Skírnir - 01.08.1905, Page 43

Herðibreið.
235
En ef sprett er spentri hringju,
spinnur háðið vansa tal.
Eyvind’ gresjárn óhamingju
endahnúta sjónum fal.
Hann, sem boðorð bræðra sinna
braut, er heptu eðlislög,
margt til fjörsins varð að vinna,
veita og líða hefndarslög.
Hversu grinnn og geigþung myndu
gæfuþrotin sverfa að
hjarta góðu og göfuglyndu.
Getui' nokkur vegið það?
Eg get aldrei hrint úr huga
heljarraunum útlagans.
Alt sér fylkti að yflrbuga
og að fjötra krapta hans.
Gekk i sveit með fjúki’ og frosti
frændalið i hverri bygð.
- En í gegnum alt samt brosti
öræfanna móðurti’ygð.
Við náttúrunnar himinhreina
hjarta, laust við tál og brigð,
fann hann hnossið fyrsta’ og eina:
frelsið, týnda nið’rí bvgð.
Almóðir tók blítt að barmi
burtskúfaða soninn þann;
vafði’ hann sínum verndararmi
viðkvæmt, sem hinn fyrsta mann.
Hver vill lagakróka krækja,
keppa eftir fjöldans róm;
útlagann með ófrið sækja
inn í slíkan helg'dóm?