Skírnir - 01.08.1914, Blaðsíða 28

252
Faxi.
Æ, þessu vildi hann öllu gleyma. Nú reið bara á að
vera staðfastur. Já, það hafði verið slæmur dagur í gær,
En hann vissi svo sem, hverju hann átti von á, þegar
hann kæmi heim og vildi nú gera alt fyrir alla, hvert
viðvik, sem hann væri beðinn um. Hann þekti gamla
viðkvæðið: Hvað ósköp ert þú blíður og góður í dag, þú
varst ekki alveg svona í gær! Og þar með var hans
hreina áform vanhelgað. En hann v a r ð að bæta fyrir
daginn í gær! Það var fyrsta skifti sem hann hafði slegið
til móður sinnar, í reiðikasti. Alla, alla, alla æfi skyldi
hann elska hana fyrir að hún sagði ekki föður hans frá
því. Og það var alt að kenna þessu með nautið. Sveinn
fór að hæðast að honum fyrir þennan barnaskap, rétt einu
siuni — og svo börðust þeir. Sveinn var eldri, svo Ragn-
ar varð að neyta allra bragða. Alt í einu rekur Sveinn
upp óguriegt vein:
— Bíturðu, andskotans lubbinn þinn?
Þá kom móðir þeirra fram. Hún var karlmannsígildi
að kröftum, hafði smáar, þrýstnar, fríðar hendur. Þessum
smáu, friðu höndum greip hún nú í bringu sona sinna og
gekk á milli; hún hélt sonum sínum út frá sér, sjálf
þegjandi, þeim spriklandi. Þá gekk hún með þá hægt að
dyrunum og hleypti Sveini út, en hélt þeim yngri eftir.
Við það ætlaði hann alveg að tryllast, og í ofsanum rak
hann rokna-högg á handlegginn sem hélt honum. Elsku-
lega móðir, þá var refsing þín hörð: Þú tókst barnið þitt
inn að brjósti þér og lézt það heyra hjarta þitt slá.
Hann þoldi þjáningar. Að finna andlitið grafið inn í
treyjubarm móður sinnar með þessum sérkennilega ilmi
af klæðum hennar, að finna þessa konukrafta utan um
sig, að vera tekinn í faðm móður sinnar jafnskjótt og
hann hafði barið hana--------hann brauzt um til að kom-
ast burt, en mamma hans hélt honum róleg. Á fáum
sekúndum hafði hann haft höfuðið í hundrað stellingum;
það var hið eina, sem hann gat' hrevft eins og hann vildi.
Kölska gat ekki liðið ver í leggnum undir messunni, en
honum leið nú í faðmi móður sinnar! Þessi hugsun fór i