jafnrjettislærdómur-
inn hefur komiö berlega fram á þessu ári. þaö lítnr
svo út, sem stjórnendurnir fyrir 1848 hafi almennt
álitiö, aö til reglulegs þjóöfjelags heyröu lendir menn
(til aö sitja í efri þingstofu), kjörgeng stjett til neÖri
málstofu og kjósendur, og í þriöja lagi lýöurinn án
nokkurra verulegra rjettinda, en á þessu ári hefur
hinn síöast nefndi partur þjóöanna reynt til aÖ ná
rjetti sínum. Dæmi til líks má sjá í veraldar-
sögunni, meö þeim mismun, aö þá var þaö borg-
arastjettin (þeir sem síöan allt til þessa voru kjör-
gengir og kjósendur), er náöi jöfnum rjetti viö lenda
menn og hina æÖri klerkastjettarmenn, en þetta
varö eptir stjórnarbyltinguna á Frakklandi 1789.
Aö svo mæltu víkur þá sögunni til viöburöa
þeirra, er uröu áriö 1849.