Skírnir - 01.01.1868, Blaðsíða 59
Frakkland.
FBJETTIB.
59
höfSingjum Frakklands, a8 þeir haf8i þá fyrst viljaS veita kvöSum
þjóSarinnar áheyrn, er komiS var í síSustu forvöS. KeisaradæmiS
ætti nú skemmst aS þessum eindaga, og því mætti allir óska, a8
þaS tæki þaS af er bezt væri. — MaSur af flokki keisarasinna,
Latour-Dumoulin, mælti enn skorinorSar í sömu stefnu. Keisara-
dæmiS, sagSi hann, yrSi aS koma sjer sem fyrst í fulltraustan
staS. Menn væri jafnan umburSarlyndir viS þá stjórn, er nyti
giptu og gengis, en þryti hamingjuna færi þeir aS verSa stirfnari
og óeptirlátari; biSi stjórnin ófarir mála sinna, og menn tæki aS
((sjá uppgöngu svartra skýja”, færi þolgæSi manna þrotnandi; þjóSin
væri ekki óþakklát, en hún væri ekki ánægS meS allt, og hún
vildi eiga sjálf hlut aS skipun mála sinna, sjálf gæta þeirra viS
siysum og óförum — en án prentfrelsis væri þetta óhugsandi.
Emile Ollivier, hverflyndur maSur, en mesti ræSugarpur, er hefir
gengiS undan merkjum stjórnarinnar í mótmælaflokkinn, tók þaS
fram í snjallri ræSu, aS þjóSin eigi miSur kenndi viS Napóleons-
nafniS frelsiS en frægSina, henni væri minnisstætt, aS Napóleon
fyrsti hefSi veitt fullkomiS stjórnfrelsi 1814, aS enn nýi keisari
hefSi á landflótta- og varShaldsárum sínum samiS frjálskuguS rit,
og fyrir þá sök hefSi hún kjöriS hann og lagt mál sín undir for-
sjá hans. Keisaradæmib mætti eigi bregSast vonum þjóSarinnar
í þessu efui, en frelsiS myndi gera þaS traustara í alia staSi.
AS endingu drap hann þeim öllum illan skúta, er vildi gera lceis-
arann hræddan viS frelsiS. Hann ætti, sagSi hann, aS svara
þeim lítilmennum meS orSum Ketz kardínála: ((þeim mönnum
þykir þaS allt óvinnandi, sem mikiS er, unz þaS er framiS, er
sjálfir eru ófærir til allra mikiIræSa”. — þó þessir menn skipi
fámennan flokk á þinginu, er þó allur þorri meSalstjettarinnar á
öllu Frakklandi á þeirra máli. Mönnum þykir keisarinn halda of
fast í gegn frelsiskvöSunum, en einræSisstjórn hans hafa heldur
hlekkzt á í útlendum málum á seinni árum, og afrekaS minna
innanríkis en ráSherrar hans vilja telja mönnum trú um. Menn
finna aS — og eigi um skör fram — peninga útaustri keisara-
stjórnarinnar, skuldauka og sífelldum lántekjum. Nú er liaft í
ráSi aS lána 700 milljónir franka. Menn finna aS þeim ódæma
fjárkostnaSi, er variS er til bæjarbreytinganna í Parísarborg og