Fjölnir - 01.01.1837, Blaðsíða 8

8
“graphi brixkiidu stxindum ay fyrir au; sídan fæddist
“oíí, 'öv. Allt fxetta er fyrir laungu xireldt, en hefir
“fxi tilverid. 5»r á mót tinnast ekki ininnstu spor
“til oi eda öi; því er þad ei brúkandi”.
Nú er first athugandi, að í þessum greínum, eptir
Eggjert Ólafsson, f)á er hvurgji nokkurstaðar minnst á aí,
aú, ÖÍ, heldur ai, ail, Öi, so það vantar ekkji mikjið
á, að maðurinn í Sunnanpóstinum svari sjer agsar-skapti;
enn nú er bezt að látast ekkji taka eptir því, heldur
látast íminda sjer, að Eggjert Olafsson sjeaðtalaum aí,
aú, ÖÍ — sjá so, hvurnig fer. Ilvar er þá t. a. in. rök-
semdin í
/
1. greíninni? I þessu “ai er ekki leyfilegt axl stafa”
gjetur hún varla verið; og ekkji Iieldur í þessu “þó
“allmargir nú plagi” (suinsje: að stafa so) “af ein-
“livörri nýrri fordild”. 5'í þó það aldreí hefði verið
annað enn “fordild”, gat verið, sú hin sama leíddi
þá á rjettann veg, þeím sjálfum óafvitandi. Líkt er
um það að seígja, þó þeír hefðu tekjið það “eptir
“þeim ólærdu Kaupmönnuin”. ]?ví það ber við á
stundum, að olærðir menn sjá hvað rjett er, eíns vel
og lærðir menn (“interdum volgus rectum videt"!).
Og það hið þriðja, að þeír höfðu ástæðu við að stið-
jast, og báru framburðinn firir sig, gjetur varia spillt
þeírra máli. Að minnsta kosti hefir Eggjert ekkji
leítt það í Ijós, að framburðurinn væri so vitlaus
ástæða. Hana seígir raunar, þeír hafi kallast liafa
firir sjer “daglegan” framburð. Enn af því jeg
veít ekkji rök til, að menn liafi í þá daga, fremur
enn nú, kveðið öðruvísi aö ðCinu í daglegu tali, enn
þegar meíra skjildi við hafa: þá verð jeg að hugsa,
þetta orð “daglegur” hafi slæöst inn á millum
hinna af óaögjæzlu, og eígi þar ekkji heíma. Jað
gjerir hvurt sem er ekkji annað, enn villa sjónir firir
þeím, sem eru ekkji sterkjir á svellinu. — Nú er