Skírnir - 01.04.1907, Blaðsíða 14

110
Tómas Sæmundsson.
lífi og' sál; allur hans hugur horfir til framkvæmda, snýst
að hlutunum sjálfum, hispurslaust, vífilengjulaust. Þes&
vegna hrífa orð hans eins og þungur straumur; áhuginn,
viljakrafturinn blæs lífi í þau.
Bréfin frá háskólaárunum eru eins og við er að búast
mest um lvversdagslífið, um Tómas sjálfan og um einstaka
menn, nám þeirra, próf o. s. frv. Þau sýna hve vel hann
hefir notað tímann til að auðga anda sinn og hve opinn
hugur hans er fyrir öllu sem fram fer í kringum hann.
Hann les blöðin af mikium áhuga og er undir eins heima
í stjórnmálum Evrópu. En fyrst og frernst sýna þau hve
ant honum er um vini sína, hvernig hann eggjar þá lög-
eggjan að hugsa um það eitt að fullkomna sig til þess að
verða ættjörðinni til gagns og sóma. Hann veit líka h vaö
hann vill að hver þeirra vei'ði. Jónas Hallgrímsson á að
verða eftirmaður Finns Magnússonar við háskólann, Bald-
vin Einarsson og Kristján Kristjánsson óskar hann að
verði amtmenn heiina osfrv.
A öllu er auðséð að hann er að nokkru leyti sam-
vizka eða siðameistari vina sinna. í öllum efnum eru
tillögur hans hreinar, djarfar og drengilegar. — Sumstaðar
er hann glettinn og gamansamur, t. d. þegar hann er að
telja Jónas á að hætta skrifstofustörfunum hjá landfóget-
anum og koma til Haínar:
»Þú hugsar nú víst ekki um annað en hvað mikill maður þú
varst, þegar þú, alfarinn úr skólanum, settist niður í höfuðstaðn-
um sem amanúensis hjá landfógetanum — dönskum manni!
Þegar þú um lestatíðina gazt látið dónana sjá þig lapsaðan frá
strætinu vera að ganga inn í þau stóru timburhús, hvar þú áttir
heima! Gott áttu, Jónas! Sveitastúlkurnar líta á eftir þér, þora
varla að líta upp á þig, því þær finna til eigin óverðugleika, þegar
þær sjá stúdentinn á dönskum skóm með eitthvað grænt á höfðinu!«
Stundum getur hann ekki orða bundist, er hann hugsar
heim, hve heitt hann ann ættjörðinni. í fyrsta bréfinu
(til föður hans) lýsir hann því er ísland hvarf honum:
»Þankarnir vóru svo margir og hver annari ólíkar tilfinning-
arnar. Þó man eg eina helzt og hún var þessi: Nú ertu kominn