Skírnir - 01.08.1905, Síða 60

252
Prestúrinn.
— en svo kom heyrnardeyfan, og nú sat hann hér við-
litlu götuna með 300 rd. eftirlaun og grænlenzku sálma-
bókina sína.
Hann var á einni langferðinni sinni í snjólandinu þar
norður frá. Þar er farið á sleðum á ísuin, ýmist á landi
eða sjó, þegar til fjarðanna kemur. Hann ætlaði til nokk-
urra afskektra kofa suður frá, sunnan við nýlenduna.
Það var nýlunda, að presturinn ferðaðist þannig kofa úr
kofa í því skyni að segja frá honum, sem gerðist sjálfur
lítilmótlegastur og fátækastur allra til þess að frelsa smæ-
lingjana. En síra Skeel gerði það . . .
Þá var það á einni ferðinni, að presturinn var úti á
firði og alt í einu kom rek á ísinn .... Honum varð
bjargað, og hann hélt líka áfram til kofanna sunnan við
nýlenduna, en þegar hann kom heim, var hann næstum
orðinn heyrnarlaus. Hann hafði líka verið átta stundir
i ísköldu vatninu upp í mitti.
Og augu konunnar hans þoldu ekki að horfa á eilífan
snjóinn, glitrandi og glampandi sem þúsundir gimsteina..
Hún var nærri orðin blind. Svo fóru þau heim, og nú
sátu þau þarna við litlu götuna í hvíta húsinu, og enginn
þekti sjálfsafneitun þeiira eða dáðist að því, sem þau
liöfðu lagt í sölurnar. En þau hehntuðu það ekki heldur.
Inni í laufskálanum með grænu borði og grænum
bekkjum er svalt og hressandi. Villivínviðurinn stendur
í fullum blóma og skyggir vel fyrir sólina. Þau hafa því
ílutt sig þangað eftir hádegið . . . Frarnan af deginum er
hann að þýða sálmabókina: hann er seinn að þýða, hon-
um liggur ekkert á heldur; og þegar sálmi er lokið, er
hann lengi að hefla hann. Svo tekur hann oft upp hand-
ritið, hann heflr unnið að því langar stundir með ást og
alúð, og hann gleðst í kyrþey af því að allir þessir inn-
daiu sálmar verði nú líka sungnir fyrir þá, sem búa þar
nyrðra í skammdegislandinu.
Hún annast innanhússýsluna, býr til mat og sýður
niður mat. Svo kernur matmálstíminn, og hún ber á borð’