Fjölnir - 01.01.1837, Blaðsíða 76

76
sem þekktu liann, eíns og hann var, sem virtu hann og
elskuðu — |x5 liaim feíngji ba'tt lát Iiimia firri ástvina
sinna með nmsíslunarsamri og blíðri koim, og gjörvug-
legum og ástúðlegum bönium — og gleðin í ifirbragði hans
vottaði, betur enn allt annað, rósemina, sem bjó í sálu
hans: J)á hafði þó enJurminníng hinna liðnu tímanna
kjennt honum það nógsamlega, áður liann dó, að elska
ekkji heíininn, og að sá eínn, sem gjörir eptir guðs vilja,
lifir að eílífu — að, eptir ástandi sálar lians, var lionum
betra, að leísast hjeðan, og vera med drottni.
Ef nokkrum ber að gleðjast, á banadægri sínn, ifir
Jiví, að dagsverkjinu er lieíðurlega aflokjið, og pundinu
vel varið — ifir J)ví, að erviðistíminn er á enda, og hvítdin
fer í liönd: J)á ber J)að eínuig hoiium. Ilann Jiekkti
einnig, að dírmæti lífsins var í J)ví fólgjið, að verja líf-
inu, samkvæmt vilja gjafarans, öðrum til nota — sjálfum
sjer til fullkoranunar — guði til dírðar. Kjör hans voru
ekkji J)annig, að hanu gjæti ráðið úr hinum jarðiusku
nauðsinjum alira jieírra, sem hann kjenndi í brjósti um —
sem hans hjálparfúsa hönd gjirntist að aðstoða. Eiiii {»<>
J)arf ekkji leíngji að leíta þess, að minníug hans sje nefud
með Jiakklátsemi, firir Jiær velgjörðir, er hanii út bítti.
fað var eíginleg köilun lians, að auðga með J)ví, er hann
hafði mest að miðla af — að auðga með fjársjóðum andans;
— og hvur hefir honum nokkuð að áfría í jiessu efni?
Var nokkur árvakrari — nokkur, er með meíri nákvæmui,
meíri samvizkusemi, rækti skjildur köllunar sinnar? Jað
var hið eina, sem hann, skömmu firir audlátið, hjelt, að
mætti sjer til gjildis telja: að hann hefði sjaldan verið
iðjulaus. Jað væri örðugt, að nafngreína J)á alla, er
nutu huggunur af því orðinu, er hann fór með — sem
af ræðuin hans funndu sig knúða til digðar og guðbræðslu
— sem elskuðu hann, so sein diggann, so sem kjærleíks-
fullann, so sem aiidríkann, kjenniföður. Komi þeír fram,
hinir mörgu lærisveinar hans, sem að nutu hans ná-