Skírnir - 01.12.1907, Síða 22

310
Stephan Gr. Stephansson.
Þá er þessi lýsing af góðum toga spunnin:
Við sólar-tis loksins komst lest vor af stað;
um lægð út úr dalnum hún skreið;
sem ranghali i víðari veraldir út
mér virtist sú hlykkjótta leið.
En smámsaman víkkaði, von bráðar reis
upp vestrið með fjallgarðinn sinn.
En austrið stóð opið, sem hurðarlaust hlið,
í himin og víðlendið inn.
En til hvers er eg að fjölyrða um skáldskap Steph-
ansV Eg kemst þar aldrei nema. fáar spannir af la.ngri
leið. Þorrinn allur af kvæðum hans er enn þá ónefndur
og ósnertur í þessum orðum. Eg hefi að eins gripið niðri
í gull-landi skáldkonungsins vtistræna. Eg hefi einkum
drepið niðri fingrum mínum í þau kvæði hans, sem ókunn-
ust eru almenningi hérna megin hafsins; en kvæði hans
í öldinni og »A ferð og flugi« — þau læt ég mæla
með sér sjálf, af því að þau eru til á fleiri stöðum.
VII.
»Reyndu að safna þér sannfæi'ingu,
og sannfæring’ þá skaltu ei’ muldra ’on í bringu«.
Þessi er ein lífsregla skáldsins vestur við Klettafjöll-
in. Hún er í samræmi við kröfuna: að vera í lífinu sjálf-
um sér trúr.
En honum svíður það sárt, hve margir gera sannfær-
ingu sína að verzlunarvöru. Vísan sem hér fer á eftir
er um þess háttar mann.
»Hans sannfæring varð »auktíóns-góss« og ábatans, eg ann
og ánægjunnar h o n u m, — já það er gamla sagan!
Og þráfalt misti hann Drengskapur þrefalt betri mann,
og það kvað liggja vegur til hjartans — gegnum magann«.