Skírnir - 01.08.1905, Síða 38

Herðibreið.
Upp af hraungeims lirikabreiðum
hamrafjallið tigna rís,
glæstan ber á glóðaleiðum
gullin-hadd við rætur skýs.
Þúsund alda þjalir surfu
þvitann harða ár og dag;
aldir fæddust, aldir hurfu,
enn ert þú með sama brag.
Þar sem tíðum frost og funi
ferlegt saman liáðu þing,
þar sem aur og lifinn »bruni«
allavega hreiðist kring,
þar sem naglhvass norðangjóstur
nöpur herðir dauðaklip,
mænirðu’ yfir auðn og hrjóstur,
ægifríð með tignarsvip.
Blasa fjöll til beggja handa,
byrgja um þögult eyðisvið;
en þú vildir ekki standa
örmum tengd þá dverga við.
Eins og drotning djörf og tigin
— dýrðarbjört þér ásýnd skín —
horfirðu’ ofan á hamravígin,
hljóð sem mæna upp til þín.
Ljómar yfir enni heiðu
alskínandi faldur þinn,