Skírnir - 01.08.1905, Blaðsíða 25

Skálholt.
217
sagt er, að boðið haíi verið gert »meira af stórmensku en
fullri forsjá«, en þó voru allir með góðum gjöfum á brott
leystir. Við það tækifæri lét Klængur gera kaleik úr
g ii 11 i, og gaf kirkjunni (Bisk.s. I, 80—83). — Þorláks
biskups er mest getið vegna ljúfmensku hans og trú-
rækni, og nokkur örnefni kringum staðinn bera nafn hans
enn í dag, t. d. Þorláksbrunnur og Þorlákssæti. Hann
kallaði upp vatn úr jörðunni þar sem brunnurinn er, en
gerði bæn sína hvern morgun á Þorlákssæti. Hann komst
eftir andlát sitt í dýrlingatölu, og höfðu menn geysimikið
traust á helgi hans. Streymdu þá gjafir og áheit inn til
kirkjunnar, og það svo ört, að næsti biskup á eftir, Páll
Jónsson, sem var stórauðugur maður og stórmenni í lund,
eins og hann átti kyn til, réðst í það stórræði að gera
honum skrín, sem er eflaust hinn mesti dýrgripur, sem
gerður heflr verið hér á landi. Það var miklu stærra en
önnur skrín, og alt búið »gulli, gimsteinum og brendu
silfrí«, og var varið til þess fjórum hundruðum hundr-
aða (um 48000 kr. Sbr. Biskupas. I, 134).
2. janúar 1242 börðust þeir í Skálholti Gissur Þor-
valdsson og Úrækja Snorrason. Sigvarður var þá biskup
þar, Norðmaður, gætinn og vinsæll og reyndi eftir mætti
að draga úr óeirðunum. Gissur og menn hans tóku víg-
stöð uppi á húsunum og heltu vatni á þekjurnar, svo þær
yrðu hálar, en Úrækja sótti að frá kirkjugarðinum. Var
bardagi allsnarpur um stund. Þar til Sigvarður biskup
kom skrýddur úr kirkjunni með klerkalýð sinn einnig
skrýddan. Hann liafði bagal í hendi og mýtur á liöfði,
en bók og kerti i hinni hendinni, og hóf upp bannsöng
yfir Úrækju. »Biskup biður nú stöðvast bardagann, og
fóru menn um allan kirkjugarðinn og segja, að Úrækja
vill ei berjast láta, kallar þá enginn meira en Eyrekur
Birkibeinn, og hleypur fyrir framan kirkjugarðinn. Flýgur
þá steinn úr kirkjugarðinum og kemur við eyra honum
svo að þegar kastar fótunum fram yfir höfuðið, og var
lokið kalli hans að sinni(!) — — Biskup gekk nú á milli
og flaug grjót á hvortveggju hlið honum og yfir höfuðiþ