Fjölnir - 01.01.1837, Blaðsíða 72

72
gjetur ekkji sjeö, livursu þikk sú himnan er, sem heldur
uppi iífi haus; hann þarf að hafa gjætur á sjer — hásk-
jinnerhonum búinn, ef hann gleímir, hvar haun stendur;
liann þarf aö heíta á guð sjer til liðveízlu; og ef hann
kjemst slisalaust ifir þann hilinn, er haun gjekk á, þá verður
fögnuðnr hans mikjiil — þá iofar liann aðstoð drottins,
sem varði hann óförum. First að hvurt fótmál manns-
ins er þannig vafið hættum og freístíngum, meðan hann
erá leíðinni um heíminn; first að þróttur lians er so lítiil
til mótstöðu, vilji hans so veíkur, blindni hans og
skammsíni so mikjil — enn hvur sindin, sem liann gjörði
sig valdann að, Ijet þaöan í frá ekkji af að ángra bjarta
hans: hvursu inikjið glediefni er þá ekkji firir mann-
inn hvur dagurinn, sem af lirekkur, so að liann fjekk
varist sindinni, og gjört það eítt, sein gott var! hví-
iíku happi eiga þeír þá ekkji að lirósa ! hvursu mikjil
hlítur þá ekkji farsæld þess að vera, þegar skjeíðið er
á enda, sem bar gjæfu til, að sneíða sig hjá óförum
þeím, er so mörgum urðti að tjóni og eimd — sem varð-
veítti trúna og góða samvizku allt til enda! hvursu
mikjið á liann ekkji guði að þakka, er ieíddi hann í sín-
um ótta á götu sakleísis og ráðvendni, so að liann, við
endalok sinnar jarðnesku vegferöar, hafði fátt að ásaka
sig um — fátt að hriggjast af! Hann gjeímir þann vitn-
isburð í hjarta sínu: að hann varði lífinu til þeírra nit-
samlegra athafna, er köllun hans heimti; enn að bann
ónítti ekkji firir sjer þessa hrósun, með því aö gjöra
sig sekann um þá rángsleitni, er hrópar til hins rjett-
láta um hefnd — með því að flekka sálu sína í þeim
sinduniim, er guð hefir viðbjóö á. jiegar liann er frels-
aður úr hættunni, gjetur hann, í fögnuði hjarta síns, einnig
sagt: grátið ekkji ifir mjer! jeg hefi rjettlátur
ifirgjefið jörðina, enn minning rjettlátra lifir
i b I e s s a ii.