Skírnir - 01.08.1905, Qupperneq 95

Tvö bréf frá Jónasi Hallgrímssyni.
287
erin — það þætti mér gama.i að vita.*) Eg verð að þræta við þig í
þessum eina hlut, góði Tómas! Schewing heldur upp á þig meir
en þú hyggur. Að hann ekki lánaði þór peningana um vorið,
*) Afa mínum var á stúdentsárunum mjög lítið um dr. Schewing,.
þótti hann hafa kent sér illa það sem hann átti að kenna honum og
vera ranglátur i sinn garð. Er oft vikið að þessu í hréfum sira Tóm-
asar frá þeim árum. En Jónas hafði á Schewing miklar mætur cg þótti
leitt, að vinur sinn skyldi ekki geta gert hið sama. Sýnir það meðal
annars gott og göfugmannlegt innræti Jónasar, hve mikið far hann gerði
sér um það, að opna augu vinar síns fyrir mannkostnm og andlegum
yfirhurðum þessa kennara þeirra. Má telja víst, að hann hafi ekki sið-
ur reynt að hafa áhrif á skoðanir dr. Schewings á Tómasi, hafi þess
gerst þörf. Í öllum hréfum afa míns, eftir að hann er kominn út hing-
að, er af hlýjum hug talað um dr. Schewing, svo gera má ráð fyrir, að
viðleitni Jónasar í þessu tiliti hafi ekki verið árangurslaus. Það sem
Jónas skrifar hér í bréfinu um Schewing og afstöðu Tómasar til hans, er
skrifað með sérstöku tilliti til kafla eins í bréfi Tómasar til Jónasar, dag-
settu 1. okt. 1828. Eg leyfi mér að tilfæra þennan kafla oraréttan.
Hann hljóðar svo:
„Hvað latínska stílnum viðvíkur, þykir mér líklegt þú látir Schewing
ef hann er svo góður þér, sem þú heldur mikið af honum, gera þig svo
góðan, að þú þurfir ekki að kvíða, þegar eg, sannkallað olhogabarn
Schewings fekk laud. Þú ætlar víst, að sætta mig við hann, þegar þú
segir, að hann haldi nú meir upp á mig en áður; þú gerir vel i því,.
en ekki held eg þér takist það í þetta sinni, því eg hefi frá altof
authentiskri keldu (þ. e. frá Greir okkar [Bachmann]) fengið að heyra,
hvað mikið hann gerir af mér. Hann hefir kallinn fundið upp konst-
ugan veg til að niðra mér og afsaka ranglæti sitt við mig meöan
eg var undir hans yfirdrotnun, nefnilega, að númerin hafi orðið að slengj-
ast saman hjá prófessorunum; hann má þó vita mannskrattinn, að hér
eru engin númer brúkuð til að teikna með charaktérinn, því fororðning-
in tiltekur þá útþrykkilega. Eg get því ekki álitið annað en hann geri
þetta af hatri við mig og veit eg ei hvornin eg hefi það forþént af
honum. Að þetta er ekki innbyrling sannfærðist eg um í fyrra þegar
eg bað hann lána mér, skömmu áður en eg fór úr skólanum, um einn
mánaðartíma nokkra dali, til að kvittera mig við ýmsar smáskuldir, en
hann sagði nei! og Guimlögsen varð til að gera það, því það hefði
hann víst gert fyrir Guðmund í Hákoti. — Ef hann tímir ekki að gefa
þér„ nóga undirvísan i latneskum stil geturðu skrifað undir mínu nafni
anvisningu til hans, hvarí eg yfirlæt þér það, sem eg á inni hjá honum
af því sem hann hefir svikist um að útbetala mér. — Nóg um þaðt
Guð gefi að hann betri sig, kallinn! Eg get aldrei orðið þúfa í götu
hans og vil heldur ekki þó eg skyldi geta......