Skírnir - 01.08.1905, Side 37

Skálholt.
229
og snild, þar sem sterkar, hreinar skólapiltaraddir sungu,
og þar sem biskuparnir öld eftir öld kyrjnðu veni sancte
spiritus yfir hneigðum höfðum ungra kennimanna - hún
er orðin að ofurlitlum, gráum, vindrifnum timburkofa, þar
sem Ólafsvallapresturinn messar stöku sinmnn.
Það er ekki Skálholt, sem vér sjáum ívrir oss nú á
dögum, heldur leiði þess.
En fyrir innri augum vorum rennur fram mynd Skál-
holts eins og það var, misjafnlega skýr, misjafnlega rétt
— en alt af einhvernveginn — því vér getum ekki án
hennar verið. .
Og ætíð mun nafn þess ljóma í sögu Islands, því:
«Aldrei deyr, þótt alt um þrotni
endurminning þess, er var«.
Apríl 1905. (t. M.