Skírnir - 01.08.1914, Síða 108

332
Útlendar fréttir.
hætta þótti á, að yrðu eySilagSar. Þóttust Bandamenn hafa þar
hagsmuna aS gæta bæði fyrir sjálfa sig og Norðurálfuna. Nokkrir
menn frá herflota Bandamanna, er þangaS komu, voru teknir fast-
ir, en þó látnir lausir undir eins aftur, er krafa kom um þaS frá
flotaforiugjanum. En þetta varS að ófriSarefni milli Bandamanna
og stjórnarinnar í Mexíkó. Þeir heimtuðu, að hún lóti sýna flaggi
sínu virðingarmerki innan 24 kl.tíma til yfirbóta fyrir þetta, ella
segðu þeir Huertu stríð hendur. En Huerta færSist undan því, að
uppfylla kröfur þeirra, og réðust þá herskip Bandamanna á borg-
ina Veracrus, sem er allstór hafnarborg nokkru sunnar á austur-
strönd Mexikó en Tampicó, og þaðan járnbraut inn í landið til
höfuðborgarinnar. Tóku bandamenn þá borg, settu þar her í land
og hóldu henni. Mannfall varð nokkurt í þeim viSskiftum, en þó
ekki stórkostlegt. Stjórn Bandaríkjanna lýsti því yfir, aS ófriður
þessi væri ekki háður gegn ríkinu Mexíkó, heldur aðeins gegn stjórn
þeirri, er nú færi þar með völd, og foringjar uppreisnarmanna tóku
að semja við hana um bandalag gegn Huertu forseta. Var Carr-
anza fús til að taka þar við völdum með hjálp Bandamanna. En
þótt'við ofurefli væri aS etja, vildi Huerta ekki beygja sig. Þrjú
af stærri ríkjunum í Suður-Ameríku, Argentína, Brasilía og Chili,
buðust þá til aS miðla málum, svo aS heft yrði stríð milli Banda-
ríkjanna og Mexíkó, og tók stjórnin í Washiugton því vel; taldi
þetta mega verSa til þess að styrkja traust Ameríkuríkjanna hvers
á öðru. Fulltrúar frá þessum þremur ríkjum, ásamt fulltrúum frá
Bandaríkjunum og Mexíkó, komu svo saman i borginni Niagara
Falls í Kanada seint í maí, og eru fregnir nýkomnar um, aS samn-
ingar sóu komnir á og ákveðið, að Huerta verði að víkja, og hafa
þá Bandamenn fengið kröfu sinni framgengt. En'Míklegast að Carr-
anza taki þá við.
Albania. Hún er nú yngsta EvrópuríkiS, ekki nema nokk-
urra mánaða gamalt enn. En friðsamt hefir ekki verið þar í land-
inu síðan það var hafið upp í ríkjatöluna. Vilhjálmur prins af
Wied hlaut þar furstatignina. En hann hefir ekki átt neiuum
sældardögum að hrósa þann stutta tíma, sem hann hefir setið að
völdum. I fyrstunni virtist honum þó vera vel tekið. Essad
pasja, sá er lengst hafði varið Skútari fyrir sambandsþjóðunum í
Balkanstríðinu og líklegur þótti um eitt skeið til þess að fá æöstu
völdin í úlbaníu, tók honum vel. Hann hafði áður verið í ráðu-
neyti því, sem bráðabirgöastjórnina hafði á hendi áður en furstinn
kom til. Og nú hélt hann sæti í ráðaneytinu; hafði þar hermála-