Fjölnir - 01.01.1837, Blaðsíða 10

10
íngarþættinum okkar? höfum við nokkurstaðar í lionum
kallað það forna venju, að skrifa aú í stað ás? og
sagt, það væru tilgreíndar röksemdir firir því í forn-
bókum Islendínga? Eða hlítur þessi stafsetníng aú
að vera raung, af því hún er ekkji forn, og rök-
semdiu firir henni er ekkji í Ijós leídd firir mörgum
öldum? Eínusinni verður þó alit first! Og ættu meim
ekkjert að hafa firir satt, nema það sem fornmenn
liafa sagt: þá irði likast til h'tið um framl'arir bæði
í stafsetníngunni og öðru sem visindi snertir.
3. greín — um öí. ‘-5essi er” (seígir Eggjert) uein
“uppáfinníng vorra nýúngasmida, sem hvörgi nær liciin,
“nema hvad þeir segjast vilja stafa sem næst dag-
“legu tali”. Hvað á þetta “daglegu tali”? Kveða
þá t. a. m. prestarnir í stólnum öðruvísi að ail, enn
vant er í heímahúsum? Ekkji mjer vitanlega. Líka
er það rángt, að ÖÍ nái hvurgji heím, nema hvað
það sje eptir framburðinum. Jví first að á er =a
+ Ú, og a er vant að breítast í Ö, enn Ú í (ý =)
i: þá er tilhlíðilegt, ab a + Ú breitist í Ö + í
(þ. e. ail í ÖÍ) — eíus og á er vikjið í 2. ári Fjölnis,
á 19. bls. firsta flokks — so að þessi stafsetníng væri
ekkji aö eíns samhljóða framburðinum, heldur eínnig
hljóðbreítíngum hinnar íslenzku túngu. Enr. gjerum
nú samt, að þetta væri öldúngjis satt — ÖÍ næði
hvurgji lieím, neina hvað það sambiði framburðinum.
Og þá ríður allt á þessu orði “nema”; þá er allt
undir því komiö, hvurt að framburðurinn er eínhlitur,
eða ekkji, til að vera undirstaða stafsetiiingarinnar.
Enn Eggjert Olafsson hefir (að minnsta kosti í því,
sem prentaö er í Sunnanpóstinum) ekkji leítt til þess
neín rök, að hann væri ónógur — so að stafsetn-
íngar-reglurnar í Fjölni standa eíns óhaggaðar firir
því, livurt sem þær eru rjettar eða rángar. — “Eldstu
“orthograpki brúkudu stundum ay fyrir au; sídan