Skírnir - 01.08.1914, Síða 96

320
Úr bréfi.
Æ, alt af mig því langar heim að landi
hvar lifir hugur minn, og forna staði
að líta, þar sem lék sér andinn glaði
og lifði’ í kæti, og ekki vissi’ af grandi!
Vér lifum svo á lífsins eyði-sandi —
og lítum aftur — burt því tíminn hraði
sér flýtir, þessa’ í tíma báru baði
vér blundum sætt, en líkams hindrar vandi
að vakna úr þeim sæla og blíða blund’
hið blíða’ og þráða til að stíga’ á land
umliðins tíma; ill og harðfeng bönd!
Þegar ég vakna — úr værum drauma lund
ég villist strax, og lít þann eyði-sand
sem fegin vildi frá mín hverfa önd!
Þarna komst eg út í skáldskapar rugl, fyrirgefðu,
vinur! Skáldskapurinn er ekkert annað en hugsjóna ver-
öld og ímyndan, full af fögrum blómum eða einhverjum
óskiljanlegum unaðsmyrkrum, sem hverfa aftur þegar
menn vakna.
Eg er nú orðinn svo makalauslega daufur og fjörlaus
að eg get ekki neitt fundið, sem eg geti þrykt á pappír-
inn. Eg álít að mér sé bezt að hætta, því enginn fræðist
eða gleðst neitt á þeirri ræðu, sem menn neyða og skrúfa
upp úr sér invita Minerva. Eg kveð þig þá og óska þér
allrar gæfu og heilla, vonandi eftir bréfi frá þér.
Þinn elskandi skólabróðir
B. Gröndal.