Fjölnir - 01.01.1837, Blaðsíða 31

Hvur er in grátna, scm gjeíngur ura Iijarn
götunnnr leítar, og sofandi barn
hilur í faðrai og frostinu ver,
fögur í táruiu, enn inátturinn Jiver —
liúu orkar eí áfrara að lialdu.
“Sonur rainn góði! {)ií sefur í værð,
“sjerð cí nje skjilur þá hörraúnga stærð,
“seiu að þjer dgnar og ádinja fer;
“eílífi guðssonur ! hjálpaðu injer ,
“saklausa harninu’ að hjarga.
“Sonur rainn hlíðasti! sofðu nú rútt;
“sofa vil eg Iíka {>á skjelfíngar nútt;
“sofðu! jeg hjúkra og hlífi {>jer vcl;
“hjúkrar þjer niúðir, so griuunasta jel
“má ekkji fjörinu farga.”
Fíkur ifir hæðir og frostkalda leíð,
funnhurðinn cikur um iniðnætur-skjcíö;
snjúskjía húlstrunura hlásvörtu frá
heljandi vindur uin hauður og lá
i dimmunni þúnglcga {lítur.
So, þegar dagur úr dökkvanuin ris,
dauð cr luín funndin á kolbláuiu is;
snjúhvita fannhlæu lagði’ ifir lík
liknandi vetur — enn miskunarrík
súl raúti sveininum litur.
I>ví að liann lifir og hrosir og hir
bjargandi inúður í skjúlinu hlír,
reífaður klæðnaði hrúðar — sem hjú
barninu værðir, og lágt undir snjú
fölnuð í frostinu sefur.
Neísti guðs liknscmdar Ijúmandi skjær,
lífinu heztann cr unaðinn fær,