Fjölnir - 01.01.1837, Blaðsíða 63

feldimi. Sparnoítinn rarhann, oíj rnosti liófsmaftnr; hann
var staklcga óágjeíngnr, undi jafnan lrag sinnm, hvurnig
sem kjör hans voru, og leítaöi ekkji á aftra. Ilann var
aldreí iöjnlaus; fió var hann optast vift hókiönir sínar. llm
sóknir sínar var hann áhiggjusaniur, og lagöi staka alúö
á fræöíngn barnanna, og alla kjennsln scm hann á hendi
haföi. Ilann var hæverzkiir og vandlátur við sjálfanu
sig og guöhræddur. Af jiessu öllu jiikjir meíga fulliröa,
aö iair, sem ekkji hafa átt liægri kríngumstæöur, liati
náö ineíri fullkomuun audans — og fáir, sein ekkji hafa
komist til æöri valda, hafi meíru góöu til leíöar koiniö,
og átt viö nitsinara og affarasælla lif að gleöjast; og
fersojafnan, jiegar afbragzgáfur og aö fiví skapi ástundan
og mannkostir veröa samfara hjá eíuhvurjuni maiini.
Ilann var gratinn mánudaginn annann í jólaföstu 5.
dag desembers. 5<’> koinnar væru vetrarhörkur og snjór,
enn dagur sem stitztur: var eígi aö síður margmennt
viö iitför lians; enda var og veður gott og kjirt fiann
dag. Voru jiar sainan koinnir helztu menn úr haus sókn,
og flestir lieldri bændnr úr nálægum sóknuin, nokkrir
stúdentar, og tólf prestar. Jjónustugjöröiu var birjuö
ineð sálmi haus “Kristur, er Ijezt á krossi lífiö’’; síöau
flutti prestur hans, sjera Magnús Torfason á Eívindar-
liólinn, snotra hússræðu, og var að fiví búnu líkjið borið
út í kjirkjuna, enn á meöan var súngjinn fiessi sálinur:
“Glaður hjeöan vii eg venda”. Var f)á birjaður sálinur-
inn: “Sú kjeinur stund”, og eptir Iiann Iesin ifir kjistu
hans sú ræða, sern hjer er prentuö aptan við æfisöguua,
eptir beíöni ættíngja lians.
R Æ Ð A N.
Jaö er sú vizkan, sem í æskunni ber aö læra, og
hinn fullorðni og sá sem hníginn er á efra aldur jafnau
á að hafa sjer hugfesta: að iífið er manninum lánað
skainina stund, og í fní skjini, að hann búi sig undir