Fjölnir - 01.01.1837, Blaðsíða 7

7
þeír nú á dögum, Eggjert og Rask, lilitu þeír að vera
öldúngjis sundurþikkjir okkarri stafsetuíngu. FJestir
inunu sjá, að við gjetum ekkji betur gjert. Enn lakast
er, að Sunnanpóstinum kjemur {>að að aungvu lialdi.
Jví {iað er auðvitað, við værum ekkji skjildir að fara
eptir “áliti” þeírra, heldur eptir ástæöunum firir
{)ví. Enn nú hefir Arna-björn ekkjert um {)að skráð,
hvurjar þær mundu verða — nema ef hann heldur, {)aö
mundu verða þær, sem til eru greíndar í svari lians;
og þá er að taka því vel, og vita, hvurt stafsetníngar-
þættinum okkar er af þeím röksemdum nokkur liætta
búin.
Við iiöfum ráðist í að seígja, það væri rjettara að
skrifa aí, aú, ÖÍ, enn SC, á, ail, — og borið framburð-
inn firir okkur; enn Sunnanpóstur ber firir sig Egg-
jert Ólafsson, og seigir, hann liafi komist so að orði.
1. uai er ecki leyfilegt ad stafa, þó allmargir nú plagi
“af einhvörri nýrri fordild, eptir þcím ólærdu Kaup-
“mönnum, og segja það se' re'ttast eptir daglegum
“framburdi ad skrifa Bair, Snaibjörn fyrir Bær,
“Snæbjörn; en slík ai hafa aldrei fundist í gódri
“íslendsku”
2. “Sú hin spónnýa uppáfinníng nockurra lauda vorra,
“ad stafa Ausbjörn, Aumundi, Skaulholt,
“finnst í höndlunarbókura Islandsfara; Og hinn sæli
“biskup Jón Arnason vildi þá stafsetni'ng j lög
“leida, af því hún væri líkust framburdinum og liefdi
“fyrir se'r auctoritatem edur myndugleika látínumanna;
“þá getur þad samt ei stadist, af því liúu finnur
“eingar ástædur, né fundid liefir hjá nockrum rit-
“meisturum vors óspilta módurmáls, og á henni þar
“fyrir ei vidtöku ad veita”.
3. Um Öí essi er ein uppáfinníng vorra nýúnga-
“smida, sem hvörgi nær heim, nenia hvad þeir seg-
“jast vilja stafa sem næst daglegu tali. Eldstu ort/io-